6/12/20

Top-20 | 2020: #15. Och - II (Rocket Recordings)

Θεωρώ ότι το ψυχεδελικό ροκ των Σουηδών Och αφορά μια μικρή μερίδα ακροατών, ακόμα και εντός των κύκλων του συγκεκριμένου ήχου. Στο δεύτερο τους άλμπουμ, με τίτλο ΙΙ, βρίσκουμε έναν τύπο ψυχεδελικού ροκ που έχει απεκδυθεί κάθε φιοριτούρα και περιττό στοιχείο και παραμένει μονολιθικά, ταπεινά  και -θα λέγαμε- εμμονικά λακωνικό, πρωτόλειο και οξύ. Η μπάντα παρασύρει τον ακροατή σε ένα απόκοσμο και ονειρώδες ταξίδι, χτίζοντας πειραματικές, αυτοσχεδιαστικές, αλλά και λιτές συνθέσεις. Οι αργοί τελετουργικοί ρυθμοί κυριαρχούν, ενώ που και που, μέσα στην ψυχεδελική αχλή, ξεπροβάλλουν μελωδίες μιας νοσταλγικής επικότητας, όπως φανερώνει και ο τίτλος Pelennor's Fält, ο οποίος έρχεται από το μυθολογικό σύμπαν του βασιλιά Αρθούρου. 

Τα πιο ξεκάθαρα ροκ σημεία, εστιασμένα σε κιθάρα, μπάσο και τύμπανα, εναλλάσσονται με ηλεκτρονικά μέρη, τα οποία όμως επιστρέφουν στις ρίζες, βλ. Tangerine Dream. Ακούστε το χαρακτηριστικό πέρασμα από το μεγαλοπρεπές Baum Baur στο εσωστρεφές Åkkså. Γενικότερα, οι επιρροές των Och είναι κατά βάση στραμμένες χρονολογικά στα 70s και γεωγραφικά στη κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Στην ουσία, πιάνουν τον μίτο που αρχικά ξετύλιξαν οι συμπατριώτες τους Träd Gräs Och Stenar κα Älgarnas Trädgård, χωρίς να στερούνται αγάπης για τo γερμανικό krautrock των Ash Ra Tempel και των Agitation Free. Όμως, την ίδια στιγμή ακούγονται φρέσκοι και πρωτότυποι, καθώς, πρώτον, εμπλουτίζουν τον ήχο τους με στοιχεία από το σαφώς πιο πρόσφατο post-rock και, δεύτερον, δεν αναλώνονται σε δύστροπους και εκκωφαντικούς αυτοσχεδιασμούς, προτιμώντας μια ναΐφ και χαμηλών τόνων προσέγγιση. 

Επομένως, αν και οι Och δείχνουν καταγοητευμένοι από το παρελθόν όχι μόνο της ροκ μουσικής, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης, παράλληλα εκφράζουν το σήμερα. Αυτό γίνεται εμφανέστατο από τον τίτλο που επιλέγουν να δώσουν στην τελευταία σύνθεση του άλμπουμ: Pandemi På Händelö , δηλαδή “η πανδημία στο Χάντελο”, κάνοντας μάλλον έναν οικολογικό υπαινιγμό για τον Covid-19. Ίσως να ξεφεύγω προς μία υπερερμηνεία εδώ, αλλά νομίζω πως η δεύτερη δισκογραφική κατάθεση των Och, μαζί με τη νοσταλγία για ένα ονειρικό παρελθόν, εμπεριέχει αντίστοιχα και μια ειρωνεία προς τη σύγχρονη ηγεμονία του θετικισμού, που απομακρύνει τον άνθρωπο από κάθε διάσταση ονείρου και μύθου. 


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου