Στη διάρκεια των τελευταίων δύο χρόνων, η εμπορική επιτυχία του hip hop έχει σίγουρα εκτοξευτεί, ειδικά στις νεότερες ηλικίες, με φυσικό επόμενο ένα πλήθος κυκλοφοριών, που χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται. Μια ματιά στην ιστοσελίδα Discogs δίνει εντυπωσιακά στοιχεία: από την αρχή του 2018 έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από 1500 κυκλοφορίες που ανήκουν στον ευρύτερο hip hop είδος, οι οποίες πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Επομένως, ο εντοπισμός πραγματικά αξιόλογων καλλιτεχνών είναι ιδιαίτερα δύσκολος, καθώς ακόμα και στον χώρο του underground ανακυκλώνονται τα ίδια στιλ και οι ίδιες ιδέες.
Παρόλα αυτά, σε αυτό το άρθρο επέλεξα και θα παρουσιάσω κάποιους σύγχρονους hip-hoppers που ξεχωρίζουν από το πλήθος. Να σημειώσω ότι απέκλεισα αγαπημένους παραγωγούς και MCs που ξεκίνησαν πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια, ακόμα κι αν παραμένουν ως σήμερα δραστήριοι. Η λίστα που ακολουθεί αφορά νέους παίκτες και φρέσκιες δημιουργίες.
Ο πιο εμπορικός rapper της άτυπης ομάδας είναι ο Joyner Lucas από τη Μασαχουσέτη. Το πρώτο του επίσημο mixtape κυκλοφόρησε το 2017 με τίτλο τον τηλεφωνικό αριθμό 508-507-2209. Το άψογο flow του Joyner χρωστάει πολλά στον Eminem, ενώ οι παραγωγές του ακολουθούν σε ένα μεγάλο βαθμό το μοντέρνο hip hop ύφος. Ωστόσο, το πιο δυνατό του χαρτί είναι οι στίχοι, στους οποίους συχνά με διαυγή, σκληρό και ευαίσθητο τρόπο θέτει κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά και του κόσμου. Επίσης, τα περισσότερα τραγούδια του συνοδεύονται από προσεγμένα videoclips, στων οποίων τη σκηνοθεσία και παραγωγή συμμετέχει.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το τραγούδι I'm not Racist, με ένα "ψαρωτικό" βίντεο που έχει ξεπεράσει τα 50 εκατομμύρια προβολές στο Youtube:
Από το σκληρό και συχνά οργισμένο στιλ του Joyner, ας περάσουμε σε ένα ντουέτο αφιερωμένο στη μελωδική και soulful πλευρά του hip hop. H MC Gavlyn και ο παραγωγός DJ Hoppa το 2016 κυκλοφόρησαν ένα full-length άλμπουμ (Why Wait), πέρσι συνέχισαν με τρία singles (Pass That, Thankful, We On), τα οποία μόλις πριν λίγες μέρες συγκέντρωσαν, μαζί με νέα τραγούδια, σε ένα δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ, με τίτλο Headspace. Βλέποντας και ακούγοντας την Gavlyn, συνειδητοποιεί - ή καλύτερα θυμάται- κάνεις πως το sexy θηλυκό στοιχείο στο hip hop δεν χρειάζεται να είναι χυδαίο, σεξιστικό, κραυγαλέο:
Τον ίδιο εναλλακτικό hip hop δρόμο περπατά και ο Oddisee από την Ουάσινγκτον, με ήχο και στίχο στενά δεμένους με όλη τη μακρά πορεία της μαύρης μουσικής: blues και jazz, soul, funk και disco. Θα χαρακτήριζα τις παραγωγές των τραγουδιών του, που πάντα επιμελείται ο ίδιος, ως πρωτοποριακές, αλλά ακόμα πιο εκπληκτικοί είναι οι στίχοι του, στους οποίους αξίζει ο χαρακτηρισμός "αστική ποίηση". Στο τελευταίο του άλμπουμ Iceberg (2017), η προσωπική εξομολόγηση συναντά μία ανατομία της ζωής των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Για παράδειγμα, στο τραγούδι You Grew Up, ο Oddisee συνδυάζει τον προσωπικό προβληματισμό για το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή της ηλικίας με μια βαθιά ανάλυση και ταυτόχρονα δυνατή καταγγελία της διόγκωσης της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού σε όλο τον κόσμο:
Στη συνέχεια, από τις ΗΠΑ, που συνεχίζουν να είναι το αδιαφιλονίκητο κέντρο του hip hop, ας μεταφερθούμε στη Μεγάλη Βρετανία και στο ντουέτο παραγωγών με το όνομα Jazz Spastiks. Με μία σειρά ωραίων άλμπουμ, οι Jazz Spastiks έχουν διακριθεί ως σημαντικοί αντιπρόσωποι του jazzy hip hop, με μία άποψη χαλαρή και παιχνιδιάρικη. Για παράδειγμα, τα περισσότερα video τους βασίζονται σε τεχνικές όπως το κολάζ και οι μαριονέτες, ενώ τα εξώφυλλά των δίσκων τους είναι πολύχρωμα και χαρούμενα, με επιρροές από cartoon και manga. Ας ακούσουμε το Midnight Method του 2017 με τα φωνητικά ο Mello Soul Black, ο οποίος αναφέρεται στις αντιφάσεις του σημερινού hip hop:
Αυτή τη αναφορά σε μερικούς επιλεγμένους νέους αντιπροσώπους της hip hop μουσικής θα είναι ανολοκλήρωτη αν δεν γίνει λόγος για το διαχρονικό πάντρεμά του με τη jazz, το οποίο τα τελευταία δύο περίπου χρόνια παρουσιάζει μία νέα ακμή. Έτσι, σύγχρονοι τζαζ δημιουργοί παρουσιάζουν τραγούδια στα οποία συνεργάζονται με μερικούς από τους καλύτερους rappers της εποχής μας. Φυσικά, σε αυτές τις συμπράξεις η καλλιτεχνική ποιότητα, όπως και το στιχουργικό νόημα φτάνουν σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Ο Uyama Hiroto στο πιο πρόσφατο κορυφαίο του full-length Freeform Jazz (2016) καλεί τον μόνιμό του συνεργάτη Shing02 για να ραπάρει για τον έρωτα και την ύπαρξη στο Southside. Ο σαξοφωνίστας Maurice Brown συνεργάζεται με τον αγαπημένο Talib Kweli στο conscious hip hop τραγούδι Stand Up, που εμπεριέχεται στο άλμπουμ The Mood (2017)˙ τέλος, ο rapper Vic Mensa συμμετέχει στο επίσης πολιτικοκοινωνικό Freedom is A Word (2017), δημιουργία του τρομπετίστα Christian Scott από την Νέα Ορλεάνη, ένας τόπος αναφοράς για τις μουσικές που αγαπάμε.
Aλλά, η μάλλον πιο αλλόκοτη περίπτωση σύμμειξης ανάμεσα στα δύο μουσικά είδη, που συνάντησα τελευταία, αποτελεί το άλμπουμ The Whisperer του Νοτιοαφρικανού τζαζίστα Rus Nerwich. Κάθε κυκλοφορία του κύριου Nerwich αποτελεί ένα διαφορετικό πείραμα με ήχους που τον γοητεύουν. Έτσι, στο Whisperer στρέφεται στο hip hop, ώστε να μεταφέρει σε μουσικό πλαίσιο ένα παιδικό βιβλίο που έχει συγγράψει ο ίδιος.
Ολοκληρώνω αυτό το άρθρο, το οποίο αποτελεί το δεύτερο ήμισυ μίας μεγαλύτερης ενότητας, με μία σύντομη αναφορά στο instrumental hip hop. Η τάση του instrumental hip hop ξεκίνησε στα 90s από σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο DJ Krush και ο DJ Shadow και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Μια πλευρά της που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το λεγόμενο lo-fi hip hop. Σε αυτή είναι αφιερωμένοι μερικοί διαδικτυακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, που προσφέρονται για ώρες ακρόασης. Επίσης, αξιόλογη είναι και η σειρά άλμπουμ Baker's Dozen, τα οποία επιμελούνται μερικοί από τους πιο ανατρεπτικούς hip hop παραγωγούς για λογαριασμό της δισκογραφικής Fat Beats. Ωστόσο, το πιο δυνατό instrumental hip hop άλμπουμ που άκουσα τελευταία ανήκει στον Oddisee και τιτλοφορείται Odd Tape (2016).
Επομένως, ως επίλογο, ας παρακολουθήσουμε το αριστουργηματικό βίντεο για την ορχηστρική σύνθεση Brea του Oddisee. Αν και οι στίχοι απουσιάζουν, εντούτοις προβάλλονται οι βασικότερες και πιο ουσιώδεις αξίες της hip hop κουλτούρας και νοοτροπίας: η υπεράσπιση όσων μένους εκτός κυρίαρχης κοινωνικής και πολιτικής αφήγησης, το κάλεσμα για έναν καλύτερο εαυτό και για έναν καλύτερο κόσμο.
Η εικόνα προέρχεται από το κόμικ του Ed Piskor, Hip Hop Family Tree.
