Top-20 | 2020: #18. Algol Paradox - アルゴルパラドックス (self-released)

Ήδη στο νούμερο 18 της εικοσάδας με τις, κατά τη γνώμη μου, καλύτερες full-length κυκλοφορίες του 2020 βρίσκεται ένα σημαντικό άλμπουμ. Πίσω από το περίεργο όνομα Algol Paradox κρύβεται ο μουσικός, παραγωγός και DJ Ανδρέας Δημητριάδης. Ο Δημητριάδης είναι πιο γνωστός με το ψευδώνυμο AND.ID, παρουσιάζοντας παραγωγές και DJ set στον χώρο του minimal techno και του deep house. Με το project Algol Paradox όμως προχωρά σε νέα συναρπαστικά μονοπάτια.

Σε ένα σύνολο ορχηστρικών συνθέσεων δουλεμένων σε κάθε λεπτομέρεια, ο Δημητριάδης ενώνει το minimal techno και το microhouse -στιλ που παίζει στα δάχτυλα- με γόνιμα στοιχεία από την kosmische σκηνή. Οι απόηχοι από τα αριστουργήματα του Klaus Schulche, των Cluster και του Harald Grosskopf προσδίδουν αδιαμφισβήτητη ποιότητα. Αυτή η μουσική φαντασμαγορία αποτελεί μία αναπαράσταση κοσμικών και υπαρξιακών ανησυχιών που συνδυάζουν τον συμβολισμό της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, ειδικότερα τον μύθο της θανάτωσης της Μέδουσας από τον Περσέα, με την παρατήρηση του αχανούς σύμπαντος:

Ένα ηχητικό ταξίδι μέσα από το "beaτ" της μουσικής, με προσοχή και αμεσότητα, μια ευκαιρία να μοιραστούμε και να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητά και την εξέλιξή μας.

Πράγματι, αυτή η στοχαστική και μεταφυσική διάσταση της μουσικής του アルゴルパラドックス (Algol Paradox στα ιαπωνικά) είναι εμφανής σε κάθε επίπεδο: τα μινιμαλιστικά μελωδικά θέματα επαναλαμβάνονται υπνωτιστικά, καθώς μπλέκονται με διαστημικά εφέ, πάνω σε στιβαρές μπασογραμμές και σε ένα χορευτικό 4/4 beat. Επίσης, αξιοσημείωτο είναι και ένα ευφυές τζαζ στοιχείο, που πιθανότατα οφείλεται στους συνοδοιπόρους του Δημητριάδη: τον Τάσο Κορκοβέλο στα keyboards  και τον James Wylie -μια μορφή της θεσσαλονικιώτικης σκηνής- στο σαξόφωνο. 

Το ντεμπούτο των Algol Paradox θα βρισκόταν πολύ ψηλότερα στη λίστα των είκοσι καλύτερων άλμπουμ του 2020, αν υπήρχε μεγαλύτερη φροντίδα για τη συγκρότηση και ανάπτυξη αξιομνημόνευτων μελωδιών και ευρύτερα σταθερών δομών, χωρίς να δίνεται τόσο βάρος σε μια κατά βάση αυτοσχεδιαστική minimal techno προσέγγιση. Οπωσδήποτε το μεγαλείο του συγκεκριμένου project ξεδιπλώνεται στη συναυλία που μεταδόθηκε σε live streaming στο πλαίσιο του φετινού διαδικτυακού φεστιβάλ Reworks Connect. Εδώ, ο Δημητριάδης και οι συνεργάτες του συμπράττουν με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση της Λίζας Ξανθοπούλου, σε ενορχήστρωση Πάνου Κοσμίδη. Το αποτέλεσμα, ένα συναρπαστικό ηλεκτρονικό avant-garde κονσέρτο:

 

Αναμένουμε πως και πως την επόμενη κυκλοφορία των Algol Paradox.

Ο Nicolas Jaar στη Θεσσαλονίκη (Principal Club Theatre, 4/10)

Παρόλο που, περίπου από το 2011, ο Nicolas Jaar έχει κερδίσει όχι μόνο την εκτίμηση των πιο ψαγμένων ακροατών, αλλά και την αποδοχή ενός πολύ ευρύτερου κοινού, η δική μου σχέση με τη μουσική του βρίσκεται σχετικά στην αρχή της. Λίγο εξαιτίας της φήμης του σε ανθρώπους που αρέσκονται σε mainstream club hits, λίγο εξαιτίας της αποστασιοποίησης μου από τον minimal techno ήχο, τον οποίο ο Jaar ως ένα βαθμό εκπροσωπεί, κρατιόμουν μακριά από τη δουλειά του. Πριν 2-3 χρόνια είχα ακούσει το ωραιότατο project του Darkside, αλλά πραγματικά "κόλλησα" πέρσι, με το άλμπουμ Sirens, που μου άρεσε τόσο, ώστε το συμπεριέλαβα στο top-10 του 2016. Από τότε, άρχισα να προσεγγίζω τη μουσική αυτού του πολυδιάστατου, σύγχρονου, ανήσυχου καλλιτέχνη. 

Οπότε, όταν ανακοινώθηκε ότι ο Nicolas Jaar θα εμφανιστεί ζωντανά στην Ελλάδα, σχεδόν ενθουσιάστηκα. Η συναυλία του στην Αθήνα συνέπεσε με υποχρεώσεις, αλλά κατάφερα να παρακολουθήσω εκείνη της Θεσσαλονίκης, 4 Οκτώβρη στο Principal. 

Οι εντυπώσεις από τη ζωντανή εμφάνιση του Χιλιανού/ Αμερικάνου καλλιτέχνη ήταν θετικότατες. Κατά τη διάρκεια του live πέρασα τόσο ωραία, ώστε υπέμεινα κάποια χτυπητά μειονεκτήματα:  τις κακές συνθήκες του χώρου -βλέπε υπερβολική ζέστη και κάπνα που έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική- αλλά και μία μερίδα του πολυπληθούς κοινού, η οποία κατά βάση δεν ήρθε για να ακούσει μουσική, αλλά για να παρευρεθεί στη ζωντανή εμφάνιση ενός ονόματος με έντονο hype, κουτσομπολεύοντας και απαιτώντας να "βαρέσει περισσότερο". 

Απολαμβάνοντας τον Nicolas Jaar ζωντανά, συνειδητοποίησα πιο ξεκάθαρα ότι η τέχνη του είναι πειραματική και περιπετειώδης, αρνούμενη να μπει σε κάθε είδους καλούπια. Στάθηκε μόνος του  απέναντι σε εκατοντάδες κόσμου, περιτριγυρισμένος από τα synths και τα μηχανήματά του και για δύο ώρες συνδύασε την αληθινά δημιουργική έκφραση με τον επαγγελματισμό. Παρουσίασε το καλλιτεχνικό του όραμα σε όλο του το συναισθηματικό βάθος, παραμένοντας ένας εγκεφαλικός "mixing engineer", όπως αποκαλείται στην επίσημη ιστοσελίδα του.

Σκοτεινές και χαμηλόφωνες ambient συνθέσεις, οι οποίες έφερναν στο νου Tangerine Dream και τις πιο ηλεκτρονικές στιγμές των Pink Floyd, εναλλάσσονταν με ξέφρενο και την ίδια στιγμή πειραματικό microhouse και minimal techno. Σε αυτό το πάντρεμα, ο Jaar φρόντιζε να εντάξει στοιχεία από krautrock, ειδικά όταν τραγούδησε τα κομμάτια The Governor και Three Sides of Nazareth του άλμπουμ Sirens, από free jazz, παίζοντας με επιτηδευμένο φάλτσο το σαξόφωνό του, και βέβαια deep house, καθώς σύσσωμο το κοινό σείονταν με τις επιτυχίες του A Time For Us, Space Is Only Noise και Mi Mujer. Φυσικά, όσο η ώρα περνούσε και το ταξίδι έφτανε στο τέλος του, ο Nicolas φρόντισε να μας ταρακουνήσει για τα καλά, ανεβάζοντας τον χορευτικό ρυθμό στο ζενίθ. 

Ωστόσο, προσωπική αγαπημένη στιγμή της συναυλίας ήταν το encore, όπου τραγούδησε το αριστουργηματικό No. Η απαραίτητη πολιτική - τολμώ να πω αριστερής απόχρωσης - πινελιά είχε προστεθεί, από έναν δημιουργό που επιμένει να δίνει κοινωνικοπολιτική κατεύθυνση στη μουσική του.

Κλείνοντας, είναι άδικο να μην γίνει αναφορά στον ικανοποιητικό ήχο του live και γενικά στην πολύ καλή διοργάνωση. 

Με αυτή τη συναυλία ο Nicolas Jaar επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά ότι είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής. Είμαι σίγουρος ότι στα επόμενα χρόνια μας επιφυλάσσει πολλές καλλιτεχνικές εκπλήξεις και έχω την προσδοκία ότι η μουσική του θα αποδειχθεί διαχρονικά σημαντική.

Το κορίτσι του krautrock

Ένα κορίτσι κυκλοφορεί στην πόλη. Μπορεί να περπατάει, να κάνει ποδήλατο, να οδηγάει, δεν μας ενδιαφέρει τόσο. Πάντως, τα πηγαινέλα της συνοδεύει krautrock μουσική: ρυθμική, ψυχεδελική, τεχνολογική και, ενώ βραδιάζει και πια επιστρέφει στο σπίτι της, μουσική γεμάτη από ηρεμία και δύναμη. 
 

 

Η φωτογραφία είναι του Wim Wenders

Just Night vol. 1

 Τα αποτελέσματα της μεταμεσονύκτιας πρακτικής μου στο DJing, τα οποία σκέφτηκα να μοιραστώ εδώ. Ο ήχος είναι ηλεκτρονικός και χορευτικός: η εκκίνηση γίνεται με "μοδάτο" deep/ tech house, η συνέχεια είναι πιο tech, ενώ στο κλείσιμο σκάει ένα ζεστό disco κύμα.. 

Ελπίζω να συνεχίσω με ένα "vol. 2", πιθανότατα μέσα από την ραδιοφωνική Εκπομπή που ψάχνει τίτλο.

Καλή ακρόαση!

10+1 άλμπουμ για το 2012 (μέρος α')

Αντίθετα με τις δύο προηγούμενες χρονιές, που προσπαθούσα να παρακολουθώ τα σημαντικότερα δισκογραφικά σκηνικά των μουσικών σκηνών που με ενδιαφέρουν, μέσα στο 2012 η ένταση ακρόασης νέας μουσικής μειώθηκε αρκετά. Για διάφορους λόγους, άλλοι πιο προφανείς, άλλοι όχι και τόσο, στράφηκα σε περισσότερο ή λιγότερο παλιότερες μουσικές. Παρόλα αυτά, καθώς η χρονιά κυλούσε κάποιες δουλειές αναδείχθηκαν και, προφανώς, ακούστηκαν ουκ ολίγες φορές.

 Έτσι λοιπόν, η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο ξεδιάλεξε δέκα συν ένα άλμπουμ του 2012, για να παρουσιάσει και να προτείνει. Για να σχολιάσουμε όμως με σχετική άνεση, η παρουσίαση θα ολοκληρωθεί σε δύο αναρτήσεις. Τέλος, να σημειωθεί  πως  η σειρά παρουσίασης δεν είναι αξιολογική.

Το άλμπουμ που μάλλον μέσα στο 2012 άκουσα περισσότερο είναι το πρώτο και ομώνυμο του xxyyxx. Το πραγματικό όνομα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη είναι Marcel Everett, μας έρχεται από την Florida των ΗΠΑ και, το πιο αξιοσημείωτο, είναι μόλις 17-18 χρονών. Επόμενο λοιπόν είναι στο πρώτο του LP να φέρνει έναν πολύ φρέσκο ήχο, ο οποίος, παρόλο που αναμφίβολα μπλέκεται με τις σύγχρονες και μοδάτες τάσεις της electronica, διατηρεί ένα εντελώς προσωπικό ύφος και ποιότητα. Στοιχεία από future garage, chillwave, ακόμα και από το καινούργιο indie και γεμάτο εσωστρέφεια rnb βρίσκονται διάσπαρτα στη μουσική του xxyyxx, η οποία καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τον ακροατή οδηγώντας τον σε έναν αινιγματικό κόσμο νοσταλγίας και αρμονίας. Το παρακάτω βίντεο για το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ νομίζω πως είναι χαρακτηριστικό.

Αν καλλιτέχνες σαν τον xxyyxx μέσα στο 2012 κάνουν τα πρώτα, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται πολύ λίγο αδέξια βήματα τους στο χώρο της μουσικής δημιουργίας, την ίδια χρονιά κάποιοι παλιοί φίλοι συνεχίζουν την πορεία τους, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Ο Brian Eno με το άλμπουμ Lux, το οποίο κυκλοφόρησε με την εταιρεία Warp, επιστρέφει στους λαμπρούς δρόμους του καθαρόαιμου ambient. Οι φίλοι του μνημειώδους Music For Airports, αλλά και των συνεργασιών του Eno με τον Harold Budd, στο Lux θα βρουν αυτό τον χαρακτηριστικό ambient ήχο, που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στον πειραματισμό και τη χαλάρωση. Drones που λες πως δεν θα τελειώσουν ποτέ, αιθέρια εφέ και εύθραυστες μελωδίες που παραμένουν ανολοκλήρωτες συνθέτουν έναν καμβά ηχητικής ελευθερίας που οδηγεί σε μια ήρεμη αισιοδοξία. Όπως οι περισσότερες δουλειές του Eno, έτσι και το Lux συνδέει τους πολλές φορές μακρινούς πλανήτες της πειραματικής μοντέρνας μουσικής με τις ανησυχίες και τις ελπίδες της καθημερινότητάς. Με τον τρόπο του, ο θείος Brian προσφέρει μια τέχνη που έχει πολλά να πει για τις δύσκολες και περίεργες εποχές που ζούμε, αλλά και να δώσει αφορμές για διέξοδο.

Αυτή την εκλεκτικότητα της καλής ambient μουσικής αξιοποιεί και ο Ιρλανδός Brendan Gregoriy, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Chymera, ο οποίος στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Death By Misadventure συνδυάζει το ambient με το minimal techno και το deep house. O Gregoriy ζει εδώ και κάμποσα χρόνια στο Βερολίνο, σε ένα δηλαδή από τα κέντρα του dance ηλεκτρονικού ήχου, παρόλα αυτά η μουσική του δεν έχει αυτοσκοπό τον χορό. Αντίθετα, οι μινιμαλιστικές μελωδίες, τα samples, το beat γίνονται τα μέσα για ατμοσφαιρικά ηχοτοπία, που επιτρέπουν στον  Chymera να πλάσει τη δική του νυχτερινή μουσική περιπέτεια.

Μια εξίσου εναλλακτική άποψη για τη χορευτική μουσική, αλλά με πολλά περισσότερο ποπ στοιχεία δίνει ο Kindness με το ντεμπούτο του, World You Need A Change Of Mind. Ο πολύ νέος  Adam Bainbridge, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ξεκλέβει στοιχεία από το electropop, το indie αλλά και από disco και house και φτιάχνει τραγούδια, που βγάζουν ένα συναίσθημα ειλικρινών προθέσεων και ευγένειας, δικαιολογώντας έτσι το παρατσούκλι που έχει επιλέξει. Οι ρίζες της μουσικής του βρίσκονται στα 80s, άλλωστε κριτικοί έχουν εντοπίσει επιρροές από τον  Prince, τον Larry Levan, αλλά και τους Talking Heads. Χαρακτηριστικό είναι πως ίδιος ο Kindness διασκευάζει πιο underground καλλιτέχνες της ίδιας δεκαετίας, όπως τους Trouble Funk στο καταπληκτικό That's Alright.  

Ωστόσο, μέσα σε αυτή την ομολογούμενη κυριαρχία των ψηφιακών μέσων και ανάλογων εκφράσεων στη μουσική σκηνή, υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που επιμένουν σε έναν ήχο ηθελημένα παλιακό και αναλογικό. Και δεν εννοώ μεγάλους σε ηλικία κυρίους που έχουν χάσει και ξεχάσει τις εξελίξεις. Ο αφρικανικής καταγωγής Βρετανός Michael Kiwanuka είναι 24 ετών, αν όμως ακούσεις την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο Home Again, πιστεύεις πως επέστρεψες στις δεκαετίες του 60 και του 70. Ο Michael Kiwanuka έρχεται με ένα ύφος ώριμο και κατασταλαγμένο, που φέρνει κοντά τον folk τραγουδοποιό και τον soul τραγουδιστή, θυμίζοντας τον πρόσφατα χαμένο Terry Callier, τον Richie Havens, αλλά και την τεράστια Nina Simone. Δέκα μελωδικά τραγούδια ατόφιων συναισθημάτων και ειλικρίνειας ανάγουν τον Kiwanuka σε πραγματικό πουλέν του πιο φρέσκου singing-songwriting. 

Το πρώτο μέρος με τα καλύτερα για το 2012 θα κλείσει με μια σπάνια, αλλά ωραία συγκυρία, καθώς δύο από τα άλμπουμ που έχουμε ξεχωρίσει μοιράζονται τον ίδιο ακριβώς τίτλο. Έτσι, Home Again ονομάζεται και το πρώτο άλμπουμ του ντουέτου Attune από τη Γερμανία. Ο Johannes Hetrich στα ηλεκτρονικά με τη πολύτιμη συνδρομή του αδερφού του Gabriel, ο οποίος τυχαίνει να είναι πολυοργανίστας, έφτιαξαν το σχήμα των Attune. Η μουσική τους κινείται σε trip hop και downtempo δρόμους, επηρεασμένη από αγαπημένους καλλιτέχνες, όπως ο Bonobo, o DJ Shadow και ο Four Tet. Με τέτοιες επιρροές, δεν μπορούμε παρά να συναντήσουμε ένα στοιχείο έντονης μελωδικότητας και μια ζεστή συναισθηματική ατμόσφαιρα. Τα beats και τα λοιπά ηλεκτρονικά στοιχεία θυμίζουν αναλογικούς ήχους από smooth jazz και funky μουσικές και συνοδοιπορούν με καλοπαιγμένες κιθάρες, πλήκτρα και διάφορα άλλα έγχορδα και πνευστά. Το Home Again των Attune διατίθεται δωρεάν προς downloading· επίσης το συγκεκριμένο σχήμα αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να γνωρίσετε την αξιόλογη καλλιτεχνική ομάδα Antime, που εδρεύει στη Βαυαρία. 

Οι πανομοιότυπες εικόνες στην αρχή και στο τέλος του κειμένου προέρχονται από Lux του  Brian Eno, συγκεκριμένα εμπεριέχονται ως εκτυπώσεις στη βινυλιακή έκδοση του άλμπουμ.  

6 remixes για το 2012

Ένα σχετικά γρήγορο ψάξιμο στα φετινά μουσικά κιτάπια άρκεσε ώστε να ξεδιαλεχτεί μια ομάδα από τα πιο αγαπημένα remixes για το 2012. Βέβαια η αλήθεια είναι, πως δεν ήταν και δύσκολο να επιλεχθούν, αφού αυτά τα κομμάτια έπαιξαν συχνά τόσο σε ηχεία σπιτικά, όσο και σε ραδιοφωνικά, ακόμα και σε ολοένα και συχνότερες DJ εμφανίσεις στην πόλη μας. Προφανώς, τα αξιόλογα remixes που έπεσαν φέτος στην αντίληψη της Εκπομπής που ψάχνει τίτλο δεν ήταν μονάχα έξι, αλλά, οι συγκεκριμένες επιλογές, εκτός απ’ το ότι αναδείχθηκαν σε best of the best της χρονιάς, με τη σειρά που έχουν οργανωθεί παρακάτω, συνθέτουν, κάτα κάποιο τρόπο, μια μουσική αφήγηση.


Ned Donehy - Get It Up For Love (Coyote Salinas Sunset edit)

 

Η μελωδική AOR μπαλάντα του Ned Donehy, η οποία στην πορεία των χρόνων και χάρη σε DJs όπως ο Harvey, αναδείχθηκε ως ένα balearic classic, στα χέρια του ντουέτου Coyote ελαφρώς μεταμορφώνεται. Στο edit που επιμελούνται οι Βρετανοί παραγωγοί, η διάρκεια του original μεγαλώνει, με την προσθήκη ορχηστρικών μερών, και ο ήχος, εμπλουτισμένος με dub στοιχεία, αποκτά μια πιο ψυχεδελική οπτική. Έτσι το Get It Up For Love, ενώ συνεχίζει να αποπνέει σκονισμένη γοητεία, γίνεται περισσότερο κατάλληλο για καλοκαιρινά αράγματα σε μεσογειακές παραλίες.



Marvin Gaye – What’s Going On (S-Man remix)

  
Το να ρεμιξάρεις το αριστούργημα του Marvin Gaye είναι ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Κι όμως, ο Αυστραλός S-Man τα καταφέρνει περίφημα, δίνοντας στο πρωτότυπο hip hop προσανατολισμό. Με ευφυέστατο τρόπο ξεκλέβει ένα sample από το τραγούδι Hate It Or Love It από τους 50 Cent και The Game (οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν αντλήσει από ένα παλιό soul κομμάτι, το Rubberband των Trampps) και στη συνέχεια το παντρεύει με το original. Μια συνεχής αναφορά σε όλον τον πλούτο της μαύρης μουσικής, η οποία δεν καταλήγει σε ήχο τεχνικό και ψυχρά μοντέρνο, αλλά σε ένα remix φουλ από ζεστά συναισθήματα.



Swan Lee’s Ping Pong Orchestra – San Diego (Phil Mison remix)




Ο Swan Lee είναι ένας από τους αξιολογότερους καλλιτέχνες της downtempo electronica και του funk στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το 2008 κυκλοφόρησε το καταπληκτικό κομμάτι San Diego, ένα ταξίδι στo ψυχεδελικά ποπ  των 60s, σε στιλ funk και ρυθμό bossa nova. Μέσα στο 2012 η νεοσύστατη εταιρεία Picadilly Records το επανακυκλοφόρησε ως single, συνοδευόμενο από ένα κεφάτο remix που φέρνει την υπογραφή του παλιού resident DJ του Café Del Mar, του μάγου Phil Mison. Όπως η εκδοχή των Coyote στο τραγούδι του Ned Donehy, έτσι κι αυτή του Phil Mison στο San Diego, υποκύπτει στη γοητεία μιας "κουλτούρας καλοκαιριού".



Pharao Black Magic – The Amulet (Reverso 68 remix)

Δεύτερη εμφάνιση του Phil Mison σε αυτή την λίστα, με ένα remix που έχει επιμεληθεί παρέα με τον Pete Herbert. Βάση του ντουέτου, που ονομάζεται Reverso 69, το κομμάτι The Amulet, με το οποίο πρωτοεμφανίστηκαν οι Ελβετοί Pharao Black Magic. Από το ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό original, οι Reverso 68 έχουν κρατήσει το μελωδικό στοιχείο, μαζί μ’ ένα sample από τα φοβερά φωνητικά του Peter Coyle. Ωστόσο, το remix αποτελεί ένα καλογυαλισμένο deep house κομμάτι σε midtempo ρυθμό που μάλλον θα ανοίξει στον ακροατή την όρεξη για χορό.


Oberst & Buchner feat. Midimum – Today I Feel (Alex q remix)


 
Εδώ έχουμε με ένα κομμάτι που αυτή τη χρονιά έχω προσωπικά ακούσει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο. Ο  παραγωγός Alex q κατάφερε να φέρει τον κάμποσο πειραματικό ήχο της γερμανικής καλλιτεχνικής ομάδας Antime (στην οποία προτείνω να δώσετε βάρος), στα tracklists των clubs. Οι Oberst & Buchner, με τη βοήθεια του Midimum στα φωνητικά, δημιούργησαν ένα εσωστρεφές ambient τραγούδι, που κυριαρχείται τόσο από λυρισμό, όσο και από μινιμαλισμό. Ο Alex q κόβει και ράβει, ώστε η χαρμολύπη του original να διοχετευτεί σ’ ένα μεθυστικό dance ρυθμό. Επίσης, το remix συνοδεύεται κι από ένα πολύ όμορφο videoclip που μπορείτε να απολαύσετε στη αμέσως προηγούμενη ανάρτηση.


Ludovico Einaudi – Una Mattina (Nico Pusch bootleg remix)

 
Αν, αυτή η σειρά των έξι remixes αποτελεί ένα μουσικό ταξίδι, τότε το καταλληλότερο κλείσιμο δεν μπορεί παρά ν’ ανήκει στο πιάνο του Ludovico Einaudi. Σίγουρα τα λίγα λόγια που αφορούν αυτό το remix δεν περιγράφουν επαρκώς τη κορυφαία μουσική του Ιταλού συνθέτη. Πάντως, το minimal techno beat που προσθέτει ο Nico Pusch στο Una Mattina (που μπορείτε να βρείτε στο ομώνυμο άλμπουμ του 2004) δένει υπέροχα με την αντίστοιχη minimal, αλλά τόσο μελωδική αντίληψη του Einaudi.

 Η μουσική μας αφήγηση λοιπόν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με την εξής εικόνα: ξημέρωμα, μ’ ένα ζεστό καφέ στο χέρι βλέπεις τον ήλιο ν’ ανατέλλει κι από πίσω παίζει η εκδοχή του Nico Pusch στο Una Mattina…


πηγή εικόνας

Ψάχνοντας νέες μουσικές, αναζητώντας νέους ήχους

Την Τετάρτη 14 του Νοέμβρη,  στον ραδιοφωνικό αέρα δραπέτευσε μια ιδιαίτερη Εκπομπή που ψάχνει τίτλο. Πιστός στο άτυπο μότο της ραδιοφωνικής μου απόπειρας: "ψάχνοντας νέες μουσικές, αναζητώντας νέους ήχους", έκανα ένα αφιέρωμα σε καλλιτέχνες, παραγωγούς και μπάντες που καλύπτουν τους εξής δύο όρους: πρώτον είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό, μπλέκοντας τον καλώς εννοούμενο ερασιτεχνισμό με μια αγάπη για τη δημιουργία και μ’ αυτό το πρίσμα μπορούν να θεωρηθούν underground. Δεύτερον, κυκλοφορούν εντελώς φρέσκια μουσική·  πιο συγκεκριμένα στην εν λόγω εκπομπή, τα περισσότερα κομμάτια που επιλέχθηκαν είναι από το 2012.

Η αρχική σκέψη ήταν ν’ ανέβει η εκπομπή της 14 Νοέμβρη στο Mixcloud, ώστε να μπορέσετε να την ακούσετε κι από κει. Αλλά, λίγο οι γεμάτες δουλειές αυτές μέρες, λίγο ο δισταγμός να φορτώσω τη σελίδα στο Mixcloud μ' ένα σωρό παλιές εκπομπές, κατέληξα σε μια απλή λίστα των κομματιών που παίχτηκαν. Σχεδόν όλα –εξαιρέσεις αποτελούν τα δύο τελευταία– μπορείτε να τα βρείτε για δωρεάν downloading. Και πώς το κάνετε αυτό; Ο τίτλος του αντίστοιχου κομματιού λειτουργεί ως link. Όπου δεν υπάρχει downloading, το link οδηγεί σε μια απλή ακρόαση.


Smook & Haikarahakuti – Sun To You
Studebaker’s Blacksmith Shop – Elimination Of Danger
RΠR – Kappa Psi Lamda
Moodive – Almost Gone
Chrome Sparks - <3 & Soul
Rain Lakota – You Were There*
The Son And Heir – Tetherball
Oberst & Buchner feat. Midimúm - Today I Feel (Alex q remix)
Pacific Horizons – Club Meds (Skateboard mix)
Twisted Loops – The Day That Turns Your Life Around


*το συγκεκριμένο κομμάτι μέχρι πριν λίγο καιρό υπήρχε αναρτημένο στην ιστοσελίδα Soundcloud, αλλά τώρα δεν μπορώ να το βρω. Ας ελπίσουμε πως θα επανέλθει…


πηγή εικόνας  (μια βροχερή άποψη της παραλίας του Βόλου)

Blind Foley - Leith Mindstate EP (2010, Renegade Screw)

  Καιρός πια να παρουσιάσουμε το συγκεκριμένο EP, το οποίο τελικά έχει αναδειχθεί σε ένα από τα αγαπημένα μου ακροάματα κατά τα τελευταία χρόνια. Από το 2010 που κυκλοφόρησε προς free downloading στο διαδίκτυο, το έχω ακούσει πολλές φορές στο σπίτι μου,  έχω κάμποσες φορές παίξει κομμάτια του στην εκπομπή στο ραδιόφωνο, αλλά και στα DJ sets των Brkn Glssz.

Το Leith Mindstate EP δεν έχει να μας πει κάτι το πολύ ρηξικέλευθο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ηλεκτρονική μουσική υψηλών ποιοτικών στάνταρντ. Ένα από τα βασικά στοιχεία που με γοητεύουν γενικά στη μουσική, στη δουλειά του Blind Foley βρίσκεται και με το παραπάνω: το πάντρεμα ήχων διαφορετικών με εκλεκτική διάθεση και μπόλικη μαστοριά. 

Στο Leith Mindstate, οι διαφορετικοί ήχοι μπλέκονται και εναλλάσσονται σαν σε μια ιστορία, μια αφήγηση η οποία όμως δεν αποτελείται από χαρακτήρες και γεγονότα, αλλά από μουσικά στιλ και, βέβαια, συναισθήματα. Δημιουργός της μουσικής ιστορίας και αφηγητής της, ο τυφλός –όπως τουλάχιστον δείχνει το παρατσούκλι που έχει επιλέξει– καλλιτέχνης μας. 

Αρχικά, το σκηνικό είναι στημένο ατμοσφαιρικό και ελαφρώς μελαγχολικό, ένα βροχερό απόγευμα στην πόλη Leith της Σκωτίας. Έτσι και το εναρκτήριο κομμάτι, Rain On Leith, ισορροπεί ανάμεσα σε ambient και nu jazz. Σταδιακά, στα επόμενα τρία κομμάτια (Cordoba, Swell Box, Penguin Parade) η ψυχολογία φτιάχνει, η διάθεση φωτίζεται και η μουσική γίνεται ολοένα πιο χορευτική και δυναμική, χωρίς όμως να χάνεται το στοιχείο της ατμόσφαιρας, το οποίο τονίζεται από τα ρετρό jazz στοιχεία. Ειδικά ακούγοντας το Penguin Parade, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε μια σειρά πιγκουίνων να… παρελαύνει μπροστά μας. 

Στα τελευταία δυο κομμάτια, το σκηνικό και πάλι αλλάζει. Το Mmm Banana Flats I Love You ξεκινά με έναν ελαφρώς dubstep ρυθμό, για να ενταχθούν στη συνέχεια και techno στοιχεία. Βέβαια, επιρροές από το techno, συγκεκριμένα την πιο μινιμαλιστική πλευρά του, ο  Blind Foley είχε φροντίσει να εισάγει και στα πρώτα κομμάτια του EP, αλλά το τελευταίο, Kung Fu Kick, αποτελεί ένα άψογο δείγμα minimal techno, φουλ από μελωδικότητα και ατμόσφαιρα. 

Παράλληλα ο συναισθηματικός τόνος συνεχίζει χαλαρός, αισιόδοξος και, όπως φανερώνουν και οι τίτλοι των κομματιών, σαρκαστικός. Αυτή η διάθεση του Blind Foley να κάνει χιούμορ, ακόμα περισσότερο να αυτοσαρκαστεί, διακρίνεται και από το μίνι "βιογραφικό" του στο Soundcloud.         
                               
Να σημειώσω ότι το Leith Mindstate EP, βρίσκεται σε δύο διαφορετικές εκδόσεις με ελαφρώς διαφοροποιημένο tracklist. Δηλαδή, τη θέση των Swell Box και Penguin Parade παίρνει το Phobos Landing, επίσης κάπου ανάμεσα σε dubstep και techno, ίσως για να δοθεί στο όλο EP ένας πιο abstract-electro τόνος. Η εναλλακτική εκδοχή προς free downloading εδώ.

Nu summer beats

Σε αντίστιξη με την προηγούμενη ανάρτηση, με ένα ραδιοφωνικό ταξίδι σε παλιές ηλεκτρονικές μουσικές, η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο της Τετάρτης 27 Ιούνη ήταν αφιερωμένη σε φρέσκια electronica. Σταθερά στοιχεία, το εκλεκτικό γούστο, οι δυνατές μελωδικές γραμμές και βέβαια, λόγω εποχής -και όχι μόνο- η χαλαρή καλοκαιρινή ψυχολογία.

nu summer beats 

  

Υπόψιν ότι μερικά από τα κομμάτια της εκπομπής μπορείτε να τα "κατεβάσετε" νόμιμα από τα διαδίκτυο. Ορίστα τα links:

Catzilla - Chillwave Sessions 1

Mondano - Yes We Can't (Lanzarote remix)

Underworld - Bird 1 (Morocco Junction remix)

YACHT - I Walked Alone (Larry Gus remix)

πηγή εικόνας