Για τη σημαντική και γοητευτική μουσική του Μίμη Πλέσσα (1924-2024), αλλά και για τη προσηνή, αισιόδοξη και στοχαστική του προσωπικότητα έμαθα μεγαλύτερος σε ηλικία, όταν πια είχα ξεπεράσει τις ανασφάλειες μιας συγκεκριμένης και οριοθετημένης μουσικής ταυτότητας: "είμαι ρόκας", "ακούω μόνο ηλεκτρονική", "έντεχνο και ξερό ψωμί" κοκ... Άλλωστε και το ίδιο του το πολύπλευρο μουσικό έργο ταιριάζει με μια δίχως σύνορα προσέγγιση: μερικές από τις ποιοτικότερες στιγμές του ελαφρού τραγουδιού, ήδη από τα 50s ως και τα middle 60s, με έντονες τζαζ πινελιές· ένα πλήρες άνοιγμα σε μια εμπνευσμένη, έντεχνη και γεμάτη ζεστά συναισθήματα ορχηστρική τζαζ, κινηματογραφική και όχι μόνο· ευφυή παιχνίδια με την παράδοση μας και βέβαια σπουδαία λαϊκά τραγούδια και άλμπουμ. Τώρα, η ωραία και πλούσια ανθρώπινη πλευρά του θεωρώ πως έλαμψε στην τηλεοπτική εκπομπή Καλλιτεχνικό Καφενείο, που παρουσίαζε με τον Βασίλη Τσιβιλίκα την περίοδο 1986-88.
Τελικά, ο Μίμης Πλέσσας ως καλλιτέχνης και άνθρωπος φαίνεται στον τρόπο που έπαιζε το πιάνο, στην ευαισθησία χάρη στην οποία χάιδευε ουσιαστικά τα πλήκτρα. Ένας αταξινόμητος, πηγαίος, μαστόρικος και πάντα εμπνευσμένος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, σίγουρα στη μικρή και εκλεκτή χορεία των μεγαλύτερων.
Επέλεξα ένα από τα αγαπημένα μου δικά του τραγούδια, ερμηνευμένο όχι από τη θεά Τζένη Βάνου, αλλά από τον θεό Κώστα Χατζή:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου