Το ενδιαφέρον μου πάντα τραβούσαν μουσικές προτάσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μεταιχμιακές. Δηλαδή πάντα με ενδιέφεραν καλλιτέχνες που συνδύαζαν φαινομενικά διαφορετικά, ακόμα και αντιφατικά μουσικά είδη και στυλ, καταφέρνοντας να παρουσιάσουν κάτι φρέσκο και ολοκληρωμένο. Ακόμα πιο αξιοθαύμαστοι είναι μουσικοί και μπάντες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα τετριμμένα, ακόμα και αν το τίμημα αυτής της κίνησης είναι να χάσουν μια μερίδα των ακροατών τους. Σίγουρα μία τέτοια περίπτωση καλλιτέχνη είναι ο Kevin Moore.
O Kevin Moore έγινε γνωστός ως κιμπορντίστας των Dream Theater, του γκρουπ που καθιέρωσε και εδραίωσε τον progressive metal ήχο. Μάλιστα ο Moore υπήρξε ένα από τα βασικά μέλη των Dream Theater, καθώς έγραφε μουσική και στίχους. Αλλά την εποχή που οι Theater βρίσκονταν τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους, ο Moore έκανε μία κίνηση καθόλου αναμενόμενη. Άφησε την μπάντα που τον ανέδειξε και ξεκίνησε μία μοναχική δημιουργική πορεία. Είμαστε στο 1994.
O Kevin Moore έγινε γνωστός ως κιμπορντίστας των Dream Theater, του γκρουπ που καθιέρωσε και εδραίωσε τον progressive metal ήχο. Μάλιστα ο Moore υπήρξε ένα από τα βασικά μέλη των Dream Theater, καθώς έγραφε μουσική και στίχους. Αλλά την εποχή που οι Theater βρίσκονταν τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους, ο Moore έκανε μία κίνηση καθόλου αναμενόμενη. Άφησε την μπάντα που τον ανέδειξε και ξεκίνησε μία μοναχική δημιουργική πορεία. Είμαστε στο 1994.
Για τα επόμενα χρόνια ο εσωστρεφής μουσικός σιωπά, προφανώς συγκεντρώνεται στην παραγωγή νέας μουσικής, και το 1998 κυκλοφορεί το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ. Εμφανίζεται με το όνομα Chroma Key και το νέο του άλμπουμ τιτλοφορείται Dead Air For Radios.
Υπεύθυνος για τη μουσική και τους στίχους του Dead Air For Radios είναι ο Kevin Moore, ο οποίος βέβαια παίζει όλα τα πλήκτρα, αλλά και ασχολείται με τα ηλεκτρονικά. Ωστόσο, σε αυτή του την προσπάθεια ο Moore δεν είναι μόνος. Στα τύμπανα και στο μπάσο καλεί δύο πολύ καλούς μουσικούς, μέλη των Fates Warning, των οποίων το εσωστρεφές προοδευτικό metal, συγγενεύει, τουλάχιστον από πλευράς ψυχολογίας, με τη μουσική των Chroma Key: Mark Zonder στα ντραμς και Joey Vera στο μπάσο. Τέλος τα λίγα κιθαριστικά μέρη έχει αναλάβει ο Jason Anderson.
Προς μία πιθανή απογοήτευση της μεγαλύτερης μερίδας παλιότερων ακροατών του, ο Kevin Moore με τους Chroma Key, απομακρύνεται από τον μεταλλικό ήχο των Dream Theater και στρέφεται προς μία εντελώς νέα κατεύθυνση. Εσωστρεφές και χαμηλών τόνων ambient με έντονη δόση μελαγχολίας, αλλά και με μπόλικη μαστοριά στις μελωδίες, της ενορχηστρώσεις και την παραγωγή. Στο Dead Air For Radios, ο Moore δεν αποζητά να αποδείξει τις αδιαμφισβήτητες τεχνικές του ικανότητες, αλλά φανερώνει το ταλέντο του να γράφει τραγούδια με εύληπτες μελωδίες, καταπληκτικά ρεφραίν και έξυπνους στίχους.
Υπεύθυνος για τη μουσική και τους στίχους του Dead Air For Radios είναι ο Kevin Moore, ο οποίος βέβαια παίζει όλα τα πλήκτρα, αλλά και ασχολείται με τα ηλεκτρονικά. Ωστόσο, σε αυτή του την προσπάθεια ο Moore δεν είναι μόνος. Στα τύμπανα και στο μπάσο καλεί δύο πολύ καλούς μουσικούς, μέλη των Fates Warning, των οποίων το εσωστρεφές προοδευτικό metal, συγγενεύει, τουλάχιστον από πλευράς ψυχολογίας, με τη μουσική των Chroma Key: Mark Zonder στα ντραμς και Joey Vera στο μπάσο. Τέλος τα λίγα κιθαριστικά μέρη έχει αναλάβει ο Jason Anderson.
Προς μία πιθανή απογοήτευση της μεγαλύτερης μερίδας παλιότερων ακροατών του, ο Kevin Moore με τους Chroma Key, απομακρύνεται από τον μεταλλικό ήχο των Dream Theater και στρέφεται προς μία εντελώς νέα κατεύθυνση. Εσωστρεφές και χαμηλών τόνων ambient με έντονη δόση μελαγχολίας, αλλά και με μπόλικη μαστοριά στις μελωδίες, της ενορχηστρώσεις και την παραγωγή. Στο Dead Air For Radios, ο Moore δεν αποζητά να αποδείξει τις αδιαμφισβήτητες τεχνικές του ικανότητες, αλλά φανερώνει το ταλέντο του να γράφει τραγούδια με εύληπτες μελωδίες, καταπληκτικά ρεφραίν και έξυπνους στίχους.
Βέβαια, τα πολύ ωραία τραγούδια που συγκροτούν το πρώτο άλμπουμ των Chroma Key, δεν υστερούν σε πειραματισμό. Πλήθος από εφέ, samples από τις πιο αναπάντεχες πηγές, όπως μια γυναικεία μηχανική φωνή ενός ραδιοφώνου χαμηλής συχνότητας και τα παραληρήματα μιας γυναίκας που νομίζει ότι βλέπει τη Θεοτόκο, από την μία πλευρά, αλλά και ανοίγματα σε είδη όπως το electropop, το progressive rock και η τζαζ από την άλλη, προσδίδουν έναν έντονα πειραματικό και ανανεωτικό χαρακτήρα σε αυτή τη δουλειά. Τις πιθανές επιρροές των Chroma Key θα τις βρούμε σε καλλιτέχνες όπως ο Brian Eno, οι Depeche Mode, αλλά και οι Pink Floyd.
Φυσικά, δεν πρέπει να λησμονήσουμε τους session μουσικούς: την προσέγγιση του Mark Zonder στα ντραμς αποτελεί, όπως διάβασα σε μία άλλη δικτυακή κριτική του άλμπουμ, «έναν ύμνο στον μινιμαλισμό» (an ode to minimalism), ενώ ο Joey Vera με το παίξιμό του στο μπασο, δίνει σε κάποια τραγούδια την απαραίτητα ενέργεια και δυναμισμό.
Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν και οι στίχοι του Kevin Moore. Εντελώς προσωπικοί, αντάξιοι ενός πραγματικού τραγουδοποιού, συνδυάζουν τη μελαγχολία και τη νοσταλγία με ένα πνεύμα ειρωνείας. Η ειρωνεία των στίχων του Moore κατά κάποιο τρόπο ταυτόχρονα απαλύνει, αλλά και ενισχύει τον πεσιμισμό του, είτε όταν καταπιάνεται με τις διαπροσωπικές ερωτικές σχέσεις («… but if it's all the same to you/ give me back my blue/ other colors fade anyway» - Colorblind), είτε με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα («and it makes no sense to me/ unless i see it on t.v.» - America The Video).
Φυσικά, δεν πρέπει να λησμονήσουμε τους session μουσικούς: την προσέγγιση του Mark Zonder στα ντραμς αποτελεί, όπως διάβασα σε μία άλλη δικτυακή κριτική του άλμπουμ, «έναν ύμνο στον μινιμαλισμό» (an ode to minimalism), ενώ ο Joey Vera με το παίξιμό του στο μπασο, δίνει σε κάποια τραγούδια την απαραίτητα ενέργεια και δυναμισμό.
Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν και οι στίχοι του Kevin Moore. Εντελώς προσωπικοί, αντάξιοι ενός πραγματικού τραγουδοποιού, συνδυάζουν τη μελαγχολία και τη νοσταλγία με ένα πνεύμα ειρωνείας. Η ειρωνεία των στίχων του Moore κατά κάποιο τρόπο ταυτόχρονα απαλύνει, αλλά και ενισχύει τον πεσιμισμό του, είτε όταν καταπιάνεται με τις διαπροσωπικές ερωτικές σχέσεις («… but if it's all the same to you/ give me back my blue/ other colors fade anyway» - Colorblind), είτε με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα («and it makes no sense to me/ unless i see it on t.v.» - America The Video).
Τον εξομολογητικό τόνο των τραγουδιών ενισχύει και το τραγούδισμα του Kevin Moore. Παρόλο που δε διαθέτει καμιά φοβερή φωνητική ικανότητα, τραγουδάει με εκφραστικότητα, στοιχείο που δένει πλήρως με τα υπόλοιπα στοιχεία.
Αλλά ο καλλιτεχνικός σκοπός του Kevin Moore και των Chroma Key πάει ακόμα πιο μακριά. Όλα τα παραπάνω στοιχεία, μουσική και στίχοι, συναίσθημα και αναφορές, χτίζουν μια ιδιαίτερη και συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, ακόμα περισσότερο έναν ολόκληρο κόσμο. Στο γκρίζο σύμπαν των Chroma Key κυριαρχούν χαμηλές ραδιοφωνικές συχνότητες γεμάτες παράσιτα, παλιομοδίτικα κομπιούτερ, σκονισμένες μηχανές, αλλά και μια πολύ ανθρώπινη μοναξιά.
Ήδη οι πιο ανοιχτόμυαλοι οπαδοί του progressive rock ήχου, αλλά και γενικά οι πιο υποψιασμένοι και απαιτητικοί φίλοι της μουσικής απολαμβάνουν το Dear Air For Radios εδώ και χρόνια. Γιατί όχι κι εσείς;
Αλλά ο καλλιτεχνικός σκοπός του Kevin Moore και των Chroma Key πάει ακόμα πιο μακριά. Όλα τα παραπάνω στοιχεία, μουσική και στίχοι, συναίσθημα και αναφορές, χτίζουν μια ιδιαίτερη και συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, ακόμα περισσότερο έναν ολόκληρο κόσμο. Στο γκρίζο σύμπαν των Chroma Key κυριαρχούν χαμηλές ραδιοφωνικές συχνότητες γεμάτες παράσιτα, παλιομοδίτικα κομπιούτερ, σκονισμένες μηχανές, αλλά και μια πολύ ανθρώπινη μοναξιά.
Ήδη οι πιο ανοιχτόμυαλοι οπαδοί του progressive rock ήχου, αλλά και γενικά οι πιο υποψιασμένοι και απαιτητικοί φίλοι της μουσικής απολαμβάνουν το Dear Air For Radios εδώ και χρόνια. Γιατί όχι κι εσείς;
πρώτη δημοσίευση: Ιανουάριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου