Η νοοτροπία του David Mancuso στο σήμερα

Σε λίγες μέρες, κλείνουν δύο χρόνια από τον θάνατο του David Mancuso, ενός ανθρώπου που άφησε χαμηλόφωνα και ουσιαστικά τη σφραγίδα του στον χώρο της μουσικής, ειδικότερα στον κόσμο του DJing και της club κουλτούρας.

Την περίοδο της φυγής του Mancuso, ο συνεργάτης του Tim Lawrence, ο οποίος είναι και ο κορυφαίος πανεπιστημιακός ερευνητής της χορευτικής μουσικής και ευρύτερα κουλτούρας σήμερα, επιμελήθηκε δύο αφιερωμάτων, το πρώτο στη διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Wire και το δεύτερο στην ιστοσελίδα Electronic Beats. Έχουμε να κάνουμε με δύο εξαιρετικά κείμενα, τα οποία συνδυάζουν ένα ζωντανό και σύγχρονο ακαδημαϊκό ύφος με πλούσια γνώση και φυσικά με έναν έντονο συγκινησιακό τόνο που ποτέ όμως δεν πέφτει στην αισθηματολογία. Μέσω αυτών των κειμένων έγινε, τουλάχιστον σε μένα, αισθητή η τόσο ιδιαίτερη φιλοσοφία του David Mancuso.

Ορίστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από το άρθρο στο Electronic Beats:

It can now be concluded that David held on to a remarkably purist set of beliefs through to the day he died. Not once did he advertise a party. Not once did he run the Loft as a club. Not once did he work as a DJ. Not once did he go on tour. Not once did he play a bootleg. Not once did he compromise the dream of running his parties as a space where everyone was welcome as equals. Not once did he play music at a level that could damage the ears of his dancers. Not once did he select a record that he thought was less than optimal for the situation at hand.

Είναι φως φανάρι, λοιπόν, ότι η νοοτροπία του David Mancuso αποστασιοποιείται από τον δρόμο που έχει πάρει το DJing και το clubbing ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Όσο για τη χώρα μας, δεν νομίζω κάποιος να έχει ζήσει μια τόσο στοχευμένη και βαθιά εμπειρία διοργανωμένη από Έλληνες. Ωστόσο, γνωρίζω πως κάποιοι λίγοι φίλοι της μουσικής, ιδιαίτερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οργανώνουν μουσικές εκδηλώσεις, party και στέκια που - τις περισσότερες φορές συνειδητά ή ακόμα και ασυνείδητα- έχουν επηρεαστεί από τον μεγάλο Νεοϋορκέζο.

Τώρα, σε μία επαρχιακή πόλη, όπως είναι ο Βόλος, ένα σύνολο οπισθοδρομικών και θα έλεγα γελοίων κοινωνικών συμβάσεων στον τομέα της διασκέδασης, αλλά και οι εμφανείς τάσεις κερδοσκοπίας, εμποδίζουν κάθε ανάπτυξη μιας τέτοιας νοοτροπίας. Κι έτσι, κάποιες φορές, σκέφτομαι πως θα ήταν ωραίο να διοργανώσει η αφεντιά μου - φυσικά μαζί με καλούς φίλους και ομοϊδεάτες, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να είστε εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο - ένα ιδιωτικό, εκλεκτικό και γεμάτο θετικά συναισθήματα party, αναπόφευκτα χωρίς την ξακουστή ακραία audiophile προσέγγιση του Mancuso, αλλά οπωσδήποτε μακριά από τις φωτογραφίες, τα κινητά και τα social media. Απλά χρειάζεται θάρρος, μεράκι και φαντασία. Ίδωμεν...

Για όποιον θέλει να ψάξει περισσότερο σχετικά με τον David Mancuso, μπορεί να διαβάσει μία εκτενή συνέντευξή του, καθώς και μια επικής έκτασης ανοιχτή συζήτηση φίλων, συνεργατών και συμμετεχόντων στα party του, πάνω στη λογική της προφορικής ιστορίας.

Κλείνουμε με το πιο ουσιώδες, δηλαδή τη μουσική:

>