Με δύναμη από τον Βόλο

Σε παλιότερες αναρτήσεις αυτού εδώ του blog έχω γράψει πως μέσα από την ενασχόλησή μου με τη μουσική, είτε ως ραδιοφωνικός παραγωγός, είτε ως blogger, είτε ως DJ, έχω γνωρίσει ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ αυτό το μεράκι, μέσα από μια γόνιμη αλληλεπίδραση. Πιο απλά, τα τελευταία χρόνια, αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο κομμάτι μιας ευρύτερης ομάδας ανθρώπων, που είτε δημιουργούν μουσική, είτε γράφουν για αυτή, είτε την επιλέγουν σε μαγαζιά, είτε απλά είναι φανατικοί της φίλοι και ακροατές. Βέβαια, όπως και να το κάνουμε, την πιο έντονη δράση και κινητικότητα σε αυτή την άτυπη ομάδα έχουν οι κατεξοχήν καλλιτέχνες, όσοι δηλαδή δημιουργούν δική τους μουσική. Αν τώρα αυτοί συμβαίνει να είναι από την πόλη μας, τον Βόλο, τότε χωρίς αμφιβολία αξίζει να γράψουμε δυο λόγια.

Πιο συγκεκριμένα, στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό βρέθηκαν δύο πολύ καλά άλμπουμ, εντελώς διαφορετικού ύφους, με μόνα κοινά στοιχεία την προέλευσή τους από την πόλη του Βόλου αφενός και το ότι αποτελούν ντεμπούτα και μάλιστα self-released, αφετέρου. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο επέλεξα να τα παρουσιάσω από κοινού. 

Με δύναμη από τον Βόλο, λοιπόν…

Ocean Blossom – Lost In Sound

 Ο Ocean Blossom ή Νίκος Κατσούνας πέρασε σχετικά πρόσφατα μια βόλτα από τη ραδιοφωνική Εκπομπή που ψάχνει τίτλο ως καλεσμένος, όπου επιμελήθηκε ένα ωραιότατο live DJ set, το οποίο και μπορείτε να ακούσετε εδώ, διαβάζοντας τις σχετικές και απαραίτητες πληροφορίες. 

Έτσι έχουμε το ελεύθερο να ασχοληθούμε με το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, με τίτλο Lost In Music, το οποίο από τις αρχές του Ιουλίου διατίθεται σε δωρεάν downloading στην ιστοσελίδα Bandcamp:

  

Με τον μουσικό κόσμο του Ocean Blossom είμαστε ιδιαίτερα εξοικειωμένοι: ένα χαρμάνι από downtempo, dub ακόμα και dubstep, που συνδυάζει τη θερινή ραστώνη με μια κινηματογραφική σκοτεινιά. Ο Νίκος έχει μπει για τα καλά στην παράδοση της λεγόμενης "bass music", που ξεκινά απ’ το trip hop των 90s και φτάνει μέχρι τους τρέχοντες παραγωγούς, οι οποίοι από την κριτική χαρακτηρίζονται ως  “post-dustep” και “future garage”. 

Αλλά, για να ξεφύγουμε κάπως από μια εξεζητημένη ορολογία, προσπαθώντας να περιγράψουμε τη μουσική του Ocean Blossom, θα λέγαμε πως κυριαρχείται από το στοιχείο της εγκεφαλικότητας, καθώς τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια εξελίσσονται ή καλύτερα ελίσσονται αργά και ατμοσφαιρικά μέσα από εναλλαγές ρυθμών, μελωδιών, samples και εφέ. Κάποιες φορές, όπως στα κομμάτια Funky my Dub και Dubsessions, όλος αυτός ο ψυχεδελικός λαβύρινθος καταλήγει σε ένα εκρηκτικό μα και υποχθόνιο φινάλε πιο αγριεμένου dubstep. 

Ο Ocean Blossom με έναν συχνά συναρπαστικό τρόπο μας μεταφέρει από φωτεινά σε σκιερά ηχοτοπία και τούμπαλιν, αλλά συχνά-πυκνά περνάει και ένα πνεύμα σαρκασμού ή καλύτερα αστεϊσμού,  στοιχείο που σε γενικά πλαίσια εντάσσεται δύσκολα σε μια μουσική σύνθεση, ειδικά όταν αυτή είναι ορχηστρική και για αυτό και το εκτιμάμε ιδιαίτερα. Για παράδειγμα, ακούστε το θέμα του μπάσου στο Based To Bass ή το Egyptian Nights. Άλλωστε, ο Νίκος και ως άνθρωπος διακρίνεται από κέφι, χιούμορ και παρεΐστικη διάθεση. 

Για να ακονίσουμε ωστόσο το κριτικό μας πνεύμα, στο Lost In Sound βρήκαμε και κάποιες αδυναμίες. Πρώτα απ’ όλα, ο ήχος είναι κάπως μονοεπίπεδος, κάτι που είναι βέβαια λογικό, αν σκεφτεί κάνεις πως όλη η παραγωγή του άλμπουμ πραγματοποιήθηκε σε ένα λάπτοπ. Επίσης, από τις συνθέσεις κάποιες φορές λείπει μια χαρακτηριστική μελωδική γραμμή, ένα μουσικό θέμα που θα έλξει τον ακροατή. Αλλά, το στοιχείο της μελωδικότητας είναι αυτό που δυσκολεύει, νομίζω, κάθε παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής.
 
Επιλογικά, να σημειώσω πως ο Νίκος δεν μένει καθόλου ήσυχος, καθώς κάθε λίγο από τη σελίδα του στο Soundcloud παρουσιάζει νέα κομμάτια, τα οποία φανερώνουν και τη σταδιακή του εξέλιξη. Οπότε,  η κυκλοφορία ενός νέου full-length είναι απλά θέμα χρόνου…

Tommy Gunn – Tommy Gunn

 Με αυτή την πενταμελή μπάντα από το Βόλο περνάμε σε εντελώς διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.  Στο πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ παρουσιάζουν δώδεκα τραγούδια που κινούνται ανάμεσα στο alternative/indie και το funk ροκ. Ωστόσο, το πιο προσωπικό στοιχείο του στιλ τους έγκειται στον συνειδητά ακουστικό ήχο τους. Οι κιθάρες , που άλλωστε κυριαρχούν,  έχουν ακουστικό χαρακτήρα, καθοδηγώντας όλη την ενορχήστρωση προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως, η μπάντα δεν προδίδει την ροκ φύση της, αντιθέτως την προβάλλει εμφατικά. Σε αυτό βοηθάνε οι φοβερές μελωδίες, η υψηλή τεχνική κατάρτιση όλων των μουσικών και τα δυναμικά και εκφραστικά γυναικεία φωνητικά, τα οποία πότε γίνονται άγρια, οργισμένα και ειρωνικά, πότε ευαίσθητα. 

Βέβαια, στο προσωπικό στιλ των Tommy Gunn έχουν συνδράμει πολυποίκιλες επιρροές. Για τη σύμπραξη του funk και του ροκ, η οποία πραγματοποιείται υποδειγματικά στα δύο πρώτα τραγούδια του άλμπουμ, Pull Me Out και Superman, η μπάντα από τον Βόλο έχει φυσικά ως οδηγούς τους Red Hot Chili Peppers. Γενικότερα, οι επιρροές της από το alternative rock των ΗΠΑ είναι εμφανείς, για παράδειγμα από τους  Audioslave ή από τις πιο ακουστικές στιγμές των μεγάλων του grunge, όπως το River of Deceit των Mad Season, που επ’ ευκαιρία αξίζει να θυμηθούμε.

Ωστόσο από το μίγμα της μουσικής των Tommy Gunn δεν λείπουν και σαφείς βρετανικές αναφορές, πιο συγκεκριμένα στο εσωστρεφές progressive rock των Pink Floyd ή ακόμα και των Porcupine Tree. Εκεί έχουν την προέλευση τους  και τα αρκετά retro synthesizers που εμπλουτίζουν την ενορχήστρωση. Χαρακτηριστικά αυτών των επιρροών είναι τα κομμάτια I Am You και The Palace. Εδώ ταιριάζει να αναφερθεί και η συμμετοχή του Σπύρου Χαρμάνη στην μπάντα, ο οποίος έχει αναλάβει την ρυθμική κιθάρα. Ο Σπύρος,  με τα δύο προσωπικά του άλμπουμ, έχει δώσει το δικό του στίγμα στην ολοένα και πιο ανερχόμενη σκηνή του ελληνικού progressive rock. 

Όλα τα παραπάνω συστατικά συμπληρώνει ένα υπέροχο DIY punk attitude, που σιγοβράζει σε ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά ξεδιπλώνεται εκρηκτικά στο τελευταίο κομμάτι, Dustbin, το οποίο, όπως κάθε punk τραγούδι που σέβεται τον εαυτό του, κρατάει λίγο παραπάνω από δυόμιση λεπτά. 

Σε στιχουργικό επίπεδο, κυριαρχεί ένας προσωπικός εξομολογητικός τόνος, με ένα συγκεκριμένο μοτίβο στα περισσότερα τραγούδια, αυτό του έντονου, ειλικρινούς, ακόμα και σκληρού διαλόγου ανάμεσα σε ένα «εγώ» και ένα «εσύ», που κατά κύριο λόγο αφορά τη βίωση μιας ερωτικής σχέσης, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Και η ταιριαστή ψυχολογία  σε αυτή τη βουτιά στον εσωτερικό κόσμο δεν είναι άλλη από μια γλυκόπικρη μελαγχολία. 

Ωστόσο,  αυτή ακριβώς η υπερβολική έκθεση σε αυτή την ψυχολογία κάπως με κούρασε. Το ζήτημα όμως θεωρώ πως δεν αφορά μονάχα το προσωπικό μου γούστο. Ίσως θα ήταν, όχι μόνο πιο ισορροπημένη, αλλά και πιο ταιριαστή για έναν ζωντανό funk rock ήχο, μια ψυχολογία λίγο πιο «ανεβασμένη». Από την άλλη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε σε έναν καλλιτέχνη, στην περίπτωσή μας σε μία μπάντα, να εκδηλώνεται άμεσα, ειλικρινά και συναισθηματικά. Πάντως όπως και να ‘χει, κομμάτια που κάπως ανατρέπουν αυτή την μουντάδα, όπως το Love Inside Hate, με την ψυχεδελική reggae προσέγγιση, αποτελούν ευχάριστη έκπληξη. 

Πριν κλείσω, να αναφέρω πως το πακέτο του ντεμπούτου των Tommy Gunn συμπληρώνει το φροντισμένο και καλλιτεχνικό artwork που συνοδεύει το cd τους, το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε από εδώ… αφού βέβαια ακούσετε: 

 


Το κολάζ της εικόνας τίτλου αποτελεί έργο της Felix Felis και το βρήκα στο facebook event για την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Tommy Gunn, το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε λόγω βροχής. Επομένως, εξυπακούεται πως αναμένουμε για ένα νέο live ραντεβού...