30/6/20

Περίπου στα μισά του δρόμου, μέρος 2ο


Εμείς, οι μυημένοι στις ερμητικές τέχνες του... μαύρου κύκλου, όπως χαρακτήρισε μεταφορικά το δίσκο βινυλίου ο Κώστας Αργύρης στην ραδιοφωνική εκπομπή που μοιράζεται με τον Γιώργο Ζούκα, εμείς οι αμετανόητοι οπαδοί του full-length άλμπουμ, εμείς οι -αν το θέλετε- ρομαντικοί επιμένουμε στην υπέρβαση κάθε αρνητικότητας και στην κατάφαση σε καθετί θετικό και ζωογόνο. Κοντολογίς, επιμένουμε στη νοητική και ψυχολογική θεραπεία που ξέρει άριστα να προσφέρει η μουσική. 

Η διαδικτυακή μάζωξη των αμετανόητων και μυημένων, η οποία ξεκίνησε στην προηγούμενη ανάρτηση, συνεχίζεται και ολοκληρώνεται εδώ. 

Ένα θερμό ευχαριστώ σε όλους τους συμμετέχοντες! Καλή συνέχεια καλοκαιριού!


ION - No Signal


Δημοσθένης Λιούμης (Home Radio / Transmission blog)


ο ΙΟΝ (aka Γιάννης Παπαϊωάννου) κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική αποκλειστικά μορφή το νέου του μουσικό πόνημα με τίτλο No Signal.

Η techno μουσική όπως την αγαπώ, ρυθμική, αφαιρετική, μελωδική, γεμάτη εικόνες και συναισθήματα σε κάθε beat και κάθε synth pad, που έχει την ικανότητα να σε συνδέει με τον κόσμο του δημιουργού μέσω του interface της κοινής συνείδησης. Εννιά track που ηχογραφήθηκαν κατά την διάρκεια της καραντίνας, που όλοι βιώσαμε, φιλτραρισμένα με την συναισθηματική φόρτιση των πρωτόγνωρων συνθηκών εγκλεισμού που κληθήκαμε ν'αντιμετωπίσουμε . Ο ΙΟΝ μας χάρισε ένα διαμάντι ηλεκτρονικής μουσικής που θα μας κρατήσει συντροφιά το παράξενο καλοκαίρι που έρχεται και θα μας υπενθυμίζει την εσωτερικότητα των δύο μηνών που θα χαραχτούν για πάντα στην μνήμη μας ως μια προειδοποίηση για το μέλλον που μας περιμένει αν δεν βάλουμε επιτέλους μυαλό και δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η καταστροφή μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει.

Το No Signal είναι ο ήχος της πόλης τις ημέρες που η κοινωνία μας απέτυχε, τις ημέρες που ο άνθρωπος ήρθε αντιμέτωπος με κάτι τόσο μικρό αλλά παράλληλα τόσο εχθρικό στην ύπαρξή του. Μέσα από την δυαδική ακολουθία μετάδοσης δεδομένων που μεταφράζονται μέσω των ηχείων μας σε μουσική ο Γιάννης Παπαϊωάννου κατάφερε να χρωματίσει με νότες την πιο δύσκολη στιγμή της γενιάς μας.... Καλή ακρόαση.


Brigid Dawson & The Mothers Network - Ballet Of Apes 


Παναγιώτης Σταθόπουλος (Lung)



Μιάμιση χούφτα τραγούδια έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως όταν βγαίνει κανείς από τη ρουτίνα του μπορεί να κατευθυνθεί σε αναπάντεχα όμορφες διαδρομές. «Κανείς» εδώ είναι η Brigid Dawson, η οποία παρέκαμψε για λίγο τα σημεία συνάντησης με τα υπόλοιπα μέλη του βασικού της σχήματος, τους Oh Sees, και κινητοποίησε εκτός αυτών το δικό της υβριδικό πλάνο. Ένα πλάνο που ξεδιπλώνει το ένα σαγηνευτικό στιγμιότυπο μετά το άλλο, μέσα από μελίρρυτα τζαζεμένες και σόουλ φωνητικές ερμηνείες που η βαρύτητα δεν τις κουνά, κολλητικές ρυθμικές αναπτύξεις με τα μπασοτύμπανα να υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα για εκτόνωση, μια ψυχεδελική βεντάλια μελωδιών και γενικότερων ηχοχρωμάτων που ανοίγει και σκορπάει ευφορία, μια αλληλουχία ήπια πλουμιστών ενορχηστρώσεων που αγκαλιάζουν με το βάθος τους κάθε αίσθηση. Συχνά νιώθεις ότι θέλουν να μπουν στο κάδρο οι Robert Wyatt, Nina Simone και Phil Spector…

Στήριξη στην υλοποίηση αυτού του ευωδιαστά πολυσυλλεκτικού οράματος, η Dawson θα βρει στο πρόσωπο των Mikey Young (Total Control/ Eddy Current Suppression Ring), Mike Donovan (πρώην Sic Alps), Shayde Sartin (πρώην Fresh & Onlys), Mike Shoun (Oh Sees/Peacers) και σύσσωμων των –σε μόνιμο οίστρο τελευταία– Sunwatchers. 

Μας αξίζουν συγκινήσεις και εντός του Ballet of Apes έχει μπόλικες. 


Modern Studies - The Weight Of The Sun


Βαλάντης Τερζόπουλος (AKA Electric Looser) 
(Spychedelic Sally)


Χρόνια έχω να γράψω για έναν folk- pop καινούργιο δίσκο. Το ξανά κάνω εδώ, στο aeromusik, για τον φίλο το Νικόλα.


Το The Weight Of The Sun ξεχωρίζει στο ράφι με τους καινούργιους δίσκους και εκείνο που κάνει είναι να με προκαλεί να ξαναβάλω τον δίσκο πάνω στο πικάπ για να με σπρώξει σε χωροχρόνους που καμία σχέση δεν έχουν με την ασφυκτικά ανέμπνευστη πλέμπα που επιπλέει ως φελλός, για να τονίζει συνεχώς την κακογουστιά της.

Το άρωμα των Modern Studies μπορεί να σου θυμίσει πολλά απ το παρελθόν. Υπάρχει μια περίεργη οικειότητα και μια ευπρόσδεκτη παράξενη παράσταση στη μουσική και την ήσυχη αλχημεία τους.

Ενώνουν το folk και την pop με μια ήπια πειραματική προσέγγιση . Ενσωματώνοντας πλούσιες φωνητικές αρμονίες, ρυθμούς και λεπτούς ηλεκτρονικούς ήχους. Ο ερωτισμός, οι φευγαλέες συναισθηματικές εξάρσεις και η γλυκιά μελαγχολία των τυπικών σκωτσέζικων απογευμάτων καθορίζουν το γενικό πλαίσιο του δίσκου. Μην παραξενευτείς αν η γοητεία του σε τραβήξει απ' το μανίκι…


Bohren & Der Club Of Gore- Patchouli Blue

Μαρία Τζέην Θ.


Αν σου αρέσει η μοναχικότητα -εσύ και το δωμάτιό σου δηλαδή- ή ακόμα και πιο χάρντκορ συντροφιές όπως μια κούπα σκέτου καφέ, ένα πινέλο ζοφερά χρώματα, ένα στυλό ή πληκτρολόγιο γεμάτο ιδέες προς καταγραφή και άλλα παρόμοια, αυτός ο δίσκος ήρθε για σένα. Δε θα προσπαθήσω να μιλήσω αναλυτικά για το γερμανικό γκρουπ ή τα μέλη του ή ακόμα και την ποιότητα της μακρόχρονης πορείας του γιατί δε βρίσκω το νόημα (και ούτε και τη γνώση σαν ταπεινή ακροάτρια με άλλα πεδία “γνώσεων”). Στο τώρα, λοιπόν, αρχές του 2020, το Patchouli Blue προσφέρει, άλλοτε πιο συγκρατημένα, άλλοτε πιο χαωδώς ένα εξαιρετικό μείγμα doom-jazz  (αν θα έπρεπε να ορίσουμε είδος δηλαδή) με γνωστά συστατικά, όπως το σαξοφωνο, τα synths και το κοντραμπάσο, προσφέροντας τελικά την πλήρη ύφεση σε κάθε βαριά και χρόνια ασθένειά σου. Όλα τα επιμέρους κομμάτια συμβάλλουν στο προαναφερθέν αποτέλεσμα, με προσωπική αδυναμία στο ομώνυμο κομμάτι. Κλείνοντας, λοιπόν, το Patchouli Blue είναι ένα άλμπουμ που το χαρακτηρίζει απόλυτα ο τίτλος του: εικόνες από μπλε του κυανίου και οσφρητικά κύματα από πατσουλί. Γιατί η όσφρηση είναι η δυνατότερη αίσθηση. 


Coyote - Buzzard Country

Νίκος Φιλιππαίος



To πιο πρόσφατο άλμπουμ των CoyoteBuzzard Country, βασίστηκε στις μνήμες του του ενός εκ των δύο μελών του γκρουπ, Timm Sure (ο έτερος είναι ο Richard Hampson) από την παρατήρηση των γερακιών να πετάνε στον- ακόμα ανεκμετάλλευτο τουριστικά- ουρανό της ‘Ίμπιζα. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με chill out  μουσική η οποία δεν προορίζεται για beach bar και σούπερ μάρκετ, αλλά σφραγίζεται από ένα αλησμόνητο ονειρικό και παραισθησιακό κλίμα καλοκαιριού.

Το στήσιμο των συνθέσεων αφαιρετικό, μα υφασμένο με προσοχή: αιθέρια ambient house μοτίβα, θραύσματα από flamenco κιθάρες (παιγμένες από τον Σικελιανό Saro Tribastone), dub μπασογραμμές πηγμένες στο reverb  και διασκορπισμένα samples από γυναικείες φωνές μπλέκονται με ένα μεσογειακό beat φουλ από latin και ανατολίτικες μνήμες (Shimmer Dub, Ranura De Marihuana, Dos Canas) ή παραμένουν σε μορφή beatless ambient (Softop Saab, Sun Culture). 

Περίπου 35 λεπτά λιτού κι απέριττου chill out/downtempo, από δύο βετεράνους παραγωγούς, οι οποίοι στα σκοτεινά δάση ή στα ακόμα σκοτεινότερα κλαμπ του Νότιγχαμ νοσταλγούν το πέταγμα του γερακιού πάνω από τις φωτεινές μεσογειακές ακτές. Τελικά, ο ήχος των Coyote αποτελεί μια αναπαράσταση πραγμάτων αρχέγονων και φυσικών: ο ρυθμός του κύματος, το τραγούδι των τζιτζικιών, το μελτέμι που φυσά στις αμμώδεις ακτές και στις ξερολιθιές. 

16/6/20

Περίπου στα μισά του δρόμου, μέρος 1ο


Μιας και φτάσαμε πια στα μισά του δρόμου του 2020, μια πορεία ανατρεπτική, απρόσμενη και δύσκολη για όλους, σκέφτηκα να προσκαλέσω εννιά φίλους, τόσο της πραγματικής όσο και της διαδικτυακής ζωής,  οι οποίοι επίσης τρελαίνονται για τη μουσική, για να συνεισφέρουν με λίγα λόγια για ένα αγαπημένο τους άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ως τώρα μέσα στη χρονιά. Ευελπιστώ αυτή η συνεργασία να συνδράμει στην ηρεμία, στην αισιοδοξία και στη δημιουργικότητά μας.

Κάποιοι από τους συμμετέχοντες είναι δραστήριοι σε εναλλακτικά διαδικτυακά, ραδιοφωνικά και έντυπα μουσικά μέσα, κάποιοι άλλοι περιορίζονται σε πιο προσωπικές ακροάσεις, εκθέτοντας και σχολιάζοντας όμως συχνά-πυκνά τα ακούσματά τους στο Facebook. Η επιλογή των συγκεκριμένων ανθρώπων έγινε με δύο κριτήρια: α) την αμέριστη αγάπη τους για τη μουσική και β) τον εξαιρετικό ιδιαίτερο και προσωπικό γραπτό τους λόγο. 

θα διαπιστώσετε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά σε όλους το μεγαλείο στη συνέχεια!

Υπόψιν ότι οι δισκοκριτικές παρουσιάζονται σε αλφαβητική σειρά βάσει το επίθετο του κάθε συμμετέχοντα. Κάθε κείμενο συνοδεύεται από link στο Bandcamp. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί σε δύο αναρτήσεις

Εικόνα: George Greaves


Laurent Bardainne - Love is Everywhere


Κώστας Αργύρης (Nova Fm 106)


Σε αναζητήσεις για το που θα μπορούσα να βρω παράθυρα που να δείχνουν προς τη μεριά της χαμένης φετινής άνοιξης αγγίζοντας έστω ένα κομμάτι της, βρέθηκα να απολαμβάνω έκπληκτος και με μεγάλες δόσεις χαράς τη θέα από το παράθυρο που μου άνοιξε ο Laurent Bardainne. Ο Γάλλος σαξοφωνίστας αφού πέρασε και συνεχίζει να περνά από διάφορα είδη μουσικής (electro-rock με τους Poni Hoax, μια πιο σκοτεινή indie rock με τους Limousine κ.α.) γράφει την Jazz ιστορία του, μετά τον πρόλογο του E.P. Marvin (προς τιμήν του M.Gaye). Soul Jazz, afro επιδράσεις και ευρωπαϊκή αισθητική σε ένα LP πηγή μελωδιών. To Love is Everywhere ακούγεται σαν ένας ύμνος στην χαρά, μια ενήλικη καταγραφή βασισμένη στην παιδική θεώρηση των πραγμάτων. Η έναρξη δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης αυτού, με την κόρη του Bardainne μέσω φωνητικών φίλτρων να μας εξηγεί «για λιοντάρια και τίγρεις του γλυκού νερού, αλλά όχι γάτες γιατί δεν της πολυαρέσουν οι γάτες». Στα συν ο εξαιρετικός ήχος του σχήματος του οποίου ηγείται ο Bardainne, με υπέροχα κρουστά και ένα hammond το οποίο συχνά αναλαμβάνει να οδηγήσει αυτό τις συνθέσεις!


El Michels Affairs - Adult Themes


Γιώργος Ζούκας (Nova Fm 106)


Ο Leon Michels αποτελεί μια δραστήρια μορφή της soul-funk σκηνής της Νέας Υόρκης την τελευταία 20ετία, τόσο για το ταλέντο του σε πλήθος μουσικών οργάνων, όσο και για τις δυνατότητές του σαν παραγωγός. Το βασικό του όχημα είναι οι El Michels Affairs, χωρίς αυτό να περιορίζει τις κινήσεις του σε άλλα σχήματα, είτε για one-off συμμετοχές, είτε μονιμότερες συνεργασίες.

Εμάς σε αυτό το σύντομο κείμενο μας απασχολεί η τελευταία δουλειά των El Michels Affair με τίτλο Adult Themes. Δημιούργημα εμπνευσμένο από τις ηχογραφήσεις που έκανε ο ίδιος σε άλλους -γνωστούς- καλλιτέχνες, παίρνει όλα τα βασικά συστατικά που χαρακτηρίζουν τον ήχο των EMA, όπως τα πλούσια, γεμάτα drum breaks, οι κοφτές κιθάρες και ο ζεστός soul funk ρυθμός και τα συνδυάζει με ενορχηστρωτικές ιδέες των David Axelrod και Francois De Roubaix για να μας παρουσιάσουν έναν δίσκο που ακροβατεί μεταξύ library music και 60ς ατμοσφαιρικά θέματα ταινιών. Οι hip-hop αναφορές του είναι πρόδηλες και καθόλα απολαυστικές.


Zopp - Zopp 


Δημήτρης Καλτσάς (Progrocks.gr)


Οι Zopp είναι το δημιουργικό όχημα του Ryan Stevenson με βασικό συνοδοιπόρο τον Andrea Moneta (ντραμς, κρουστά, ηχοληψία). Το παρθενικό τους album κυκλοφόρησε φέτος με συμμετέχοντες τους Andy Tillison (πλήκτρα, εφέ, ηχοληψία, συμπαραγωγή, mastering), Caroline Joy Clarke (φωνητικά), Mike Benson (σαξόφωνο) και τον πολυπράγμονα Theo Travis (φλάουτο). Ο ίδιος ο Stevenson παίζει πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο, έγραψε τη μουσική, έκανε τη μίξη και την παραγωγή μαζί με τον Tillison.

Στη μουσική του Stevenson συνδυάζονται υπέροχα τρία βασικά μουσικά στοιχεία. Η βάση βρίσκεται εμφανώς στον χαρακτηριστικό Canterbury progressive rock ήχο και οι παραπομπές στους Egg, Hatfield and the North και Gilgamesh είναι ευδιάκριτες. Ωστόσο, το album αποπνέει έναν περιορισμένα vintage αέρα και ακούγεται φρέσκο και σύγχρονο. Αυτό οφείλεται στα άλλα δύο συστατικά, την jazzy avant-prog υπερβατικότητα και τον νεοκλασικισμό, στα οποία οφείλεται το αρκούντως μελωδικό και πομπώδες επίπεδο, σε smooth έως σημειακά ambient περιβάλλον, με κορυφώσεις που ξεπηδούν μέσα από την εξαιρετική ροή των εννέα κομματιών αυτού του σχεδόν ενιαίου έργου.

Η αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα περιγραφή της μουσικής των Zopp από τους ίδιους ως “epic fuzz organ driven prog / jazz / electronic rock music with a slice of lemon”  παραδόξως, ίσως, επιβεβαιώνεται σε κάθε ακρόαση.


R.A.P. Ferreira - Purple Moonlight Pages


Χρύσα Κουμουνδούρου


Το Purple Moonlight Pages του R.A.P. Ferreira κυκλοφόρησε το Μάρτιο 2020 και αποτελεί ένα δυνατό 50λεπτο rap flow. 18 μουσικά κομμάτια με lyrics to go, γεμάτα μήνυμα και μια μοναδική διαφορετικότητα ως προς την εναλλαγή μουσικών οργάνων και μουσικών ειδών (genres). Το sequence του  ρυθμού, από κομμάτι σε κομμάτι, είναι απρόβλεπτο, γεμάτο εκπλήξεις. Σε συναρπάζει αν αποζητάς την πολυμορφία σε ένα δίσκο. Jazz, swing, rap, 808s, gospel, soundtracks, scratches, storytelling και επιδέξια στιχουργική ερμηνεία. Η τρομπέτα και τα jazz elements στο Noncipher. Τα 808s στο Omens & Totems, ένα κομμάτι που δια μαγείας σε μεταφέρει σε preaching και spiritual gospel. Το swing, jazz mood του Laundry, μια ωδή στις σπιτικές μικροδουλειές, έναν ήχο που θα μπορούσε να πλαισιώνει ασπρόμαυρες ταινίες των 40s και εισβολές από έξοχα scratches σαν να είναι συμπαραγωγή με τον Dj Premier. Το Absolutes σε μεταφέρει σε Chicano περιβάλλον, ήχοι που παραπέμπουν σε Orishas, Delinquent Habits και τους πιο σκληροπυρηνικούς Cypress Hill. Αυτές είναι οι εκπλήξεις στη ροή του δίσκου. Η αλλαγή στο setting, το differentiation, το low-high flow και φυσικά, η rap ερμηνεία και ο λυρισμός με χροιά επαναστατική, αφηγηματική, χωρίς να γίνεται dirty και επιθετική. Ο R.A.P. Ferreira μιλάει μέσα από το δικό του μικρόκοσμο, μια ανεξάρτητη από τον υπόλοιπο κόσμο σφαίρα γεμάτη θετική ενέργεια, αισιοδοξία. Το outro Masterplan παραπέμπει σε προσευχή, ένα αφήγημα που σε μεταφέρει στην παιδική ηλικία, τον ρομαντισμό και την αθωότητά της, κλείνοντας έτσι το δίσκο, με μια Αποκάλυψη για το Masterplan του Δημιουργού που δεν είναι τίποτα άλλο παρά peace & happiness.


Monophonics - It's Only Us


Νίκος Κουτέρης


Οι Monophonics από το San Francisco στον 5ο δίσκο τους. Στην Colemine. Τον ακούς από τα digital μέσα. Αρχίζεις και κουνιέσαι στο πρώτο κομμάτι όπως παλιά. Στο δεύτερο κομμάτι, το Suffocating, αρχίζεις και λες, ρε συ μήπως έχει γίνει κάτι λάθος και ακούω τίποτα 70s κατά λάθος; Όχι δεν κάνεις λάθος, ακούς psychedelic soul τον Ιούνιο του 2020. Πάμε στο επόμενο. Last One Standing, στα μέσα του κομματιού η μπάντα του Curtis Mayfield βγαίνει στη σκηνή και σε στέλνει στην κουζίνα να ανοίξεις κάτι σε ροζέ κρασί. Δυναμώνεις. Τι άλλο λες έχει αυτός ο δίσκος γαμώτο.

Στο Tunnel Vision ο Marvin αρχίζει να σου κλείνει το μάτι και τα παπαγαλάκια στον κήπο σου στήνουν αυτί. Λες δεν μπορεί...θα σταματήσει. Ξεχνάς όμως ότι ο πατέρας του Kelly Finnigan του frontman των Monophonics, ο Mike, έχει παίξει όργανο στο Electric Ladyland του Hendrix και στο CSN. Α και hammond με τους Green on Red. Στο Run For Your life τα φωνητικά σε στέλνουν αφού είναι ευλογημένα από τον Dave Axelrod και το All In The Family είναι doo wop soul κομψοτέχνημα. Α ναι, όλη η μπάντα είναι λευκοί και περήφανοι που παίζουν μαύρη μουσική στην χώρα που ο George Floyd δεν μπορεί να αναπνεύσει πια. Ο καλύτερος δίσκος τους. Τον αγοράζουμε και τον ακούμε με την οικογένεια μας αυτά τα μεσημέρια, αυτές τις Κυριακές, αυτό τον καιρό. Άσσος