10 years of Music On Air // guest mix 05: Leo Mas - Aeromusik

      

What to say about Leo Mas? A legendary DJ, one of the best selectors in the game for years now. Among the originators of the true balearic beat in the White Isle during the 1980s and the 1990s, Leo did not rest on his laurels, but he eclectically listens to new music and transfers the best of it to his great sets: from ambient and downtempo to dance and house. 

In his mix for our blog, Leo defines the mellower side of the nowadays "balearic" sound, with open mind and high aesthetics. 

Enjoy friends and music lovers

Ένα αφιέρωμα στη σουηδική σκηνή του progg

Μια Spotify λίστα που επιμελήθηκα για λογαριασμό του μουσικού fanzine Lung, με εμβληματικούς καλλιτέχνες και συνθέσεις της μουσικής σκηνής "progg" η οποία ξεκίνησε στη Σουηδία  στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και άνθισε σ' όλη τη διάρκεια αυτής του 1970, φτάνοντας ως και τις αρχές των 1980s. Μια σκηνή στην οποία δέθηκε αδιαχώριστα η μουσική έκφραση, που έφερνε κοντά μια ποικιλία ειδών και στιλ- το ψυχεδελικό και προοδευτικό ροκ, τις εκφάνσεις της τζαζ, τις μουσικές του κόσμου, το σουηδικό folk, ως και ένα αδιαπραγμάτευτο avant-garde-  με την πολιτική έκφραση, μέσα στο πλούσιο φάσμα της Αριστεράς μετά τον Μάη του 1968, από τον "ορθόδοξο" Μαρξισμό ως την αναρχία. Το progg κίνημα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εκπληκτικής ανεξάρτητης-underground ευρωπαϊκής μουσικής της δεκαετίας του '70. Ωστόσο, για διάφορους λόγους,  δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστό έξω από τη χώρα που αναπτύχθηκε, τη Σουηδία, όπως  άλλες σκηνές, π.χ. το Γερμανικό krautrock. 

 

Αφορμή για αυτή την Spotify playlist στάθηκε το άρθρο που έγραψα στο νέο, δέκατο τεύχος του Lung για την πορεία της εμβληματικής progg μπάντας Archimedes Badkar, η οποία πέρσι κυκλοφόρησε νέο άλμπουμ, μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια. 

Η λίστα εμπεριέχει 25 διαφορετικά ονόματα, 28 tracks και έχει διάρκεια 3 ώρες. Καλώς ή κακώς δεν συμπεριέλαβα καλλιτέχνες που έδιναν βάρος στους συνήθως έντονα πολιτικοποιημένους στίχους, αλλά σε συγκροτήματα ή -τις περισσότερες φορές- κολεκτίβες που συγκέραζαν άρρηκτα ένα μοναδικό, συχνά ορχηστρικό, μουσικό ύφος με την πολιτική διάσταση. Μάλλον, αυτή η πλευρά του σουηδικού progg διακρίνεται και από μεγαλύτερη παγκοσμιότητα και διαχρονικότητα.

 Εξώφυλλο του 1ου τεύχους του περιοδικού Musikens Makt, που υποστήριζε το progg κίνημα

Magical Mystery Tour X | 2020 Landing | Paranoise Radio

First show of 2020

Lost somewhere between psych kraut electrorock, 
spaced out disco and deeper house...

01. Kevin Morby  - Harlem River Dub (Peaking Lights Remix)
02. Ozric Tentacles - Aura Borealis (Nixxie's Silver Moonlight Edit)
04. Falco  - Siebzehn Jahr (Janefondas Remix)
05. Sascha Funke & Niklas Wandt  - Die Säge 
06. Straight Shooter - Frame (Rayko Re-edit)
07. Rush  - Overture (part - from 2112)
07. Rayko  - Autopower 
08. Paladin  - Goblins
09. Gloria Trevi - Virgen De Las Vírgenes (Dark Punk Hippies Raw Edit)
10. Phil Kieran  - Lose Your Love (Andrew Weatherall Remix)
11. Hard Corps  - Je Suis Passée (Mufti Edit)

pic

Magical Mystery Tour - episode 02 | Paranoise Radio

Second time for Magical Mystery Tour: Dubby downtempo disco & kraut punk electronics against opression and junk culture, in favour of free and positive human expression.

Every 4 weeks, Friday 18.00-20.00 (gr time) on Paranoise Radio.

Tracklist

01. Shimshon Miel - Nueiba Nueiba
02. Kruder & Hunter - Addicted To Ganja (Original Mix)
03. Steve Cobby - Babylon On The Hudson
04. Cruisin' Gang - Chinatown (Architeq Acid Mix)
05. Ashra - Morgana Da Capo
06. Beanfield - Keep On Believing
07. Bison  - Familiar Stranger (Baldelli & Dionigi Remix)
08. The Diaphanoids - What The Fuck Do You Want With Us, Eathlings?
09. Kazino - Binary
10. C.A.R. -  Cholera (Anna Lann Runway Edition)
11. Alexander Robotnick - Dance Boy Dance
12. Psychic Youth - The Future Now
13. Jah Wobble, Jaki Liebezeit, Holger Czukay - How Much Are They?
14. Rheingold - Dreiklangsdimensionen
15. Råå  - Till minne av William Onyeabor
16. The Flying Lizards - Money (That's What I Want)
17. Elvis Costello - This Year's Girl
18. The Clash - Magnificent Dance 
19. LCD Soundsystem - (We Don't Need This) Fascist Groove Thang
20. La Düsseldorf - Cha Cha 2000

Η νοοτροπία του David Mancuso στο σήμερα

Σε λίγες μέρες, κλείνουν δύο χρόνια από τον θάνατο του David Mancuso, ενός ανθρώπου που άφησε χαμηλόφωνα και ουσιαστικά τη σφραγίδα του στον χώρο της μουσικής, ειδικότερα στον κόσμο του DJing και της club κουλτούρας.

Την περίοδο της φυγής του Mancuso, ο συνεργάτης του Tim Lawrence, ο οποίος είναι και ο κορυφαίος πανεπιστημιακός ερευνητής της χορευτικής μουσικής και ευρύτερα κουλτούρας σήμερα, επιμελήθηκε δύο αφιερωμάτων, το πρώτο στη διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Wire και το δεύτερο στην ιστοσελίδα Electronic Beats. Έχουμε να κάνουμε με δύο εξαιρετικά κείμενα, τα οποία συνδυάζουν ένα ζωντανό και σύγχρονο ακαδημαϊκό ύφος με πλούσια γνώση και φυσικά με έναν έντονο συγκινησιακό τόνο που ποτέ όμως δεν πέφτει στην αισθηματολογία. Μέσω αυτών των κειμένων έγινε, τουλάχιστον σε μένα, αισθητή η τόσο ιδιαίτερη φιλοσοφία του David Mancuso.

Ορίστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από το άρθρο στο Electronic Beats:

It can now be concluded that David held on to a remarkably purist set of beliefs through to the day he died. Not once did he advertise a party. Not once did he run the Loft as a club. Not once did he work as a DJ. Not once did he go on tour. Not once did he play a bootleg. Not once did he compromise the dream of running his parties as a space where everyone was welcome as equals. Not once did he play music at a level that could damage the ears of his dancers. Not once did he select a record that he thought was less than optimal for the situation at hand.

Είναι φως φανάρι, λοιπόν, ότι η νοοτροπία του David Mancuso αποστασιοποιείται από τον δρόμο που έχει πάρει το DJing και το clubbing ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Όσο για τη χώρα μας, δεν νομίζω κάποιος να έχει ζήσει μια τόσο στοχευμένη και βαθιά εμπειρία διοργανωμένη από Έλληνες. Ωστόσο, γνωρίζω πως κάποιοι λίγοι φίλοι της μουσικής, ιδιαίτερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οργανώνουν μουσικές εκδηλώσεις, party και στέκια που - τις περισσότερες φορές συνειδητά ή ακόμα και ασυνείδητα- έχουν επηρεαστεί από τον μεγάλο Νεοϋορκέζο.

Τώρα, σε μία επαρχιακή πόλη, όπως είναι ο Βόλος, ένα σύνολο οπισθοδρομικών και θα έλεγα γελοίων κοινωνικών συμβάσεων στον τομέα της διασκέδασης, αλλά και οι εμφανείς τάσεις κερδοσκοπίας, εμποδίζουν κάθε ανάπτυξη μιας τέτοιας νοοτροπίας. Κι έτσι, κάποιες φορές, σκέφτομαι πως θα ήταν ωραίο να διοργανώσει η αφεντιά μου - φυσικά μαζί με καλούς φίλους και ομοϊδεάτες, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να είστε εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο - ένα ιδιωτικό, εκλεκτικό και γεμάτο θετικά συναισθήματα party, αναπόφευκτα χωρίς την ξακουστή ακραία audiophile προσέγγιση του Mancuso, αλλά οπωσδήποτε μακριά από τις φωτογραφίες, τα κινητά και τα social media. Απλά χρειάζεται θάρρος, μεράκι και φαντασία. Ίδωμεν...

Για όποιον θέλει να ψάξει περισσότερο σχετικά με τον David Mancuso, μπορεί να διαβάσει μία εκτενή συνέντευξή του, καθώς και μια επικής έκτασης ανοιχτή συζήτηση φίλων, συνεργατών και συμμετεχόντων στα party του, πάνω στη λογική της προφορικής ιστορίας.

Κλείνουμε με το πιο ουσιώδες, δηλαδή τη μουσική:

>

Viva Utopia!

Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση του κλασικού έργου του Thomas More, Ουτοπία, σε μια παλιά αλλά προσεγμένη έκδοση του 1970, από τις εκδόσεις Κάλβος σε μετάφραση Γιώργου Καραγιάννη. Μου προκάλεσε έκπληξη κι έπειτα ενδιαφέρον η σκέψη, αλλά και το συγγραφικό ύφος του More. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι το 1516, τη χρονιά της πρώτης έκδοσης του έργου, κάποιος άνθρωπος μπορούσε να έχει τόσο πρωτοποριακές κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές ιδέες. Αν και ο Μαρξ είχε τεθεί κατά του ουτοπικού σοσιαλισμού, στο πλάνο του για την κομουνιστική κοινωνία σίγουρα επηρεάστηκε από την περιγραφή της φανταστικής χώρας της Ουτοπίας. Αλλά, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο More χειρίζεται αριστοτεχνικά την ειρωνεία και τον σαρκασμό. Δεν σαρκάζει μονάχα την καταστρεπτική μανία των ανθρώπων για χρήμα και εξουσία ή ακόμα και τη διαφθορά των αριστοκρατών και της εκκλησίας, αλλά ειρωνεύεται και την ίδια του την λογοτεχνική κατασκευή, την ίδια του την κοσμοαντίληψη. Η ουτοπική του σκέψη δεν είναι μονολιθική, αντίθετα δέχεται τα βέλη ενός ισορροπημένου, ανθρώπινου, αναγεννησιακού, θα λέγαμε, χιούμορ.

Η ανάγνωση αυτού του αριστουργήματος, μου έδωσε το έναυσμα να σκεφτώ για τον ρόλο της ουτοπίας στην τέχνη.  Πρόσφατα ολοκλήρωσα τη σειρά anime Cowboy Bebop του 1998. Επίσης μου προκάλεσε έκπληξη η καλλιτεχνική ποιότητα αυτής της δουλειάς. Ο σκηνοθέτης της, Shinichirō Watanabe, παρουσιάζει ένα φανταστικό μέλλον, χτισμένο σε αναφορές τόσο στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της εποχής μας, όσο και στην ποπ κουλτούρα. Για παράδειγμα, παρακολουθούμε διαστημόπλοια να χορεύουν όπως στην Οδύσσεια του Διαστήματος του Stanley Kubrick, αλλά τη βαριά κλασική μουσική έχουν αντικαταστήσει παιχνιδιάρικα jazz, blues και electrofunk θέματα, για τα οποία υπεύθυνη είναι η Yoko Kanno. Οι αστρικές πόλεις που επισκέπτονται οι νοσταλγικοί , αγωνιστικοί και παράλληλα χιουμοριστικοί πρωταγωνιστές πότε θυμίζουν noir ταινία των 50s, άλλες φορές το Blade Runner, ενώ κάποιες άλλες, φτωχές τσιμεντούπολεις του πρώην ανατολικού μπλοκ. Στο Cowboy Bebop, ο Watanabe δημιουργεί μία δική του ουτοπία, ένα διακειμενικό φουτουριστικό κόσμο, με υπαρξιακό και μεταμοντέρνο χαρακτήρα.

Τέλος, αυτή η ουτοπική διάσταση της τέχνης απλώνεται και στη μουσική (για να δικαιολογήσουμε, συν τοις άλλοις, την παρουσία αυτού του άρθρου σε ένα μουσικό blog). Προτείνω, λοιπόν, να ακούσετε την μπάντα Archimedes Badkar. Μας έρχονται από τη Σουηδία, δραστηριοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’70, κυκλοφορώντας συνολικά τέσσερα άλμπουμ, με πιο αντιπροσωπευτικό το τρίτο του 1977 με τον λιτό τίτλο Tre. Οι Archimedes Badkar ουσιαστικά κατορθώνουν να πλάσουν τη δική τους ηχητική ουτοπία, συνδυάζοντας προοδευτικό και ψυχεδελικό ροκ, free jazz, πειραματισμό, τη σουηδική παράδοση, αλλά και γενικότερα τις μουσικές παραδόσεις από διάφορα μέρη της Γης, κυρίως από την Αφρική. Η τέχνη τους έχει πολιτική διάσταση, βασίζεται στα θεμελιώδη για τη γενιά των 60s κοινοβιακά και αναρχικά ιδεώδη αλληλεγγύης και αποδοχής του διαφορετικού. Η τρελή παρέα των Σουηδών παρουσιάζει έναν μουσικό κόσμο συναδελφωμένο, αισιόδοξο και γεμάτο ανθρωπιά.

Μήπως και ο DJ David Mancuso, που μας άφησε πριν λίγες μέρες στα 72 του χρόνια, με τα ξακουστά Loft parties του μια παρόμοια ουτοπία  δεν είχε καταφέρει να δημιουργήσει; Το διαμέρισμά του, στο οποίο λάμβαναν χώρα οι βραδιές με την ονομασία Love Saves The Day, μεταμορφωνόταν σε έναν κόσμο που άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα δέρματος, με διαφορετικό φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, άνθρωποι ποικίλων ταυτοτήτων χόρευαν και περνούσαν υπέροχα με οδηγό τους τη μουσική, ένα μίγμα από disco, funk, jazz, dub, deep house και ψυχεδελικό ροκ. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της χορευτικής μουσικής και όχι το εμπορικό κιτς κατασκεύασμα που προπαγανδίζεται τόσο έντονα.

 

Ο Nicolas Jaar σε συνέντευξη που έδωσε για το νέο του άλμπουμ Sirens, δήλωσε το εξής:  «I feel an affinity with the political aspect of dance music—maybe it can increasingly become a place of protest.» (πηγή)

Αυτός ο «τόπος διαμαρτυρίας» αποτελεί μία ακόμα ου-τοπία.