Αρέσει στους serial killers το progressive rock;
Το ομώνυμο άλμπουμ των Komara, πέρα από το ενδιαφέρον της ακρόασης, προσφέρει πολλές αφορμές για σκέψη. Οι δικές μου, τουλάχιστον, σκέψεις κατέληξαν στη σχέση υποκειμενικού γούστου και αντικειμενικής εκτίμησης στη τέχνη, πιο συγκεκριμένα στη μουσική.
Το τρίο των Komara αποτελείται από τον κιθαρίστα David Kollar, τον drummer Pat Mastelotto και τον τρομπετίστα Paolo Raineri. Το φαινομενικά ακατανόητο όνομα του project προκύπτει από τις πρώτες συλλαβές των επωνύμων των συμμετεχόντων σε αυτό, αλλά όπως και να ‘χει αυτή η λέξη έχει κάτι το μυστηριώδες και, ως προς την άρθρωσή της, βαρύ. Κάπως αντίστοιχη είναι και η κατεύθυνση όλου του άλμπουμ, σε ένα τεχνικό και σκοτεινό progressive jazz-rock, το οποίο είναι βέβαια αποκλειστικά ορχηστρικό. Η αγάπη για τα πολύπλοκα ρυθμικά μοτίβα που εγκαινιάστηκαν στα 70s από τους King Crimson και κληροδοτήθηκαν τα τελευταία χρόνια σε μπάντες όπως οι Tool συνδυάζονται με την ελευθερία και τον πειραματισμό της free jazz. Παράλληλα, δεν λείπουν και οι επιρροές από τη νέα σκηνή της dark jazz και κυρίως τους Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Για παράδειγμα, στη σύνθεση A Collision Of Fingerprints, οι περίτεχνες μελωδίες της τρομπέτας του Raineri και τα κιθαριστικά soundscapes του Kollar καθοδηγούνται από το λαβυρινθώδες drumming του Mastelotto σε μια κορύφωση που φλερτάρει έντονα με το progressive metal.
Το παίξιμο και των τριών μελών είναι κορυφαίο, καθώς η τεχνική κατάρτιση συμπορεύεται με μία καλλιεργημένη αντίληψη για τη μουσική και τον ήχο ευρύτερα. Ο Pat Mastelotto, γνωστός κυρίως από τη θητεία του στους King Crimson, δίνει μαθήματα γνώσης και έμπνευσης, ο Paolo Raineri μπλέκει τα διδάγματα ενός Coltrane π.χ. με απρόσμενα world γυρίσματα, τέλος ο David Kollar παίζει με τα όρια των δυνατοτήτων της ηλεκτρικής κιθάρας, από αιθέριους ambient ήχους μέχρι ογκώδη riffs.
Όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, οι επιρροές, η σύνθεση, η ενορχήστρωση και το παίξιμο επιστρατεύονται για το χτίσιμο μιας ψυχολογίας σκοτεινής και βαριάς. Όπως έχουν δηλώσει τα ίδια τα μέλη, το όλο άλμπουμ αποτελεί το soundtrack για ένα φανταστικό thriller με πρωταγωνιστή έναν serial killer. Μάλιστα, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην αρχέγονα άγρια ψυχολογία του πρωταγωνιστή, ο οποίος απαγγέλλει τις σκέψεις του με στίχους που θυμίζουν το Μία Εποχή στην Κόλαση του Ρεμπώ: (μετα)μοντέρνος πεσιμισμός, απόγνωση και φόβος κυριαρχούν στη σύνθεση God Has Left This Place.
Αναπόδραστα, ανάμεσα σε αυτό το επίφοβο κλίμα και στην εγκεφαλική προσέγγιση, δύσκολα θα βρούμε μια αξιομνημόνευτη μελωδική στιγμή, η οποία θα αντιστοιχεί σε μια θετικότερη ψυχολογία. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εκκινείται ο προβληματισμός σχετικά με τη διάσταση ανάμεσα στην αντικειμενικότητα και την υποκειμενικότητα κατά την πρόσληψη ενός καλλιτεχνικού έργου. Μπορεί οι Komara να παρουσιάζουν μια δουλειά από πολλές απόψεις ολοκληρωμένη, σύγχρονη και πρωτότυπη, αλλά ένας μουσικόφιλος που συνδέει την ακρόαση με θετικά, ακόμα και λυτρωτικά συναισθήματα, πιθανότατα θα κουραστεί. Το άλμπουμ των Komara, αν και ακούγεται με ενδιαφέρον, χαρακτηρίζεται από τόση ψυχολογική μονοτονία, ώστε δεν αποκλείεται μόνο ο ρεμβασμός, αλλά και μια υπονομευτική, άρα και ανατρεπτική ειρωνεία. Τα πάντα είναι τόσο βαριά και σοβαρά, που καταλήγουν κουραστικά.
Βαθμός: 7,5/10
Αυτή η κριτική αρχικά δημοσιεύτηκε στο Progrocks.gr, μαζί με μία δεύτερη και αρκετά διαφορετική γνώμη από τον Γιώργο Ζούκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου