Summer Shadowland

Στην αρχή του καλοκαιριού (6/6/2020), το Paranoise Radio μεταδόθηκε ένα 12ωρο αφιέρωμα στη τζαζ μουσική, με τους παραγωγούς να παρουσιάζουν ζωντανά ή προηχογραφημένα sets. Τα δικά μου περίπου 70 λεπτά μπορούν να χαρακτηριστούν τζαζ, αλλά περισσότερο τζαζεμένα...  

Μια θερινή χώρα των σκιών, που νομίζω πως ταιριάζει και στα πρώτα βήματα του Σεπτέμβρη.

Καλή ακρόαση...

Στη φωτογραφία η Έλλη Λαμπέτη

Οι Marvin & Guy στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης

Είναι αναμφισβήτητο πως η Ιταλία έχει μια σημαίνουσα παράδοση στη μουσική, από την προκλασική και κλασική ως τη τζαζ, τη ροκ και την ηλεκτρονική. Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της ευρύτερα ποπ μουσικής ιταλικής προέλευσης, με μία ιδιαίτερη εστίαση στις εξελίξεις που οδήγησαν το prog-jazz rock των 70s στο disco και στο electro, με κατάληξη το φαινόμενο που ονομάζεται italo-disco. 

Το περίπου δίωρο DJ set που παρουσίασαν οι Marvin & Guy στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πριν λίγες μέρες, δηλαδή το βράδυ της Κυριακής 9 Μάιου, αν και άνηκε ξεκάθαρα στην dance electronica, ωστόσο είχε υπαινιγμούς σε αυτή την μοναδική πορεία που αναφέραμε παραπάνω. Οι Alessandro Parlatore και Marcello Giordani από την Πάρμα παρουσίασαν ένα συναρπαστικό set που κινητοποίησε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. 

Επομένως, αυτό το κείμενο δεν αποτελεί μία σφαιρική και αντικειμενική παρουσίαση του party που διοργάνωσαν οι ομάδες Street Outdoors και CHICness την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, παρόλο που, αφενός το warm-up των DJs του Street Outdoors ήταν ιδανικό για ένα απόγευμα με θέα τον Θερμαϊκό, αφετέρου ο Ολλανδός Masalo προσέφερε ένα εκλεκτικό και ξεσηκωτικό afro house-disco πρόγραμμα και τέλος, μιας και ειλικρινά δεν έχω ιδέα για τον τελευταίο εμφανιζόμενο της βραδιάς Milo Spykers, καθώς δεν τον παρακολούθησα καν, θα ασχοληθώ αποκλειστικά με τους Marvin & Guy. 

Μετά από μια μικρή καθυστέρηση λόγω βροχής και την εμφάνιση του Masalo, στα decks ανέβηκαν οι Ιταλοί φίλοι μας, με ένα εναρκτήριο track που έβαλε απευθείας στο νόημα τους μυημένους: ένα – τουλάχιστον άγνωστο σε μένα- remix του Pagaia του Toni Esposito. Μόλις συνειδητοποίησα την οικεία φωνητική μελωδία, ενθουσιάστηκα καθώς τους τελευταίους μήνες έχω κάνει μια βουτιά στα άλμπουμ του Esposito από το Rosso Napoletano (1975) ως το Tamburo (1982). Το ξεκίνημα, λοιπόν, έγινε σε αγνό ιταλιάνικο στιλ! 

Στη συνέχεια του back to back set τους οι δύο Παρμεζάνοι έμπλεξαν αριστοτεχνικά τα ψυχεδελικά techno ακόμα και trance sequences με ζεστά και γήινα synths και beats που παρέπεμπαν στην disco και στη house. Φυσικά, οι δύο συνεργάτες έκλειναν συχνά το μάτι στον εξίσου underground και πιασάρικο κόσμο του italo-disco, ενώ ακόμα περισσότερα στοιχεία δανείζονταν από τον afro-coscmic ήχο ενός Daniele Baldelli ή ενός DJ Mozart. Ωστόσο, τις επιλογές τους δεν ήταν παρούσα μόνο η δεκαετία του ’80, αλλά και αυτή του ’90 (κυρίως των αρχών της), σε βαθμό που συχνά στο νου μου ερχόταν το αξέχαστο hit Xta Si, Xta No του Chimo Bayo… 

Έτσι, οι Marvin & Guy έχτισαν ένα εκλεκτικό dance set που συνδύαζε τη μουντάδα, τη μοναχικότητα και την φρενίτιδα ακόμα μιας καθαρά τεχνολογικής αστικής μουσικής με μία μεσογειακή αύρα. Μια τέτοια αισθητική βρήκα στα αστικά κέντρα της Ιταλίας, τόσο στο Μιλάνο όσο και στη Νάπολη, δύο πόλεις τόσο διαφορετικές αλλά με κοινό χαρακτηριστικό τη συμπόρευση της αστικής ανάπτυξης με μια αίσθηση μεσογειακής δροσιάς, λαϊκότητας και πάθους. Άλλωστε την ίδια συμπόρευση, ως ένα βαθμό, συναντάται και στη Θεσσαλονίκη.

Ο Marcello και ο Alessandro έκλεισαν το πρόγραμμά τους με ένα εκπληκτικό rare groove τραγούδι σε italo-electro στιλ, το οποίο δυστυχώς δεν γνωρίζω… Δεν σας κρύβω πως χρησιμοποίησα το Shazam για να το ανακαλύψω, το πρόγραμμα εντόπισε κάποιο τραγούδι, αλλά όχι το σωστό. Καθώς άφηνα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -με τα πόδια μου πονεμένα από τον χορό- συνειδητοποίησα ακόμα μια φορά πως το αινιγματικό και το άγνωστο είναι απαραίτητο συστατικό τόσο ενός πραγματικά καλού DJ set, όσο και της μοντέρνας τέχνης ευρύτερα.

Εικόνα

Η νοοτροπία του David Mancuso στο σήμερα

Σε λίγες μέρες, κλείνουν δύο χρόνια από τον θάνατο του David Mancuso, ενός ανθρώπου που άφησε χαμηλόφωνα και ουσιαστικά τη σφραγίδα του στον χώρο της μουσικής, ειδικότερα στον κόσμο του DJing και της club κουλτούρας.

Την περίοδο της φυγής του Mancuso, ο συνεργάτης του Tim Lawrence, ο οποίος είναι και ο κορυφαίος πανεπιστημιακός ερευνητής της χορευτικής μουσικής και ευρύτερα κουλτούρας σήμερα, επιμελήθηκε δύο αφιερωμάτων, το πρώτο στη διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού Wire και το δεύτερο στην ιστοσελίδα Electronic Beats. Έχουμε να κάνουμε με δύο εξαιρετικά κείμενα, τα οποία συνδυάζουν ένα ζωντανό και σύγχρονο ακαδημαϊκό ύφος με πλούσια γνώση και φυσικά με έναν έντονο συγκινησιακό τόνο που ποτέ όμως δεν πέφτει στην αισθηματολογία. Μέσω αυτών των κειμένων έγινε, τουλάχιστον σε μένα, αισθητή η τόσο ιδιαίτερη φιλοσοφία του David Mancuso.

Ορίστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από το άρθρο στο Electronic Beats:

It can now be concluded that David held on to a remarkably purist set of beliefs through to the day he died. Not once did he advertise a party. Not once did he run the Loft as a club. Not once did he work as a DJ. Not once did he go on tour. Not once did he play a bootleg. Not once did he compromise the dream of running his parties as a space where everyone was welcome as equals. Not once did he play music at a level that could damage the ears of his dancers. Not once did he select a record that he thought was less than optimal for the situation at hand.

Είναι φως φανάρι, λοιπόν, ότι η νοοτροπία του David Mancuso αποστασιοποιείται από τον δρόμο που έχει πάρει το DJing και το clubbing ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Όσο για τη χώρα μας, δεν νομίζω κάποιος να έχει ζήσει μια τόσο στοχευμένη και βαθιά εμπειρία διοργανωμένη από Έλληνες. Ωστόσο, γνωρίζω πως κάποιοι λίγοι φίλοι της μουσικής, ιδιαίτερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οργανώνουν μουσικές εκδηλώσεις, party και στέκια που - τις περισσότερες φορές συνειδητά ή ακόμα και ασυνείδητα- έχουν επηρεαστεί από τον μεγάλο Νεοϋορκέζο.

Τώρα, σε μία επαρχιακή πόλη, όπως είναι ο Βόλος, ένα σύνολο οπισθοδρομικών και θα έλεγα γελοίων κοινωνικών συμβάσεων στον τομέα της διασκέδασης, αλλά και οι εμφανείς τάσεις κερδοσκοπίας, εμποδίζουν κάθε ανάπτυξη μιας τέτοιας νοοτροπίας. Κι έτσι, κάποιες φορές, σκέφτομαι πως θα ήταν ωραίο να διοργανώσει η αφεντιά μου - φυσικά μαζί με καλούς φίλους και ομοϊδεάτες, κάποιοι από τους οποίους μπορεί να είστε εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο - ένα ιδιωτικό, εκλεκτικό και γεμάτο θετικά συναισθήματα party, αναπόφευκτα χωρίς την ξακουστή ακραία audiophile προσέγγιση του Mancuso, αλλά οπωσδήποτε μακριά από τις φωτογραφίες, τα κινητά και τα social media. Απλά χρειάζεται θάρρος, μεράκι και φαντασία. Ίδωμεν...

Για όποιον θέλει να ψάξει περισσότερο σχετικά με τον David Mancuso, μπορεί να διαβάσει μία εκτενή συνέντευξή του, καθώς και μια επικής έκτασης ανοιχτή συζήτηση φίλων, συνεργατών και συμμετεχόντων στα party του, πάνω στη λογική της προφορικής ιστορίας.

Κλείνουμε με το πιο ουσιώδες, δηλαδή τη μουσική:

>

Φεστιβάλ Οδύσσεια

Η παρουσίαση του Odyssia Festival που ακολουθεί δεν διεκδικεί δάφνες αντικειμενικού δημοσιογραφικού πνεύματος,  για δύο λόγους. Πρώτα και σημαντικότερα, αν και παρευρέθηκα τις 4 από τις 5 μέρες της κορύφωσης της γιορτής (1-4 Σεπτεμβρίου), δεν παρακολούθησα όλους τους DJs, ακόμα περισσότερα δεν πήγα σε κανένα boat party, επιλογή που εκ των υστέρων μετάνιωσα. Έπειτα, ο ενθουσιασμός μου για αυτό το φεστιβάλ, ήδη από την πρώτη διαδικτυακή δημοσιοποίηση του μέσα στην Άνοιξη, ήταν τόσο μεγάλος, που ακόμα δυσκολεύομαι να κρίνω 100% αντικειμενικά… Πάντως, δεν σκοπεύω να σας κουράσω με φλυαρίες, αλλά υπόσχομαι να παραμείνω ουσιώδης και συνοπτικός.

Ξεκινάμε, λοιπόν, από τα θετικά και αρνητικά της διοργάνωσης. Πρώτο και βασικό plus το ονειρεμένο line-up, το οποίο μετρούσε μερικούς από τους διαχρονικά κορυφαίους DJs, καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια επιδεικνύουν ασίγαστη αφοσίωση στην dance μουσική και στους ακροατές της και όχι στο εύκολο χρήμα, που φέρνει και αναπόφευκτη πτώση της καλλιτεχνικής ποιότητας. Αλλά και ο χώρος διεξαγωγής, το beach bar Cariocas, που επισκέφτηκα για πρώτη φορά, κινείται στο ίδιο επίπεδο. Ένας χώρος καλαίσθητος και λιτός που μεταδίδει ειλικρίνεια, ένα καταφύγιο των αληθινών φίλων της μουσικής. Να σημειωθεί, τέλος, και η πολύ καλή οργάνωση, από τις ώρες εμφάνισης των καλλιτεχνών ως τη διαρρύθμιση και βέβαια το θεμελιώδες στοιχείο του ήχου.

Ωστόσο, πλάι σε στοιχεία με θετικό πρόσημο, υπήρχαν και κάποια με αρνητικό. Αν και τόσο ο ενθουσιασμός μου, όσο και ο σεβασμός μου για τους ανθρώπους που διοργάνωσαν το Odyssia είναι αισθήματα δεδομένα, η αυστηρή εποικοδομητική κριτική είναι απαραίτητη. Το βασικό μειονέκτημα ήταν οι τιμή του αλκοόλ, η οποία εμπόδιζε έναν επισκέπτη με μέτριο ως συμπαθητικό budget να περάσει ένα μεγάλο μέρος της μέρας του εντός του Cariocas και να απολαύσει το πρόγραμμα. Θεωρώ ότι, ειδικά για όσους επέλεξαν το εβδομαδιαίο εισιτήριο, κάποιες εκπτώσεις και προσφορές ήταν απαραίτητες. Παράλληλα, οι υπάλληλοι της εταιρίας security ήταν αδικαιολόγητα αυστηροί. Για παράδειγμα, είναι απαράδεκτο να ψάχνονται οι τσάντες των επισκεπτών ενώ βρίσκονται στον χώρο του φεστιβάλ και προφανώς έχουν ήδη ελεγχθεί στην είσοδο…

Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά και ας περάσουμε στο πιο ενδιαφέρον μέρος της γιορτής, στις εντυπώσεις που έπλασαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, όσους κατάφερα να παρακολουθήσω δηλαδή:

Οι Invisible City έτυχε να είναι οι πρώτοι που ακούσαμε, πρωτομπαίνοντας στο Cariocas (Πέμπτη 1 Σεπτ.). Αν και στη θεωρία το ντουέτο έπαιρνε άριστα, έχοντας μελετήσει τον συνδυασμό ανάμεσα σε disco, afro, house και τα σχετικά, στην πράξη θα έλεγα πως ίσα-ίσα έπιαναν τη βάση, καθώς από το set τους έλειπε ο ρυθμός, το flow και η προσωπικότητα. 

Ο Lovefingers που ακολούθησε, παρουσίασε ένα απρόσμενα χορευτικό set, σε ωραίο deep, abstract και tribal house, με το απαραίτητο disco καρύκευμα. Δυστυχώς, μάλλον λόγω κακού προγραμματισμού, έπαιξε μονάχα μία ώρα.

Κάπως έτσι έφτασε και η σειρά του αδιαμφισβήτητου star της όλης διοργάνωσης. O DJ Harvey, φάνηκε πίσω από τα decks άνετος και χαμογελαστός όπως πάντα, μπροστά σε ένα ενθουσιασμένο κοινό.  Στη διάρκεια της εμφάνισής του, παρέμεινε  πιστός στο προσωπικό στιλ του, μπλέκοντας εκλεκτικά και ψυχεδελικά cosmic disco, synthpop και deep house. Η απόλαυση της παρακολούθησης ενός από τους αγαπημένους μου DJs ήταν έντονη, αλλά θεωρώ ότι ο Harvey δεν έδωσε και τον καλύτερό του εαυτό. Ίσως δεν τον βοήθησε και το κοινό, ένα μέρος του οποίου αποτελούταν από επιδειξιομανείς hipsters με πολύ κακή αισθητική. 

Την επόμενη μέρα (Παρασκευή 2 Σεπτ.) φτάσαμε στο Cariocas, ενώ ο Boo Williams προσέφερε απλόχερα την τέχνη του στον λαό. Κάποια διαδικτυακά mix του που είχα ακούσει τον αδικούν: live είναι χορευτικός, ξεσηκωτικός, σε άριστη επικοινωνία με το κοινό. Οι επιλογές  του περνούσαν ένα σαφές αισθητικό, κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα συναδέλφωσης, ανθρωπιάς και απόρριψης κάθε μισαλλοδοξίας.  Ήμασταν τυχεροί που μπροστά μας ξεδιπλώθηκε το μεγαλείο του πραγματικού Chicago house. 

Από την άλλη, ο Kyle Hall που ακολούθησε ήταν αγχωμένος και άπειρος, με αταίριαστες αυξομειώσεις στην ένταση, τη δυναμική και το στιλ της μουσικής του. 

Η τρίτη μέρα (Σάββατο 3 Σεπτ.) ήταν κατά κύριο λόγο αφιερωμένη στο μέγα Francois K. Το τετράωρο set του αποτέλεσε ένα μάθημα DJing, τουλάχιστον εγώ πήρα αρκετές ιδέες και tips. Η ατμόσφαιρα της μουσικής του ήταν εντυπωσιακή, θα την παρομοίαζα με μία πτήση από τα χαμηλά επίπεδα του ουρανού στο αχανές διάστημα και πάλι πίσω. Ειδικά το φινάλε ήταν από τα καλύτερα που έχω ακούσει, ένα jungle και drum n bass ξέσπασμα. Ωστόσο, κάποια electro/EDM tracks που επέλεξε τα βρήκα κάπως άστοχα και αταίριαστα. 

Την ίδια μέρα προλάβαμε και τον Mike Huckaby από το Detroit. O ήχος του ήταν ωραίος, ζεστός και στρωτός, σε κλασικό και ελαφρώς τριπαρισμένο deep house. Παρόλα αυτά, το βινυλιακό του set κατέληγε μονότονο.

Την τελευταία μέρα της παραμονής μας (Κυριακή 4 Σεπτ.), είδαμε τους Βody & Soul, δηλαδή τους Francois K, Joe Claussel και Danny Krivit. Ο Claussel ήταν ακόμα ένας από τους Djs που αδημονούσα να παρακολουθήσω live. Αλλά, ο συνδυασμός των τριών αποδείχτηκε αχτύπητος. Μπορεί να έπαιζαν σε τόσο υψηλή ένταση που ο ήχος παραμορφωνόταν, αλλά πέρα από αυτό το μειονέκτημα, μόνο καλά λόγια έχω να γράψω. Ο κόσμος, ο οποίος ήταν σχεδόν τριπλάσιος σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες, χόρευε παραδομένος στη σοφή συνεργασία των τριών Djs: ο Kevorkian έκανε ενέσεις πειραματισμού και ατμόσφαιρας, ο Krivit επέστρεφε το σετ στις παραδοσιακές και γκρουβάτες disco ρίζες του, ενώ ο Claussel ανέβαζε ρυθμό και ένταση στο ζενίθ. Ακούσαμε και χορέψαμε μία εκδοχή λαοφιλούς και εξωστρεφούς house μουσικής, η οποία ποτέ δεν σκόνταψε στην κακογουστιά.

Κλείνοντας, να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που διοργάνωσαν αυτό το μεγάλο party. Θα μπορούσα βέβαια να μεταφέρω και από κοντά τις ευχαριστίες μου, αλλά λίγο η πολυκοσμία, λίγο η δική μου εσωστρέφεια δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μολαταύτα, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά ανθρώπους με τους οποίους ως τότε είχα επικοινωνήσει μόνο διαδικτυακά, άνθρωποι που αποδείχτηκαν το ίδιο συμπαθητικοί από κοντά. Επίσης, έκανα και νέες ενδιαφέρουσες γνωριμίες, που σίγουρα θα έχουν μέλλον. Πάνω απ’ όλα, χόρεψα, γέλασα και αλάφρωσα από τις ευθύνες και τρεχάματα μιας ολόκληρης χρονιάς.  

Άντε και του χρόνου εις ανώτερα!

photo by L.

τις ρόδες, το τιμόνι, το πεντάλι της

Δανείστηκα ένα στίχο από την Ποδηλάτισσα, το ποιήμα του Ελύτη, για τίτλο της συγκεκριμένης ανάρτησης, καθώς το ίδιο όνομα, δηλαδή Ποδηλάτισσα, μοιράζεται και καφέ-μπαράκι του Βόλου. Εκεί, κάθε σαββατόβραδο η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο μεταφέρει τις μουσικές της. Στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα εξελίσσονται και οι άτυπες σπουδές μας στα μυστικά του DJing...

Τα συστατικά της όλης φάσης, τα απαραίτητα: ωραίος χώρος, καλή παρέα και άποψη. Απαραίτητο συμπλήρωμα, όσο καλύτερη μουσική μπορούμε να προσφέρουμε. Ένα κομμάτι, λοιπόν, του χθεσινοβραδινού (15/12/2012) set στην Ποδηλάτισσα, μπορείτε να βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο. Κρατάει καμιά ώρα, κάποια τεχνικά λάθη στις μίξεις προφανώς και υπάρχουν, αλλά το μουσικό ύφος είναι αντιπροσωπευτικό:

 

Τα λέμε το επόμενο Σάββατο...

Brkn Glssz: first encounter

Monday 5 September 2011, 21.00-23.00

Οι Brkn Glssz (Broken Glasses a.k.a. Γιώργος Ζούκας και Νίκος Φιλιππαίος) είναι το νέο Dj δίδυμο που ξεπηδάει από τους κόλπους του Nova Fm 106 MHz και σας παρουσιάζει back-to-back τις δικές του επιλογές σ'ένα δίωρο χορταστικό set!

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη, από τις 9 το βράδυ!

στον Nova Fm 106

www.novafm106.gr

                                      

facebook

Nova Musica Mediterranea

                                  

                                    

Nova Fm 106

Mediterraneo Beach Bar

                    

http://www.novafm106.gr/index.php/articles/news/1162-nova-usica-mediterranea

facebook

πηγή εικόνας