Το Okan Okunkun είναι ένα μυθικό μαύρο πουλί που πετάει μόνο τη νύχτα και επομένως μπορεί να το δει κανείς μόνο όταν έχει πανσέληνο.
Σε γενικά πλαίσια, δεν είναι κι εύκολο να γράφεις για το άλμπουμ που λαμβάνει την πρώτη θέση της εικοσάδας με τα καλύτερα της χρονιάς: μήπως η παρουσίαση σου υποτιμήσει ή ακόμα και υπερτιμήσει την πραγματική του αξία; Αυτές οι σκέψεις ταιριάζουν ακόμα περισσότερο στο Okan Okunkun των Βέλγων Arsenal, ένα άλμπουμ το οποίο δεν κρύβω πως με συγκινεί βαθιά και έντονα κάθε φορά που το ακούω συγκεντρωμένα… κι αυτές οι φορές δεν είναι και λίγες.
Αν θέλουμε να περιγράψουμε το ύφος του Okan Okunkun, θα λέγαμε πως πρόκειται για έναν συνδυασμό ανάμεσα σε ιδιαίτερες, ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές εκδοχές του synthpop, του afrobeat και του post-rock, χωρίς να λείπουν στοιχεία από trip hop, post-punk και το σύμπαν της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής. Στο 8ο studio άλμπουμ του, το ντουέτο των Hendrik Willemyns και John Roan εμπιστεύεται το ένστικτο του και, απελευθερωμένο από ειδολογικά όρια και εμπορικές τάσεις, δημιουργεί μουσική που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην προσεγμένη στουντιακή δουλειά και στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Δηλαδή, οι μελωδίες, οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή είναι απλές και αυθόρμητες, μα ταυτόχρονα μελετημένες, βασισμένες σε συμπλεκόμενα layers από αιθέριες κιθάρες, ambient πλήκτρα, ηλεκτρονικά beats, funky μπασογραμμές, βαθιά εκφραστικά φωνητικά και tribal κρουστά που κυλάνε εύκολα από τον ρεμβασμό στον παροξυσμό.
Βέβαια, ως απαραίτητοι αρωγοί στο παραπάνω blend στέκονται οι Νιγηριανοί guest τραγουδιστές και μουσικοί, χωρίς αυτούς το αποτέλεσμα δεν θα ήταν τόσο συναρπαστικό. Προσδίδουν τη μαγική νιγηριανή afrobeat παράδοση του γίγαντα Fela Kuti, σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή. Kάπως έτσι, αυτή η διαπολιτισμική μουσική ομήγυρη παρασέρνεται σε δυσθεώρητα πνευματικά και ψυχολογικά βάθη και ύψη.
Το Okan Okunkun διαρκεί κάπου λιγότερο από 40 λεπτά και κάθε τραγούδι έχει λόγο ύπαρξης, ώστε να συμπληρωθεί ένα παζλ μελαγχολίας νοσταλγίας, συντροφικότητας κι αγάπης. Αυτός ο λαβύρινθος βρίσκει διέξοδο στο ομώνυμο τελευταίο τραγούδι, όπου η Βελγική - Νιγηριανή συμμαχία φτάνει στο συναισθηματικό κρεσέντο του ανθρώπου που, μετά από μια δύσκολη περίοδο, αντικρίζει πια το φως.
Σκαλίζοντας την πλούσια δισκογραφία των Arsenal, αυτής της ξεχωριστής, συνεχώς εξελισσόμενης και ελάχιστα γνωστής στη χώρα μας μπάντας, έφτιαξα αυτή εδώ την λίγο παραπάνω από δίωρη playlist στο Spotify, ένα προσωπικό Best of... σε χρονολογική σειρά:
Κλικάροντας την εικόνα του εξωφύλλου, ακούτε ολόκληρο το άλμπουμ Okan Okunkun.
