Στο νου του καθενός από σας, φαντάζομαι, ότι γεγονότα του 2010, πόσο περισσότερο σκέψεις και συναισθήματα είναι συνδεδεμένα με μουσική, με συγκεκριμένα τραγούδια, στίχους, μελωδίες.
Εδώ που τα λέμε, η φετινή χρονιά που αυτές τις μέρες πλησιάζει στο τέλος της προσέφερε πολλές καλές μουσικές για να συνοδέψουμε τις σκηνές της καθημερινότητάς μας. Και όχι μόνο. Σε μια χρονιά δύσκολη και περίεργη, η μουσική σε κάποιους από μας προσέφερε τόσο την απόδραση από τα προβλήματα, όσο και το μέσο για τη συνειδητοποίησή τους.
Γενικά μέσα στο 2010 είδαμε αρκετές καλές κυκλοφορίες. Μέσα μουσικής ενημέρωσης προερχόμενα από τον mainstream χώρο, αλλά κυρίως από τον πιο εναλλακτικό, δηλαδή sites, blogs και πιο υποψιασμένες ραδιοφωνικές εκπομπές μας βομβάρδιζαν με νέα άλμπουμ, νέα ονόματα, καλλιτέχνες και μπάντες.
Παράλληλα, σύμφωνα με το αξίωμα «όσο ψάχνει κανείς, βρίσκει», η αναζήτηση στο διαδίκτυο κυρίως, έφερε στο φως ονόματα άγνωστα, αλλά τόσο αξιόλογα, όσο και εκείνα που προβάλλονται περισσότερο. Έτσι, μετά από το σχετικό ξεσκαρτάρισμα, η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο παρουσιάζει τις προτάσεις της για την χρονιά που μας αποχαιρετά.
Θα ξεκινήσω με το άλμπουμ που ακούω αυτές τις μέρες, την πολυαναμενόμενη νέα δουλειά του ράπερ Kanye West. Ο West, μετά από ένα πιο πειραματικό και διαφορετικό από τα μονοπάτια που μας είχε συνηθίσει άλμπουμ (808s & Heartbreak), μετά από προσωπικές δύσκολες εμπειρίες, και φυσικά μετά από την εκκεντρική αντικατάσταση της κάτω οδοντοστοιχίας του με μια σειρά διαμαντιών, επέστρεψε με το My Twisted Dark Fantasy. Με τα τελευταία καμώματά του που έδωσαν τροφή σε κουτσομπολίστικες εκπομπές παγκόσμιας εμβέλειας, φοβόμουν ότι η νέα του δουλειά θα με απογοήτευε. Αλλά έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, καθώς οι δύο πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ ίσως αρκούν για να φτάσουμε στο πρώτο και πιο σημαντικό συμπέρασμα: ο Kanye West καθορίζει την πληθωρική και πρωτοπόρα pop μουσική σήμερα.
Μιας και πιάσαμε το hip hop, ας κάνουμε μία αναφορά και στα hip hop άλμπουμ που ακούσαμε περισσότερο το 2010. Κάπου στα τέλη της Άνοιξης, αρχές καλοκαιριού πρωτακούσαμε την συνεργασία του Damian Marley και του Nas με τον τίτλο Distant Relatives. Δυο δυνατά ονόματα στη μαύρη μουσική σήμερα, ο πρώτος εκπρόσωπος της ρέγκε και ο δεύτερος του hip hop, βρήκαν τις εκλεκτικές μουσικές τους συγγένειες και κυκλοφόρησαν μία δουλειά που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στα δύο είδη. Στα plus και η φοβερή παραγωγή και ενορχήστρωση.
Αξιόλογη και η συνεργασία του underground hip hoper Talib Kweli με τον παραγωγό και dj Hi Tek κάτω από το όνομα Reflection Eternal, στο άλμπουμ Revolutions Per Minute. Χωρίς πολύ σκέψη, το πιο πολιτικό άλμπουμ που άκουσα φέτος. Έχουμε να κάνουμε με σκεπτόμενη και οργισμένη μουσική από δύο κοινωνικά ευαίσθητους καλλιτέχνες. Τι πιο επίκαιρο από αυτό;
Κάπου εδώ ταιριάζει να σημειώσω και το άλμπουμ Wake Up, προϊόν συνεργασίας του τραγουδιστή John Legend και του συγκροτήματος των Roots. Στο Wake Up ο neo-soul τραγουδιστής με την μελωδικότατη φωνή σε συνεργασία με ένα από τα σημαντικότερα hip hop συγκροτήματα της τελευταίας εικοσαετίας, διασκευάζει παλιά soul τραγούδια, πολύ γνωστών τραγουδιστών αλλά και πιο άγνωστων. Μία από κάθε άποψη άψογη δουλειά, με τραγούδια παλιά μεν, αλλά πιο επίκαιρα από ποτέ.
Τέλος, όσο αναφορά τη hip hop μουσική, στα υπόψιν έχουμε και το νέο άλμπουμ των Flobots, το οποίο υπομονετικά περιμένει την ακρόασή του, πράγμα το οποίο έχω αδικαιολόγητα καθυστερήσει.
Τέλος, όσο αναφορά τη hip hop μουσική, στα υπόψιν έχουμε και το νέο άλμπουμ των Flobots, το οποίο υπομονετικά περιμένει την ακρόασή του, πράγμα το οποίο έχω αδικαιολόγητα καθυστερήσει.
Στη συνέχεια, αλλάζοντας είδος και στυλ, θα κάνω αναφορά σε τρία γκρουπ του alternative-indie ροκ, που σίγουρα είναι στη μεγαλύτερη μερίδα των ακροατών και φίλων της μουσικής άγνωστα, αλλά οι δουλειές τους αξίζουν μνείας. Σας έλεγα πριν, ότι ψάχνοντας τον χαοτικό κόσμο του διαδικτύου κάνεις μπορεί να βρει διαμαντάκια.
Πρώτοι οι ρώσοι Nice Cliques, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα φρέσκο indie ροκ ήχο, εμπλουτισμένο με στοιχεία και επιρροές από τη μεγάλη σχολή του progressive rock των τελών της δεκαετίας του 60 και των αρχών εκείνης του 70. Ένα μουσικό χαρμάνι που χαρακτηρίζεται αφενός από ευάκουστες ποπ μελωδίες, αφετέρου από μια πιο σύνθετη και εγκεφαλική δομή των τραγουδιών, με έναν αέρα ψυχεδέλειας να φυσά πρίμα. Πρώτο τους full-length το Populra Art που κυκλοφόρησε φέτος, το οποίο μπορείτε να “κατεβάσετε” δωρεάν στο διαδίκτυο.
Πρώτοι οι ρώσοι Nice Cliques, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα φρέσκο indie ροκ ήχο, εμπλουτισμένο με στοιχεία και επιρροές από τη μεγάλη σχολή του progressive rock των τελών της δεκαετίας του 60 και των αρχών εκείνης του 70. Ένα μουσικό χαρμάνι που χαρακτηρίζεται αφενός από ευάκουστες ποπ μελωδίες, αφετέρου από μια πιο σύνθετη και εγκεφαλική δομή των τραγουδιών, με έναν αέρα ψυχεδέλειας να φυσά πρίμα. Πρώτο τους full-length το Populra Art που κυκλοφόρησε φέτος, το οποίο μπορείτε να “κατεβάσετε” δωρεάν στο διαδίκτυο.
Σειρά έχουν οι νεοϋορκέζοι City Breathing. Η τελευταία τους δουλειά, το ep Have A Melancholy Christmas κυκλοφόρησε στο τέλος του Δεκέμβρη του 2009, οπότε αποφάσισα να το συμπεριλάβω σε αυτό το κείμενο. Το τρίο των City Breathing πάλι, παρουσιάζει ένα διαφορετικό αλλά εξίσου ενδιαφέρον μουσικό μείγμα: η ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα των Flaming Lips, οι ευαίσθητες φωνητικές μελωδίες των Band Of Horses και κυρίως το post rock των Explosions In The Sky αποτελούν τα βασικά συστατικά στοιχεία της μουσικής των City Breathing. Συναισθηματικό, αλλά και συμφωνικό ποπ για εκλεκτικούς.
Αλλά, το θέμα είναι ότι οι Youth Pictures Of Florence Henderson δεν παίζουν ξεκάθαρα post rock. Η μουσική τους πρόταση βρίσκεται πιο κοντά σε ένα mellow και πολύ μελωδικό emo (μην φαντάζεστε τα αστεία συγκροτήματα που είχαν γίνει παγκοσμίως μόδα πριν κανένα δυο χρόνια, αλλά την underground σκηνή του emo, που έδωσε πολύ καλά δείγματα γραφής μέσα στη δεκαετία του 90 κυρίως). Ωστόσο, τα post rock στοιχεία είναι παρόντα στους Νορβηγούς, εμπλουτίζοντας και εμβαθύνοντας τον ήχο τους.
Αλλά και άλλες μπάντες του alternative και indie ροκ και ποπ χώρου κυκλοφόρησαν πολύ καλές δουλειές μέσα στο 2010. Ας κάνουμε μια παλή αναφορά: οι Radio Dept. με το Clinging To A Scheme, οι Band Of Horses με τον Infinite Arms, οι Minus The Bear με το Omni, o εκκεντρικός Ariel Pink και η μπάντα του Ariel Pink’s Haunted Graffitti με το Before Today.
Αλλά και άλλες μπάντες του alternative και indie ροκ και ποπ χώρου κυκλοφόρησαν πολύ καλές δουλειές μέσα στο 2010. Ας κάνουμε μια παλή αναφορά: οι Radio Dept. με το Clinging To A Scheme, οι Band Of Horses με τον Infinite Arms, οι Minus The Bear με το Omni, o εκκεντρικός Ariel Pink και η μπάντα του Ariel Pink’s Haunted Graffitti με το Before Today.
Μια πιο εκτενής αναφορά αξίζουν οι φοβεροί Midlake με το Courage Of Others, ένα άλμπουμ χωμένο με τα μπούνια στο progressive folk των 60s-70s. Το Courage Of Others σίγουρα θα το βρείτε στις λίστες με τα καλύτερα του 2010 από τα πιο έγκριτα περιοδικά και sites. Επίσης σε folk ψυχεδελικούς ήχους κινούνται και οι Citay από το Σαν Φραντσίσκο, με το αισιόδοξο και ταξιδιάρικο Dream Get Together. Ενώ οι ισπανοί Spark Pet, οι οποίοι τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα, κυκλοφόρησαν φέτος το ομώνυμο ep, παίζοντας shoegaze έτσι όπως μας αρέσει. Υπόψη ότι οι δουλειές των Spark Pet διατίθενται δωρεάν στο διαδίκτυο.
Από την άλλη οι Σκωτζέσοι North Atlantic Oscillation με το άλμπουμ τους Grappling Hooks επαναπροσδιορίζουν τον art rock ήχο εν έτει 2010. Ακόμα δύο αξιοσημείωτες art-prog rock κυκλοφορίες της χρονιάς αποτελούν το Missa Atropos των Νορβηγών Gazpacho και το Lunatic Soul II του τραγουδιστή και μπασίστα των Riverside Mariusz Duda, o οποίος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Lunatic Soul. Και αυτά τα δύο άλμπουμ δεν τα έχω ακούσει ακόμα, μιας και πρόκειται για δουλειές με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό βάρος που αποζητάνε την αμέριστη προσοχή του ακροατή. Μπορεί να μην έχω ακόμη απολαύσει αυτούς του δύο δίσκους, αλλά μόνο και μόνο λόγω προσδοκιών, σας τους προτείνω.
Τελευταίο για τις Alternative rock κυκλοφορίες του 2010 αφήσαμε τον Mike Patton. Γνωστός και αγαπημένος ο κ. Patton, καταφέρνει μετά από τόσα πειράματα και περιπλανήσεις σε ήδη και στυλ να μας εκπλήσσει. Φέτος κυκλοφόρησε το άλμπουμ Mondo Kane, όπου διασκευάζει κλασικά ιταλικά τραγούδια της δεκαετίας του 50 και του 60. Ο Patton εδώ ακροβατεί, από την μία πλευρά λες ότι ακούς έναν κλασικό crooner του παλιού καλού καιρού, από την άλλη με κάποιες καίριες επεμβάσεις στην παραγωγή και την ενορχήστρωση, φρεσκάρει και ανανεώνει ένα ρετρό μουσικό στυλ. Στα πλεονεκτήματα τους Mondo Kane η παρουσία πολυμελούς ορχήστρας με μπροστάρη των τρομπετίστα του Manu Chao, Roy Paci.
Τελευταίο για τις Alternative rock κυκλοφορίες του 2010 αφήσαμε τον Mike Patton. Γνωστός και αγαπημένος ο κ. Patton, καταφέρνει μετά από τόσα πειράματα και περιπλανήσεις σε ήδη και στυλ να μας εκπλήσσει. Φέτος κυκλοφόρησε το άλμπουμ Mondo Kane, όπου διασκευάζει κλασικά ιταλικά τραγούδια της δεκαετίας του 50 και του 60. Ο Patton εδώ ακροβατεί, από την μία πλευρά λες ότι ακούς έναν κλασικό crooner του παλιού καλού καιρού, από την άλλη με κάποιες καίριες επεμβάσεις στην παραγωγή και την ενορχήστρωση, φρεσκάρει και ανανεώνει ένα ρετρό μουσικό στυλ. Στα πλεονεκτήματα τους Mondo Kane η παρουσία πολυμελούς ορχήστρας με μπροστάρη των τρομπετίστα του Manu Chao, Roy Paci.
Για να περάσουμε όμως σε μία άλλη μουσική κατεύθυνση στην οποία η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο έχει δείξει την κλίση της. Post rock, ένα είδος στο οποίο εντάσσεται ένα πλήθος από γκρουπ. Εδώ που τα λέμε, ο φίλος του post rock ήχου στιγμές θα πρέπει να δείχνει τεράστια υπομονή, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι των συγκροτημάτων απλά αναμασάνε τις ιδέες και τις κατακτήσεις των μεγάλων εκπροσώπων του είδους. Παρόλα αυτά, μιας και η συγκεκριμένη κατεύθυνση της ροκ μουσικής, αφήνει περιθώριο για φαντασία και πειραματισμό, το συναπάντημα με όμορφες μουσικές δεν είναι και τόσο σπάνιο.
Φέτος δύο σημαντικά post rock συγκροτήματα κυκλοφόρησαν άλμπουμ: God is An Astronaut – Age Of The Fifth Sun, Red Sparowes - The Fear Is Excruciating, But Therein Lies the Answer. Κάθε δικό μου σχόλιο για τις δύο αγαπημένες αυτές μπάντες είναι περιττό, καθώς κι εγώ ανήκω στους πολυάριθμους φίλους τους. Ωστόσο οι φετινές δουλειές, τόσο των God Is An Astronaut, όσο και των Red Sparowes δεν μου άρεσαν τόσο. Το Age Of The Fifth Sun εμπεριέχει συνθέσεις καλοδουλεμένες και προσεγμένες, αλλά αφήνουν το αίσθημα πως η μπάντα από την Ιρλανδία ως ένα μεγάλο βαθμό επαναλαμβάνεται. Από την άλλη, οι Red Sparowes στο τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα, στράφηκαν σε πιο ολιγόλεπτες και συγκροτημένες φόρμες, αλλά, όπως και να ‘χει, προτιμούμε τα δεκαπεντάλεπτα και εικοσάλεπτα έπη τους.
Έτσι, από τους βετεράνους του χώρου, τον τίτλο του post rock άλμπουμ της χρονιάς κλέβει ένας εσωστρεφής Γάλλος με το μυστηριώδες ψευδώνυμο Neige. O Neige είναι ο ιθύνων νους των Alcest. Η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά για τους Alcest με τίτλο Écailles de Lune κυκλοφόρησε μέσα στο 2010. Ιδιαίτερα ποιητικός ο τίτλος του άλμπουμ, το ίδιο ισχύει για τις καλλιτεχνικές προθέσεις και εν γένει για την ατμόσφαιρα των Alcest. Στο Écailles De Lune, όπως και τις προηγούμενες δουλειές του, το γκρουπ από τη Γαλλία δημιουργεί έναν ήχο που θα χαρακτηρίζαμε υβριδικό. Με το ένα πόδι πατάνε στο black metal έτσι πως το μάθαμε από μπάντες όπως οι In The Woods, ενώ με το άλλο στο βρετανικό shoegaze των αρχών των 90s, το οποίο καθιέρωσαν οι My Bloody Valentine και οι Slowdive. Ένας συγκερασμός εκ πρώτης άποψης ακατόρθωτος. Και όμως οι Alcest σταθεροί στο όραμά τους παρουσιάζουν δίσκους με πλούσιο συναισθηματικό απόθεμα, στοχεύοντας σε ακροατές τόσο προσεκτικούς, όσο και ανοιχτόμυαλους.
Άλλες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς στο ευρύτερο χώρο του post rock είναι εν τάχει οι εξής: The Infinite Regress από τους Stubborn Tiny Lights vs Clustering Darkness Forever OK (περίεργο όνομα, αλλά δυνατή μπάντα), In The Days Of Jupiter των Lights Out Asia και ο πρωτοεμφανιζόμενος ισπανός κιθαρίστας με το ψευδώνυμο Fingerstip και τα πρώτα του demos με τίτλο Space. Αλλά και οι τεξανοί This Will Destroy you μας έδωσαν μία πρόγευση για το νέο τους άλμπουμ μέσα από το ep Moving On The Edge Of Things.
Φέτος δύο σημαντικά post rock συγκροτήματα κυκλοφόρησαν άλμπουμ: God is An Astronaut – Age Of The Fifth Sun, Red Sparowes - The Fear Is Excruciating, But Therein Lies the Answer. Κάθε δικό μου σχόλιο για τις δύο αγαπημένες αυτές μπάντες είναι περιττό, καθώς κι εγώ ανήκω στους πολυάριθμους φίλους τους. Ωστόσο οι φετινές δουλειές, τόσο των God Is An Astronaut, όσο και των Red Sparowes δεν μου άρεσαν τόσο. Το Age Of The Fifth Sun εμπεριέχει συνθέσεις καλοδουλεμένες και προσεγμένες, αλλά αφήνουν το αίσθημα πως η μπάντα από την Ιρλανδία ως ένα μεγάλο βαθμό επαναλαμβάνεται. Από την άλλη, οι Red Sparowes στο τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα, στράφηκαν σε πιο ολιγόλεπτες και συγκροτημένες φόρμες, αλλά, όπως και να ‘χει, προτιμούμε τα δεκαπεντάλεπτα και εικοσάλεπτα έπη τους.
Έτσι, από τους βετεράνους του χώρου, τον τίτλο του post rock άλμπουμ της χρονιάς κλέβει ένας εσωστρεφής Γάλλος με το μυστηριώδες ψευδώνυμο Neige. O Neige είναι ο ιθύνων νους των Alcest. Η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά για τους Alcest με τίτλο Écailles de Lune κυκλοφόρησε μέσα στο 2010. Ιδιαίτερα ποιητικός ο τίτλος του άλμπουμ, το ίδιο ισχύει για τις καλλιτεχνικές προθέσεις και εν γένει για την ατμόσφαιρα των Alcest. Στο Écailles De Lune, όπως και τις προηγούμενες δουλειές του, το γκρουπ από τη Γαλλία δημιουργεί έναν ήχο που θα χαρακτηρίζαμε υβριδικό. Με το ένα πόδι πατάνε στο black metal έτσι πως το μάθαμε από μπάντες όπως οι In The Woods, ενώ με το άλλο στο βρετανικό shoegaze των αρχών των 90s, το οποίο καθιέρωσαν οι My Bloody Valentine και οι Slowdive. Ένας συγκερασμός εκ πρώτης άποψης ακατόρθωτος. Και όμως οι Alcest σταθεροί στο όραμά τους παρουσιάζουν δίσκους με πλούσιο συναισθηματικό απόθεμα, στοχεύοντας σε ακροατές τόσο προσεκτικούς, όσο και ανοιχτόμυαλους.
Άλλες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς στο ευρύτερο χώρο του post rock είναι εν τάχει οι εξής: The Infinite Regress από τους Stubborn Tiny Lights vs Clustering Darkness Forever OK (περίεργο όνομα, αλλά δυνατή μπάντα), In The Days Of Jupiter των Lights Out Asia και ο πρωτοεμφανιζόμενος ισπανός κιθαρίστας με το ψευδώνυμο Fingerstip και τα πρώτα του demos με τίτλο Space. Αλλά και οι τεξανοί This Will Destroy you μας έδωσαν μία πρόγευση για το νέο τους άλμπουμ μέσα από το ep Moving On The Edge Of Things.
Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να λησμονήσουμε και τους Album Leaf, ένα συγκρότημα με συνεπή πορεία και με δισκογραφικές δουλειές- είτε μιλάμε για ολοκληρωμένα άλμπουμ, είτε για eps – οι οποίες διακρίνονται από μία ιδιαίτερη ποιότητα. Η τελευταία τους δουλειά με τίτλο A Chorus Of Storytellers έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Ο επικεφαλής τους Jimmy Lavalle, για πρώτη φορά συνοδευόμενος από μια πλήρης ροκ μπάντα, βρίσκεται με πολύ μεγάλη φόρμα. Άιντε να τους δούμε και ζωντανά στη χώρα μας κάποια στιγμή.
Last but not least, ας ρίξουμε μια ματιά και στην electronica. Το άλμπουμ που άκουσα φέτος περισσότερο και το απόλαυσα δεόντως ήταν το Black Sands του Bonobo. Ο Bonobo ή κατά κόσμο Simon Green, ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο τα βήματα του Jimmy Lavalle και των Album Leaf που αναφέραμε παραπάνω, στρέφεται σε έναν πιο πληθωρικό ήχο, σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει. Έτσι στο Black Sands το ηλεκτρονικό στοιχείο βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με στοιχεία afro, funk και τζαζ, ενώ τα beats και τα ηλεκτρονικά εφέ κάνουν παρέα στα πνευστά, τα κρουστά, τις κιθάρες και τη ζεστή soulful φωνή της Andreya Triana.
Κοντά στη νοοτροπία του Bonobo, αλλά με πολύ πιο ενισχυμένο το hip hop στοιχείο βρίσκεται ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, ο οποίος, αν και δεν κυκλοφόρησε κάποιο δίσκο κατά το 2010, αξίζει αναφοράς. O Jun Seba, γιαπωνέζος μουσικός και dj, με το ψευδώνυμο Nujabes, που αποτελεί αναγραμματισμό του κανονικού του ονοματεπώνυμου, κυκλοφόρησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας που τελειώνει δύο καταπληκτικά άλμπουμ, που συνδυάζουν το hip hop, με το downtempo και τη τζαζ μουσική.
Με το Metaphorical Music (2003) και το Modal Soul (2005) o Nujabes πολύ απλά απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει αρτίστικο hip hop με εσωστρεφής ατμόσφαιρα, χαλαρή διάθεση και στοχασμό. Βέβαια θα μου πείτε δεν είναι ο πρώτος βάζει το hip hop σε ένα τέτοιο δρόμο, αλλά δεν έχετε παρά να ακούσετε τη μουσική του για να συνειδητοποιήσετε το εντελώς προσωπικό στυλ του. O Nujabes τον Φλεβάρη του 2010 έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, θύμα ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος.
Ενδιαφέρουσες δουλειές, ειδικά από την πιο πειραματική σκηνή του ηλεκτρονικού ήχου είχαμε και από τον Four Tet (There Is Love In You), αλλά και από τον Caribou (Swim). To κομμάτι Odessa του δεύτερου ίσως και να αποτελεί το πιο όμορφο τραγούδι για το 2010.
Αλλά, μέσα από το μεγάλο χωνευτήρι της electronica, για την Εκπομπή που ψάχνει τίτλο αναμφίβολα ξεχώρισε ένα ντουέτο από την Ελλάδα με το όνομα Keep Shelly In Athens. Οι Keep Shelly In Athens αποτελούνται από τον παραγωγό RΠЯ και την τραγουδίστρια Sarah P και το όνομα που έχουν επιλέξει αποτελεί ένα ευφυές λογοπαίγνιο της περιοχής που ζουν και αγαπάνε, της Κυψέλης. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν σε βινύλιο το ep In Love With Dusk. Έξι τραγούδια που από κριτικούς και ακροατές εντάσσονται στο κίνημα του chillwave, αλλά κατά την γνώμη μου αποτελούν αντιπροσωπευτικότατα δείγματα της ποιοτικής chill out μουσικής.
Ωστόσο, τα θετικά στοιχεία των Keep Shelly In Athens δεν εξαντλούνται στη μουσική τους και μόνο, αλλά και στην νοοτροπία που έχουν δείξει ως τώρα. Περιβεβλημένοι με ένα μυστήριο, καθώς όχι μόνο κρύβουν τα αληθινά του ονόματα πίσω από ψευδώνυμα, αλλά και δεν εμφανίζονται σε φωτογραφίες, στρέφουν το ενδιαφέρον του ακροατή στην τέχνη τους και μόνο. Παράλληλα στην μοναδική συνέντευξη που έχουν δώσει, εκφράζουν απόψεις προσγειωμένες και μετριοπαθείς. Αυτά είναι εξίσου σημαντικά με το καθαρά μουσικό κομμάτι, καθώς στη χώρα μας δυστυχώς η πόζα και το κενό στυλ συχνά κυριαρχούν στον καλλιτεχνικό χώρο.
Αλλά, καιρός να τελειώσει αυτή η μουσική μας περιπλάνηση στην χρονιά που σιγά σιγά μαζεύει τις αποσκευές της. Θα κλείσω με μία αναφορά σε καλλιτέχνες που πραγματικά αγαπώ, όπως άλλωστε και πολλοί εκεί έξω, ίσως με αυτό τον τρόπο δημιουργώ καλούς οιωνούς για ένα πλούσιο μουσικά 2011.
Οι Massive Attack επανήλθαν με το άλμπουμ Heligoland, τραγούδια από το οποίο έτυχαν κάποιων καταπληκτικών remixes, αλλά και o DJ Shadow έκανε το comeback με το ep Def Surrounds Us - I've Been Trying. Το πρώτο κομμάτι είναι ένα πείραμα του DJ Shadow με το dubstep, ενώ το I’ve Been Trying αποτελεί ακόμα ένα εκπληκτικό κομμάτι του αγαπημένου καλλιτέχνη, στα βήματα του Six Days.
Ελπίζω να μην σας κούρασα, αλλά να έκανα μουσικές προτάσεις άξιες λόγου. Φυσικά ακόμα περισσότερα άλμπουμ και καλλιτέχνες από το 2010 περιμένουν να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας και να τους ανακαλύψουμε.
Ελπίζω να μην σας κούρασα, αλλά να έκανα μουσικές προτάσεις άξιες λόγου. Φυσικά ακόμα περισσότερα άλμπουμ και καλλιτέχνες από το 2010 περιμένουν να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας και να τους ανακαλύψουμε.
Οι εικόνες που συνοδεύουν τον τίτλο αποτελούν κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη. Τώρα, οι λόγοι που επιλέγω για αυτά τα τελευταία άρθρα, κολάζ του Ελύτη, είναι πρώτα απ' όλα αισθητικοί, αλλά και θαυμασμού για τον ποιητή.
πρώτη δημοσίευση: Δεκέμβρης 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου