And now for something completely different in music of 2015

Ο Γιώργος Ζούκας ο οποίος είναι συνάδελφος ραδιοφωνικός παραγωγός στον Nova Fm 106, καθώς επιμελείται και παρουσιάζει την εβδομαδίαια εκπομπή And Now For Something Completely Different (κάθε Τετάρτη, 22.00- 23.00), φιλοξενείται για τρίτο συναπτό έτος στο blog μας. Για ακόμη μια φορά, ο μουσαφίρης μας, παρουσιάζει τις επιλογές του από τις μουσικές κυκλοφορίες του 2015. Εύστοχος, περιεκτικός, μα και σε χαλαρό ύφος, όπως μας έχει συνηθίσει και βέβαια εκλεκτικός και πολυσυλλεκτικός ως προς το μουσικό του αισθητήριο, με ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην αφρικάνικη funk. Ωστόσο, σε σχέση με τα προηγούμενα δύο του κείμενα, στο παρακάτω διακρίνω έναν πιο προσωπικό και υποκειμενικό τόνο, που προσδίδει μία νέα γοητεία...

....................................................................................................................................
 

 C'mon Tigre – Ομώνυμο: Δίσκος που τυπικά κυκλοφόρησε στο '14, η βινυλιακή του όμως έκδοση είδε το φως αρχές του '15, άρα για μένα συγκαταλέγεται σε αυτής της χρονιάς τις κυκλοφορίες. Σκεπτόμενος μέσα στη χρονιά ποιοι είναι μέχρι στιγμής οι top δίσκοι για τις λίστες μας, ο 1ος δίσκος που μου ερχόταν στο μυαλό και φράκαρε οποιαδήποτε άλλη σκέψη ήταν αυτός των C'mon Tigre! Ξεπερνώντας την καταπληκτική δουλειά που έχουν κάνει με το artwork, αυτό που σε κερδίζει μονομιάς είναι ο ζεστός funky ήχος της μπάντας που τις περισσότερες φορές είναι και βρώμικος και ψυχεδελικός. Η διακριτική χρήση των πληκτροφόρων και κάποτε των ηλεκτρονικών απογειώνει το αποτέλεσμα που κινείται σε ιδρωμένα jazz, funk, world σοκάκια. 

Floating Points – Eleania: Πολυρυθμία, μελωδία και Ατμόσφαιρα… πολύ ατμόσφαιρα! Ξεχάστε την μέχρι τώρα πορεία του Shepherd, ναι ξέραμε ότι έχει ιδιαίτερο, εκλεπτυσμένο γούστο στις ηλεκτρονικές του μουσικές καταθέσεις, αλλά εδώ ξεφεύγει παντελώς. Το ντεμπούτο του είναι το πλέον κατάλληλο soundtrack για να ντύσει το near ή after-midnight κλειδαμπάρωμα στο σπίτι. Η jazz που επιχειρεί σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά του -πως να έλειπαν άλλωστε- αγγίζει το spiritual και σε αφήνει σε μια μουδιαστική ευφορία. Σίγουρα μας έπιασε όλους αδιάβαστους!

 

Jamie xx – In colour: Ήταν τελικά ο δίσκος που άλλαξε τη ζωή σου, το ντεμπούτο το Jamie xx? Προφανώς όχι, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ήταν και αδιάφορος δίσκος, κάθε άλλο. Ο επικεφαλής των xx στον 1ο του προσωπικό δίσκο -δεν λαμβάνουμε υπόψη τη συνεργασία με τον θρύλο Gil-Scott Heron- μας φέρνει βόλτα στη Βρετανική ηλεκτρονική σκηνή των 90's και το κάνει τόσο, μα τόσο όμορφα. Άλλοτε ξεσηκώνοντάς μας για το dance floor και άλλοτε δημιουργώντας μια γλυκιά νοσταλγία! Αυτό είναι που κάνει και τόσο όμορφο τούτο τον δίσκο, η νοσταλγία και η μαστοριά του Jamie, που φάνηκε από εκείνον τον 1ο δίσκο με την υπόλοιπη παρέα των xx.



Mbongwana Star – From Kinshasa: Τη χρονιά που σιγά-σιγά φεύγει, είχαν την   τιμητική τους -κατά την ταπεινή μου άποψη- οι μπάντες που κάναν crossover μεταξύ της Αφρικάνικής μουσικής και διαφόρων άλλων μουσικών στοιχείων. Μια από αυτές είναι και οι, ας πούμε συνεχιστές των Staff Benda Bilili (μπάντα από παραπληγικούς μουσικούς της Δημοκρατίας του Κονγκό), Mbongwana Star. Κοφτερή παραγωγή σε ήδη αιχμηρή μουσική ή λίγο πιο σωστά όταν η μουσική παράδοση της Δημοκρατίας του Κονγκό πάει χέρι-χέρι με την post-punk παραγωγή και την techno αισθητική.

All them Witches – Dying Surfer Meets His Maker:
Τους πρότεινε φίλος που ξέρω -ή θεωρούσα ότι ξέρω- το μουσικό του αποτύπωμα και λίγο-πολύ ήξερα τι να περιμένω. Λάθος! Ενδέχεται στη συγκεκριμένη φάση να είχα ανάγκη από λίγες κιθάρες -στο κατάλληλο βάρος, ούτε περισσότερο αλλά ούτε και λιγότερο- ή να το απόλαυσα για την αμεσότητά και την περιεκτικότητά του. Όπως και να 'χει, από το psych - folk μπαλαντοειδές μέχρι και τις σκληρότερες στιγμές του ο δίσκος κυλάει ευχάριστα και απολαυστικά. Αν συνδυαστεί δε και με ανοιχτό δρόμο, ταξιδάκι κτλ, η απόλαυση πάει σκαλοπάτια πιο πάνω!

The Sorcerers – Ομώνυμο: Με το ντεμπούτο τους, οι Sorcerers εμβαθύνουν ακόμα περισσότερο στον μουσικό κόσμο της Αιθιοπίας (πρώτη τους απόπειρα ήταν μέσα από τη συλλογή της δισκογραφικής τους, ATA Records, Funk, Soul & Afro Rarities). Σύγχρονη άποψη με κινηματογραφικές προεκτάσεις. Ένα ιδιοφυές πάντρεμα της αισθητικής του Mulatu Astatke με αυτή του Duke Ellington κάτω από την άποψη για ενορχήστρωση των studio της KPM. Ένα must have για τους λάτρεις του είδους.

Komara – Ομώνυμο: Περνώντας τα χρόνια μειώνονται τα πράγματα αυτά -μουσικά ή μη- που θα σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον, θα σ' ενθουσιάσουν, θα σε κάνουν να επιστρέφεις συνέχεια σε αυτά. Έτσι λένε τουλάχιστον… Χαίρομαι που είμαι από αυτούς που ενθουσιάζονται ακόμα, με μουσικές, με ταινίες, με θεατρικά, με φαγητά, με, με… Οι Komara δεν μ' ενθουσίασαν μόνο, με ξεβόλεψαν από τον αναπαυτικό καναπέ μου, στοίχειωσαν τις ώρες που περνούσα στο σπίτι και στη δουλειά (ευτυχώς μπορώ και ακούω μουσική στη δουλειά), άρπαξαν στιγμές από τον ελεύθερο χρόνο μου, αλλά - διάολε!- το άξιζαν και με το παραπάνω.

Stuff. - Ομώνυμο: Jazz αναρχία, Fusion τριπαρίσματα, ηλεκτρονικά σουρτα-φερτα, μετα-μοντέρνο εφιαλτικό funk με hip-hop λοξοκοιταγματα. Το ντεμπούτο των Stuff έχει  πραγματικά πολύ ζουμί και η μπάντα έχει πολλά να μας πει. Ένας σπουδαίος δίσκος, νέων μουσικών γεμάτων όρεξη για πειραματισμούς που πατάν σε γερά θεμέλια. Ήδη το νέο υλικό που παίζουν στα live καθώς και οι εμπνευσμένες διασκευές τους μαρτυρούν ότι ήρθαν για να ταράξουν τα μουσικά δρώμενα.

Fabiano Do Nascimento – Dansa Dos Tempos: Στις φετινές κυκλοφορίες της Now-Again, μεταξύ της λαίλαπας των ανατυπώσεων φιλοξένησε και τον νεαρό Do Nascimento στο ντεμπούτο του. Μια φρέσκια, κυρίως ορχηστρική δουλεια με τις ρίζες της στη μουσική παράδοση της Βραζιλίας, όπου μπορείς ν' ακούσεις τον απόηχο των Heitor Villa-Lobos  και  Baden Powell (ο οποίος ούτως ή άλλως διασκευάζει συνθέσεις τους) και όχι μόνο. Τον καλλιτέχνη μεταξύ άλλων πλαισιώνει και ο θρύλος των κρουστών Airto Moreira, ενώ τα περιορισμένα φωνητικά τα μοιράζεται με την κοπέλα του. Το κλασικό συναντάει το μοντέρνο υπό τους ήχους της κιθάρας να κεντάν κατ' ευθείαν στην ψυχή μας.

Aucan – Stelle Fisse: Αν το sci-fi είναι του γούστου σας, αισθάνεστε καλύτερα αφού έχει δύσει ο ήλιος, ή πιο συγκεκριμένα μετά τα μεσάνυχτα, και τη βρίσκετε με πειραγμένα -άλλοτε χορευτικά κι άλλοτε νοσταλγικά- ηλεκτρονικά, σας έχω όνομα που καίει! Οι Aucan είναι το τρίο που ξεκίνησε με math-rock προσέγγιση για να απογυμνώσει και να ηλεκτρονικοποιήσει τον ήχο της, για να ακούγεται στον 3ο τους δίσκο λες και ο Vangelis να τα έπινε ψες το βράδυ με τους Moderat και να τα έσπασαν σ' ένα ολονύχτιο τζαμάρισμα! How cool is that?
 

Matthew Halsal & The Gondwana Orchestra – Into Forever :Δε θα έλεγα ότι έχω ιδιαίτερη σχέση με το Θεό, για να μην αναφέρω τη θρησκεία, ειδικά όπως πλασάρεται. Μπορώ να πω όμως με σιγουριά και χωρίς ίχνος έπαρσης ή φιλαυτίας ότι διακατέχομαι από πνευματικότητα κυρίως πολιτισμικά και ανθρωπιστικά. Ίσως από κάπου εκεί να πηγάζει και η αγάπη μου για τη spiritual jazz των περασμένων δεκαετιών, αλλά και τη σύγχρονη έκφανση της. Μουσική που σε γαληνεύει και μιλάει στη ψυχή σου, όπως και ο νέος δίσκος του Matthew Halsal και της Ορχήστρας του που φέτος πλαισιώνει με τη ζεστή φωνή της η Josephine Oniyama (στην τελευταία σύνθεση ακούγεται η Bryony Jarman-Pinto ). Ότι πρέπει για χαλάρωση μετά από μια έντονη μέρα.

Owiny Sigoma Band – Nyanza: Στο 3ο τους πόνημα, οι Owiny Sigoma Band επισκέπτονται τα πάτρια εδάφη της μισής μπάντας - Nyanza είναι περιοχή της Νότιας Ρουάντα- και έρχονται σε άμεση επαφή με τον εκεί πολιτισμό πράγμα που αποτυπώθηκε έντονα στο δίσκο τους. Ο πιο άμεσος και ενδεχομένως πιο pop δίσκος που έχουν κυκλοφορήσει, χωρίς όμως να χάνουν το πειραματικό τους στοιχείο, αφού φαίνεται να το ενσωματώνουν περίτεχνα στις συνθέσεις τους. Τα αφρικανικά κρουστά και τα ζωηρά, κολλητικά riff στα πλήκτρα  πρωτοστατούν και δημιουργούν έναν ηλιόλουστο, μπριόζικο δίσκο με πολλές δυνατές στιγμές, είτε πιο χορευτικές, είτε πιο laid back.

 

Les Freres Smith – Free To Go: Από τη στιγμή που ξεκίνησα ν' ακούω πιο σοβαρά μαύρη μουσική, δεν μπορώ να θυμηθώ τι προηγήθηκε, η αγάπη μου για τη funk ή για το afrobeat. Ενδεχομένως να ξεκίνησε από το ίδιο σημείο ταυτόχρονα! Πως είναι δυνατόν να μπορεί κάποιος ν' αντισταθεί εμπρός στο μεγαλείο ενός Fela Kuti ή στη απόλυτη ρυθμικότητα του James Brown -για ν' αναφέρω μόνο 2 από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους. Με βάση λοιπόν την εμβληματική μορφή του Fela έχουν ξεπηδήσει τόσα σχήματα όλα αυτά τα χρόνια, που δεν θα είχε νόημα να αναφερθούμε εδώ. Οι Les Freres Smith είναι από τα λαμπρά παραδείγματα του είδους, στο σήμερα. Στον 2ο δίσκος του στρέφονται προς το afrobeat ξεκάθαρα πια με κομμάτια δυναμίτες! 

Auntie Flo – Theory Of Flo Out: Το χαρακτηριστικό της μουσικής του Auntie Flo, ήταν εξαρχής το έκδηλο flirt με διάφορα μουσικά είδη συνδυασμένα με την ηλεκτρονική-χορευτική άποψη του. Στον 2ο δίσκο έχουμε να κάνουμε με 10 υπέροχες συνθέσεις, παλλόμενες, γκρουβάτες και φωτεινές αφενός, μα και άμεσα και βαθιά σοφιστικέ, αφετέρου. Πλήκτρα που σε αγκαλιάζουν ζεστά, δυτικοαφρικανικές μαρίμπες παρέα με κολομβιανές Palenque που δίνουν τον ρυθμό και καλοχωνεμένες άφρο-κουβανικές επιρροές συνθέτουν την άψογη ισορροπία χορευτικής διάθεσης και νοσταλγικότητας.

 

 Voilaaa - On Te L'avait Dit: Υπάρχει η funk και μετά η disco, με τη μεν funk έχω πάθος, με τη δε disco μια σχέση αγάπης-μίσους. Ο λόγος είναι για τις μεγάλες ποσότητες κακής ποιότητας disco που έπαιζε -σχεδόν- παντού καθώς μεγάλωνα, πράγμα που άφησε τα σημάδια του στο γούστο μου. Η περίπτωση των Voilaaa αφορά και τα 2 αυτά είδη, ισόποσα κατανεμημένα συν τις επιρροές από Αφρική και Καραϊβική δημιουργούν ένα ανεπανάληπτο αμάλγαμα απόλυτα γκρουβάτο και φουλ καλοκαιρινό. Η επιτυχία φάνηκε νωρίτερα, από τη κυκλοφορία του single με το κορυφαίο “Spies are watching me”, κάντε λοιπόν τη χάρη στον εαυτό σας και δώστε σ' αυτό τον δίσκο το χρόνο που του αξίζει στα πικάπ σας!


Κλείνοντας μένει μόνο να πω για τη εξαιρετική δουλειά που έγινε και φέτος σε σημαντικότατες επανεκδόσεις δίσκων που είτε δεν είχαν ξανατυπωθεί (Ndikho Xaba and The Natives, Ginger Johnson & His African Messengers είναι μερικά από τα παραδείγματα) μετά το πρωτότυπο (35+ χρόνια), ή είχαν να επανατυπωθούν πολλά χρόνια, και βέβαια στις φοβερές συλλογές που μας παρουσίασαν δουλειές που δεν είχαμε ξανακούσει (οι απίστευτες συλλογές της Analog Africa σε συνεργασία με τη δικιά μας Teranga Beat καθώς και η συλλογή του Gilles Peterson για τον μουσικό-οραματιστή Sun Ra, για ν' αναφέρω μόνο μερικές από τη πληθώρα).

Μοναδική δουλειά έγινε ακόμα μια χρονιά και στις εγχώριες κυκλοφορίες, αξίζει ν' αναφερθεί ο αιθέριος δίσκος του Ion – Μαύρη Συχνότητα και η επιστροφή του Mikael Delta με 2 δίσκους, μεταξύ άλλων.

 

Πηγή εικόνας