Top-20 | 2020: #13. Hail Spirit Noir - Eden In Reverse (Agonia Records)

 Ξεκινώ αυτή την παρουσίαση με μία πιο προσωπική παρατήρηση: η αλήθεια είναι πως εδώ και χρόνια η σχέση μου με το metal είναι μικρή και ακούω κάποιες επιλεγμένες μπάντες κατ’ εξαίρεση. Μία σταθερή αξία αποτελούν οι Hail Spirit Noir. Μιλάμε για μια από τις πιο μουσικά ασυμβίβαστες μπάντες σήμερα, ανεξαρτήτως είδους. Σε κάθε άλμπουμ τους ξετυλίγεται μια νέα απρόσμενη περιπέτεια. Προφανώς ξεφεύγουν από τα στεγανά του black metal, αλλά δεν προδίδουν το πηχτό του σκοτάδι, επενδύοντας παράλληλα στην πειραματική του πλευρά. 

Στο τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ τους, Eden In Reverse παρουσιάζουν ένα δαιμόνιο πάντρεμα ανάμεσα στο progressive metal και την πρώιμη ηλεκτρονική μουσική. Ως επιρροές σκέφτομαι κυρίως τους Arcturus και μερικώς τους Opeth. Όπως και να ‘χει όμως, οι Hail Spirit Noir συνδυάζουν με έναν πρωτότυπο τρόπο ένα εξίσου έντονα μελωδικό και επιθετικό prog metal με τους δρόμους που άνοιξαν πριν δεκαετίες κοσμικοί ταξιδευτές όπως ο Klaus Schulze, ο Jean Michel Jarre και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.

Η τεχνική δεινότητα και η συνθετότητα δηλώνουν ισχυρό παρών, χωρίς όμως περιττή πολυπλοκότητα και επιδειξιομανία. Επίσης, μνείας αξίζει και η ισορροπημένη παραγωγή, με την 70s ηχητική άποψη. Το black metal στοιχείο ως μουσικό στιλ είναι αισθητά μειωμένο, αλλά η αίσθηση του κακού παραμένει κυρίαρχη, παίρνοντας μια βαθιά υπαρξιακή, συμπαντική διάσταση. Μια καλή γεύση του ύφους του άλμπουμ δίνουν τα εξαιρετικά Alien Lip Reading και Crossroads.

Ένα από τα κεντρικά στοιχεία του Eden In Reverse είναι το στιχουργικό του concept, το οποίο δένεται άρρηκτα με τη μουσική. Οι στίχοι είναι δύσκολοι, αλλά μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια αλλόκοτη αφήγηση της βιολογικής και κοινωνικής εξέλιξης του ανθρώπου, η οποία προκαλεί όχι μόνο δημιουργία αλλά και καταστροφή. Στο First Ape On Earth ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως ένας “πρωτεύων (με τη βιολογική έννοια) Μεφιστοφελής” (a simian Mephistopheles). Οι  Hail Spirit Noir αξιοποιούν ελεύθερα και δημιουργικά επιστημονικούς, θρησκευτικούς και λογοτεχνικούς συμβολισμούς. 

Λίγοι καλλιτέχνες σήμερα μπορούν να φέρουν εις πέρας με επιτυχία ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα, προσφέροντας ένα μοναδικό μουσικό έργο επιστημονικής φαντασίας. 

Top-20 | 2020: #15. Och - II (Rocket Recordings)

Θεωρώ ότι το ψυχεδελικό ροκ των Σουηδών Och αφορά μια μικρή μερίδα ακροατών, ακόμα και εντός των κύκλων του συγκεκριμένου ήχου. Στο δεύτερο τους άλμπουμ, με τίτλο ΙΙ, βρίσκουμε έναν τύπο ψυχεδελικού ροκ που έχει απεκδυθεί κάθε φιοριτούρα και περιττό στοιχείο και παραμένει μονολιθικά, ταπεινά  και -θα λέγαμε- εμμονικά λακωνικό, πρωτόλειο και οξύ. Η μπάντα παρασύρει τον ακροατή σε ένα απόκοσμο και ονειρώδες ταξίδι, χτίζοντας πειραματικές, αυτοσχεδιαστικές, αλλά και λιτές συνθέσεις. Οι αργοί τελετουργικοί ρυθμοί κυριαρχούν, ενώ που και που, μέσα στην ψυχεδελική αχλή, ξεπροβάλλουν μελωδίες μιας νοσταλγικής επικότητας, όπως φανερώνει και ο τίτλος Pelennor's Fält, ο οποίος έρχεται από το μυθολογικό σύμπαν του βασιλιά Αρθούρου. 

Τα πιο ξεκάθαρα ροκ σημεία, εστιασμένα σε κιθάρα, μπάσο και τύμπανα, εναλλάσσονται με ηλεκτρονικά μέρη, τα οποία όμως επιστρέφουν στις ρίζες, βλ. Tangerine Dream. Ακούστε το χαρακτηριστικό πέρασμα από το μεγαλοπρεπές Baum Baur στο εσωστρεφές Åkkså. Γενικότερα, οι επιρροές των Och είναι κατά βάση στραμμένες χρονολογικά στα 70s και γεωγραφικά στη κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Στην ουσία, πιάνουν τον μίτο που αρχικά ξετύλιξαν οι συμπατριώτες τους Träd Gräs Och Stenar κα Älgarnas Trädgård, χωρίς να στερούνται αγάπης για τo γερμανικό krautrock των Ash Ra Tempel και των Agitation Free. Όμως, την ίδια στιγμή ακούγονται φρέσκοι και πρωτότυποι, καθώς, πρώτον, εμπλουτίζουν τον ήχο τους με στοιχεία από το σαφώς πιο πρόσφατο post-rock και, δεύτερον, δεν αναλώνονται σε δύστροπους και εκκωφαντικούς αυτοσχεδιασμούς, προτιμώντας μια ναΐφ και χαμηλών τόνων προσέγγιση. 

Επομένως, αν και οι Och δείχνουν καταγοητευμένοι από το παρελθόν όχι μόνο της ροκ μουσικής, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης, παράλληλα εκφράζουν το σήμερα. Αυτό γίνεται εμφανέστατο από τον τίτλο που επιλέγουν να δώσουν στην τελευταία σύνθεση του άλμπουμ: Pandemi På Händelö , δηλαδή “η πανδημία στο Χάντελο”, κάνοντας μάλλον έναν οικολογικό υπαινιγμό για τον Covid-19. Ίσως να ξεφεύγω προς μία υπερερμηνεία εδώ, αλλά νομίζω πως η δεύτερη δισκογραφική κατάθεση των Och, μαζί με τη νοσταλγία για ένα ονειρικό παρελθόν, εμπεριέχει αντίστοιχα και μια ειρωνεία προς τη σύγχρονη ηγεμονία του θετικισμού, που απομακρύνει τον άνθρωπο από κάθε διάσταση ονείρου και μύθου. 

Top-20 | 2020: #18. Algol Paradox - アルゴルパラドックス (self-released)

Ήδη στο νούμερο 18 της εικοσάδας με τις, κατά τη γνώμη μου, καλύτερες full-length κυκλοφορίες του 2020 βρίσκεται ένα σημαντικό άλμπουμ. Πίσω από το περίεργο όνομα Algol Paradox κρύβεται ο μουσικός, παραγωγός και DJ Ανδρέας Δημητριάδης. Ο Δημητριάδης είναι πιο γνωστός με το ψευδώνυμο AND.ID, παρουσιάζοντας παραγωγές και DJ set στον χώρο του minimal techno και του deep house. Με το project Algol Paradox όμως προχωρά σε νέα συναρπαστικά μονοπάτια.

Σε ένα σύνολο ορχηστρικών συνθέσεων δουλεμένων σε κάθε λεπτομέρεια, ο Δημητριάδης ενώνει το minimal techno και το microhouse -στιλ που παίζει στα δάχτυλα- με γόνιμα στοιχεία από την kosmische σκηνή. Οι απόηχοι από τα αριστουργήματα του Klaus Schulche, των Cluster και του Harald Grosskopf προσδίδουν αδιαμφισβήτητη ποιότητα. Αυτή η μουσική φαντασμαγορία αποτελεί μία αναπαράσταση κοσμικών και υπαρξιακών ανησυχιών που συνδυάζουν τον συμβολισμό της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, ειδικότερα τον μύθο της θανάτωσης της Μέδουσας από τον Περσέα, με την παρατήρηση του αχανούς σύμπαντος:

Ένα ηχητικό ταξίδι μέσα από το "beaτ" της μουσικής, με προσοχή και αμεσότητα, μια ευκαιρία να μοιραστούμε και να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητά και την εξέλιξή μας.

Πράγματι, αυτή η στοχαστική και μεταφυσική διάσταση της μουσικής του アルゴルパラドックス (Algol Paradox στα ιαπωνικά) είναι εμφανής σε κάθε επίπεδο: τα μινιμαλιστικά μελωδικά θέματα επαναλαμβάνονται υπνωτιστικά, καθώς μπλέκονται με διαστημικά εφέ, πάνω σε στιβαρές μπασογραμμές και σε ένα χορευτικό 4/4 beat. Επίσης, αξιοσημείωτο είναι και ένα ευφυές τζαζ στοιχείο, που πιθανότατα οφείλεται στους συνοδοιπόρους του Δημητριάδη: τον Τάσο Κορκοβέλο στα keyboards  και τον James Wylie -μια μορφή της θεσσαλονικιώτικης σκηνής- στο σαξόφωνο. 

Το ντεμπούτο των Algol Paradox θα βρισκόταν πολύ ψηλότερα στη λίστα των είκοσι καλύτερων άλμπουμ του 2020, αν υπήρχε μεγαλύτερη φροντίδα για τη συγκρότηση και ανάπτυξη αξιομνημόνευτων μελωδιών και ευρύτερα σταθερών δομών, χωρίς να δίνεται τόσο βάρος σε μια κατά βάση αυτοσχεδιαστική minimal techno προσέγγιση. Οπωσδήποτε το μεγαλείο του συγκεκριμένου project ξεδιπλώνεται στη συναυλία που μεταδόθηκε σε live streaming στο πλαίσιο του φετινού διαδικτυακού φεστιβάλ Reworks Connect. Εδώ, ο Δημητριάδης και οι συνεργάτες του συμπράττουν με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Θεσσαλονίκης υπό τη διεύθυνση της Λίζας Ξανθοπούλου, σε ενορχήστρωση Πάνου Κοσμίδη. Το αποτέλεσμα, ένα συναρπαστικό ηλεκτρονικό avant-garde κονσέρτο:

 

Αναμένουμε πως και πως την επόμενη κυκλοφορία των Algol Paradox.