Περίπου στα μισά του δρόμου, μέρος 1ο

Μιας και φτάσαμε πια στα μισά του δρόμου του 2020, μια πορεία ανατρεπτική, απρόσμενη και δύσκολη για όλους, σκέφτηκα να προσκαλέσω εννιά φίλους, τόσο της πραγματικής όσο και της διαδικτυακής ζωής,  οι οποίοι επίσης τρελαίνονται για τη μουσική, για να συνεισφέρουν με λίγα λόγια για ένα αγαπημένο τους άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ως τώρα μέσα στη χρονιά. Ευελπιστώ αυτή η συνεργασία να συνδράμει στην ηρεμία, στην αισιοδοξία και στη δημιουργικότητά μας.

Κάποιοι από τους συμμετέχοντες είναι δραστήριοι σε εναλλακτικά διαδικτυακά, ραδιοφωνικά και έντυπα μουσικά μέσα, κάποιοι άλλοι περιορίζονται σε πιο προσωπικές ακροάσεις, εκθέτοντας και σχολιάζοντας όμως συχνά-πυκνά τα ακούσματά τους στο Facebook. Η επιλογή των συγκεκριμένων ανθρώπων έγινε με δύο κριτήρια: α) την αμέριστη αγάπη τους για τη μουσική και β) τον εξαιρετικό ιδιαίτερο και προσωπικό γραπτό τους λόγο. 

θα διαπιστώσετε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά σε όλους το μεγαλείο στη συνέχεια!

Υπόψιν ότι οι δισκοκριτικές παρουσιάζονται σε αλφαβητική σειρά βάσει το επίθετο του κάθε συμμετέχοντα. Κάθε κείμενο συνοδεύεται από link στο Bandcamp. Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί σε δύο αναρτήσεις

Εικόνα: George Greaves

Laurent Bardainne - Love is Everywhere

Κώστας Αργύρης (Nova Fm 106)

Σε αναζητήσεις για το που θα μπορούσα να βρω παράθυρα που να δείχνουν προς τη μεριά της χαμένης φετινής άνοιξης αγγίζοντας έστω ένα κομμάτι της, βρέθηκα να απολαμβάνω έκπληκτος και με μεγάλες δόσεις χαράς τη θέα από το παράθυρο που μου άνοιξε ο Laurent Bardainne. Ο Γάλλος σαξοφωνίστας αφού πέρασε και συνεχίζει να περνά από διάφορα είδη μουσικής (electro-rock με τους Poni Hoax, μια πιο σκοτεινή indie rock με τους Limousine κ.α.) γράφει την Jazz ιστορία του, μετά τον πρόλογο του E.P. Marvin (προς τιμήν του M.Gaye). Soul Jazz, afro επιδράσεις και ευρωπαϊκή αισθητική σε ένα LP πηγή μελωδιών. To Love is Everywhere ακούγεται σαν ένας ύμνος στην χαρά, μια ενήλικη καταγραφή βασισμένη στην παιδική θεώρηση των πραγμάτων. Η έναρξη δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης αυτού, με την κόρη του Bardainne μέσω φωνητικών φίλτρων να μας εξηγεί «για λιοντάρια και τίγρεις του γλυκού νερού, αλλά όχι γάτες γιατί δεν της πολυαρέσουν οι γάτες». Στα συν ο εξαιρετικός ήχος του σχήματος του οποίου ηγείται ο Bardainne, με υπέροχα κρουστά και ένα hammond το οποίο συχνά αναλαμβάνει να οδηγήσει αυτό τις συνθέσεις!

El Michels Affairs - Adult Themes

Γιώργος Ζούκας (Nova Fm 106)

Ο Leon Michels αποτελεί μια δραστήρια μορφή της soul-funk σκηνής της Νέας Υόρκης την τελευταία 20ετία, τόσο για το ταλέντο του σε πλήθος μουσικών οργάνων, όσο και για τις δυνατότητές του σαν παραγωγός. Το βασικό του όχημα είναι οι El Michels Affairs, χωρίς αυτό να περιορίζει τις κινήσεις του σε άλλα σχήματα, είτε για one-off συμμετοχές, είτε μονιμότερες συνεργασίες.

Εμάς σε αυτό το σύντομο κείμενο μας απασχολεί η τελευταία δουλειά των El Michels Affair με τίτλο Adult Themes. Δημιούργημα εμπνευσμένο από τις ηχογραφήσεις που έκανε ο ίδιος σε άλλους -γνωστούς- καλλιτέχνες, παίρνει όλα τα βασικά συστατικά που χαρακτηρίζουν τον ήχο των EMA, όπως τα πλούσια, γεμάτα drum breaks, οι κοφτές κιθάρες και ο ζεστός soul funk ρυθμός και τα συνδυάζει με ενορχηστρωτικές ιδέες των David Axelrod και Francois De Roubaix για να μας παρουσιάσουν έναν δίσκο που ακροβατεί μεταξύ library music και 60ς ατμοσφαιρικά θέματα ταινιών. Οι hip-hop αναφορές του είναι πρόδηλες και καθόλα απολαυστικές.

Zopp - Zopp 

Δημήτρης Καλτσάς (Progrocks.gr)

Οι Zopp είναι το δημιουργικό όχημα του Ryan Stevenson με βασικό συνοδοιπόρο τον Andrea Moneta (ντραμς, κρουστά, ηχοληψία). Το παρθενικό τους album κυκλοφόρησε φέτος με συμμετέχοντες τους Andy Tillison (πλήκτρα, εφέ, ηχοληψία, συμπαραγωγή, mastering), Caroline Joy Clarke (φωνητικά), Mike Benson (σαξόφωνο) και τον πολυπράγμονα Theo Travis (φλάουτο). Ο ίδιος ο Stevenson παίζει πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο, έγραψε τη μουσική, έκανε τη μίξη και την παραγωγή μαζί με τον Tillison.

Στη μουσική του Stevenson συνδυάζονται υπέροχα τρία βασικά μουσικά στοιχεία. Η βάση βρίσκεται εμφανώς στον χαρακτηριστικό Canterbury progressive rock ήχο και οι παραπομπές στους Egg, Hatfield and the North και Gilgamesh είναι ευδιάκριτες. Ωστόσο, το album αποπνέει έναν περιορισμένα vintage αέρα και ακούγεται φρέσκο και σύγχρονο. Αυτό οφείλεται στα άλλα δύο συστατικά, την jazzy avant-prog υπερβατικότητα και τον νεοκλασικισμό, στα οποία οφείλεται το αρκούντως μελωδικό και πομπώδες επίπεδο, σε smooth έως σημειακά ambient περιβάλλον, με κορυφώσεις που ξεπηδούν μέσα από την εξαιρετική ροή των εννέα κομματιών αυτού του σχεδόν ενιαίου έργου.

Η αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα περιγραφή της μουσικής των Zopp από τους ίδιους ως “epic fuzz organ driven prog / jazz / electronic rock music with a slice of lemon”  παραδόξως, ίσως, επιβεβαιώνεται σε κάθε ακρόαση.

R.A.P. Ferreira - Purple Moonlight Pages

Χρύσα Κουμουνδούρου

Το Purple Moonlight Pages του R.A.P. Ferreira κυκλοφόρησε το Μάρτιο 2020 και αποτελεί ένα δυνατό 50λεπτο rap flow. 18 μουσικά κομμάτια με lyrics to go, γεμάτα μήνυμα και μια μοναδική διαφορετικότητα ως προς την εναλλαγή μουσικών οργάνων και μουσικών ειδών (genres). Το sequence του  ρυθμού, από κομμάτι σε κομμάτι, είναι απρόβλεπτο, γεμάτο εκπλήξεις. Σε συναρπάζει αν αποζητάς την πολυμορφία σε ένα δίσκο. Jazz, swing, rap, 808s, gospel, soundtracks, scratches, storytelling και επιδέξια στιχουργική ερμηνεία. Η τρομπέτα και τα jazz elements στο Noncipher. Τα 808s στο Omens & Totems, ένα κομμάτι που δια μαγείας σε μεταφέρει σε preaching και spiritual gospel. Το swing, jazz mood του Laundry, μια ωδή στις σπιτικές μικροδουλειές, έναν ήχο που θα μπορούσε να πλαισιώνει ασπρόμαυρες ταινίες των 40s και εισβολές από έξοχα scratches σαν να είναι συμπαραγωγή με τον Dj Premier. Το Absolutes σε μεταφέρει σε Chicano περιβάλλον, ήχοι που παραπέμπουν σε Orishas, Delinquent Habits και τους πιο σκληροπυρηνικούς Cypress Hill. Αυτές είναι οι εκπλήξεις στη ροή του δίσκου. Η αλλαγή στο setting, το differentiation, το low-high flow και φυσικά, η rap ερμηνεία και ο λυρισμός με χροιά επαναστατική, αφηγηματική, χωρίς να γίνεται dirty και επιθετική. Ο R.A.P. Ferreira μιλάει μέσα από το δικό του μικρόκοσμο, μια ανεξάρτητη από τον υπόλοιπο κόσμο σφαίρα γεμάτη θετική ενέργεια, αισιοδοξία. Το outro Masterplan παραπέμπει σε προσευχή, ένα αφήγημα που σε μεταφέρει στην παιδική ηλικία, τον ρομαντισμό και την αθωότητά της, κλείνοντας έτσι το δίσκο, με μια Αποκάλυψη για το Masterplan του Δημιουργού που δεν είναι τίποτα άλλο παρά peace & happiness.

Monophonics - It's Only Us

Νίκος Κουτέρης

Οι Monophonics από το San Francisco στον 5ο δίσκο τους. Στην Colemine. Τον ακούς από τα digital μέσα. Αρχίζεις και κουνιέσαι στο πρώτο κομμάτι όπως παλιά. Στο δεύτερο κομμάτι, το Suffocating, αρχίζεις και λες, ρε συ μήπως έχει γίνει κάτι λάθος και ακούω τίποτα 70s κατά λάθος; Όχι δεν κάνεις λάθος, ακούς psychedelic soul τον Ιούνιο του 2020. Πάμε στο επόμενο. Last One Standing, στα μέσα του κομματιού η μπάντα του Curtis Mayfield βγαίνει στη σκηνή και σε στέλνει στην κουζίνα να ανοίξεις κάτι σε ροζέ κρασί. Δυναμώνεις. Τι άλλο λες έχει αυτός ο δίσκος γαμώτο.

Στο Tunnel Vision ο Marvin αρχίζει να σου κλείνει το μάτι και τα παπαγαλάκια στον κήπο σου στήνουν αυτί. Λες δεν μπορεί...θα σταματήσει. Ξεχνάς όμως ότι ο πατέρας του Kelly Finnigan του frontman των Monophonics, ο Mike, έχει παίξει όργανο στο Electric Ladyland του Hendrix και στο CSN. Α και hammond με τους Green on Red. Στο Run For Your life τα φωνητικά σε στέλνουν αφού είναι ευλογημένα από τον Dave Axelrod και το All In The Family είναι doo wop soul κομψοτέχνημα. Α ναι, όλη η μπάντα είναι λευκοί και περήφανοι που παίζουν μαύρη μουσική στην χώρα που ο George Floyd δεν μπορεί να αναπνεύσει πια. Ο καλύτερος δίσκος τους. Τον αγοράζουμε και τον ακούμε με την οικογένεια μας αυτά τα μεσημέρια, αυτές τις Κυριακές, αυτό τον καιρό. Άσσος

Vinyl vs. Digital: μια ωραία κουβέντα στο Facebook

Αυτή η ανάρτηση αποτελεί ένα επιχείρημα υπέρ της ενασχόλησης με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έχουν συλλήβδην δεχτεί πολλές κατηγορίες. Αλλά, θεωρώ πως αν τα χρησιμοποιείς με μέτρο και ουσία, τότε κάνουν τη ζωή σου λιγάκι πιο ενδιαφέρουσα. 

Ακολουθούν, λοιπόν, μερικά αποσπάσματα από έναν εκτενή διάλογο που έγινε σε μορφή σχολίων στο Facebook, κάτω από τη δημοσίευση της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης αυτού του blog, η οποία αφορούσε μία σύγκριση ανάμεσα στο βινύλιο και τα ψηφιακά μέσα ακρόασης- ένα, άλλωστε, ένα θέμα που καίει στους κύκλους των φίλων της μουσικής!

Κάποιοι εκ των συνομιλητών βγάζουν χιούμορ, ακόμα και σαρκασμό, κάποιοι άλλοι ατόφιο συναίσθημα, μα όλοι εκφράζουν τις απόψεις τους με σεβασμό, γνώση του αντικειμένου και σωστά ελληνικά (οι διορθώσεις που επέφερα ήταν ελάχιστες). Επίσης, να σημειωθεί πως πολλοί από τους συμμετέχοντες προέρχονται από την ομάδα των ραδιοφωνικών παραγωγών του Nova Fm 106.

Για ευνόητους λόγους, κράτησα μόνο τα αρχικά των ονομάτων των συμμετεχόντων... στην κουβέντα η αφεντιά μου είναι προφανώς ο Ν.Φ. Εξίσου προφανές είναι πως δεν συμφωνώ απαραίτητα με όσα γράφουν οι αγαπητοί φίλοι, αλλά τα κρίνω άξια να σωθούν μέσα στο ατέρμονο facebook-ικό news feed.

Κ.Ρ.: Everybody και η μάνα του DJ, τώρα που όλοι κατεβάζουν ό,τι να ‘ναι χωρίς να έχουν ιδέα, τα αποτελέσματα τα ακούμε στην φρικτή κατάντια της μουσικής που παίζεται στα μαγαζιά. Με τη δισκογραφία υπήρχε μια άλλη πιο αργή και δύσκολη διαδικασία στην ενασχόληση με τα μουσικά πράγματα που όμως τελικά ήταν κάτι που διαμόρφωνε χαρακτήρες και μουσικές απόψεις σωστότερες .

Ν.Φ.: Αν έχεις αναπτύξει κουλτούρα και αισθητική, τότε δεν (πρέπει να) σε φοβίζει το ψηφιακό στοιχείο στη μουσική. Πλέον οι DJs είναι πολλοί, αλλά λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά ξεχωρίζουν, ας παίζουν και με λάπτοπ! Το μόνο που κάπως με φοβίζει είναι ποια κουλτούρα μουσικής θα αναπτύξει η νέα γενιά, που γεννήθηκε χαμένη στον ψηφιακό διαδικτυακό κόσμο... Θα δούμε!

T.B.: Συμφωνώ. Προσθέτω ότι τα παιδιά μας γεννούνται κενά πινάκια κ εμείς τους διαμορφώνουμε, μέχρι κάποιο βαθμό τουλάχιστον, σε όλα. Όποτε είναι κ στο χέρι μας ποια κουλτούρα θα αποκτήσουν, ή έστω σε τι θα εκτεθούν από εμάς και ποσό αμερόληπτα ή ενοχοποιημένα θα τα παρουσιάσουμε.

ΝΦ:  Συμφωνώ. Πλέον τα παιδιά εκτίθενται σε τέτοιο βομβαρδισμό πληροφοριών, που σταδιακά εκπαιδεύονται να επιβιώνουν και μερικά από αυτά να αναπτύσσουν και μια δυνατή αισθητική, με χαρακτηριστικά που για μας -όταν ήμασταν στη δική τους ηλικία, π.χ. την εφηβική - ήταν αδιανόητα: ας πούμε ο ίδιος άνθρωπος ακούει metal, hip hop, trap, ηλεκτρονικά!

 Α.Κ.: Εννοείται οτι το digital είναι απείρως πιο πρακτικό απ το βινύλιο. Και πιο οικονομικό άρα και πιο προσιτό. Ευτυχώς ή δυστυχώς στην ζωή δεν χρειαζόμαστε μόνο χρηστικά και πρακτικά πράγματα αλλά και όμορφα. Διαφορετικά θα κρεμούσαμε στους τοίχους μίξερ και κατσαρόλες αντί για πίνακες και φωτογραφίες. Πιθανότατα να μην ακούγαμε καν μουσική (ποιά η πρακτικότητα της;).Ο δίσκος είναι απτός και είναι όμορφος. Το digital δεν είναι τίποτε από τα δύο. Ο δίσκος απαιτεί κι έναν κόπο, και μια μικρή θυσία (οικονομική) όπως και όλα τα πράγματα στην ζωή που αγαπάμε.  Μέχρι και φροντίδα χρειάζεται. Ο δίσκος είναι μια χειροπιαστή απόδειξη της αγάπης προς την μουσική. Ξέρω,το βλέπω πολύ συναισθηματικά,σχεδόν ρομαντικά. Αλλά δεν φταίω εγώ. Η μουσική φταίει...

Γ.Κ.: Η αίσθηση και η προσέγγιση στο μουσικό πρόγραμμα με χρήση pc είναι τελείως διαφορετική απ' ό,τι με το βινύλιο - ακόμα και με το cd. Επίσης, η όλη αίσθηση της δημιουργίας προγράμματος είναι τελείως διαφορετική για τον συντελεστή, όπως βέβαια και το τελικό αποτέλεσμα στον ακροατή. 

Πάντως η αίσθηση του ραδιοφώνου -για το οποίο μπορώ να έχω γνώμη- έχει αλλάξει τελείως.  Άλλη γοητεία είχαν τα Mk-II, έστω τα cds, τα κασσετόφωνα για τις διαφημίσεις, κι άλλη έχει η αμεσότητα πρόσβασης στις αχανείς βάσεις μουσικών δεδομένων και η άμεση πρόσβαση σε άπειρες δυνατότητες τεχνικής επεξεργασίας. Τώρα, ως προς το αποτέλεσμα των αλγορίθμων συμπίεσης, θα δείξει η νεκροψία.

Κ.Χ.: Κατά την γνώμη μου η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα αναλογικά και ψηφιακά format είναι η φύση της προσέγγισης του ακροατή πάνω στην ίδια την μουσική. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, η φροντίδα και μόνον φτάνει για να υπάρχει μια πιο πραγματική σχέση ανάμεσα στον ακροατή και το ίδιο το μουσικό κομμάτι ή τραγούδι. Παράδειγμα, ότι στα 450 με 500 βινύλια που έχω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζω ακριβώς το περιεχόμενο, τίτλους, ημερομηνίες κτλ. Αντίθετα, στην ψηφιακή μορφή, έχω φτάσει σε σημείο κορεσμού και εκνευρισμού άπειρες φορές. Το θέμα της ευκολίας είναι που σώζει την ψηφιακή μορφή και τίποτε άλλο. Αν υπάρχει το σωστό στήσιμο ήχου, το βινύλιο είναι ανώτερο, και δεν το λέω από το κεφάλι μου, είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά. Κάνοντας ένα παραλληλισμό, θα έλεγα ότι το digital είναι σαν μία όμορφη γυναίκα που είδες στο internet, σε εντυπωσίασε, αλλά δεν την γνώρισες ποτέ. Αντίθετα, όσες έχεις γνωρίσει στην πραγματική ζωή σου έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα σε έναν βαθμό για αυτό που είσαι σήμερα ως άνθρωπος.

Ν.Φ.: καλημέρα και στους δυο! Κατά τη γνώμη μου, όταν ένα πολύ καλό ψηφιακό αρχείο ακούγεται σε ένα δυνατό και φυσικά ακριβό ηχοσύστημα, η ποιότητα του ήχου είναι εξαιρετική. Άλλωστε κάποιοι παλιοί, γνωστοί και audiophile DJs παίζουν ψηφιακά, με μεγάλα αρχεία υψηλής ποιότητας, συνήθως wav. Τώρα, όπως το έχω εγώ "πιάσει" τουλάχιστον, το βινύλιο έχει μια αμεσότητα, μια ζεστασιά και ένα βάθος στον ήχο, βγάζει μια αίσθηση πως ακούς τους μουσικούς να παίζουν live. Αλλά, για να αποδώσει ένας δίσκος βινυλίου πλήρως, πρέπει αφενός να είναι μια ποιοτική έκδοση, όχι π.χ. ένα πειρατικό bootleg που ρισκάρεις να έχει χάλια ήχο, αφετέρου να διαθέτεις επίσης ένα καλό ηχοσύστημα (πικαπ με ποιοτική κεφαλοβελόνα, ενισχυτή "τούμπανο" και ηχεία σούπερ). Έτσι ξεχωρίζει ο βινυλιακός ήχος!

Δ.Κ: Έλα, δε θέλω διαφωνίες του στυλ μόνο βινύλιο ή τίποτα άλλο. Καλά είναι και τα digital και δυστυχώς/ευτυχώς πλέον έχουν μπει και αυτά για τα καλά στη ζωή μας, όσον αφορά τη μουσική. Η διαφορά στον ήχο μεταξύ βινυλίου-ψηφιακού αρχείου κυρίως ξεκινάει από το γεγονός ότι το βινύλιο και τα πικάπ είναι αναλογικά μηχανήματα. Π.χ. ένας αναλογικός μίκτης είναι σαφέστατα καλύτερος σε ποιότητα από έναν ψηφιακό. Ο ψηφιακός από την άλλη μεριά έχει άλλες δυνατότητες που ο πρώτος δεν έχει. Για μένα η μεγάλη διαφορά όπως λέει κ πιο πάνω ο φίλος Α.Κ. είναι ότι το βινύλιο είναι κάτι χειροπιαστό, που θα ανατρέξεις να το βρεις στη δισκοθήκη σου, θα χαζέψεις το εξώφυλλο κτλ κτλ. 

Τέλος όσον αφορά τα uncompressed files, WAV ή AIFF ενημερωτικά υπάρχουν από τα τέλη των 80s, τα μεν πρώτα της IBM νομίζω και Ms-dos/Windows, τα δε δεύτερα της Amiga. Απλά εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν σκληροί με τις χωρητικότητες που υπάρχουν τώρα και λίγοι τα χρησιμοποιούσαν. Το μπαμ το μεγάλο έγινε όταν βγήκαν τα MP3. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ότι και η κασέτα έχει ανεβεί σε πωλήσεις τα τελευταία χρόνια εκτός από τα βινύλιο! Και από την άλλη το CD (που δε διαφέρει σε τίποτα από το wav/aiff) έχει πέσει δραματικά.

(...)

Να συμπληρώσω ότι το cd μπορείς πχ να το μετατρέψεις σε wav και πάλι να το ξαναγράψεις σε ένα νέο άδειο cd χωρίς να χάσει καθόλου ποιοτικά. Επίσης με τη σημερινή τεχνολογία μπορείς να τυπώνεις πάνω στο cd το artwork, να τυπώνεις το εξώφυλλο του cd ακόμα και σε καλύτερο χαρτί απο αυτό της εταιρίας! Όρεξη και μεράκι να έχεις, η διαδικασία είναι παρά πολύ απλή και με μικρότερο κόστος από ότι να το αγοράσεις έτοιμο!! Για το βινύλιο η διαδικασία του mastering είναι τελείως διαφορετική και κοστίζει αρκετά. Το κόστος αυτό πέφτει όταν κόβεις περισσότερα βινύλια και το ίσο μοιράζεις στη τιμή τους. Το στοίχημα για τις δισκογραφικές είναι αν θα καταφέρουν να πουλήσουν όλες τις κόπιες. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι παραγωγοί/DJs που κόβουν ένα δισκάκι για πάρτη τους και συνήθως αναλαμβάνουν οι ίδιοι να πληρώσουν το mastering και λοιπά έξοδα. Αντίθετα είναι παρά πολλοί αυτοί που ακόμα γράφουν cd. Βέβαια αυτό σιγά σιγά εξαφανίζεται διότι πλέον το usb έρχεται δυναμικά να το αντικαταστήσει. Για το μέλλον προβλέπω σύνδεση με τον σέρβερ στο σπίτι και επιλογή τραγουδιών ασύρματα!

Θ.Κ.: Στην ουσία, νομίζω ότι η όλη υπόθεση στηρίζεται στις προσωπικές εμπειρίες και τα ερεθίσματα του καθενός, καθώς και στο περιβάλλον που μεγάλωσε. Αν μεγάλωσες με πατρικό πικάπ και δίσκους μέσα στο σπίτι, είναι λογικό να ασχοληθείς με τη μουσική, να τρέφεις αγάπη για το βινύλιο. Η σημερινή νέα γενιά, που μεγαλώνει απέναντι από μια οθόνη, είναι επόμενο να έχει άλλη άποψη και να θεωρεί φυσιολογικό το cloud κλπ. Δεν υπάρχει λόγος διαφωνίας, η ουσία είναι να γουστάρεις τη μουσική... ανεξαρτήτως φορμάτ. Η συλλογή βινυλίων είναι κάτι τελείως προσωπικό. Είναι σαν να λες ότι η συλλογή πεταλούδων, είναι πιο φοβερή από τη συλλογή γραμματοσήμων... Μη συγκρίσιμα.

Ν.Φ.: να γουστάρεις τη μουσική ανεξαρτήτως format: αυτή είναι πολύ σημαντική παρατήρηση. Και επίσης να γουστάρεις μουσική χωρίς εγωκεντρισμό και ψώνιο αλλά με ουσία. Επειδή, π.χ. οι djs που παίζουν με βινύλια, αλλά αναλώνονται σε ανούσιο, μονότονο house-techno δεν είναι και λίγοι... Μουσική με ουσία, κι ας είναι και από (καλής ποιότητας εννοείται) mp3 320 kbps

Κ.Α.: Νομίζω πως λίγο πολύ καλύφθηκαν τα υπέρ/κατά των βινυλίων και των ψηφιακών αρχείων και μάλιστα με πληροφορίες τεχνικές και άρτιες! Προσωπικά προτιμώ το βινύλιο για όλους τους παραπάνω λόγους, έχω αρκετά cds και δεν θα είχα πρόβλημα με μερικά ακόμα και αρκετά mp3s ("παράνομα και νόμιμα"). Προφανώς η ουσία του θέματος είναι η μουσική αυτή καθαυτή. Ούτε η φόρμα ούτε ο τρόπος απόκτησης.  Ένας ακροατής που θα ενδιαφερθεί για κάτι που κατέβασε παράνομα θα ενδιαφερθεί να αγοράσει το LP, το ψηφιακό, το merchandise. Κάποιος άλλος δε θα μπει στον κόπο. Οπότε, ας είμαστε λιγότερο ελιτιστές, γιατί αυτό είναι κάτι που απωθεί πολύ κόσμο να μπει σε μια πιο συστηματική παρακολούθηση και ενασχόληση με τη μουσικής ( ίσως γενικά να είναι κατάρα των τεχνών). Άλλωστε σωστό DJ ή παραγωγό δε σε κάνει το αρχείο ή το αν το πλήρωσες αλλά το αυτί, η αντίληψη, η σχέση σου με τον ήχο. Τα υπόλοιπα είναι μια κουβέντα για το άρθρο που θα κάνεις Νίκο, με τίτλο "μουσικοί και πνευματικά δικαιώματα". Εκεί ας πει ο καθείς την άποψη του! 

Οπότε βινύλιο ναι, αλλά επειδή είμαστε και παιδιά της εργατικής τάξης και mp3 ναι! Σε όλα ναι!

Δ.Κ.: Επέτρεψε μου να διαφωνήσω όμως στο «λέμε σε όλα ναι». Σίγουρα σωστό DJ δε σε κάνει μόνο το αρχείο αλλά και αυτό έχει τη σημασία του. Όταν πληρώνεσαι και μάλιστα αρκετά χρήματα (πιο συγκεκριμένα local DJs από 50e έως 150e τη βραδιά! Πολλοί από αυτούς παίζουν καθημερινά) νομίζω είναι αυτονόητο ότι ένα ποσό από αυτά τα χρήματα θα το διαθέσεις για να αγοράσεις νέα τραγούδια. Έτσι ώστε να ανανεώσεις τις λίστες σου άλλα και το πρόγραμμά σου. Εδώ όμως γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Ο DJ προτιμάει να τσεπώσει όλο το ποσό και η μουσική του βασίζεται στο τι θα του πασάρει (ανεξάρτητα το είδος μουσικής) το παράνομο pool που πληρώνει 15-20 ευρώ συνδρομητικά τον μήνα. Με λίγα λόγια το search στη μουσική περιορίζεται στο pool και οτιδήποτε θα κάνουν upload οι διαχειριστές εκεί. Δε μπαίνει καν στον κόπο να ψάξει παραπέρα. "Έλα που θα αγοράσω μουσική, αφού μπορώ να τη κατεβάσω τζάμπα" και ταυτόχρονα απαιτεί ο ίδιος να πληρωθεί 100 ευρώ! Αυτό δεν είναι επαγγελματισμός, αλλά αρπαχτή για όσο κρατήσει και ταυτόχρονα έχει αλυσιδωτή αντίδραση ως προς το αντικείμενο.. Πάντως δεν είμαι αντίθετος με το παράνομο downloading, εφόσον αυτό γίνεται αποκλειστικά για προσωπική χρήση και τίποτα άλλο.

πηγή εικόνας

And Now For Something Completely Different: best of 2018 | part 2: Gus Ar

Ορίστε και το δεύτερο μέρος των καλύτερων άλμπουμ του 2018, σύμφωνα με την ραδιοφωνική εκπομπή And Now For Something Completely Different, που ακούμε κάθε Δευτέρα 21.00-23.00 στον Nova Fm 106 της Μαγνησίας. 

Μετά τον Γιώργο Ζούκα, σειρά παίρνει ο έτερος παραγωγός Κώστας Αργύρης - γνωστός στο Fb και ως Gus Ar - παρουσιάζοντας τις δέκα δικές του επιλογές από τις κυκλοφορίες του έτους.

Ένας εκλεκτικός συνδυασμός από ambient, πειραματικό ροκ, τζαζ, indie και ψυχεδέλεια.
Υ.Γ.: Κωστή, για το κείμενό σου επέλεξα μια εικόνα, χριστουγεννιάτικη, ροκ και ειρωνική. Ελπίζω να σ' αρέσει!


Anna Von Hausswolff – Dead Magic

Η Σουηδή Anna Von Hausswolff μας χαρίζει ένα επιβλητικό, μυστηριώδες και σκοτεινό άλμπουμ πειραματικής ambient, συνεχίζοντας υπέροχα την σκανδιναβική παράδοση. 

Low – Double Negative

Στο τελευταίο τους άλμπουμ, οι θρύλοι της αμερικάνικης indie σκηνής διαφοροποιούν αρκετά τον ήχο τους, κρατώντας όμως τα συναισθήματα αναλλοίωτα, καθώς η γνωστή μελαγχολική και εσωστρεφής διάθεση αυτή τη φορά εκφράζεται μέσα από θορυβώδη ambient ηχοτοπία. Η αλήθεια είναι πως για πρώτη φορά απορροφήθηκα τόσο έντονα από τη μουσική των Low.

V.A Brownswood Recordings – We Out Here

Φοβερή συλλογή της Brownswood  του Gilles Peterson, μία από τις εταιρείες-στιλοβάτες του φρέσκου τζαζ ήχου που συνεχώς εξελίσσεται, χωρίς να χάνει το σταθερό του βάδισμα. Από τις πολλές αξιόλογες συμμετοχές ξεχώρισα τους Shabaka, τη Nubya Garcia και τους Kokoroko.

Dungen and Woods – Myths 003

Μια συνεργασία που επαναφέρει στη ροκ μουσική τη γνήσια μελωδία και τοποθετεί αριστοτεχνικά την ειλικρίνεια της ψυχεδέλειας των 60s και των 70s στο 2018. Το single Turn around αποτελεί αναμφίβολα το κιθαριστικό pop-ίζον κομμάτι της χρονιάς .

The Coral – Move through the Dawn

Αν και το εξώφυλλο του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Coral είναι άθλιο, η μουσική συνταγή ευτυχώς δεν αλλάζει: ρυθμικές κιθάρες, μελό γυρίσματα στα ρεφραίν και μία δόση νοσταλγίας. Προτείνω να ακούσετε αυτό το άλμπουμ, πίνοντας ένα ωραίο πρωινό ή απογευματινό καφεδάκι…

BEAK - >>>

Παλιέ μου σύντροφε, Geoff Barrow, όλα πάνε πρίμα! Μπλέκεις επιτυχημένα κινηματογραφική ατμόσφαιρα με ψυχεδέλεια και krautrock… αλλά με τους Portishead τι θα γίνει;

Marc Ribot - Songs of Resistance 1942 – 2018

«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων» και ο Mark Ribot συμπληρώνει «κάθε κίνημα το οποίο έχει κερδίσει κάτι, είχε τραγούδια». Χρειάζεται κάτι άλλο;

Skinshape – Filoxiny

60s-70s ψυχεδέλεια,  folk και  funk,  όλα καλομαγειρεμένα στην εμπνευσμένη μαρμίτα του Skinshape. 

US Girls – In a Poem Unlimited

Οι US Girls δημιουργούν pop με ουσία, και στιχουργική ουσία μάλιστα. Οι αναφορές σε Blondie και Kate Bush είναι αισθητές και απολαυστικές. Τελικά, έχουμε να κάνουμε με έναν pop δίσκο για όλη την οικογένεια. 

Black Rebel Motorcycle Club – Wrong Creatures

Οι B.R.M.C. μπαίνουν λόγω φανέλας , καθώς το Wrong Creatures αποτελεί ένα τυπικό δικό τους άλμπουμ, από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι αν χρειάζεσαι μαύρο δερμάτινο τζάκετ . Το τραγούδι Haunt πράγματι θα στοιχειώνει τις απανταχού best of B.R.M.C. λίστες.

And Now For Something Completely Different: best of 2018 | part 1: George Loukas

Ο τίτλος της ραδιοφωνικής εκπομπής των Γιώργου Ζούκα και Κώστα Αργύρη, ο οποίος φυσικά προέρχεται από το κλασικό φιλμ των Monty Pythons, πέρα από πλέον καθιερωμένος είναι και εύστοχος: κάθε Δευτέρα 21.00-23.00 στον Nova Fm 106, το ντουέτο εξερευνά με ειλικρίνεια, πρωτοτυπία και γνώση τη μουσική επικαιρότητα, προσφέροντας μία διαφορετική ματιά, όχι μόνο στο τοπικό (βολιώτικο-θεσσαλικό), αλλά και στο πανελλήνιο ραδιοφωνικό σκηνικό.

Έτσι, οι δύο συνεργάτες και φίλοι μου εμπιστεύτηκαν τις επιλογές τους με τα καλύτερα – κατά τη γνώμη τους – άλμπουμ του 2018. 

Ξεκινάμε με τον Γιώργο Ζούκα ή, κατά Fb, George Loukas, που μου στέλνει άρθρο του με τα καλύτερα της χρονιάς για τέταρτη φορά παρακαλώ!



Idris Ackamoor & The Pyramids – An Angel Fell (Strut Records)

Ξεκίνησαν στα μέσα των 70's, κυκλοφόρησαν 3 δίσκους εκστατικής spiritual jazz και για 40 χρόνια δεν ξανακούστηκαν. Το 2011 επέστρεψαν για τα καλά, με το An Angel Fell να αποτελεί τον τρίτο δίσκο από την επανεμφάνιση τους. Τα μονοπάτια γνωστά, ένα blend από Αφρικανική πολυρυθμικότητα με jazz, dub, space age αναφορές, προσεκτικά συνταιριασμένα ώστε να μην κουράζουν και να τ' απολαμβάνει κάποιος που δεν είναι εξοικειωμένος σε τέτοια ακούσματα.

Calibro 35 – Decade (Record Kicks)

Στην 6η κυκλοφορία τους και τη συμπλήρωση 10 χρόνων στο χώρο, οι Calibro 35 εμπλουτίζουν τον ήχο τους επιστρατεύοντας πνευστά, έγχορδα και κρουστά για την επίτευξη μιας ορχηστρικής αισθητικής. Ιταλική cult μπάντα, με την μουσική ιστορία που έχει η Ιταλία, και κινηματογραφικές αναφορές είναι η συνταγή της επιτυχίας. Μια ακρόαση θα σας πείσει.

Mr. Fingers – Cerebral Hemispheres (Alleviated Records)

Στα νέα της επιστροφής του Larry Heard στη δισκογραφία μόνο αδιάφορες δεν μπορείς να μείνεις. Βέβαια και ο δίσκος, εδώ που τα λέμε, δε σου αφήνει περιθώρια! Χαρακτηριστικές μπασογραμμές, ευφυής συνθετική απλότητα και απαλά φωνητικά που μιλάν στην ψυχή σου. Έτσι καταφέρνει  εδώ και 30+ χρόνια να προσφέρει την πάντα φρέσκια άποψή του για την ηλεκτρονική. Εύγε!

Kamasi Washington – Heaven & Earth (Young Turks)

Η ενδιαφέρουσα περίπτωση της jazz του Kamasi Washington αψηφά κάθε στεγανό περί τυποποίησης και επιστρέφει οργιαστική, μεγαλειώδης και πιο δυναμική από ποτέ. Απλωμένα, χορταστικά κομμάτια συνθετικής και εκτελεστικής αρτιότητας στα οποία αναπνέουν 40 και πλέον χρόνια μουσικής ιστορίας. 

CAMP COPE – How to Socialize & Make Friends (Poison City Records)

Είναι φορές που δε χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να έχεις καλό αποτέλεσμα. Απλότητα, αμεσότητα, μετέφηβική αφέλεια και ειλικρίνεια. Απόλαυσα αυτόν τον δίσκο γι' αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά του και για τον εξομολογητικό του χαρακτήρα. 

Kadhja Bonet – Childqueen (Fat Possum Records)

Ένα σπάνιο μουσικό ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού σου με οδηγό την αιθέρια φωνή της Kadhja. Στιγμές εξομολόγησης στιγματισμένες από τη θερμή χρωματική παλέτα της soul και της jazz. Ένα κέντημα γεμάτο δημιουργική ευαισθησία. Η Kadhja είναι αποκάλυψη!

Loop Vertigo – Neocortex (Black Athena)

Με το κύμα της UK Jazz να επιστρέφει δυναμικά και να μην αφήνει ανεπηρέαστη την παγκόσμια σκηνή, απολαμβάνουμε μοναδικές κυκλοφορίες όλο και συχνότερα. Κάπου εκεί κατατάσσω το ντεμπούτο των δικών μας Loop Vertigo. Ήχος βασισμένος στα drums του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου και τα synths του Δημήτρη Μούτσιου, δημιουργεί  συνθέσεις δαιδαλώδεις, σκοτεινές και λαχταριστές. 

The Lewis Express – The Lewis Express (ATA Records)

Δίσκο το δίσκο η ATA Tecords εδραιώνει την αγάπη της για τη soul, jazz, funk περασμένων ετών χρησιμοποιώντας αναλογικές τεχνικές ηχογράφησης, μίξης και τυπώματος δίσκων, ώστε η ζεστασιά του ήχου των 70s να επικαιροποιείται μοναδικά μέσα από κάθε κυκλοφορία της. Οι Lewis Express το επιβεβαιώνουν.

Jimi Tenor – Order Of Nothingness (Philophon)

Εξωτική Φινλανδική μουσική, από ένα μάστορα στο είδος. Ο Jimi Tenor μπορεί να μην σώσει τη μουσική, αλλά σίγουρα χαρίζει κάθε φορά αξιομνημόνευτους δίσκους. Όταν αποφασίζει δε να εξερευνήσει και τον εξωτισμό άλλων χωρών από το στούντιο της Philophon -τελευταία όλα και συχνότερα, τότε μόνο ο ακροατής μπορεί να βγει κερδισμένος! 

Ernesto Chahoud – Taitu (Soul-Fuelled Stompers From 1960s-1970s Ethiopia)

Ο Λιβανέζος υπερδραστήριος σύντροφος Dj που αναζητεί τους τρόπους διασκέδασης στην Αιθιοπία των 60s – 70s και μαζεύει σε αυτή τη συλλογή, που δεν πρέπει να λείπει από τους λάτρεις της soul˙ αριστουργήματα. 

Shawn Lee And The Soul Surfers - Shawn Lee And The Soul Surfers (Silver Fox Records)

Οι μουσικές περιπλανήσεις του Shawn Lee είναι γνωστές και υπέρ του δέοντος ευπρόσδεκτες. Αυτή τη φορά τον οδήγησαν στη Ρωσία και στη συνεργασία του με τους Soul Surfers. Μεστός ήχος ψυχεδελικής funk, δυναμικά κοψίματα στα drums και συνθέσεις από το μέλλον. Ο Shawn μπορεί να είναι ο κουλ τύπος που θα ήθελες ν' αράξετε για μπύρες, αλλά όταν πρόκειται για μουσική δεν χαρίζει κάστανα.

Η εκπομπή που ψάχνει τίτλο μετά τα μεσάνυχτα

Μετά από ενάμιση περίπου χρόνο, η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο επιστρέφει στον Nova Fm 106 της Μαγνησίας. Η πρώτη ραδιοφωνική μας μετάδοση πραγματοποιήθηκε  αρχές του 2010, ενώ η τελευταία τον Μάιο του 2016...

Επανερχόμαστε λοιπόν, στη θάλασσα των Fm, βάζοντας πλώρη -όπως πάντα- για την καλή μουσική. Ωστόσο, η νέα Εκπομπή που ψάχνει τίτλο θα είναι ελαφρώς διαφορετική απ' ότι η παλαιά της εκδοχή. Πρώτον θα μεταδίδεται μεταμεσονύκτια, κάθε Τετάρτη και Σάββατο 12.00-2.00. Δεύτερον, δεν θα είναι μία ζωντανή εκπομπή, αλλά για τέσσερις ώρες συνολικά την εβδομάδα θα παίζει μία λίστα από tracks, επιλεγμένα ένα προς ένα.

Όσον αφορά το μουσικό είδος της κάθε νύχτας, δεν έχετε παρά να ακούσετε το trailer:

  

εικόνα: Adam Pendleton