Τα 25 αγαπημένα άλμπουμ της 25ετίας 2000-2025

Μετά από ανάλογες λίστες που δημιούργησαν φίλοι στο Fb, αποφάσισα κι εγώ να φτιάξω μια λίστα με τα 25 -τελικά- αγαπημένα άλμπουμ της 25ετίας 2000-2025. Βέβαια, το όλο trend ξεκίνησαν μουσικές ιστοσελίδες του εξωτερικού, αλλά η δική μου λίστα, όπως και των διαδικτυακών φίλων, καθοδηγείται κατά κύριο λόγο από το προσωπικό, άρα και υποκειμενικό γούστο... Βασικά, τα παρακάτω ετερόκλητα από πλευράς είδους και ύφους άλμπουμ θεωρούνται από την αφεντιά μου όχι μόνο υπέροχα, αλλά και σημαντικά. Και, όπως έγραψα και στην ανάρτησή μου στο φουμπού, η λίστα έχει και Γαϊτάνο!

Η σειρά είναι χρονολογική και για τα άλμπουμ του ίδιου έτους αλφαβητική.

2000: Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven

2002: Laço Tayfa – Hicaz Dolap

2002: The Cinematic Orchestra - Every Day

2002: Thievery Corporation - The Richest Man In Babylon

2002: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Αγρύπνια

2003: Muse - Absolution

2003: OSI - Office Of Strategic Influence

2003: Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας – Smyrne

2004: Isis - Panopticon

2004: Eluvium - An Accidental Memory In Case Of Death

2005: Gorillaz - Demon Days

2005: Kanye West - Late Registration

2005: Nujabes - Modal Soul

2006: Beirut - Gulag Orkestar

2006: Bonobo - Days To Come

2006: Studio - West Coast

2006: The Album Leaf - Into The Blue Again

2007: Alcest - Souvenirs D'un Autre Monde

2007: A Mountain of One - Collected Works

2007: Burial - Untrue

2010: Caribou - Swim

2010: Mike Fabulous And Wild Bill Ricketts – Ricketts Meets Fabulous At Maitland Rd

2011: Nicolas Jaar - Space Is Only Noise

2012: Pacific Horizons - Pacific Horizons

2015: Floating Points - Elaenia

2017: Alfa Mist - Antiphon

2018: Rosalia - El Mal Querer

2019: Michael Kiwanuka - Kiwanuka

2019: Golden Ivy - Kläppen 

2025: Arsenal - Okan Okunkun

Top-20 | 2020: #20. Arild Hammerø - Lerret (Little Birdie)

Είμαι κι εγώ μέλος μιας μικρής παρέας φίλων της μουσικής, διασκορπισμένων σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, με διαφορετικά γούστα, τα οποία όμως διασταυρώνονται στο ψυχεδελικό και προοδευτικό ροκ. Επίσης, σχεδόν άπαντες γράφουμε για την ιστοσελίδα Progrocks.gr. Εκεί έχουμε αναδείξει μία από τις αγαπημένες μας σημερινές μπάντες, τους Νορβηγούς Atlanter. Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να μας διαφύγει η φετινή κυκλοφορία ενός εκ των βασικών μελών της, του κιθαρίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Arild Hammerø, με τίτλο Lerret. 

“Lerret” σημαίνει “καμβάς” στα νορβηγικά και πράγματι ο Arild προσφέρει έναν καμβά με βαθιά μουσικά και συναισθηματικά χρώματα. Εδώ θα βρείτε τραγούδια τα οποία βασίζονται με μια δαιδαλώδη δομή και ενορχήστρωση και αναδεικνύουν τη βιρτουοζιτέ του Arild, με ίσως πιο εντυπωσιακό το ορχηστρικό L’ Imperatrice. Ωστόσο αυτή η prog rock κατεύθυνση ποτέ δεν καπελώνει τις υπέροχες ποπ μελωδίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το εναρκτήριο Drømte du var her. Ο καμβάς συμπληρώνεται με παλ χρωματισμούς, δηλαδή με μπαλάντες ψυχεδελικού folk κι ονειρικής ατμόσφαιρας (I Natt). Τέλος τα γήινα χρώματα δεν λείπουν,  όπως στο υποχθόνια bluesy Sekken.

Αν θεωρήσουμε ότι το underground χαρακτηρίζεται από σκληροπυρηνικές πολιτικές απόψεις και εσωστρέφεια, τότε ο Arild Hammerø δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ένας underground μουσικός. Ωστόσο, ίσως εκπροσωπεί μια 2010s εκδοχή του underground, στο πλαίσιο της οποίας η μουσική δημιουργείται από εσωτερική ανάγκη, παίζεται από παρέες και μοιράζεται απλόχερα σε φίλους, με όρους γνήσιας αγάπης κι όχι με εκείνους της μουσικής βιομηχανίας. Τελικά, στο Lerret κυριαρχεί μια δύσκολη αλλά αδιαπραγμάτευτη κατάφαση στη ζωή μας. 

Περίπου στα μισά του δρόμου, μέρος 2ο

Εμείς, οι μυημένοι στις ερμητικές τέχνες του... μαύρου κύκλου, όπως χαρακτήρισε μεταφορικά το δίσκο βινυλίου ο Κώστας Αργύρης στην ραδιοφωνική εκπομπή που μοιράζεται με τον Γιώργο Ζούκα, εμείς οι αμετανόητοι οπαδοί του full-length άλμπουμ, εμείς οι -αν το θέλετε- ρομαντικοί επιμένουμε στην υπέρβαση κάθε αρνητικότητας και στην κατάφαση σε καθετί θετικό και ζωογόνο. Κοντολογίς, επιμένουμε στη νοητική και ψυχολογική θεραπεία που ξέρει άριστα να προσφέρει η μουσική. 

Η διαδικτυακή μάζωξη των αμετανόητων και μυημένων, η οποία ξεκίνησε στην προηγούμενη ανάρτηση, συνεχίζεται και ολοκληρώνεται εδώ. 

Ένα θερμό ευχαριστώ σε όλους τους συμμετέχοντες! Καλή συνέχεια καλοκαιριού!

Εικόνα

ION - No Signal

Δημοσθένης Λιούμης (Home Radio / Transmission blog)

ο ΙΟΝ (aka Γιάννης Παπαϊωάννου) κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική αποκλειστικά μορφή το νέου του μουσικό πόνημα με τίτλο No Signal.

Η techno μουσική όπως την αγαπώ, ρυθμική, αφαιρετική, μελωδική, γεμάτη εικόνες και συναισθήματα σε κάθε beat και κάθε synth pad, που έχει την ικανότητα να σε συνδέει με τον κόσμο του δημιουργού μέσω του interface της κοινής συνείδησης. Εννιά track που ηχογραφήθηκαν κατά την διάρκεια της καραντίνας, που όλοι βιώσαμε, φιλτραρισμένα με την συναισθηματική φόρτιση των πρωτόγνωρων συνθηκών εγκλεισμού που κληθήκαμε ν'αντιμετωπίσουμε . Ο ΙΟΝ μας χάρισε ένα διαμάντι ηλεκτρονικής μουσικής που θα μας κρατήσει συντροφιά το παράξενο καλοκαίρι που έρχεται και θα μας υπενθυμίζει την εσωτερικότητα των δύο μηνών που θα χαραχτούν για πάντα στην μνήμη μας ως μια προειδοποίηση για το μέλλον που μας περιμένει αν δεν βάλουμε επιτέλους μυαλό και δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η καταστροφή μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει.

Το No Signal είναι ο ήχος της πόλης τις ημέρες που η κοινωνία μας απέτυχε, τις ημέρες που ο άνθρωπος ήρθε αντιμέτωπος με κάτι τόσο μικρό αλλά παράλληλα τόσο εχθρικό στην ύπαρξή του. Μέσα από την δυαδική ακολουθία μετάδοσης δεδομένων που μεταφράζονται μέσω των ηχείων μας σε μουσική ο Γιάννης Παπαϊωάννου κατάφερε να χρωματίσει με νότες την πιο δύσκολη στιγμή της γενιάς μας.... Καλή ακρόαση.

Brigid Dawson & The Mothers Network - Ballet Of Apes 

Παναγιώτης Σταθόπουλος (Lung)

Μιάμιση χούφτα τραγούδια έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως όταν βγαίνει κανείς από τη ρουτίνα του μπορεί να κατευθυνθεί σε αναπάντεχα όμορφες διαδρομές. «Κανείς» εδώ είναι η Brigid Dawson, η οποία παρέκαμψε για λίγο τα σημεία συνάντησης με τα υπόλοιπα μέλη του βασικού της σχήματος, τους Oh Sees, και κινητοποίησε εκτός αυτών το δικό της υβριδικό πλάνο. Ένα πλάνο που ξεδιπλώνει το ένα σαγηνευτικό στιγμιότυπο μετά το άλλο, μέσα από μελίρρυτα τζαζεμένες και σόουλ φωνητικές ερμηνείες που η βαρύτητα δεν τις κουνά, κολλητικές ρυθμικές αναπτύξεις με τα μπασοτύμπανα να υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα για εκτόνωση, μια ψυχεδελική βεντάλια μελωδιών και γενικότερων ηχοχρωμάτων που ανοίγει και σκορπάει ευφορία, μια αλληλουχία ήπια πλουμιστών ενορχηστρώσεων που αγκαλιάζουν με το βάθος τους κάθε αίσθηση. Συχνά νιώθεις ότι θέλουν να μπουν στο κάδρο οι Robert Wyatt, Nina Simone και Phil Spector…

Στήριξη στην υλοποίηση αυτού του ευωδιαστά πολυσυλλεκτικού οράματος, η Dawson θα βρει στο πρόσωπο των Mikey Young (Total Control/ Eddy Current Suppression Ring), Mike Donovan (πρώην Sic Alps), Shayde Sartin (πρώην Fresh & Onlys), Mike Shoun (Oh Sees/Peacers) και σύσσωμων των –σε μόνιμο οίστρο τελευταία– Sunwatchers. 

Μας αξίζουν συγκινήσεις και εντός του Ballet of Apes έχει μπόλικες. 

Modern Studies - The Weight Of The Sun

Βαλάντης Τερζόπουλος (AKA Electric Looser) 
(Spychedelic Sally)

Χρόνια έχω να γράψω για έναν folk- pop καινούργιο δίσκο. Το ξανά κάνω εδώ, στο aeromusik, για τον φίλο το Νικόλα.

Το The Weight Of The Sun ξεχωρίζει στο ράφι με τους καινούργιους δίσκους και εκείνο που κάνει είναι να με προκαλεί να ξαναβάλω τον δίσκο πάνω στο πικάπ για να με σπρώξει σε χωροχρόνους που καμία σχέση δεν έχουν με την ασφυκτικά ανέμπνευστη πλέμπα που επιπλέει ως φελλός, για να τονίζει συνεχώς την κακογουστιά της.

Το άρωμα των Modern Studies μπορεί να σου θυμίσει πολλά απ το παρελθόν. Υπάρχει μια περίεργη οικειότητα και μια ευπρόσδεκτη παράξενη παράσταση στη μουσική και την ήσυχη αλχημεία τους.

Ενώνουν το folk και την pop με μια ήπια πειραματική προσέγγιση . Ενσωματώνοντας πλούσιες φωνητικές αρμονίες, ρυθμούς και λεπτούς ηλεκτρονικούς ήχους. Ο ερωτισμός, οι φευγαλέες συναισθηματικές εξάρσεις και η γλυκιά μελαγχολία των τυπικών σκωτσέζικων απογευμάτων καθορίζουν το γενικό πλαίσιο του δίσκου. Μην παραξενευτείς αν η γοητεία του σε τραβήξει απ' το μανίκι…

Bohren & Der Club Of Gore- Patchouli Blue

Μαρία Τζέην Θ.

Αν σου αρέσει η μοναχικότητα -εσύ και το δωμάτιό σου δηλαδή- ή ακόμα και πιο χάρντκορ συντροφιές όπως μια κούπα σκέτου καφέ, ένα πινέλο ζοφερά χρώματα, ένα στυλό ή πληκτρολόγιο γεμάτο ιδέες προς καταγραφή και άλλα παρόμοια, αυτός ο δίσκος ήρθε για σένα. Δε θα προσπαθήσω να μιλήσω αναλυτικά για το γερμανικό γκρουπ ή τα μέλη του ή ακόμα και την ποιότητα της μακρόχρονης πορείας του γιατί δε βρίσκω το νόημα (και ούτε και τη γνώση σαν ταπεινή ακροάτρια με άλλα πεδία “γνώσεων”). Στο τώρα, λοιπόν, αρχές του 2020, το Patchouli Blue προσφέρει, άλλοτε πιο συγκρατημένα, άλλοτε πιο χαωδώς ένα εξαιρετικό μείγμα doom-jazz  (αν θα έπρεπε να ορίσουμε είδος δηλαδή) με γνωστά συστατικά, όπως το σαξοφωνο, τα synths και το κοντραμπάσο, προσφέροντας τελικά την πλήρη ύφεση σε κάθε βαριά και χρόνια ασθένειά σου. Όλα τα επιμέρους κομμάτια συμβάλλουν στο προαναφερθέν αποτέλεσμα, με προσωπική αδυναμία στο ομώνυμο κομμάτι. Κλείνοντας, λοιπόν, το Patchouli Blue είναι ένα άλμπουμ που το χαρακτηρίζει απόλυτα ο τίτλος του: εικόνες από μπλε του κυανίου και οσφρητικά κύματα από πατσουλί. Γιατί η όσφρηση είναι η δυνατότερη αίσθηση. 

Coyote - Buzzard Country

Νίκος Φιλιππαίος

To πιο πρόσφατο άλμπουμ των Coyote, Buzzard Country, βασίστηκε στις μνήμες του του ενός εκ των δύο μελών του γκρουπ, Timm Sure (ο έτερος είναι ο Richard Hampson) από την παρατήρηση των γερακιών να πετάνε στον- ακόμα ανεκμετάλλευτο τουριστικά- ουρανό της ‘Ίμπιζα. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με chill out  μουσική η οποία δεν προορίζεται για beach bar και σούπερ μάρκετ, αλλά σφραγίζεται από ένα αλησμόνητο ονειρικό και παραισθησιακό κλίμα καλοκαιριού.

Το στήσιμο των συνθέσεων αφαιρετικό, μα υφασμένο με προσοχή: αιθέρια ambient house μοτίβα, θραύσματα από flamenco κιθάρες (παιγμένες από τον Σικελιανό Saro Tribastone), dub μπασογραμμές πηγμένες στο reverb  και διασκορπισμένα samples από γυναικείες φωνές μπλέκονται με ένα μεσογειακό beat φουλ από latin και ανατολίτικες μνήμες (Shimmer Dub, Ranura De Marihuana, Dos Canas) ή παραμένουν σε μορφή beatless ambient (Softop Saab, Sun Culture). 

Περίπου 35 λεπτά λιτού κι απέριττου chill out/downtempo, από δύο βετεράνους παραγωγούς, οι οποίοι στα σκοτεινά δάση ή στα ακόμα σκοτεινότερα κλαμπ του Νότιγχαμ νοσταλγούν το πέταγμα του γερακιού πάνω από τις φωτεινές μεσογειακές ακτές. Τελικά, ο ήχος των Coyote αποτελεί μια αναπαράσταση πραγμάτων αρχέγονων και φυσικών: ο ρυθμός του κύματος, το τραγούδι των τζιτζικιών, το μελτέμι που φυσά στις αμμώδεις ακτές και στις ξερολιθιές. 

And Now For Something Completely Different: best of 2018 | part 2: Gus Ar

Ορίστε και το δεύτερο μέρος των καλύτερων άλμπουμ του 2018, σύμφωνα με την ραδιοφωνική εκπομπή And Now For Something Completely Different, που ακούμε κάθε Δευτέρα 21.00-23.00 στον Nova Fm 106 της Μαγνησίας. 

Μετά τον Γιώργο Ζούκα, σειρά παίρνει ο έτερος παραγωγός Κώστας Αργύρης - γνωστός στο Fb και ως Gus Ar - παρουσιάζοντας τις δέκα δικές του επιλογές από τις κυκλοφορίες του έτους.

Ένας εκλεκτικός συνδυασμός από ambient, πειραματικό ροκ, τζαζ, indie και ψυχεδέλεια.
Υ.Γ.: Κωστή, για το κείμενό σου επέλεξα μια εικόνα, χριστουγεννιάτικη, ροκ και ειρωνική. Ελπίζω να σ' αρέσει!


Anna Von Hausswolff – Dead Magic

Η Σουηδή Anna Von Hausswolff μας χαρίζει ένα επιβλητικό, μυστηριώδες και σκοτεινό άλμπουμ πειραματικής ambient, συνεχίζοντας υπέροχα την σκανδιναβική παράδοση. 

Low – Double Negative

Στο τελευταίο τους άλμπουμ, οι θρύλοι της αμερικάνικης indie σκηνής διαφοροποιούν αρκετά τον ήχο τους, κρατώντας όμως τα συναισθήματα αναλλοίωτα, καθώς η γνωστή μελαγχολική και εσωστρεφής διάθεση αυτή τη φορά εκφράζεται μέσα από θορυβώδη ambient ηχοτοπία. Η αλήθεια είναι πως για πρώτη φορά απορροφήθηκα τόσο έντονα από τη μουσική των Low.

V.A Brownswood Recordings – We Out Here

Φοβερή συλλογή της Brownswood  του Gilles Peterson, μία από τις εταιρείες-στιλοβάτες του φρέσκου τζαζ ήχου που συνεχώς εξελίσσεται, χωρίς να χάνει το σταθερό του βάδισμα. Από τις πολλές αξιόλογες συμμετοχές ξεχώρισα τους Shabaka, τη Nubya Garcia και τους Kokoroko.

Dungen and Woods – Myths 003

Μια συνεργασία που επαναφέρει στη ροκ μουσική τη γνήσια μελωδία και τοποθετεί αριστοτεχνικά την ειλικρίνεια της ψυχεδέλειας των 60s και των 70s στο 2018. Το single Turn around αποτελεί αναμφίβολα το κιθαριστικό pop-ίζον κομμάτι της χρονιάς .

The Coral – Move through the Dawn

Αν και το εξώφυλλο του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Coral είναι άθλιο, η μουσική συνταγή ευτυχώς δεν αλλάζει: ρυθμικές κιθάρες, μελό γυρίσματα στα ρεφραίν και μία δόση νοσταλγίας. Προτείνω να ακούσετε αυτό το άλμπουμ, πίνοντας ένα ωραίο πρωινό ή απογευματινό καφεδάκι…

BEAK - >>>

Παλιέ μου σύντροφε, Geoff Barrow, όλα πάνε πρίμα! Μπλέκεις επιτυχημένα κινηματογραφική ατμόσφαιρα με ψυχεδέλεια και krautrock… αλλά με τους Portishead τι θα γίνει;

Marc Ribot - Songs of Resistance 1942 – 2018

«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων» και ο Mark Ribot συμπληρώνει «κάθε κίνημα το οποίο έχει κερδίσει κάτι, είχε τραγούδια». Χρειάζεται κάτι άλλο;

Skinshape – Filoxiny

60s-70s ψυχεδέλεια,  folk και  funk,  όλα καλομαγειρεμένα στην εμπνευσμένη μαρμίτα του Skinshape. 

US Girls – In a Poem Unlimited

Οι US Girls δημιουργούν pop με ουσία, και στιχουργική ουσία μάλιστα. Οι αναφορές σε Blondie και Kate Bush είναι αισθητές και απολαυστικές. Τελικά, έχουμε να κάνουμε με έναν pop δίσκο για όλη την οικογένεια. 

Black Rebel Motorcycle Club – Wrong Creatures

Οι B.R.M.C. μπαίνουν λόγω φανέλας , καθώς το Wrong Creatures αποτελεί ένα τυπικό δικό τους άλμπουμ, από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι αν χρειάζεσαι μαύρο δερμάτινο τζάκετ . Το τραγούδι Haunt πράγματι θα στοιχειώνει τις απανταχού best of B.R.M.C. λίστες.

And Now For Something Completely Different: best of 2018 | part 1: George Loukas

Ο τίτλος της ραδιοφωνικής εκπομπής των Γιώργου Ζούκα και Κώστα Αργύρη, ο οποίος φυσικά προέρχεται από το κλασικό φιλμ των Monty Pythons, πέρα από πλέον καθιερωμένος είναι και εύστοχος: κάθε Δευτέρα 21.00-23.00 στον Nova Fm 106, το ντουέτο εξερευνά με ειλικρίνεια, πρωτοτυπία και γνώση τη μουσική επικαιρότητα, προσφέροντας μία διαφορετική ματιά, όχι μόνο στο τοπικό (βολιώτικο-θεσσαλικό), αλλά και στο πανελλήνιο ραδιοφωνικό σκηνικό.

Έτσι, οι δύο συνεργάτες και φίλοι μου εμπιστεύτηκαν τις επιλογές τους με τα καλύτερα – κατά τη γνώμη τους – άλμπουμ του 2018. 

Ξεκινάμε με τον Γιώργο Ζούκα ή, κατά Fb, George Loukas, που μου στέλνει άρθρο του με τα καλύτερα της χρονιάς για τέταρτη φορά παρακαλώ!



Idris Ackamoor & The Pyramids – An Angel Fell (Strut Records)

Ξεκίνησαν στα μέσα των 70's, κυκλοφόρησαν 3 δίσκους εκστατικής spiritual jazz και για 40 χρόνια δεν ξανακούστηκαν. Το 2011 επέστρεψαν για τα καλά, με το An Angel Fell να αποτελεί τον τρίτο δίσκο από την επανεμφάνιση τους. Τα μονοπάτια γνωστά, ένα blend από Αφρικανική πολυρυθμικότητα με jazz, dub, space age αναφορές, προσεκτικά συνταιριασμένα ώστε να μην κουράζουν και να τ' απολαμβάνει κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος σε τέτοια ακούσματα.

Calibro 35 – Decade (Record Kicks)

Στην 6η κυκλοφορία τους και τη συμπλήρωση 10 χρόνων στο χώρο, οι Calibro 35 εμπλουτίζουν τον ήχο τους επιστρατεύοντας πνευστά, έγχορδα και κρουστά για την επίτευξη μιας ορχηστρικής αισθητικής. Ιταλική cult μπάντα, με την μουσική ιστορία που έχει η Ιταλία, και κινηματογραφικές αναφορές είναι η συνταγή της επιτυχίας. Μια ακρόαση θα σας πείσει.

Mr. Fingers – Cerebral Hemispheres (Alleviated Records)

Στα νέα της επιστροφής του Larry Heard στη δισκογραφία μόνο αδιάφορες δεν μπορείς να μείνεις. Βέβαια και ο δίσκος, εδώ που τα λέμε, δε σου αφήνει περιθώρια! Χαρακτηριστικές μπασογραμμές, ευφυής συνθετική απλότητα και απαλά φωνητικά που μιλάν στην ψυχή σου. Έτσι καταφέρνει  εδώ και 30+ χρόνια να προσφέρει την πάντα φρέσκια άποψή του για την ηλεκτρονική. Εύγε!

Kamasi Washington – Heaven & Earth (Young Turks)

Η ενδιαφέρουσα περίπτωση της jazz του Kamasi Washington αψηφά κάθε στεγανό περί τυποποίησης και επιστρέφει οργιαστική, μεγαλειώδης και πιο δυναμική από ποτέ. Απλωμένα, χορταστικά κομμάτια συνθετικής και εκτελεστικής αρτιότητας στα οποία αναπνέουν 40 και πλέον χρόνια μουσικής ιστορίας. 

CAMP COPE – How to Socialize & Make Friends (Poison City Records)

Είναι φορές που δε χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να έχεις καλό αποτέλεσμα. Απλότητα, αμεσότητα, μετέφηβική αφέλεια και ειλικρίνεια. Απόλαυσα αυτόν τον δίσκο γι' αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του και για τον εξομολογητικό του χαρακτήρα. 

Kadhja Bonet – Childqueen (Fat Possum Records)

Ένα σπάνιο μουσικό ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού σου με οδηγό την αιθέρια φωνή της Kadhja. Στιγμές εξομολόγησης στιγματισμένες από τη θερμή χρωματική παλέτα της soul και της jazz. Ένα κέντημα γεμάτο δημιουργική ευαισθησία. Η Kadhja είναι αποκάλυψη!

Loop Vertigo – Neocortex (Black Athena)

Με το κύμα της UK Jazz να επιστρέφει δυναμικά και να μην αφήνει ανεπηρέαστη την παγκόσμια σκηνή, απολαμβάνουμε μοναδικές κυκλοφορίες όλο και συχνότερα. Κάπου εκεί κατατάσσω το ντεμπούτο των δικών μας Loop Vertigo. Ήχος βασισμένος στα drums του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου και τα synths του Δημήτρη Μούτσιου, δημιουργεί  συνθέσεις δαιδαλώδεις, σκοτεινές και λαχταριστές. 

The Lewis Express – The Lewis Express (ATA Records)

Δίσκο το δίσκο η ATA Tecords εδραιώνει την αγάπη της για τη soul, jazz, funk περασμένων ετών χρησιμοποιώντας αναλογικές τεχνικές ηχογράφησης, μίξης και τυπώματος δίσκων, ώστε η ζεστασιά του ήχου των 70s να επικαιροποιείται μοναδικά μέσα από κάθε κυκλοφορία της. Οι Lewis Express το επιβεβαιώνουν.

Jimi Tenor – Order Of Nothingness (Philophon)

Εξωτική Φινλανδική μουσική, από ένα μάστορα στο είδος. Ο Jimi Tenor μπορεί να μην σώσει τη μουσική, αλλά σίγουρα χαρίζει κάθε φορά αξιομνημόνευτους δίσκους. Όταν αποφασίζει δε να εξερευνήσει και τον εξωτισμό άλλων χωρών από το στούντιο της Philophon -τελευταία όλα και συχνότερα, τότε μόνο ο ακροατής μπορεί να βγει κερδισμένος! 

Ernesto Chahoud – Taitu (Soul-Fuelled Stompers From 1960s-1970s Ethiopia)

Ο Λιβανέζος υπερδραστήριος σύντροφος Dj που αναζητεί τους τρόπους διασκέδασης στην Αιθιοπία των 60s – 70s και μαζεύει σε αυτή τη συλλογή, που δεν πρέπει να λείπει από τους λάτρεις της soul˙ αριστουργήματα. 

Shawn Lee And The Soul Surfers - Shawn Lee And The Soul Surfers (Silver Fox Records)

Οι μουσικές περιπλανήσεις του Shawn Lee είναι γνωστές και υπέρ του δέοντος ευπρόσδεκτες. Αυτή τη φορά τον οδήγησαν στη Ρωσία και στη συνεργασία του με τους Soul Surfers. Μεστός ήχος ψυχεδελικής funk, δυναμικά κοψίματα στα drums και συνθέσεις από το μέλλον. Ο Shawn μπορεί να είναι ο κουλ τύπος που θα ήθελες ν' αράξετε για μπύρες, αλλά όταν πρόκειται για μουσική δεν χαρίζει κάστανα.

Μικρά κείμενα στο Progrocks.gr

Τα τελευταία τέσσερα πλέον χρόνια, είμαι σταθερό μέλος της συντακτικής ομάδας του Progrocks.gr, της μοναδικής ελληνικής ιστοσελίδας που έχει ως επίκεντρο το progressive rock. Βέβαια, αν και μου αρέσει πολύ το συγκεκριμένο ροκ παρακλάδι, ποτέ δεν μπόρεσα να του αφιερωθώ ολοκληρωτικά, όπως - για να είμαι ειλικρινής - και σε κανένα άλλο μουσικό είδος. Ωστόσο, οι ορίζοντες του Progrocks.gr είναι πολύ διευρυμένοι, έτσι μου δίνεται η δυνατότητα να γράψω κείμενα για κυκλοφορίες που πραγματικά βρίσκω ενδιαφέρουσες, έξω από τα δεδομένα όρια του progressive rock και την ίδια στιγμή μακριά από παροδικές hype τάσεις. 

Αυτό κυρίως συμβαίνει, όταν καλούμαι να συμμετέχω με ένα μικρό κείμενο σε ένα μεγαλύτερο άρθρο ή αφιέρωμα, το οποίο έχουν επιμεληθεί πολλοί συντάκτες. Με αυτόν τον τρόπο ταυτόχρονα εξασκούμαι στην πιο περιορισμένη σε λέξεις κειμενική δομή, μια πρόκληση για έναν φιλόλογο που αγαπά τη δουλειά του...

Έτσι, παρακάτω μεταφέρω μερικά μικρά κείμενα που έχω γράψει για λογαριασμό του Progrocks.gr, ως μέρος ευρύτερων άρθρων, με το πιο πρόσφατο δημοσιευμένο μόλις πριν λίγες μέρες. Ευκαιρία να θυμηθούμε τρία άλμπουμ, ένα τραγούδι και μία συναυλία. 


Alfa Mist – Antiphon
(Pink Bird Recording Co.)

Με το project Antiphon, o Βρετανός μουσικός και παραγωγός Alfa Mist προσθέτει τη δική του “φωνή”, δηλαδή άποψη, σε αυτό το πρόσφατο φρεσκάρισμα της jazz μουσικής, που πραγματοποιείται από καλλιτέχνες όπως ο Kamasi Washington και οι Yussef Kamaal. Στο άλμπουμ συνδυάζεται το mellow jazzy hip-hop σχολής Nujabes με τον ελεύθερο bebop αυτοσχεδιασμό. Με την εναρκτήρια δεκάλεπτη σύνθεση Keep On αποκαλύπτεται ένα πλήρες καλλιτεχνικό σύμπαν αστικής μελαγχολίας, ζεστών μελωδιών και ήπιου πειραματισμού. Η απλή δομή του hip-hop βρίσκεται στο παρασκήνιο, ενώ πρώτο ρόλο έχουν το τεχνικό και ευφάνταστο παίξιμο των πνευστών, της κιθάρας, των πλήκτρων και των κρουστών. Φυσικά, κυρίαρχο είναι ένα κλίμα εσωστρέφειας, η οποία όμως δεν αποκλείει τις κλιμακώσεις, όπως στο κομμάτι Errors.

Κι αν ακόμα αναρωτιέστε για ποιο λόγο προτείνεται ένα jazzy downtempo άλμπουμ σε μία ιστοσελίδα αφιερωμένη στο progressive rock, δεν έχετε παρά να ακούσετε το απρόσμενο κλασικότροπο φινάλε του τραγουδιού Breathe, με τα υπέροχα φωνητικά της Kaya Thomas-Dyke.

(Out of prog 2017 #1)

Pumarosa, Cecile
(Pumarosa EP, Fiction Records, 2016) 

Είναι post punk; Είναι shoegaze; Ή μήπως θα ήταν καλύτερο απλά να το χαρακτηρίσουμε ως χορευτικό indie rock; Το τραγούδι Cecile των Λονδρέζων Pumarosa αψηφά τις συνηθισμένες στιλιστικές μας οριοθετήσεις, συνδυάζοντας τις σκοτεινότερες στιγμές των Cure, τον ξεσηκωτικό ρυθμό των LCD Soundsystem και ένα στοιχείο αγριεμένης free jazz. Τα φωνητικά της Isabel Munoz-Newsome, αν και επηρεασμένα ισάξια από την Siouxsie Sioux και την Kate Bush, έχουν έντονη προσωπική σφραγίδα, μεταφέροντας ένταση, πάθος αλλά και ένα τελετουργικό κλίμα.

Αδράξτε της ευκαιρίας να ανακαλύψετε τους Pumarosa, μία από τις πιο ελπιδοφόρες και φρέσκιες μπάντες της indie / alternative rock σκηνής.

(20 τραγούδια του 2016 που πρέπει να ακούσεις)

David Bowie, Heroes
(RCA Records, 1977)

Στο Heroes του 1977, o David Bowie παρουσίασε ένα «μικτό, αλλά νόμιμο» και τελικά ιδιοφυές είδος ροκ μουσικής. Έχοντας πλάι του κάποιους από τους σημαντικότερους μουσικούς μεταπολεμικά, κυρίως του Brian Eno και Robert Fripp και βέβαια τον Tony Visconti στην παραγωγή,  έφερε κοντά το ιδρωμένο rock n’ roll, όπως το είχαν εξελίξει καλλιτέχνες από τους Rolling Stones ως τους Velvet Underground με την πολύπλευρη πειραματική μουσική: ambient, avant-garde και κυρίως krautrock. Μάλιστα, στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, κυριαρχούν εσωστρεφείς και αινιγματικές συνθέσεις, επηρεασμένες αισθητά από τους Γερμανούς πρωτοπόρους. Άλλωστε, ήδη αρκετά πρώιμα οι Neu!, σε τραγούδια όπως το Hallogallo (1971), άνοιξαν τον δρόμο για ένα πειραματικό rock μινιμαλιστικής αντίληψης. Ωστόσο, ο Bowie προικίζει αυτή την αντίληψη με ροκ αλητεία, ποπ μελωδία και τη δική του ιδιαίτερη καλλιτεχνική αισθητική, για να μας δώσει τραγούδια που ακόμα προβληματίζουν και εμπνέουν σε κοινωνικό, προσωπικό και υπαρξιακό επίπεδο. Με το Heroes o David Bowie γι’ ακόμη μια φορά αναδείχθηκε σε έναν αδιαφιλονίκητο μουσικό ήρωα των μοντέρνων καιρών.

(11 επιχειρήματα υπέρ της αθανασίας)

Bambi Davidson, Brunswick
(Claremont 56, 2015)

Πυρήνας των Bambi Davidson είναι οι παλιοί και έμπειροι μουσικοί Hans-Christian Fuss και Robin Van Velzen. Το 2015, δεκαπέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, επέστρεψαν με το Brunswick στη δισκογραφική Claremont 56. Σε αυτό το άλμπουμ η καθαρή έμπνευση και η καλλιτεχνική επεξεργασία συμβαδίζουν αρμονικά. Οι επιρροές  πλούσιες και προσεκτικά επιλεγμένες συγχωνεύονται στο ιδιαίτερο ύφος της μπάντας: η γοητεία της επανάληψης του krautrock όπως το δίδαξαν οι Neu!, η εσωστρέφεια και ο πειραματισμός των ύστερων Talk Talk και ο εξομολογητικός τόνος του Springsteen στο Nebraska συνυφαίνονται από τους Bambi Davidson, ώστε να εκφράσουν νοσταλγία, ειρωνεία, αλλά και μία δύσκολη αισιοδοξία.

(11 albums του 2015 που πρέπει να ακούσεις)

Ως bonus, η κάπως πιο φλύαρη ανταπόκριση από ένα φουλ αξιομνημόνευτο live!

Και αντί επιλόγου, ας ακούσουμε το εξής.

Aton.ality - I (2017, self released)

Αν η παγκοσμιοποίηση της αγοράς έχει κατά κύριο λόγο αρνητικές συνέπειες στη ζωή μας, η παγκοσμιοποίηση του πολιτισμού μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Και, για να πάμε από το γενικό στο συγκεκριμένο, ποιός θα μπορούσε να φανταστεί ότι σε μια μικρή πόλη στην άκρη του κόσμου, συναντάμε μια μπάντα η οποία φέρνει έναν φρέσκο αέρα στο ταλαιπωρημένο post rock ιδίωμα, αλλά και ευρύτερα στο ορχηστρικό ροκ; Ο λόγος για τους Aton.ality από τον Βόλο που κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ πριν λίγο καιρό. 

Βέβαια, στον Βόλο, ειδικότερα κατά τη δεκαετία του '90 δραστηριοποιηθήκαν αρκετά ενδιαφέροντα ροκ συγκροτήματα και οι αιτίες για αυτή την άνθιση ήταν αρκετές: από τη μακρά παράδοση της πόλης στο χώρο της κουλτούρας ως την επιστροφή του ροκ κατά τη δεκαετία του '90, φαινόμενο όχι φυσικά μόνο ελληνικό, αλλά και παγκόσμιο. Οι Aton.ality ανήκουν στον μικρό αριθμό των νέων Βολιωτών καλλιτεχνών, δεν κληρονομούν μονάχα το κλίμα των ένδοξων 90s, αλλά εξελίσσουν και το όλο σκηνικό.

Το πρώτο τους άλμπουμ, με τον λιτό τίτλο Ι, αποτελείται από έξι ορχηστρικές συνθέσεις που ακούγονται ξανά και ξανά. Το πιο αξιόλογο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος είναι ότι κατορθώνουν να παντρέψουν ποικίλα μουσικά στιλ δομώντας ένα σύνολο χωρίς παραφωνίες, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια κεφάτη αίσθηση τζαμαρίσματος και από μια μεσογειακή φωτεινή ατμόσφαιρα. Οι ίδιοι οι Aton.ality συστήνονται στο κοινό ως μία μπάντα που δημιουργήθηκε σε μία παραθαλάσσια ταράτσα κι αυτή ακριβώς η εικόνα αναδεικνύεται μέσα από τη μουσική τους. 

Το κάθε κομμάτι του άλμπουμ χρειάζεται ξεχωριστή παρουσίαση, καθώς έχει το δικό του χαρακτήρα. Πράγματι, είχα χρόνια να παρουσιάσω έναν δίσκο track by track, οπότε θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν περιεκτικότερος.

Οι συμπατριώτες μας ξεκινούν δυναμικά και αισιόδοξα με το funk rock του 56 Turkeys, που παράλληλα κλίνει και προς progressive rock φόρμες. Ήδη αντιλαμβανόμαστε τόσο τις τεχνικές ικανότητες των μουσικών, όσο και την τάση τους προς τα αειθαλή 60s και 70s. Στο επόμενο κομμάτι, με τίτλο Refill, η γεύση από την κλασική περίοδο του ροκ είναι εντονότερη, καθώς κυριαρχεί ένα έξυπνο riff που φέρνει στο νου Hendrix και Cream, με τα blues στοιχεία να προσδίδουν αλητεία, νοσταλγία και μελωδικότητα. Ξαφνικά, το σκηνικό βυθίζεται στο ημίφως, καθώς το Chatty Chaf  ξεκινά ήρεμα, με ένα ψυχεδελικό folk χρώμα. Ωστόσο, το ηλεκτρικό ξέσπασμα έρχεται σύντομα, το οποίο μου θύμισε σύγχρονες μπάντες αφαιρετικού, προχωρημένου και την ίδια στιγμή παλιομοδίτικου ροκ, όπως οι πολύ καλοί Time Is A Mountain (αξίζει να ακούσετε το πρώτο τους άλμπουμ).

Η σύνθεση που ακολουθεί, με τίτλο Raft In The Ocean, πιθανότατα αποτελεί την αγαπημένη μου από την όλη δουλειά των Aton.ality, καθώς εδώ διατηρούν μόνο τα ουσιώδη στοιχεία του post rock, αποφεύγοντας τα χιλιοπαιγμένα κλισέ. Οι μινιμαλιστικές κιθαριστικές μελωδίες των Explosions in The Sky συνυφαίνονται με prog rock εγκεφαλικότητα και δυναμικό groove. Το συναίσθημα νοσταλγικό μεν, αλλά καθόλου απαισιόδοξο. 

Στο επόμενο track, με τον κατατοπιστικό τίτλο Raggamufin Mix, επιστρέφουμε σε χαλαρά καλοκαιριάτικα σκηνικά, με τις reggae επιρροές να εισβάλουν έντονα. Κι εδώ όμως οι Aton.ality δεν επαναπαύονται, καθώς εντελώς φυσικά και -θα λέγαμε- αυτοσχεδιαστικά καταλήγουν σε μία μεγαλοπρεπή psych rock μπαλάντα.  Ο επίλογος έρχεται με το Off, στο οποίο η υφέρπουσα σε όλο το άλμπουμ τζαζ αναφορά βγαίνει στην επιφάνεια, καταλήγοντας σε ένα παιχνιδιάρικο τζαμάρισμα. Η σύνθεση κλείνει με ένα φοβερό sample, όπου η μπάντα δικαιολογεί την απόφασή της να μην εμπλέξει τους στίχους στη μουσική της, κάνοντας παράλληλα ένα σατιρικό πολιτισμικό και πολιτικό σχόλιο. 

Πριν κάποια χρόνια είχα παρακολουθήσει μία ζωντανή εμφάνιση των Aton.ality στον Βόλο και μου άρεσαν πολύ, αλλά στο στούντιο καταφέρνουν να ακουστούν πιο ολοκληρωμένοι, χωρίς να προδίδουν τη live αίσθηση. Μου φαίνεται πάρα πολύ αξιόλογο ότι επιλέγουν να προσφέρουν δωρεάν τη μουσική τους, σε ψηφιακή μορφή. Ωστόσο, ομολογώ πως θα έδινα χρήματα για να αγοράσω το άλμπουμ τους σε μία πιο χειροπιαστό format, ακόμα και σε βινύλιο... γιατί όχι; 

Ο Βόλος χρειάζεται καλλιτέχνες σαν τους Aton.ality, οι οποίοι μας ξεκαθαρίζουν ότι ζούμε σε μία πόλη με πλούσια πολιτιστική παράδοση και αναμφίβολη ροκ σφραγίδα.

Τα καλύτερα albums, EPs & singles του 2016

Τώρα που το 2016 κλείνει τον κύκλο του, συνειδητοποιώ ότι κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς, η σχέση μου με τη μουσική εξελίχθηκε. Πρώτα απ’ όλα, έγινα πιο απαιτητικός ακροατής, δηλαδή πλέον κρίνω πιο αυστηρά, ειδικά τις νέες κυκλοφορίες. Μάλιστα, είμαι ακόμα πιο αυστηρός όταν ασχολούμαι με ένα άλμπουμ ενός αγαπημένου καλλιτέχνη ή ενός νεότερου που είναι πολλά υποσχόμενος. Στην ουσία,  κατάφερα να εμπιστεύομαι ακόμα περισσότερο τη δική μου αισθητική και άποψη, χωρίς να επηρεάζομαι καταλυτικά από τρίτους, είτε πρόκειται για ένα περιοδικό ή ιστοσελίδα, είτε ακόμα και για έναν φίλο. Εννοείται ότι η ανταλλαγή απόψεων και η αλληλεπίδραση ακόμα με συναρπάζει, αλλά η τελική σφραγίδα σε ό,τι ακούσω θα είναι προσωπική.
 
Με αυτή τη νοοτροπία επέλεξα και τη δεκάδα των καλύτερων άλμπουμ του 2016, η οποία συμπληρώνεται με δέκα EPs και singles. Όπως και την προηγούμενη χρονιά, έτσι και αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με μουσική φρέσκια, ενδιαφέρουσα, με ανόθευτη καλλιτεχνική κατεύθυνση. Ορίστε οι λίστες:

Albums

Trevor Something – The Soulless Computer Boy and the Eternal Render 
Kutiman – 6 AM 
Atlanter – Jewels of Crime 
Smith & Mudd – Gorthleck  
Nicolas Jaar – Sirens
Wilson Tanner – 69
Cantoma – Just Landed 
Mmoths – Luneworks 
Hail Spirit Noir – Mayhem In Blue 
Michael Kiwanuka – Love and Hate 
 
EPs – Singles

Fontän– Babylon 
Fontän– Polar Star 
Pumarosa – Pumarosa
Lena Platonos – Red Axes Remixes
Mihalis Rakintzis – I Don’t Believe
Ross From Friends – You’ll Understand
Palms Trax – High Point on Low Ground 
White Elephant – The Old Euphonium 
Islandman – Agit 
Zmatsutsi – Mogadishu

Στην πρώτη θέση των albums συναντάμε τον Trevor Something και το τρίτο του full-length με τον εκκεντρικό τίτλο The Soulless Computer Boy and the Eternal Render. O Trevor Something είναι ένας μυστήριος τύπος από το Μαϊάμι που εμφανίζεται με κουκούλα και αποκρύπτει το πραγματικό του όνομα. Η μουσική του εντάσσεται στο κίνημα του retrowave, μία νοσταλγική και ταυτόχρονα μοντέρνα αναβίωση του 80s electropop- φανταστείτε μια πιο εξωστρεφή εκδοχή του chillwave. Ο Trevor μέσω απατηλά απλών ποπ συνθέσεων ασκεί κριτική στη σχέση ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς με την τεχνολογία, άλλες φορές με σαρκασμό και κάποιες άλλες με λυρισμό. Αλλά, όσο το άλμπουμ προχωρά, η κριτική διάθεση δίνει τη θέση της σε πιο αιθέρια κλίματα και μεταφυσικές αναζητήσεις. Ένα καταπληκτικό άλμπουμ.

Στη δεύτερη θέση των LPs, ο Ισραηλινός Kutiman, με το  6AM προσφέρει απλόχερα ευχαρίστηση στους ακροατές της downtempo και της nu funk . Τα θεμέλια γερά ριζωμένα στους Thievery Corporation, τον Bonobo και τον Quantic, τα οποία όμως ο Kutiman εμπλουτίζει με το πάντα οξύ καρύκευμα του ψυχεδελικού ροκ των 60s. Για παράδειγμα το τραγούδι Shine Again με την επαναλαμβανόμενη τριπαρισμένη μελωδία, τον αργό και μετρημένα επικό τόνο και  τον έντονο συναισθηματισμό του μπορεί να αρέσει πολύ τόσο έναν τριαντάρη, όσο και έναν εξηντάρη.

Για το Jewels of Crime των Atlanter τα έχω γράψει αναλυτικά στην κριτική για λογαριασμό του Progrocks.gr. Απλά εδώ να τονίσω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα νέα συγκροτήματα στο indie/ alternative rock. Οι ακροατές που ψάχνουν κάτι διαφορετικό ας προσέλθουν…

Στη θέση νο4 επέλεξα το τρίτο άλμπουμ των Smith & Mudd, Gorthleck. Αντίθετα με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, στο τρίτο τους full-length ο παραγωγός και κιμπορντίστας Paul Murphy (Mudd) και ο κιθαρίστας Benjamin Smith δεν συνθέτουν το soundtrack για μια καλοκαιρινή παραλία, αλλά για ένα μειλίχιο φθινοπωρινό τοπίο του Βορρά. Άλλωστε το Gorthleck είναι μια μικρή πόλη της Σκωτίας. Οι δύο συνεργάτες και φίλοι, μέσα από τον γνώριμο downtempo balearic ήχο τους, φιλτράρουν αριστοτεχνικά jazz, blues, post rock και ψυχεδέλεια.

Όσο για το Sirens του νεαρού αλλά ιδιοφυούς Nicolas Jaar δεν έχω να γράψω ακόμα κάτι με βεβαιότητα. Το σίγουρο είναι πως  η πρότασή του με ενθουσίασε και βρήκα την τέχνη του πολύ προχωρημένη. Ωστόσο, αυτός ο γεμάτος εσωστρέφεια ιστός από προσωπικές μνήμες και πολιτικοκοινωνικούς υπαινιγμούς, αυτές οι πλούσιες σε αναφορές συνθέσεις – από Can και Neu! ως Suicide- χρειάζονται ακόμα πολλές ακροάσεις για να χαρτογραφηθούν πλήρως.

Στην έκτη θέση της λίστας βρίσκεται το ambient άλμπουμ 69 των John Tanner και Andrew Wilson. Και για αυτή τη δουλειά έχω γράψει κάποια πράγματα εδώ, οπότε απλά να συμπληρώσω ότι οι Wilson Tanner μπαίνουν στην άτυπη ομάδα των καλλιτεχνών, οι οποίοι κάθε χρόνο μας δίνουν καλοκαιρινά ambient κομψοτεχνήματα. To 2014 ήταν ο Gigi Masin με τους Tempelhof, το 2015 οι Gaussian Curve και φέτος το ντουέτο από την Αυστραλία.

Στο ίδιο κείμενο, σχετικά με το balearic revival μέσα στο 2016, είχα παρουσιάσει και το Just Landed του Cantoma. Ένα άλμπουμ που επαναφέρει την ποιότητα στο chill out. Προτείνω να το απολαύσετε δίπλα στη θάλασσα, ένα καλοκαιριάτικο δειλινό.

Αν οι Wilson Tanner έχουν αφιερωθεί ηλιόλουστες ambient ατμόσφαιρες, ο Mmoths, κατά κόσμον Jack Korelan εξ Ιρλανδίας ορμώμενος, με το ντεμπούτο του Luneworks μας προσκαλεί σε ένα σκοτεινό ταξίδι, συνδυάζοντας ρετρό synths, εύθραυστες μελωδίες και ένα drone βάρος που φέρνει στο νου ακόμα και Tim Hecker. 

Κοιτάζοντας το άλμπουμ στη θέση 9, είμαι σίγουρος ότι θα αναρωτηθείτε πως και επέλεξα ένα black metal άλμπουμ στη δεκάδα. Κι όμως το Mayhem in Blue των δικών μας Hail Spirit Noir αποτελεί  μία συναρπαστική δουλειά που φέρνει κοντά τρείς διαφορετικούς κόσμους: το avant-garde metal  των Arcturus, τον αναλογικό ζεστό ήχο του παλιού καλού progressive rock των 60s-70s και vintage soundtrack ταινιών τρόμου. Ακούστε το Lost In Satan’s Charms:



Κλείνουμε τη λίστα των LPs με το Love and Hate του Michael Kiwanuka. Ένα μεστό εξομολογητικό άλμπουμ που ανακαλεί στην μνήμη τις καλύτερες στιγμές της χρυσής εποχής των soul  τραγουδοποιών, όπως ο  Bill Withers και ο Terry Callier. Αν ο φίλος μας ο Michael δεν επέμενε τόσο στο παρελθόν, αλλά και στη μορφή της μπαλάντας, το Love and Hate θα έπαιζε πιο ψηλά στη λίστα.

 
Περνώντας στα EPs, βλέπουμε ότι τις δύο πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν οι Σουηδοί Fontän. H παρουσίαση των κορυφαίων Babylon και Polar Star στο Progrocks.gr ελπίζω να σας πείσει… 




 
Οι περισσότερες από τις υπόλοιπες θέσεις της λίστας καλύπτονται από δουλειές προερχόμενες από τον ευρύτερο χώρο της dance electronica, κάτι λογικό καθώς  παραγωγοί και DJs πάντα προτιμούσαν το συγκεκριμένο format. Ως πιο ξεκάθαρα dance δουλειές, ξεχώρισα το You’ll Understand του Ross From Friends και το High Point on Low Ground του Palms Trax. Εξαιρετικοί καλλιτέχνες και οι δύο, αν και στην ουσία εδώ εμφανίζονται ως αντιπρόσωποι μιας ολόκληρης underground σκηνής που με όπλα τον πειραματικό, lo-fi ήχο και  την DIY άποψη ανανεώνει όλο το φάσμα του techno και του house, είδη που έχουν βασανιστεί από την εμπορικότητα και το κακό γούστο. 

Βέβαια και οι Red Axes κουβαλάν μία παρόμοια άποψη για τον ήχο, καθώς και μία κοντινή αισθητική με τους προαναφερθέντες, σύμφωνα με τις οποίες ρεμίξαραν κάποια κλασικά τραγούδια της Λένας Πλάτωνος σε acid house κατεύθυνση. Τολμηρή κίνηση η οποία όμως κατά τη γνώμη μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Το nu balearic, ένα στιλ που κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε-έξι ετών παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον, στη λίστα αντιπροσωπεύεται με το EPs των White Elephant, Islandman και Zmatsutsi. καλλιτέχνες οι οποίοι καταφέρνουν να εκμηδενίσουν τις συνήθως μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε cosmic disco, deep house, world music και psychedelic folk. Αλλά, τελικά η πιο δυνατή βαλεαρική κυκλοφορία της χρονιάς  έρχεται από την ελληνική δισκογραφική Isigude των φίλων Γιάννη Τζώντζο και Kassetta Rec.. Με το υπέροχο remix του Zac στο Δεν Πιστεύω της Ελένης Δήμου, σε μουσική και στίχους Μιχάλη Ρακιντζή, μπορούμε πλέον να μιλάμε  για Aegean beat.

Ωστόσο, για την τρίτη θέση της λίστας των EPs και των singles επέλεξα ένα νέο και λίγο γνωστό indie rock συγκρότημα, το οποίο ανακάλυψα στις αρχές του 2016. Ονομάζονται Pumarosa και μας έρχονται από το Λονδίνο . Η ταυτόχρονα δυναμική και ευαίσθητη μουσική τους πρόταση βασίζεται σε shoegaze κιθάρες, ένα δυνατό dance-punk rhythm section και τη μαγευτική φωνή της Isabel Munoz-Newsome. Οι απανταχού fans του indie rock νομίζω πως βρήκαν μία νέα πολύ ελπιδοφόρα μπάντα.

Αυτές είναι οι προτάσεις της μουσικής του 2016 από το blog Music on Air και τη ραδιοφωνική Εκπομπή που ψάχνει  τίτλο – η οποία παρεμπιπτόντως με τη νέα χρονιά κάπως θα επιστρέψει στον Nova Fm 106 της Μαγνησίας. Επιλογικά, να σημειώσω ότι η σχέση μου με τη μουσική κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, δεν έγινε μονάχα πιο βαθιά και προσωπική, αλλά και εξελίχθηκε και σε ένα άλλο επίπεδο: συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο την αναγκαιότητα της καλής μουσικής σε έναν κόσμο που - η αλήθεια να λέγεται- γίνεται ολοένα πιο μπερδεμένος και δύσκολος. Η μουσική, όπως και η τέχνη ευρύτερα, αποτελεί μία πυξίδα προς την ειλικρινή, θετική και ανεξάρτητη σκέψη, τελικά προς την ανθρωπιά μας.

Καλή χρονιά!

Εικόνα