Θυμάμαι…
Να παίζω ως DJ το Four Horsemen στα πιο ετερόκλητα set, από μια βραδιά ατόφιου ροκ ως το κλείσιμο μιας νύχτας βυθισμένης στην ηλεκτρονική μουσική.
Να αγωνίζομαι να ολοκληρώσω τη Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας και να σκέφτομαι πως το "ριζικό φαντασιακό" του Καστοριάδη μπορεί να εκφραστεί μουσικά μέσα από κάποιες στιγμές του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Να θέλω να αφήσω μαλλιά και γένια, ανακατωμένα και χαοτικά, για να μοιάσω στον Βαγγέλη, λες και ήμουν έφηβος μπροστά στο είδωλό του.
Να βολτάρω στην παραλία της Αγριάς, λέγοντας μέσα μου: "λες να τον δω να περπατά ή να κάθεται κάπου;"
Να βλέπω στο YouTube μια πρόσφατη συνέντευξη του και έκθαμβος να συνειδητοποιώ πως, πέρα από κορυφαίος μουσικός, ήταν ένας αληθινός διανοούμενος, με βαθιά κοινωνική και υπαρξιακή σκέψη.
Να βρίσκομαι ένα καλοκαίρι στην Άνδρο -πρώτη φορά διακοπές με την κοπέλα της ζωής μου - και αραχτός σε μια ακρογιαλιά να βιώνω την ευδαιμονία, με το Earth στα ακουστικά.
Να βλέπω στο Blade Runner τη σκηνή του θανάτου του cyborg που ενσαρκώνει ο Rutger Hauer και να εύχομαι να έβρεχε ξαφνικά μέσα στο σαλόνι, μήπως η βροχή κρύψει τα δικά μου δάκρυα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου