Οι Maserati είναι μία μπάντα από τη Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών και μετρούν ήδη μια δεκαετία παρουσίας. Οι πρώτες του δουλειές κινούνταν σε συμπαθητικές, αλλά – κακά τα ψέματα –όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες post rock φόρμες. Ωστόσο, σταδιακά και ειδικά στις τελευταίες του κυκλοφορίες ο καλλιτεχνικός πήχης του γκρουπ ανέβηκε κατακόρυφα. Έτσι, το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους με τίτλο Pyramid of The Sun (2010) έχει κάτι πραγματικά νέο να δώσει, μια ιδιαίτερη ηχητική σφραγίδα.
Ωστόσο, πριν κάνουμε μια απόπειρα ν’ ανιχνεύσουμε τη μουσική πρόταση του Pyramid of The Sun, δεν γίνεται να μην κάνουμε αναφορά σε ένα σημαδιακό και ιδιαίτερα αρνητικό γεγονός. Το 2009, τον καιρό που οι Maserati ηχογραφούσαν το εν λόγω άλμπουμ, ο ντράμερ τους Jerry Fuchs έπεσε θύμα ενός ατυχήματος και έχασε τη ζωή του. Το σκηνικό της μοιραίας αυτής στιγμής είναι ιδιαίτερα τραγικό… Ο Fuchs συμμετείχε στο συγκρότημα από 2005 και με το ιδιαίτερο παίξιμό του συνετέλεσε ώστε το συγκρότημα, αφενός να βελτιώσει τεχνικά την απόδοσή του, και αφετέρου να ξεπεράσει τις κλασικές post rock φόρμες.
Έτσι, κάποιος θα φανταζόταν ότι, με τον χαμό του Jerry Fuchs, οι Maserati θα έχαναν τον προσανατολισμό τους. Αλλά το Pyramid Of The Sun αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Τα ντραμς είναι άλλωστε κατά κύριο λόγο παιγμένα από τον Fuchs, ενώ κάποια σημεία συμπληρώνει ο νέος ντράμερ Anthony Paterra, ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε ως μέλος του ντουέτου Zombi. Άλλωστε τα ηλεκτρονικά σημεία στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχει αναλάβει το έτερον ήμισυ των Zombi, Steve Moore.
Αλλά, καιρός να έρθουμε και στα περισσότερο μουσικά: στο Pyramid Of The Sun οι Maserati εξελίσουν, αν όχι τελειοποιούν, ένα στυλ που ξεκίνησαν να διαμορφώνουν από την προηγούμενη studio δουλειά τους (Inventions For The New Season, 2007). Η ψυχεδέλεια και το space rock αναβιώνουν μέσα από αποκλειστικά ορχηστρική μουσική με ξεσηκωτικούς ρυθμούς, μινιμαλιστικές μελωδίες και έντονα στοιχεία αυτοσχεδιασμού. Άλλωστε και σε συνέντευξη του σε γνωστό ελληνικό μουσικό ιστότοπο, ο κιθαρίστας του γκρουπ Coley Dennis έδωσε στην μουσική των Maserati τον χαρακτηρισμό «dance - psych».
Έτσι λοιπόν, οι Maserati καταφέρνουν να κινηθούν σε μία προσωπική κατεύθυνση, η οποία ωστόσο έχει τα θεμέλιά της σε μεγάλα ονόματα του παρελθόντος. Εικάζοντας τις επιρροές τους, πρώτα απ’ όλα κανείς εντοπίζει κυρίαρχη τη σκιά των Hawkwind: μονότονο και βαρύ rhythm section, δυναμικές, αλλά ταξιδιάρικες κιθάρες και πρωτόγονα ηλεκτρονικά εφέ. Επίσης, καθώς οι συνθέσεις των Maserati βασίζονται κατά πολύ στον ρυθμό και στο drumming, αισθητή είναι και η παρουσία των Neu! και πιο συγκεκριμένα του ρυθμού motorik. Άλλωστε, τόσο ο Jerry Fuchs, όσο και ο νέος ντράμερ Anthony Paterra ακολουθούν τα διδάγματα του motorik: μινιμαλιστική προσέγγιση, αλλά με γυρίσματα και αλλαγές που ανανεώνουν συνεχώς το ενδιαφέρον του ακροατή.
Ωστόσο, οι αναφορές των Maserati δεν σταματούν εκεί: έχοντας κάνει πιο έντονη πλέον την παρουσία του ηλεκτρονικού στοιχείου, το οποίο όμως συνοδεύεται από μια πιο ρετρό αντίληψη, φέρνουν στο νου κάποιες ξεχασμένες μπάντες πειραματικής disco, εκεί κάπου στα τέλη των 70s˙ χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Space. Τέλος, παρόλο που η απομάκρυνση του συγκροτήματος από το post rock είναι δεδομένη, τα κιθαριστικά μέρη δεν οφείλουν και λίγα στους Mogwai.
Βέβαια, το κουαρτέτο από την Georgia ως ένα βαθμό κουβαλάει και τη φιλοδοξία των παλιών ροκ συγκροτημάτων, κάτι που διακρίνεται από τη δομή του Pyramid Of The Sun. Μια γρήγορη παρατήρηση αρκεί, για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι τη διαδοχή των κομματιών χαρακτηρίζει μια σχεδόν μαθηματική αναλογία. Επίσης, οι τίτλοι των κομματιών φανερώνουν όχι μόνο επιθυμία για φυγή, αλλά και πολιτική ανησυχία (We Got the System to Fight the System).
Για κλείσιμο, η περιγραφή που το ίδιο το γκρουπ έχει επιλέξει για τον ήχο του, είναι συναρπαστική: «Formed at the edge of the new millennium, Maserati is as sleek, sexy and sophisticated as the legendary Italian sports car it takes its name from. It is fitting, then, that the band has dragged the glory years of psychedelic arena rock kicking and screaming into the 21st Century, with the pomposity (and vocals) carefully removed. In its place are white hot flashes of light pulsing to an unstoppable rhythm that will make you want to punch air and drive really fast in a car with wings instead of doors.» (πηγή)
Ωστόσο, οι αναφορές των Maserati δεν σταματούν εκεί: έχοντας κάνει πιο έντονη πλέον την παρουσία του ηλεκτρονικού στοιχείου, το οποίο όμως συνοδεύεται από μια πιο ρετρό αντίληψη, φέρνουν στο νου κάποιες ξεχασμένες μπάντες πειραματικής disco, εκεί κάπου στα τέλη των 70s˙ χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Space. Τέλος, παρόλο που η απομάκρυνση του συγκροτήματος από το post rock είναι δεδομένη, τα κιθαριστικά μέρη δεν οφείλουν και λίγα στους Mogwai.
Βέβαια, το κουαρτέτο από την Georgia ως ένα βαθμό κουβαλάει και τη φιλοδοξία των παλιών ροκ συγκροτημάτων, κάτι που διακρίνεται από τη δομή του Pyramid Of The Sun. Μια γρήγορη παρατήρηση αρκεί, για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι τη διαδοχή των κομματιών χαρακτηρίζει μια σχεδόν μαθηματική αναλογία. Επίσης, οι τίτλοι των κομματιών φανερώνουν όχι μόνο επιθυμία για φυγή, αλλά και πολιτική ανησυχία (We Got the System to Fight the System).
Για κλείσιμο, η περιγραφή που το ίδιο το γκρουπ έχει επιλέξει για τον ήχο του, είναι συναρπαστική: «Formed at the edge of the new millennium, Maserati is as sleek, sexy and sophisticated as the legendary Italian sports car it takes its name from. It is fitting, then, that the band has dragged the glory years of psychedelic arena rock kicking and screaming into the 21st Century, with the pomposity (and vocals) carefully removed. In its place are white hot flashes of light pulsing to an unstoppable rhythm that will make you want to punch air and drive really fast in a car with wings instead of doors.» (πηγή)
