Ο μουσικολόγος Peter Manuel υποστηρίζει ότι η μεταμοντέρνα μουσική των ημερών μας, αν και καθορισμένη από τον ύστερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, εμπεριέχει καλλιτέχνες που αξιοποιούν στοιχεία από κουλτούρες με ρίζες πριν από το ξεκίνημα της νεωτερικότητας.
Το Τεξανό γκρουπ με το εκκεντρικό όνομα Ak'chamel, The Giver Of Illness ανήκει σε αυτή την κατηγορία καλλιτεχνών. Με το τελευταίο τους άλμπουμ, The Totemist -το πρώτο που κυκλοφόρησε σε βινύλιο, από τη Γαλλική δισκογραφική Akuphone- φτάνουν σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με αναμφίβολα μεταμοντέρνο χαρακτήρα. Τρία είναι τα θεμελιώδη στοιχεία της μουσικής τους: η κυρίαρχη μυστικιστική και τελετουργική ατμόσφαιρα, η exotica κατεύθυνση, όμως με αιχμές γεμάτες σκοτεινό πειραματισμό και η πολιτικοκοινωνική υπεράσπιση των περιθωριοποιημένων λαών του λεγόμενου “τέταρτου κόσμου”, που συνεπάγεται μια ειρωνική αντιμετώπιση του καπιταλιστικού ευδαιμονισμού.
Μια ποικιλία μουσικών οργάνων μπλέκονται σε λαβυρινθικές μελωδίες. Μέσα σ’ αυτόν τον drone κυκεώνα κατάφερα να ακούσω κιθάρα, μαντολίνο, σιτάρ, βιολί, ακορντεόν, κάποιο είδος φλάουτου ή φλογέρας και εξωτικά κρουστά, σε συνδυασμό με σκοτεινά σύνθια και μυστήριες ψαλμωδίες. Στο Totemist, το τρίο παίζει psych folk rock που ταιριάζει στις ερήμους του Τέξας, “άνυδρο”, όπως το χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, μα μπολιασμένο με στοιχεία από latin, ανατολίτικη και ινδική μουσική. Στα δύο καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, The Funeral Of A Woman Whose Soul Is Trapped In The Sun (με πιο desert και μεξικάνικο χαρακτήρα) και Phallus Palace (με τονισμένη την ανατολίτικη-ινδική επίδραση) τα παραπάνω στοιχεία συνδυάζονται ιδανικά.
Σύμφωνα με τις σημειώσεις του δίσκου, τα περισσότερα samples και field recordings προέρχονται από το νεκροταφείο Terlingua του Τέξας. Εκεί βρίσκονται μνήματα μιας λιτής παραδοσιακής τέχνης, αφιερωμένα στους εργάτες των ορυχείων υδραργύρου της περιοχής κατά τις αρχές του 20ού αιώνα, οι οποίοι έβρισκαν έναν φρικτό θάνατο λόγω δηλητηρίασης, καθώς και στα θύματα της πανδημίας γρίπης που έπληξε την περιοχή στα 1918-19. Θα ήταν, νομίζω, άτοπο να πούμε ότι οι Ak’chamel αναβιώνουν τη μουσική και ευρύτερα την κουλτούρα των ανθρώπων που έχουν θαφτεί στο νεκροταφείο αυτό. Περισσότερο εμπνέονται από αυτό τον τόπο με τις βαριές ιστορικές μνήμες και επηρεάζονται από τη κοσμοαντίληψη που έχει ριζώσει εκεί. Τελικά, καλλιεργούν έναν προβληματισμό σχετικά με τους τωρινούς κατοίκους των υποαστικών περιοχών παγκοσμίως, που ρακένδυτοι, έκθετοι σε ασθένειες και ζώντας σε καλύβες και συντρίμμια, αναπτύσσουν τις δικές τους δοξασίες. Σ’ αυτές τις δοξασίες απόηχοι από παγανιστικές λατρείες συχνά μπλέκονται με τη νέα θρησκεία της τεχνολογίας. Αυτό είναι το νοσηρό, παραμορφωμένο αντικαθρέφτισμα του επιφανειακά αισιόδοξου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, το οποίο στο πλαίσιο του άλμπουμ αποκτά και μια σεξουαλική τελετουργική συνδήλωση.
Το τελευταίο τραγούδι του Totemist -δυστυχώς υπάρχει μόνο στο Spotify- κρατάει ενάμιση λεπτό και θυμίζει Tom Waits. Κλείνει με τους στίχους:
Το να ταξιδεύω το μονοπάτι κάθε αρρώστιας...
Είμαι η πέτρα που υπερσκελίζει το βάρος του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου