Μια εισαγωγή στην… εισαγωγή
Σε αυτή την ανάρτηση θα βρείτε μια παρουσίαση του δεύτερου άλμπουμ του βραζιλιάνικου post-rock γκρουπ Kalouv, Pluvero, η οποία αρχικά παρουσιάστηκε στον διαδικτυακό τόπο Progrocks.gr, συνοδευόμενη από την άποψη του φίλου και συνακροατή Δημήτρη Καλτσά για την ίδια κυκλοφορία. Το εισαγωγικό κείμενο είναι επίσης δικό μου· σε αυτό εκθέτω τις απόψεις μου για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το post-rock ιδίωμα εν έτει 2014, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται κυρίως από στασιμότητα και χρήζει επαναπροσδιορισμού.
Χαίρομαι που σε ένα site που κυριαρχείται από ένα πνεύμα εκλεκτισμού και ομαδικότητας, καθώς σε αυτό προσφέρουν τα κείμενά τους αρκετοί άνθρωποι, μπορώ κι εγώ να γράψω κείμενα σαν την εισαγωγή που θα διαβάσετε παρακάτω, η οποία διέπεται από ένα πιο αυστηρό κριτικό πνεύμα. Στο blog αποφεύγω να είμαι κατακριτικός, επειδή επιλέγω να παρουσιάσω κυκλοφορίες και καλλιτέχνες που μου αρέσουν ιδιαίτερα, συνεπώς δύσκολα εντοπίζω αδυναμίες και μειονεκτήματα, αλλά σε ένα site όπως το Progrocks.gr, όπου εκτίθενται και αλληλεπιδρούν ποικίλες και αξιόλογες απόψεις και θεωρήσεις, μια άποψη πιο… «τσεκουράτη» είναι νομίζω και πιο ταιριαστή:
Mέσα στο 2014 μερικές από τις αντικειμενικά καλύτερες post-rock μπάντες των τελευταίων ετών κυκλοφόρησαν νέα ολοκληρωμένα άλμπουμ. Κάποιες από αυτές έχω και προσωπικά ξεχωρίσει από τα πρώτα τους βήματα: This Will Destroy You, Maybeshewill και Alcest (οι τελευταίοι, χωρίς να ανήκουν ξεκάθαρα στο post rock, αξιοποιούν πολλά από τα στοιχεία του). Αλλά, κάθε φορά που κάνω την απόπειρα να ακούσω τις φρέσκες δουλειές και των τριών προαναφερθέντων, μένω με μία αίσθηση που συνοπτικά αποδίδεται με τη φράση: «μπορούν να τα καταφέρουν και καλύτερα…».
Δύσκολα λοιπόν θα αμφισβητεί κανείς πως τα τελευταία χρόνια το post-rock περνάει μία κρίση. Η πλειονότητα όσων εμπλέκονται σε αυτό, από τη μία πλευρά οι μουσικοί, οι παραγωγοί και οι κατά κύριο λόγο ανεξάρτητες δισκογραφικές, από την άλλη ακροατές και κριτικοί, διακρίνονται από εσωστρέφεια και στατικότητα. Λες κι έχουν κλειστεί στον δικό τους κόσμο, ταμπουρωμένοι πίσω από αφαιρετικές μα αδιάφορες μελωδίες, χιλιοειπωμένα μουσικά μοτίβα, δίσκους με στομφώδεις τίτλους και φωτογραφίες που βρίθουν από σύννεφα, καμινάδες κι αντένες. Βέβαια, για όσους ζητάνε το αρχικά εμβληματικό στο post-rock χαρακτηριστικό της ανανέωσης, ακόμα και της ανατροπής σε σχέση με το υπάρχον μουσικό τοπίο, οι λαμπρές εξαιρέσεις υπάρχουν. Αλλά, μέσα σε μια πλημμυρίδα καινούργιας μουσικής, η συνάντηση με ένα σχήμα που πραγματικά έχει κάτι αξιόλογο να δώσει καταλήγει συχνά να είναι τυχαία.
Κάπως έτσι πετύχαμε και τους Kalouv από τη Βραζιλία, οι οποίοι το 2011 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, Sky Swimmer. Μέσα από τις καθιερωμένες δομές του post-rock, οι Βραζιλιάνοι επέδειξαν προσωπικότητα και ανανεωτικές τάσεις, στις καλύτερες στιγμές τους κατόρθωσαν να ανοίξουν νέους δρόμους, όπως στη σύνθεση Zefiro, η οποία χρωματίζεται ευρηματικά με ένα funk στοιχειό. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα παρέμενε άνισο…
Mέσα στο 2014, οι Kalouv επέστρεψαν με ένα πιο ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό όραμα, το οποίο παρουσιάζουν στο νέο τους άλμπουμ Pluvero.
Φρέσκο, ειλικρινές και ουσιαστικό post rock
Στο δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο Pluvero, οι Βραζιλιάνοι Kalouv φιλοδοξούν να παρουσιάσουν ορχηστρική post-rock μουσική που ξεφεύγει από τις πλέον στενές οριοθετήσεις του είδους και ακούγεται φρέσκια και ενδιαφέρουσα. Ως ένα μεγάλο βαθμό πετυχαίνουν τον σκοπό τους, καθώς η πηγαία τους έμπνευση μορφοποιείται με ευρηματικότητα, εγκεφαλικότητα και μεράκι.
Βέβαια υπολογίσιμη προϋπόθεση για μια τέτοια όσμωση αποτελεί η τεχνική κατάρτιση των μουσικών, οι οποίοι δεν αναλώνονται σε άνευ νοήματος επιδείξεις εντυπωσιασμού. Από τη μια πλευρά οι Kalouv ακολουθούν τις αρχές του post-rock για την πρωτοκαθεδρία της απλότητας και του μινιμαλισμού, από την άλλη όμως προικίζουν τη μουσική τους με τη συνθετότητα και το βάθος του progressive rock. Η επιρροή από τους Porcupine Tree αναμφισβήτητα κυριαρχεί, παράλληλα όμως διακρίνουμε και ιδέες που πρωτακούσαμε σε καλλιτέχνες όπως οι Pink Floyd ή ακόμα και οι Genesis, ενταγμένες βέβαια σε έναν ήχο προσωπικό και σύγχρονο.
Δίπλα στη δεσπόζουσα παρουσία του progressive rock, συναντάμε στοιχεία από contemporary classical, jazz ακόμα και latin. Και δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πως αυτή πολύχρωμη παλέτα επιρροών αποδίδεται με δεξιοτεχνία και φαντασία από το πιάνο του Bruno Saraiva. Βέβαια και η συνεισφορά των υπόλοιπων μελών του γκρουπ δεν είναι καθόλου αμελητέα, ειδικά για τη σύλληψη και την απόδοση μεγαλόπνοων και πολυεπίπεδων συνθέσεων, όπως το Durango, όπου η ενορχήστρωση εμπλουτίζεται με τρομπέτα ή το Boa Sorte Santiago, το οποίο κλείνει με αινιγματικά και ονειρικά γυναικεία φωνητικά.
Γενικότερα, η κατεύθυνση του νέου άλμπουμ των Kalouv είναι εσωστρεφής, ουσιαστική και ώριμη. Τα συναισθήματα έντασης και οργής δε λησμονιούνται, αντίθετα αποτυπώνονται δυναμικά, όπως για παράδειγμα στα κιθαριστικά ξεσπάσματα και των δύο μερών της σύνθεσης Algul Siento. Παράλληλα, μια σκοτεινή θεατρική ατμόσφαιρα ρίχνει συχνά τη σκιά της, ενώ το κλασικό στο post-rock ψυχολογικό μοτίβο της ανάτασης και της νοσταλγίας δίνει ισχυρό παρόν. Αλλά, μαζί με όλα τα παραπάνω, η μπάντα από τη Βραζιλία σκιαγραφεί κι ένα συναίσθημα λυρισμού και ήπιας αισιοδοξίας. Για παράδειγμα ακούστε το σύντομο ακουστικό Altro, που θυμίζει ένα ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο χωρίς ίχνος, όχι μόνο θλίψης, αλλά και σαρκασμού.
Το ίδιο ειλικρινής άλλωστε είναι και η νοοτροπία του συγκροτήματος, κάτι που γίνεται εμφανές από το κείμενο που συνοδεύει την κυκλοφορία της νέας του δουλειάς. Εκεί εκφράζεται η επιθυμία ο ακροατής να ακούσει προσεκτικά ολόκληρο το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως συνηθιζόταν πριν το σκηνικό της μουσικής αλλάξει ριζικά με την εισβολή του διαδικτύου. Βέβαια, οι ίδιοι οι Kalouv κυκλοφορούν τη μουσική τους αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου και μάλιστα δωρεάν. Αυτή ακριβώς η φαινομενικά αντιφατική στάση, στην ουσία δείχνει τη νοοτροπία καλλιτεχνών που απλώνουν ένα χέρι αλήθειας και εμπιστοσύνης στους δέκτες του έργου τους.
Συνοψίζοντας, στο Pluvero oι Kalouv μπορεί να μην καταφέρνουν να αλλάξουν τον ρου της post-rock μουσικής, βάζουν το λιθαράκι τους στην εξέλιξη της. Άλλωστε είναι φανερό πως έχουν ακόμα περιθώρια για πρόοδο και ωρίμανση, συνεπώς πιστεύω πως το επόμενο άλμπουμ τους θα αποτελέσει ένα ενδιαφέρον και κρίσιμο βήμα.
Βαθμός: 7,5/10
Η εικόνα στην αρχή της ανάρτησης ανήκει στον tattoo artist Fernando Moraes, ο οποίος έχει επιμεληθεί και το artwork του Pluvero.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου