Δέκα μουσικές επισκέψεις από το 2024: μέρος β'

Η πρώτη βεγγέρα των μουσικών μας καλεσμένων για το 2024 πραγματοποιήθηκε εδώ. Πάμε στο μέρος β', όπου ακόμα πέντε δια ζώσης/ διαδικτύου φίλ@, αλλά και άνθρωποι χωμένοι ως τα μπούνια στο σύμπαν της μουσικής, επιλέγουν 5 αγαπημένες τους κυκλοφορίες από τη χρονιά, γράφοντας ένα σύντομο κείμενο για την πρώτη τους επιλογή. Σε αυτό το β' μέρος, τα bio των συμμετεχόντων είναι γραμμένα από τ@ς ίδι@ς, ενώ η σειρά της παρουσίασης τους είναι αλφαβητική βάσει του ονόματός τους.

01. Δημήτρης Αυγέρος

Ο Δημήτρης Αυγέρος είναι εραστής της Μουσικής από τις αρχές των 80s. Δημοσιογράφος, DJ, ραδιοφωνικός παραγωγός και συνιδρυτής -πριν από 10 χρόνια- του Home Radio 89.1 στη Χαλκίδα όπου κάνει κάθε πρωί τις εκπομπές του, φυσικά χωρίς playlists και μουσικές παρωπίδες.

1. Glass Beams - Mahal

Οι Αυστραλοί Glass Beams ήταν, κατά τη γνώμη μου, το πιο σημαντικό μουσικό breakthrough του 2024. Έχοντας ηχογραφήσει μέχρι σήμερα μόλις δύο EP, κυκλοφόρησαν το δεύτερό τους το Μάρτιο για λογαριασμό της-πάντα σπουδαίας- Ninja Tune, δημιουργώντας ένα τεράστιο hype γύρω από το όνομά τους, όχι μόνο χάρη στον υπέροχο ήχο τους, αλλά και στη μοναδική τους αισθητική -ακόμη και το τόσο προσεγμένο styling τους- και τα ξεχωριστά live τους που έγιναν sold out οπουδήποτε έχουν εμφανιστεί, χωρίς ν' αποκαλύπτουν ποτέ τα πρόσωπά τους. Ευτυχώς, θα τους δούμε το καλοκαίρι και στην Αθήνα. Το "Mahal", ήταν για μένα το απόλυτα εθιστικό track του 2024.

2. Raphael Schoen - Sometimes I miss you

3. Jack J - Wrong again

4. Metronomy - Nice town

5.  Killowen - Rita Ora

02. Δημήτρης Λιλής

Ο Δημήτρης Λιλής είναι Marketing Manager της Warner music στην Ελλάδα, resident DJ στα Wild Poppies, Pharaoh (vinyl only sets) , Κύριος (Πλ. Μαβίλλη)  και σαν ραδιοφωνικός παραγωγός έχει στο παρελθόν συνδεθεί με σταθμούς όπως Athens Voice radio, Off Radio και προσφάτως με το Fade.radio. Από τα μέσα των 00s δεν έχει σταματήσει να τροφοδοτεί με μουσικά κείμενα και τελευταία με podcast τον φορέα εναλλακτικής μουσικής από τον ιστότοπο avopolis.gr

1. Charli XCX - Brat 

Θα αρκούσε να γράψω την λέξη BRAT 100 φορές για να δικαιολογήσω το πιο ανατρεπτικό ποπ κόνσεπτ της χρονιάς. Όσοι μεγαλώσαμε με το περιοδικό ΠΟΠ & ΡΟΚ  μάθαμε ότι η ποπ των Pet Shop Boys δεν ήταν guilty pleasure, αλλά κυριολεκτικά ένας ολόκληρος μηχανισμός από το songwriting και την παραγωγή μέχρι το marketing όπου ο τελικός στόχος της ήταν να βάλει υποσυνείδητα στις μάζες αυτό που γενικευμένα θα λέγαμε “καλή” μουσική. Και αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση του Brat. Καλογραμμένα αλλά όχι καλογυαλισμένα κομμάτια συνδέθηκαν με την πιο out of the box καμπάνια της χρονιάς και γέννησαν ένα φαινόμενο για την ποπ κουλτούρα, που ναι μεν, από το underground μέχρι το big indie φάσμα ίσως είχε εκατοντάδες άλλους ακόμα και καλύτερους δίσκους σε συναγωνισμό, αλλά η ποπ αμεσότητα του υπήρξε καταλύτης για να καπελώσει την 1η θέση. Ναι, μέσα στο 2024 έγινα από αυτούς που προτιμούν έναν σχετικά καλό δίσκο με καλό branding, παρά έναν σπουδαίο μουσικά δίσκο με φτωχό ή μη επαρκώς φροντισμένο περιτύλιγμα. 

2. Tyler The Creator - Chromakopia

3. Clairo - Charm 

4. Fred Again.. - Ten Days

5. Floating Points - Cascade

03. Κλαίρη Σπερελάκη

Το ταξίδι της μουσικής μου ξεκίνησε από το βρεφικό μουσικό κουτί στην κούνια μου σαν μωρό και συνεχίστηκε με τις μουσικές των Πειρατικών σταθμών στα Χανιά που ήταν παράνομοι χωρίς άδειες και κυνηγούνταν , όμως έδιναν την ευκαιρία στον καθένα μας να ακούσει , να δώσει αφιερώσεις στα φιλαράκια του και στην καψούρα του απολαμβάνοντας τα μουσικά του γούστα . Μουσική εκπομπή στην τηλεόραση άκουγα τον Γιώργο Γκουτη από το 1982 με την εκπομπή του Μουσικοραμα που στις τρεις πρώτες εκπομπές ονομαζόταν "Μουσική πόπ" και μετά "Μουσικοραμα".

 

Στο ραδιόφωνο είχαμε τον Γιάννη Πετριδη , τον Ακη ´Εβενη και στον τύπο είχαμε τη δυνατότητα μέσω του "Ποπ και Rοκ" περιοδικού, αλλά και άλλων, να ενημερωθούμε για την πορεία της μουσικής σκηνής . Όλα αυτά πρώιμα χρόνια της εφηβείας μας έδωσαν μουσικές αποκαλύψεις για συγκροτήματα και μουσικούς που αν δεν τα ακούγαμε και διαβάζαμε θα είχαμε παντελή άγνοια .. Έτσι καλλιεργήθηκε μουσική παιδεία και η χημεία μας με αυτή μας έσωσε από λογής λογής σκουπίδια που και σήμερα δρουν ανενόχλητοι στη μουσική. H δεκαετία του 60-70 για μένα είναι η πιο παραγωγική μουσικά σκηνή που έφερε στο φως δεκάδες συγκροτήματα και μουσικούς πολύ αξιόλογους . Βέβαια, τώρα ακούω απ' αυτά ότι δεν είχα πάρει χαμπάρι τότε, γιατί δεν ήταν εμπορικά και δεν προωθούνταν από κανένα... 

Σήμερα έχω βρει την ψυχική μου υγεία και το δρόμο μου στη μουσική και δυστυχώς δεν με πείθουν οι σημερινοί αλλά ούτε και το παίξιμο των λογιών λογιών ντι τζέι μ' ένα στικάκι να βάζουν μουσικές στα μαγαζιά. Να τονίσω ότι είχα καλούς δισκοθετες μέντορες και τότε και τώρα αλλά αυτό που μετράει είναι η  προσωπικότητα του καθενός μας και τι είδους φωτιές ανάβουν στις ψυχές μας όπου ανάλογα καλλιεργούμε

1. Molchat Doma - Belaya  Polosa

Με τυμπανοκινητο μίγμα post-punk, coldwave και dark synthpop επιρροές των 80s, οι φίλοι μας κατάγονται από το Μινσκ της Λευκορωσίας. Στίχοι για την καταπίεση τη ζωή και τη μοναξιά έγιναν γνωστοί από ένα πρώην κομμουνιστικό κράτος  Ο τραγουδιστής Egor Shkutko, o Roman Komogortser στην κιθάρα το συνθεσάϊζερ και drum machine και o Palev Kozlov στο μπάσο και συνθεσάϊζερ ξεκίνησαν να συνθέτουν το 2017. Επιρροές από την εποχή της Περεστρόικα και από γνωστά γκρουπάκια πανκ και synth pop staples Καλλιώρα σαν τους Depeche Mode , Human League κ α φανερώνουν ομοιότητες αλλά η χροιά τους είναι αναγνωρίσιμη μόλις τους ακούσεις τους αγαπάς κιόλας.

Η "Belaya Polosa" είναι το τέταρτο ολοκληρωμένο έργο τους για το 2024  με επιρροές απο το EBM , το trip hop της δεκαετίας του 90 με ελάχιστο post-punk. Με τον καιρό, τα δύο πρώτα άλμπουμ κέρδισαν δημοτικότητα από το Γιουτιουμποφωνο και το Bandcamp και στη συνέχεια μέχρι το 2019 κέρδισαν πάνω από δύο εκατομμύρια ακροατές μέσω των άλμπουμ τους.

2. Hermanos Gutiérrez - Sonido Cosmico

3. Four Tet - Three

4. Ray LaMontage - Step into your power

5 Berlioz - Open this wall

 

04. Κωστής Παπαθανασίου

Μ' αρέσει η πολύ η μουσική. Προσπαθώ να ακούω όσο το δυνατόν περισσότερη. Μ' αρέσει επίσης να συζητάω για την μουσική, να διαβάζω για αυτήν και τελικά να ανακαλύπτω καινούρια (για μένα) πράγματα από το παρόν και το παρελθόν. Μ' αρέσει επίσης να αγοράζω μουσική αλλά αυτό είναι μάλλον μειονέκτημα 

(Ο Κωστής -που μας έρχεται από Θεσσαλονίκη- κατά παράβαση του κανόνος και μετά από δικό του request, έγραψε από ένα σύντομο review για τις δύο πρώτες του επιλογές)

1. Griffure - Paratonnerre 

Ένα πραγματικό έργο τέχνης που ξεκινάει από τη modern classical και αγγίζει ένα απίστευτο εύρος μουσικών από την αραβική παράδοση και τα σερφαδίτικα τραγούδια μέχρι την παραδοσιακή μουσική του Auvergne της Γαλλίας, μεσαιωνικούς θρησκευτικούς ύμνους και τη soul.

2. Atomizador - Haz

Επτά μικρής διάρκειας συνθέσεις που θα μπορούσε να τις πει κανείς απλές ασκήσεις ύφους αν δεν ήταν τόσο όμορφα δομημένες και αρμονικά θαυμάσιες. Άλλοτε στις κιθάρες (ακουστικές και ηλεκτρικές) και άλλοτε στο μπουζούκι ο Μαδριλένος επισκέπτεται το american primitivism στυλ, τους Tuareg της Β. Αφρικής, την Αναγεννησιακή μουσική,  τη Mέση Ανατολή, τον Sir Richard Bishop και την μπάντα του τους Sun City Girls (οι οποίοι ούτως οι άλλως ήταν και οι ίδιοι μουσικοί εξερευνητές), το Νεοζηλανδέζικο indie (στη διασκευή του στο τραγούδι των The Clean), ενώ στα σημεία όπου εισέρχονται οι (trademark πλέον) φωνητικές πολυφωνίες του πάει μια βόλτα μέχρι τους (ψυχεδελικούς) Beach Boys

3. Beth Gibbons - Lives Outgrown

4. Nicolas Jáar - Archivos de Radio Piedras

5. Maya Shenfeld - Under The Sun

05. Νίκος Μπαρπάκης (Espeekay)

Ο Νίκος Espeekay Μπαρπάκης είναι ακροατής και φίλος της μουσικής... Από το 2000 και κάτι επιλέγει ως DJ,  διοργανώνει μουσικές εκδηλώσεις και ενώνει τις τελείες μεταξύ σύγχρονου πολιτισμού και τάσεων.

1 . Jimi Tenor & Aura Safari – Sensory Blend

Ο Jimi Tenor είναι διοπτροφόρος πνευστός από τη Φινλανδία, με καριέρα 3 δεκαετίες και πάντα με άνεση στο  jazz και ψυχεδελικό. Κυκλοφόρησε φέτος μέσα στην ίδια χρονιά έναν solo δίσκο (αξίζει να το τσεκάρετε) και αυτό το release σε συνεργασία αυτή τη φορά με τους Ιταλούς Aura Safari. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό easy listening soundtrack για ημέρες και νύχτες όλου του χρόνου, πολύ ευγενές στο άκουσμα, με μελωδικές έως και balearic στιγμές.

2. Hermanos Gutierrez – Sonido Cosmico

3. Future & Metro Boomin- We don’t trust you / We still don’t trust you

4. Glass Beams – Μahal

5. Georgie Greep – The New Sound

Ευχαριστώ όλες και όλ@ς το@ς guest μας για τη καλή τους διάθεση, αλλά και την όρεξη να διασπείρουν στον λαό την πραγματικά καλή μουσική, χωρίς παρωπίδες. Η συνεργασία και η συντροφικότητα μετράει, και στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού, φυσικά. Του χρόνου και εις ανώτερα, μουσικά και όχι μόνο!

Πηγή εικόνας τίτλου

Δέκα μουσικές επισκέψεις από το 2024: μέρος α'

Καθώς το 2024 κλείνει πια τον κύκλο του, ζήτησα από δέκα πραγματικ@ς ή/και διαδικτυακ@ς φίλ@, οι οποί@ βέβαια τρέφουν μια βαθιά και αθεράπευτη αγάπη για τη μουσική, να επιλέξουν πέντε κυκλοφορίες του έτους, για να τις παρουσιάσουμε εδώ. 

Οι μουσαφίρηδες μας έρχονται από την Αθήνα, από τη Θεσσαλονίκη, από τον Βόλο, από τα Χανιά, από τη Χαλκίδα και από την Κέρκυρα και η καθεμία/ ο καθένας ξεδιπλώνει ένα μοναδικό γούστο, αλλά και μια φοβερή μουσική και ευρύτερα πολιτιστική καλλιέργεια, στοιχεία που διαφαίνονται και από το κείμενο που έχουν στείλει και για την νο1 επιλογή τους.  

Εννοείται ότι θα βρείτε ανακατεμένα γεμάτους πάθος επαγγελματίες στον χώρο της μουσικής μαζί με εκείνους/ εκείνες που την αγαπάνε απλά, αλλά το ίδιο παθιασμένα. Κάθε συμμετοχή συνοδεύεται από ένα μικρό bio, το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις έχει γραφτεί από μένα, ενώ σε κάποιες άλλες από τ@ς ίδι@ς τ@ς καλεσμέν@ς. Η σειρά παρουσίασης είναι αλφαβητική βάσει κυρίως το μικρό όνομα της καθεμίας/ του καθενός guest. 

01. Αχιλλέας Δημητρακόπουλος (Cheapedits/ Fog/ Elastic)

Ορμώμενος από την Κέρκυρα με την τόσο σπουδαία μουσική και γενικότερα καλλιτεχνική παράδοση, ο Αχιλλέας έχει κυκλοφορήσει τις δικές του deep house, techno, dark disco και balearic δημιουργίες σε σημαντικές δισκογραφικές, όπως η Music For Dreams και η Yoruba Records, υπό τα ψευδώνυμα Fog και Cheapedits, χωρίς να παραμελεί το ambient kai drone στιλ, ως Elastic. Παράλληλα, ασχολείται ως DJ σε bar και club εντός και εκτός Ελλάδας.

 1. Sven Wunder & Drumetrics - Free Time

 

Θα μπορούσα να μιλάω για αυτόν τον δίσκο ώρες αμέτρητες. Όλες οι συνθέσεις του αγαπητού Wunder αφήνουν κάτι πάνω μας και ο καθένας το ερμηνεύει όπως το βιώνει. Είναι ένα κράμα που, από τη μια σε αγγίζει σαν το πιο απαλό ύφασμα με τα ονειρικά του strings και τις νωχελικές drum sequences, έως την πιο “απελευθερωτική” ατμόσφαιρα που σου αφαιρεί” ότι σε βαραίνει. Ενδεχόμενος ο παράγωγος που ακούστηκε περισσότερο στο πικαπ για την αποφόρτιση, αλλά και την πυροδότηση ιδεών και έμπνευσης. Προφανώς και αυτός ο καλλιτέχνης έχει κάτι να “δηλώσει” και ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι ηχητικές “ανάσες” εναντίον της κακοφωνίας που επικρατεί στα ποπ στερεώματα.

2. Tiger & Woods - Dancing Without Headphones

3. Hania Rani - Nostalgia

4. Payfone - Wild Butterfly EP

5. Gerardo Frisina - Mystical Funk 45’

02. Γιώργος Ζούκας

Ένας από τους πιο ευγενικούς, πολυμαθείς και ανήσυχους πνευματικά ακροατές που έχω γνωρίσει, ο Γιώργος ελίσσεται ανάμεσα σε μουσικά είδη και εποχές, ανιχνεύοντας διαλεκτικές σχέσεις, αλλά και έχοντας πάντα στο νου την κοινωνικοπολιτική διάσταση της μουσικής και ευρύτερα της τέχνης. Εδώ και σχεδόν 15 χρόνια, επιμελείται και παρουσιάζει την εκπομπή "And Now For Something Completely Different" στον Nova Fm 106 του Βόλου, ενώ παράλληλα συμμετέχει με μουσικοκριτικές του σε ιστοσελίδες και fanzines. Παλαιότερα είχαμε συνυπάρξει ως DJ partners στο δίδυμο Brkn Glssz. Που θα πάει, θα επανέλθουμε!

1. Meshell Ndegeocello - No More Water: The Gospel Of James Baldwin

Χρόνος! Ξεκάθαρα εμπορεύσιμο προϊόν, υψηλής αξίας. Σπουδαία εφεύρεση και παγίδα ονείρων, ενίοτε άπιαστων. Όσο κι αν ξεγλιστράει και ξεφεύγει, ωστόσο, πάντα θα ξεκλέβουμε λίγο για τις απολαύσεις μας. Τούτη είναι και η ακρόαση δίσκων και μάλιστα μια από τις τελευταίες που διατηρούμε με ευλάβεια! Κι αφού είναι τόσο δύσκολο και πολύτιμο να βρούμε τον απαιτούμενο χρόνο για να τον επενδύσουμε στα σωστά έργα, όταν το πετυχαίνουμε η απόλαυση αλλάζει επίπεδο.

Συνθετικός πλουραλισμός, κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες και ακτιβισμός, σ’ έναν μοναδικό συνδυασμό με διεθνή αναγνώριση, επιτυχίες και βραβεύσεις. Αυτή θα μπορούσε να είναι σε ελάχιστες γραμμές η περίληψη για το ποια είναι η Meshell Ndegeocello που κατέχει την πρωτιά στη φετινή λίστα με τα καλύτερα. Και θα ήταν μια ελλιπής περίληψη, καθώς περιγράφει ελάχιστα.

Με καριέρα που ξεκινάει από τα 80ς και παραμένει ενημερωμένη σε όλα τα επίπεδα, η θεματολογία του φετινού πονήματος της Ndegeocello αποτελεί έναν φόρο τιμής στον James Baldwin, τον αφροαμερικανό συγγραφέα και αγωνιστή που αφιέρωσε τη ζωή του σε ζητήματα σεξουαλικότητας και χειραφέτησης της gay κοινότητας, χωρίς να παραγνωρίζει και να τα ξεχωρίζει από τον ταξικό και φυλετικό αγώνα. Επενδύοντας κανείς στο δίσκο, αυτό που παρατηρεί είναι πόσο επίκαιρο είναι το μήνυμα, που παρουσιάζεται σ’ ένα πλαίσιο στο οποίο χωράει από τζαζ αυτοσχεδιασμούς, soul - funk ρυθμούς, μέχρι και ambient ηχοτοπία, με τους συμμετέχοντες να δίνουν την ψυχή τους. Αν μένει κάτι από όλη αυτή την εμπειρία, είναι η επιτακτικότητα της ισότητας και ισοτιμίας όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως, κάτι που επιτυγχάνεται με εγγύτητα και συντροφικότητα.

Να και μια ευχή για τη νέα χρονιά!

2. Soren Skov Orbit - Adrift

3. Ballake Sissoko & Derek Gripper - s/t

4. The Cure – Songs of a Lost World

5. Robert Leiner - Analogue Days

03. Γιώργος Φλούδας

Μουσικόφιλος και queer folklorist, πρωτοάκουσα το "Boys don’t cry" των Cure στα 12 το 1980 από 90άρα κασσέτα. TDK. Το "Real to real cacophony" των Simple minds έπαιζε στην άλλη πλευρά. Έκτοτε, φανατικά στις χαραμάδες μεταξύ post punk και disco προχωράω στο χρόνο και τους ήχους χωρίς αιδώ και τώρα.

(Ο Γιώργος επέλεξε να γράψει ένα περιεκτικό και ευφυές -θα προσέθετα- σημείωμα για καθεμία από τις κυκλοφορίες του 2024 που επέλεξε)

1. Alfie Templeman - Radiosoul

Το πιο Εγώ  άλμπουμ της χρονιάς

2. Little Simz - Drop 7

Το πιο Speechless! άλμπουμ της χρονιάς

3. Julianna Gattas - Maquillada en la cama

Το πιο Εξαρτησιογόνα Telenovela άλμπουμ της χρονιάς

4. Charli XCX - Brat

Το πιο Brat άλμπουμ της χρονιάς

5. Boys’ shorts - Desire EP

Το πιο Patrick Cowley άλμπουμ της χρονιάς 

04. Δήμητρα AKA Mitsi Zogo

Η μουσική συνόδευε πάντα τη ζωή μου από πολύ μικρή. Μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό μου ψαχνόμασταν στους ήχους του ροκ του ΄60  -΄70, στα blues και στη jazz. O πρώτος δίσκος που μπήκε σπίτι από το χαρτζιλίκι μας ήταν το "Animals" των Pink Floyd, που λατρεύαμε, σε real time. 'Ηταν η εποχή των βινυλίων, της κασσέτας και των fanzine όπου μαθαίναμε τις νέες κυκλοφορίες. Οι δίσκοι αργούσαν να κατέβουν από το πικαπ αν δεν είχαν κατανοηθεί πλήρως! Έπειτα τα γούστα τροποποιήθηκαν, punk και new wave κι έπειτα indie σκηνή, για να χαθούμε σε πιο πειραματικά ηλεκτρονικά μονοπάτια. 

Η γνωριμία μου με το hip hop έγινε σε ένα σπίτι φίλου, που κάναμε ραδιοφωνικές εκπομπές και έπαιξε ο πρώτος δίσκος των Public Enemy. Ένιωσα σφυριά στο στομάχι και μια σιγουριά ότι εδώ υπάρχει κάτι καινούργιο και πολύ σπουδαίο. Την επόμενη δεκαετία, που ήταν και η "χρυσή" του είδους, αφιερώθηκα σχεδόν αποκλειστικά στην αποδελτίωση της μουσικής, αλλά και της κουλτούρας του hip hop. Μην  ξεχνάμε ότι μετά των συναυλία των P. Enemy στο Κατράκειο ξεκίνησε και η εγχώρια σκηνή, οπότε υπήρχε υλικό για πολλά χρόνια. 

Σήμερα θεωρώ ότι τα διάφορα είδη συνομιλούν πολύ δημιουργικά μεταξύ τους και δεν προσκολλούμαι σε ένα είδος. Μερικές φορές, βέβαια, μου λείπει αυτή η απόλυτη αίσθηση της νεότητας ότι ανήκουμε κάπου, σε ένα μουσικό κίνημα ή σχολή. 

(στη θέση #4 της λίστας της, η Δήμητρα είχε το δίλημμα επιλογής ανάμεσα σε δύο άλμπουμ. Φυσικά, συμφώνησα να συμπεριλάβει και τα δύο!)

1. Shabaka - Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace

O Shabaka την περίοδο του αναγκαστικού εγκλεισμού λόγω της πανδημίας και, παρά την απόλυτα επιτυχή πορεία του με τα σχήματα που είχε δημιουργήσει ή συμμετείχε ως σαξοφωνίστας, ανακαλύπτει το γιαπωνέζικο φλάουτο και αποφασίζει να το μελετήσει. Ο δίσκος αυτός είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδρομής, η οποία ξεκινά εσωτερικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι απευθύνεται και οραματίζεται έναν κόσμο διαφορετικό, είναι σαν να μας τον συστήνει εκ νέου, με έναν τρόπο ποιητικό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθούμε στις λεπτομέρειες του δίσκου:  τα χαμηλόφωνα κρουστά, τα ιδιαίτερα φωνητικά, τις ωραίες παύσεις, τις χίλιες όψεις του φλάουτου. Είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε ζωντανά αυτό το όνειρο στην πρόσφατη εμφάνισή του στο Ωδείο Αθηνών, όπου καταλάβαμε πόσο ξεχωριστός, ευγενής και προσηνής είναι 

2. BEAK - BEAK >>>>

3. Cindy Lee - Diamond Jubilee 

4. Amaro Freitas - Y'Y ή KA - The thief next to Jesus

5 Glass Beams - Mahal EP

05. Demitri AFrnd

Ο Demitri Afrnd είναι ένας φανατικός φίλος της μουσικής και ερασιτέχνης -με την αρχική και γνήσια έννοια της λέξης- DJ, που ξεκίνησε να μιξάρει το ‘97 στο θρυλικό Toons (cafe - bar, στο οποίο ως έφηβος ήμουν κι εγώ θαμώνας). Έπειτα έφυγε για σπουδές στην Αγγλία, όπου γνώρισε την ηλεκτρονική μουσική. Από την επιστροφή του κι έπειτα, ασχολείται με το DJing σε bar του Βόλου και της Αθήνας, αλλά και ως guest σε sites και ραδιόφωνα. 

1. Golden Bug - Piscolabis II

Ένα άλμπουμ γεμάτο ηλεκτρονικούς ρυθμούς που συνδυάζουν vintage synths και funky grooves με μια φρέσκια, ψυχεδελική αισθητική. Κάθε κομμάτι μοιάζει να σε μεταφέρει σε μια φουτουριστική disco με πειραματικά στοιχεία που κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Οι συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες προσθέτουν ποικιλία και βάθος στον ήχο, δίνοντας μια πολυδιάστατη εμπειρία ακρόασης. Είναι μια απόλαυση για όσους αγαπούν την avant-garde electronica με ρετρό πινελιές και ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια.

2. Patrick Cowley - From Behind 

3. Arab Strap - I'm Totally Fine With It Don't Give a Fuck Anymore 

4. Red Axes - One More City

5. Woodleigh Research Facility - Vous Du Music

Το άρθρο συνεχίζεται εδώ.

Πηγή εικόνας τίτλου

Top-20 | 2020: #01. Liberato - Ultras (self-released)

Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάνει και πάρα πολλά ταξίδια εκτός Ελλάδας, αλλά η Νάπολη είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις που έχω επισκεφτεί. Μια μεσογειακή ζεστή αίσθηση συνταιριάζεται με μια γοητευτική και γεμάτη νοσταλγία παρακμή ενός παλιού μεγαλείου. Περπατώντας στα αρχαία σοκάκια και στη μεγαλοπρεπή της παραλία, ένιωθα πως ανακάλυπτα κάτι για τον εαυτό μου.

Επομένως, η συνάντηση με το καλλιτεχνικό σύμπαν του Liberato ήταν σχεδον μοιραία. Ο Ναπολιτάνος καλλιτέχνης εμφανίστηκε το 2017 με μια σειρά τραγουδιών και youtube βίντεο σε σκηνοθεσία Francesco Lettieri. Σε όλα τα βίντεο, o τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός από τη Νάπολη κρύβει το πρόσωπό του κάτω από μία μαύρη κουκούλα, ενώ πάντα φοράει ένα bomber jacket (“φλάιτ” τα λέγαμε παλιότερα) με τη λέξη “LIBERATO” κεντημένη στην πλάτη. Τα βίντεο αν και παρουσιάζουν μια αρκετά ξέγνοιαστη και κάπως τουριστική εικόνα της πόλης, εστιάζουν στη φτωχή της νεολαία, ακόμα και σε πιο περιθωριοποιημένες ομάδες, όπως οι μετανάστες από την Αφρική και τα μέλη της LGBT κοινότητας. Απο μουσικής άποψης, έχουμε να κάνουμε με ιδιοσυγκρασιακά alternative RnB τραγούδια, που μπλέκουν τη ναπολιτάνικη διάλεκτο με τα αγγλικά. Τα τραγούδια αυτά συγκεντρώθηκαν σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ το 2019, με τον τίτλο Liberato. 

Ήδη διακρίνουμε την αναζήτηση μιας πολιτικής ταυτότητας από τον κουκουλοφόρο μουσικό, ο οποίος σημειωτέον ότι, παρόλη τη μεγάλη του επιτυχία σε όλη την Ιταλία, παραμένει πεισματικά ανώνυμος. Βέβαια αυτή η κοινωνικοπολιτική κριτική έρχεται, ως ένα βαθμό, σε μια αντίθεση με τη mainstream απλοϊκότητα της μουσικής. Αυτή ακριβώς η αντίφαση θεραπεύεται με το δεύτερό του άλμπουμ, Ultras, το οποίο κατα τη γνώμη μου αποτελεί την καλύτερη μουσική κυκλοφορία του 2020. 

Το Ultras αποτελεί το soundtrack για το ομώνυμο κινηματογραφικό ντεμπούτο του F. Lettieri, με θέμα τη σκληρή ζωή των φανατικών οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας της Νάπολης. Ο άνομος συνδυασμός ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ρομαντισμό που αποτυπώνεται στο φιλμ, μεταφέρεται και στη μουσική. Ο Liberato  στρέφεται πλήρως προς τον ηλεκτρονικό ήχο, δομώντας ένα προσωπικό ύφος το οποίο αντλεί στοιχεία από το tech house, το breakbeat, το synthwave και την πρόσφατη αναβίωση της trance. Χορευτικά tracks γεμάτα οργή και δύναμη, όπως το επικό  Vienn' Ccà (part I) εναλλάσσονται με εξομολογητικά soulful τραγούδια, σαν το O Core Nun Tene Padrone, αλλά και εσωστρεφή ambient (Rione Terra). Διόλου αμελητέα η συμμετοχή του Robert Del Naja/3D των Massive Attack, που σίγουρα συντελεί στο γκρίζο αστικό trip hop στοιχείο. 

Σκληρότητα και ρομαντισμός, νοσταλγία και τεχνολογία. Για αρχή, προτείνω να ακούσετε και να δείτε το We Come From Napoli:

Στο Ultras, λοιπόν, ο Liberato χώνεται με τα μπούνια στην underground πλευρά, χωρίς να χάνει όμως την ανατρεπτική του ματιά στο mainstream. Κληρονομώντας την πολιτικοκοινωνική κριτική, αλλά και το δημιουργικό παιχνίδι με τη μακρά παράδοση της Νάπολης, που σηματοδοτούν το έργο καλλιτεχνών όπως ο Pino Daniele από τα 70s και οι 99 Posse στα 90s, δημιουργεί ένα πρωτάκουστο soundtrack για τη μυστηριακή και γοητευτική πόλη του Ιταλικού Νότου. Δηλαδή, δημιουργεί μουσική για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. 

Top-20 | 2020: #3. Domus - Lucid Dreaming (Döskalle Rekords / Astronaut Recordings)

Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του ντουέτου των Domus αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας μουσικής πρότασης της οποίας η αξία συνειδητοποιείται σταδιακά, ακρόαση στην ακρόαση. Όταν πρωτοάκουσα το ντεμπούτο τους Lucid Dreaming, δεν ενθουσιάστηκα, καθώς μάλλον περίμενα να ακολουθούν τα άλλα αγαπημένα μου ντουέτα από τα χώματα της Σουηδίας, τους Studio και τους Fontän. Όχι ότι λείπουν οι επιρροές από τους προαναφερθέντες, αλλά οι Domus χτίζουν ένα καθαρά προσωπικό ύφος. 

Πρόκειται για έναν μοναδικό συνδυασμό ανάμεσα στην ψυχρότητα και τη μελαγχολία του post-punk, την τριπαρισμένη οξύτητα της ψυχεδέλειας και του krautrock, την ρηξικέλευθη αλητεία και τη δημιουργική εσωστρέφεια του 90s indie rock και τη φουτουριστική οπτική της σύγχρονης electronica. Φαίνεται πως οι  Henrik Sunbring και Thobias Eidevald έχουν παντρέψει τόσο τις προσωπικές του μουσικές αγάπες, όσο και την άνω των δέκα ετών προϋπηρεσία τους στην ανεξάρτητη σουηδική σκηνή με μπάντες και project που ελίσσονται ανάμεσα σε post-rock, synth-pop και ambient. Αλλιώς πως να εξηγηθεί το πέρασμα από το Mani, το οποίο μπορεί να ακουστεί σε ένα μισοσκότεινο dancefloor πλάι στους ύμνους των New Order, στο Shannon, μια ζεστή και μαζί μυστηριακή balearic folk σύνθεση… κι από κει στο Weightless Dreams, που φέρνει κάτι από The Knife. Από την άλλη, τα κιθαριστικά γκάζια που εμφανίζονται στο φινάλε του Domus & Gomorrah διακατέχονται από ένα οργισμένο shoegaze πνεύμα, ενώ το Canada, με τα ξωτικά φωνητικά της Ljung -το μοναδικό τραγούδι του άλμπουμ- θυμίζει Bjork και Fever Ray. H καταληκτήρια οκτάλεπτη ομώνυμη σύνθεση ανοίγεται στον kraut ηλεκτρονικό ήχο και φλερτάρει με τον noise πειραματισμό. 

Βέβαια, είναι αναγκαία η ύπαρξη κάποιων συνεκτικών στοιχείων που θα ενοποιήσουν όλες αυτές τις αναφορές και θα προσδώσουν μια προσωπικότητα. Πέρα, λοιπόν, από την καθαρή, απλή και γήινη παραγωγή και φυσικά την ενιαία ενορχήστρωση (ηλεκτρονικά-σύνθια, μπάσο, κιθάρες και κρουστά), όλες τις συνθέσεις του Lucid Dreaming στοιχειώνει μια ατμόσφαιρα σκοτεινού παραμυθιού, ένας επικός τόνος που παραπέμπει στα συννεφιασμένα σκανδιναβικά δάση. Για παράδειγμα, στο Mani ελλοχεύει μια nordic folk μελωδία, ενώ στο ομώνυμο Lucid Dreaming πλανάται μια γοτθική αύρα. 

Lucid dreaming, δηλαδή συνειδητό ονείρεμα έχουμε όταν συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σ’ ένα όνειρο κι έτσι μπορούμε να ελέγξουμε την πορεία μας μέσα σ’ αυτό. Οι Domus με το ντεμπούτο τους γίνονται οι τιμονιέρηδες ενός μοναδικού ονειρικού μουσικού σύμπαντος. Περιμένουμε εναγωνίως τη νέα τους περιπέτεια στο σύμπαν αυτό.

Top-20 | 2020: #16. Caribou - Suddenly (Merge Records/ City Slang)

Ως Caribou,  ο Dan Snaith κυκλοφορεί μουσική από το 2005 και το φετινό του άλμπουμ Suddenly είναι το έβδομο σε σειρά. Παρόλα αυτά, ο Καναδός καλλιτέχνης διατηρεί αναμμένη τη σπίθα της δημιουργικότητας και της έμπνευσης, συνεχίζοντας να βρίσκεται στην αιχμή της σημερινής ηλεκτρονικής σκηνής.

Το πρώτο χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση στο Suddenly ήταν η προχωρημένης τεχνικής και αισθητικής παραγωγή.  Τα samples, τα οποία κυρίως αντλούνται από την ατέλειωτη πηγή τη μαύρης μουσικής και προσδίδουν ένα αυθεντικό soulful στοιχείο, αξιοποιούνται ιδιοφυώς. Ο Dan Snaith δεν παρατάσσει απλά επιρροές από hip hop, από house, από ambient , ακόμα και από trap, αλλά κατορθώνει να αναδείξει την οργανική ουσία του κάθε είδους και ύφους, χωρίς παρελθοντικές εμμονές και αναμασήματα. Το μόλις δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ You And I ξεκινά με έναν στακάτο pop rock ρυθμό και με μια ηλιόλουστη μελωδία, αλλά από το πουθενά γίνεται ένα απρόσμενο γύρισμα σε ένα αλλόκοτο και σχεδόν συμφωνικό hip hop/ trap κρεσέντο. Ανάλογες αλλαγές βρίσκουμε και σε πολλά τραγούδια του άλμπουμ. 

Αλλά, στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ωραία τραγούδια. Στο Suddenly παρατηρείται μια σαφής τάση προς την τραγουδοποιία, με αξιόλογες μελωδίες και ποπ φόρμες, που ξεδιπλώνονται χαρακτηριστικά στο Home και στο Magpie. Αυτή τη στροφή σε μια πιο τραγουδιστική κατεύθυνση συνδυάζεται με μια αυτοβιογραφική, στοχευμένη αλλά και λυρική στιχουργική.

Το αγαπημένο μου τραγούδι αυτού του άλμπουμ είναι το Cloud Song: το εσωστρεφές ambient ηχητικό περιβάλλον, το ευαίσθητο ποπ στοιχείο, που παραπέμπει στις πιο ψυχεδελικές στιγμές των Beatles και η μεγαλειώδης κορύφωση που ενισχύει την ειλικρίνεια της ερωτικής εξομολόγησης φτιάχνουν ένα κομψοτέχνημα.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως το Suddenly δεν αφήνει την ισχυρή εντύπωση παλιότερων κυκλοφοριών του Caribou,  όπως το Andorra (2007) και ιδιαίτερα το αριστουργηματικό Swim (2010). Ο δυναμισμός της νεότητας έχει δώσει τη θέση του στην ηρεμία, την εμπειρία και την (αυτό)κριτική της ωριμοτητας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. 

Top-20 | 2020: #19. AKSK - Things We Do (Running Back)

O επικεφαλής της ανεξάρτητης δισκογραφικής Running Back, DJ και παραγωγός Gerd Janson αφηγείται το σκηνικό της πρώτης ακρόασης του ντουέτου AKSK:

Κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με το αυτοκίνητο στο Λος Άντζελες, συνοδευόμενη από new age μουσική και από την αυστραλιανή μελαγχολία των The Reels, το τραγούδι "Breaking" από τους AKSK ταίριαξε απόλυτα. Η φωνή της Adda και οι μελωδίες και το groove της μουσικής θα μπορούσαν να ταιριάξουν στο soundtrack ενός φιλμ, σκηνοθετημένου τόσο από τον John Hughes όσο και τον Michael Mann.

Οι AKSK αποτελούνται από τον Ολλανδό μαέστρο της ambient-downtempo Suzanne Kraft (Diego Herrera) και τη Ρουμάνα τραγουδίστρια Adda Kaleh. Μια καλλιτεχνική συμμαχία ανάμεσα στην Κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, λοιπόν, με το ντουέτο να συνεργάζεται κυρίως από απόσταση.  Κάπως έτσι προέκυψε το πολύ όμορφο φετινό synthpop άλμπουμ, Things We Do. 

Σ΄ όλη τη διάρκεια του full-length, οι τόνοι διατηρούνται χαμηλοί και η συναισθηματική ατμόσφαιρα εσωστρεφής, όμως το beat παραμένει στακάτο και χορευτικό, καθώς μπλέκεται με τα αιθέρια και γλυκά φωνητικά της Adda. Μπορεί οι επιρροές να εντοπίζονται κατά βάση στα 80s, από Kate Bush μέχρι Tears For Fears, ωστόσο η synthpop των AKSK είναι απαλλαγμένη από παρελθοντολαγνικά στοιχεία, όπως το τρελό reverb ή τα εκκωφαντικά synths. Η ευρύτερη ηχητική προσέγγιση είναι ζεστή και γήινη, λες και προορίζεται για ακρόαση σε μια μεσογειακή ακρογιαλιά παρά σε μια μεταμεσονύκτια disco. Τέλος, οι λυρικοί, ερωτικοί και συχνά αινιγματικοί στίχοι δένονται άρρηκτα με τη διάχυτη ατμόσφαιρα τη νοσταλγίας. 

Όπως γίνεται μάλλον εύκολα κατανοητό, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιο τραγούδι από αυτό το τόσο λακωνικό άλμπουμ… αλλά, η κεντρική μελωδία του Four Lonely Words παίζει συχνά στο κεφάλι μου τους τελευταίους μήνες. 

Τα πέντε original τραγούδια συμπληρώνονται και από δύο dub remixes από τους The Coober Pedy University Band (Tornado Wallace και Willie Paxton). Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, αλλά συμπεριλαμβάνονται με άνεση σε ένα πιο χορευτικό- αλλά πάντα βαλεαρικό- DJ set. 

Συνεπώς και σχεδόν αναπόδραστα, ως πιο κατάλληλο στιλιστικό tag για το Things We Do στο νου έρχεται το “balearic beat”.