Συμμετοχή στον DJ διαγωνισμό του Soundwave Croatia 2014

 
Ορίστε το μισάωρο σετ που έφτιαξα για να συμμετάσχω στον διαγωνισμό που οργάνωσε το φεστιβάλ Soundwave, το οποίο θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλη στην Κροατία. Χωρίς να το παιδέψω και πολύ, επέλεξα έξι balearic tracks, τα τρία edits και τα άλλα τρία πρωτότυπες συνθέσεις. Θερινά, χαλαρά κι ωραία... 

Ρίξτε μια ακρόαση και, αν θέλετε, διαδόστε το σετ:

Soundwave Croatia 2014 DJ Competition Entry

Εικόνα

Αληθινή μουσική

 "I find television very educating. Every time somebody turns on the set, I go into the other room and read a book." 

Τον τελευταίο καιρό η παραπάνω σατιρική ατάκα του κωμικού Groucho Marx με εκφράζει ολοένα και περισσότερο. Πράγματι, κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση, μετά από λίγο την κλείνω, επειδή τις περισσότερες φορές δε βρίσκω τίποτα έστω και λίγο ενδιαφέρον να δω. Και δεν θέλω να πέσω θύμα της εύκολης προκατάληψης του μέσου διανοουμενίζοντος, ο οποίος απορρίπτει γενικά την τηλεόραση ως μέσο, με ατάκες όπως: «εγώ; Εγώ δεν έχω καν τηλεοπτική συσκευή στο σπίτι μου».

 Άλλωστε και το διαδίκτυο και ειδικότερα τα social media έχουν για τα καλά μολυνθεί απ’ όλες τις αδυναμίες των παραδοσιακών ΜΜΕ. Η οθόνη του υπολογιστή δείχνει να ζηλεύει αυτή της τηλεόρασης ή τις σελίδες των λιγότερο  ποιοτικών εντύπων, όσο αναφορά την προβολή όλων αυτών των τραγελαφικών περσόνων, που αγωνίζονται νυχθημερόν να προβάλουν την εικόνα τους. Και βέβαια στον αγώνα αυτής της προβολής κάθε μέσο είναι θεμιτό: φωτογραφίες της προσωπικής ζωής, ατάκες και σχόλια, διαμάχες και έριδες. Όλος αυτός ο κόσμος μου φαίνεται εντελώς πλαστικός. Για παράδειγμα, τα πλούσια σκηνικά ενός σόου ανάδειξης νέων τραγουδιστικών ταλέντων, αλλά και το πάθος κι η συγκίνηση κριτών και κρινόμενων, συναισθήματα που πηγάζουν με το πρώτο, εύκολο ερέθισμα.

 Και το χειρότερο είναι ότι στα social media, απλοί άνθρωποι, φάτσες που, ειδικά αν ζεις σε μια μικρή πόλη, συναντάς συχνότατα, μιμούνται αυτή την πλαστική νοοτροπία. Άλλωστε, η πρωτογενής ιδέα ενός διαδικτυακού προφίλ εμπεριέχει και την προβολή μιας εικόνας του αληθινού προσώπου, μιας αντανάκλασης τις περισσότερες φορές ωραιοποιημένης. 

Βέβαια όλες οι παραπάνω σκέψεις έχουν αποτυπωθεί ουκ ολίγες φορές. Απλά, μου φαίνεται κωμικοτραγικό, σε μια χώρα όπως η δική μας και σε μια περίοδο που οικονομικά και πολιτικά μοιάζει με ένα τούνελ, του οποίου την έξοδο δε διακρίνει κανείς, αυτή η τάση για τη μιντιακή προβολή και εικόνα που δεν βρίσκει ανταπόκριση στο πραγματικό να διευρύνεται ολοένα και περισσότερο και πλέον να καλύπτει όχι μόνο χώρους εδώ και πολύ καιρό αλωμένους, βλέπε δημοσιογραφία, αλλά και πιο αυστηρούς ή, καλύτερα, σοβαροφανείς, όπως αυτός της πολιτικής… Αλλά, ευτυχώς, ο πραγματικός κόσμος είναι πολύ διαφορετικός, έχει κάτι το ευχάριστα σκονισμένο και ατελές, έχει έναν βαθιά υπαρξιακό χαρακτήρα. Ο πραγματικός κόσμος είναι κάτι που βιώνεις, με τις θετικές και τις αρνητικές του στιγμές, και όχι μια απαστράπτουσα παροδική εικόνα.

Βέβαια, θα μου πείτε, ποιά η σχέση αυτών των σκέψεων με τη μουσική; Μα, η μουσική, όπως και κάθε τέχνη μπορεί να γειώσει όσους συμμετέχουν σε αυτή, τόσο τους πομπούς όσο και τους δέκτες,  στην πραγματικότητα με ισχυρούς δεσμούς. Αν και τα νοήματα, οι ιδέες, τα μέσα και τα σύμβολα της τέχνης, πιο συγκεκριμένα στην περίπτωσή μας της μουσικής, πολλές φορές είναι δύσκολα και χαμένα σε άλλους γαλαξίες,  συχνά η διαδικασία δημιουργίας και διάδοσής της φανερώνει πτυχές και στιγμές της αληθινής ζωής. Κι ευτυχώς το διαδίκτυο έχει συνδράμει πολύ, ώστε να βλέπουμε τέτοιες στιγμές δημιουργίας και πρόσληψης της μουσικής ολοένα συχνότερα. Πλέον, κυρίως οι δημιουργοί, οι μουσικοί, αλλά και οι κριτικοί, ακόμα και οι ακροατές έχουν την επιλογή να βγουν από τον πλαστικότατο λαβύρινθο της μουσικής βιομηχανίας. Πλέον, παρέες ανθρώπων που έχουν έρθει σε επαφή και συνεργασία μέσω του διαδικτύου, φτιάχνουν μπάντες, ομάδες και κολεκτίβες (λέξη μοδάτη, αλλά εδώ χρήσιμη), στα πλαίσια των οποίων πραγματώνεται ένα πηγαίο μουσικό αλισβερίσι. 

Τέτοια σκηνικά συνέβαιναν και παλιά και τα αποτελέσματά τους έχουν αποτυπωθεί σε απολαυστικές και ιστορικές πλέον κυκλοφορίες. Για παράδειγμα, τα κοινόβια των kraut-χίππηδων, που εκεί στα τέλη των 60s και στις αρχές των 70s, μέσω τέχνης και ζωής, αγωνίστηκαν να ξεφορτωθούν την σκοτεινή κληρονομιά της γενιάς των πατεράδων τους και, αν κρίνουμε από μια σειρά αριστουργηματικών δίσκων, τα πήγαν πάρα πολύ καλά· ή η βρετανική trip hop παρέα των 90s, με ηγετικές μπάντες τους Massive Attack και τους Portishead, που έδωσε ένα νεόκοπο σχήμα στις πολυπολιτισμικές διαδράσεις οι οποίες έβραζαν στα αστικά κέντρα του δυτικού κόσμου. Και κλείνω με μια ελληνική περίπτωση: την παρέα που στα τέλη της δεκαετίας του 70 μας έδωσε την Εκδίκηση της Γυφτιάς, κοιτώντας από μια εντελώς απροσδόκητη οπτική γωνία το ακόμα και σήμερα για κάποιους "παρακατιανό" ελληνικό λαϊκό τραγούδι των 50s και των 60s. 

Μιλώντας πιο γενικά κι αφηρημένα, μπορούμε να πούμε πως τέτοια σκηνικά καλλιτεχνικών κατορθωμάτων μικρών ομάδων και παρεών χάνονται στα βάθη της ιστορίας. Αλλά, πλέον με τις δυνατότητες που παρέχει το διαδίκτυο, τέτοιες δράσεις είναι πολύ πιο εύκολο να πραγματοποιηθούν. Μικρές δισκογραφικές εταιρείες, διαδικτυακές μπάντες, εξειδικευμένες ιστοσελίδες και blogs, αποτελούν όλο και πιο συχνά φαινόμενα. Από την ιστορική επιστήμη, έχουμε μάθει πως, όταν συγγενή φαινόμενα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο πυκνώνουν, τότε είναι ενδεικτικά του περάσματος από μια παλιότερη εποχή και νοοτροπία σε μια νέα. 

Έτσι, λοιπόν, από την μια πλευρά απογοητεύομαι και αγανακτώ με όλη αυτή την γενικευμένη μυρωδιά πλαστικού που εδώ και χρόνια έχει φλομώσει την ελληνική πολιτισμική και κοινωνική ζωή. Αλλά, από την άλλη χαίρομαι, επειδή αντικρίζοντας τέτοιες ομάδες νέων ανθρώπων με φρέσκο πνεύμα που προσπαθούν για κάτι  ειλικρινές, ανεπιτήδευτο και για αυτό γνήσια εναλλακτικό, συνειδητοποιώ πως η προαναφερθείσα άσχημη μυρωδιά έχει γίνει τελευταία τόσο ανυπόφορη, επειδή απλώς προέρχεται από έναν πλαστικό κόσμο που καίγεται. 

Στην εκπομπή της Τετάρτης 12/03, μπορείτε ν' ακούσετε μερικές τέτοιες παρέες μουσικών δημιουργών.

Καλή Ακρόαση...

  

Στην αναφορά στην ιστορική επιστήμη, υποννοώ τον ιστορικό της νεοελληνικής λογοτεχνίας Κ. Θ. Δημαρά, στου οποίου το έργο Ελληνικός Ρομαντισμός βρήκα πρώτα διατυπωμένη τη συγκεκριμένη σκέψη. 

Να ευχαριστήσω τον DK για το κοίταγμα στο κείμενο και για τις διορθώσεις.

Η εικόνα τίτλου είναι έργο του Banksy, ενώ τη φωτογραφία του street DJ την βρήκα εδώ. 

Tides Of Man - Young And Courageous (2014, self released)

Προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, ξεκίνησε το ταξίδι της μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια στο χώρο της μουσικής στο διαδίκτυο. Η ιστοσελίδα progrocks.gr ήρθε για να καλύψει ένα κενό, που σ' αρκετούς φίλους της μουσικής ήταν, συνειδητά ή όχι, αισθητό: η σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με το παρελθόν και το παρόν του progressive rock ήχου στη χώρα μας. Η ελληνική μουσική σκηνή και progressive rock ιστορία, η οποία ξεκινά από τις δεκαετίες του 60 και του 70, έχει και μια ολοένα πλουσιότερη παρουσία στη σημερινή αναβίωση και εξέλιξη του ιδιώματος. Έτσι, στο progrocks.gr διερευνούνται όχι μόνο underground ελληνικές μπάντες τους χθες και του σήμερα, αλλά και καλλιτέχνες που βρίσκονται στις παρυφές του progressive rock, είτε ανήκουν στη jazz, είτε στην electronica, είτε στη πειραματική μουσική. 

Ο φίλος Δημήτρης ή, αλλιώς, DeKay, με κάλεσε να συμμετάσχω με δικά μου κείμενα και, παρόλο που απέχω απ’ το να είμαι ένας ειδικός του progressive rock, δέχτηκα. Η πρώτη φάση της συνεργασίας ήταν μια ελαφρώς διασκευασμένη μεταφορά των επιλογών αυτού εδώ του blog από τις κυκλοφορίες του 2013. Η δεύτερη είναι η κριτική παρουσίαση του τρίτου άλμπουμ των Αμερικάνων Tides Of Man, που τιτλοφορείται Young And Courageous και κυκλοφόρησε αρχές του ’14. Κάπως έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην παρέα των γραφιάδων του progrocks.gr, μιας, όπως θα διακρίνετε και οι ίδιοι, πολύ δυνατής ομάδας.
 
Ακολουθεί η κριτική στη δουλειά των Tides Of Man. Στο link μετά το κείμενο, μπορείτε να βρείτε την ανάρτηση στο progrocks.gr, όπου μαζί με τη δική μου προσέγγιση θα διαβάσετε και μια δεύτερη γνώμη για το άλμπουμ, του Dimitris InChains.

 

Η δεκαετία του 2000 στάθηκε ιδιαίτερα κρίσιμη για το μουσικό ιδίωμα του post rock. Σταδιακά, η γενιά των θεμελιωτών  έδωσε τη σκυτάλη της πρωτοτυπίας και της προόδου στη δεύτερη γενιά, σε μπάντες όπως Red Sparowes, God Is An Astronaut, 65daysofstatic και πολλές άλλες όχι λιγότερο σημαντικές, οι οποίες προχώρησαν το ιδίωμα, παγιώνοντας τα σταθερά του γνωρίσματα. Ειδικότερα, όσο αφορά τον κιθαριστικό ήχο, μέσα στα ‘00s είχαμε και τη δυναμική εμφάνιση του metal παρακλαδιού του post rock, με μπροστάρηδες κυρίως Αμερικάνους, όπως οι Isis, οι Russian Circles και οι Pelican, αλλά και Βρετανούς, όπως οι Maybeshewill.

Ωστόσο, πράγματι προς το τέλος της δεκαετίας, το post rock βρέθηκε σε ένα αναπόφευκτο τέλμα, καθώς τα σταθερά γνωρίσματα εξέπεσαν σε μανιέρες, τις οποίες ακολούθησε ένα πλήθος συγκροτημάτων ανά τον κόσμο. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, τα «μεγάλα» ονόματα κυκλοφορούν αξιομνημόνευτα άλμπουμ ολοένα και σπανιότερα. Έτσι, μέλλον και πρόοδο στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα βλέπουμε στις απρόσμενες αναμείξεις με άλλα είδη και τάσεις, όπως το folk, η electronica, το sludge και το black metal. Βέβαια  το post rock πάντα το έχει από κοντά  το ουσιαστικά μεγαλύτερο αδερφάκι του, το progressive rock. Αν το post rock έχει από τα γεννοφάσκια του προικιστεί με την ριζοσπαστικά DIY και underground νοοτροπία του punk, από το progressive rock έχει ξεκλέψει το πνεύμα ανησυχίας, ψαξίματος και ανατροπής.

Οι Tides Of Man, από τη Florida των ΗΠΑ, μέχρι πρόσφατα προσέγγιζαν έναν ιδιαίτερο συνδυασμό ανάμεσα στο punk και το prog rock, αποτελώντας μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές και γνωστές, τουλάχιστον στη χώρα τους, μπάντες που εξερευνούν τα όρια ανάμεσα στο αμερικάνικο post-hardcore, το ιδιάζον ψυχεδελικό progressive των Mars Volta και το εγκεφαλικό alternative των (παλιότερων άλμπουμ των) Muse. Ωστόσο, το 2010, μετά από δύο άλμπουμ,  ο τραγουδιστής  Tilian Pearson αποφάσισε να αφήσει την μπάντα και μετά από συζητήσεις  με τους Saosin, κατέληξε στους Dance Gavin Dance. Τα υπόλοιπα μέλη αρχικά βρέθηκαν σε αδιέξοδο και αμηχανία, η οποία φαίνεται πως δεν ξεπεράστηκε από τις ακροάσεις που πραγματοποίησαν προς αναζήτηση νέου τραγουδιστή. Τελικά, αποφάσισαν να μετατρέψουν αυτή την αμηχανία ή κρίση μουσικής ταυτότητας σε πλεονέκτημα, μπαίνοντας σε μια νέα δημιουργική φάση.

Κρίση ταυτότητας, απόπειρα εξέλιξης

Μετά από τις ανακατατάξεις στο εσωτερικό τους, στις αρχές του Φλεβάρη του 2014 οι Tides Of Man κυκλοφόρησαν το τρίτο full-length τους, με τίτλο Young And Courageous, στο οποίο  πραγματοποιούν μια πλήρως συνειδητή στροφή σε έναν ορχηστρικό post rock ήχο. Όπως δηλώνουν και οι ίδιοι: «We’re a progressive rock band gone post-rock instrumental. We’re kind of in the middle of an identity crisis, but we’re loving it». Δεν αμφιβάλλουμε πως τα μέλη της μπάντας μπορεί να είναι ενθουσιασμένα με αυτή την αλλαγή, αλλά ας εξετάσουμε αν το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

Αρχικά, μπορούμε να πούμε πως ο τίτλος του άλμπουμ ταιριάζει με το στιλ του post rock που έχουν επιλέξει. Ένα ήχος μεγαλόπρεπος, φρέσκος και δυναμικός, με αιχμές τόσο metal, όσο και progressive rock. Οι επιρροές από συμπατριώτες τους δεν είναι μονάχα αισθητές, αλλά και καθοδηγητικές. Στα πιο ακουστικά και κινηματογραφικά σημεία, τους Tides Of Man οδηγούν οι Explosions In The Sky, ενώ στα κιθαριστικά ξεσπάσματα οι Russian Circles. Βέβαια, το συγκρότημα λοξοκοιτά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ειδικά στο πιο πιασάρικο και γεμάτο γκάζια στιλ των God Is An Astronaut. Ωστόσο, οι Αμερικάνοι καταφέρνουν έναν κάμποσο προσωπικό ήχο, ισορροπώντας πετυχημένα και ανάμεσα σε μελωδικότητα και τεχνική αρτιότητα. Αυτά τα  στοιχεία αναδεικνύονται από την προσεκτική και καθαρή παραγωγή, η οποία όμως συχνά καταλήγει σε έναν ήχο πομπώδη και υπερβολικό, που αν και στο τρέχον post-hardcore συνηθίζεται, μοιάζει, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, αταίριαστος εν γένει στο post rock ιδίωμα.

Δυστυχώς, οι αδυναμίες  της νέας προσπάθειας των Tides Of Man δεν σχετίζονται μονάχα με το κομμάτι της παραγωγής. Ακόμα ένα μειονέκτημα του άλμπουμ είναι η μεγάλη του διάρκεια, δηλωτική της αβεβαιότητας ή ακόμη και αδυναμίας της μπάντας να σταθεί πιο επιλεκτική ως προς τα μουσικά θέματα, τις μελωδίες, τις ενορχηστρώσεις. Έτσι, το άλμπουμ σταδιακά γίνεται κουραστικό. Ταυτόχρονα, οι πολύ καλές στιγμές αναμειγνύονται με πολυχρησιμοποιημένα post rock μοτίβα. Τέλος, το επικό στοιχείο της παραγωγής επεκτείνεται σε πολλά σημεία των συνθέσεων και καταλήγει άνευ νοήματος, με πιο χαρακτηριστικό ίσως το πολυφωνικό μέρος της τελευταίας σύνθεσης του άλμπουμ (Measure Your Breath).

Ωστόσο, η τελική αίσθηση που σου αφήνει το Young And Courageous είναι θετική, μια θέληση αναζήτησης και εξέλιξης. Μάλιστα, κάποια κομμάτια είναι πραγματικά απολαυστικά, για παράδειγμα το Eyes Like Strange Sins. Είναι φανερό πως οι Tides Of Man ακόμα ανιχνεύουν νέα μουσικά σχήματα, εμβαθύνουν σε νέους, πιο δύστροπους μουσικούς κόσμους. Το post rock δείχνει να τους ταιριάζει, καθώς μέσα από αυτό καταφέρνουν, ακόμη και με τις αστοχίες του πρωτάρη, να εκφράσουν ακριβώς αυτή την ψυχολογία ενός νέου ξεκινήματος: νοσταλγία για τα περασμένα, μα και θάρρος για το αύριο.

Βαθμός: 7 / 10

πηγή