Ο Βασίλης Βρακάς είναι ένας Έλληνας μουσικός που τα τελευταία 16 χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στη Νέα Ζηλανδία. Εδώ και τρία περίπου χρόνια παρακολουθώ τα βήματα του στον κόσμο της μουσικής, μάλιστα, το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήρθε στην Ελλάδα και βρεθήκαμε και από κοντά, έχοντας μια πολύ ωραία κουβέντα.
Η νοοτροπία του Βασίλη, όσον αφορά τη δημιουργία και την κυκλοφορία της μουσικής, χαρακτηρίζεται από χαμηλούς τόνους, εσωστρέφεια και ουσία. Δεν τον ενδιαφέρει η πλατιά εμπορική απήχηση, αλλά η ουσιώδη επικοινωνία με τον ακροατή. Στο πιο πρόσφατο άλμπουμ του, που έχει τίτλο Unity Through Diversity, κατορθώνει να στείλει ένα πλήρες καλλιτεχνικό μήνυμα. Μάλιστα, προκειμένου να με βοηθήσει να κατανοήσω και να παρουσιάσω αυτό το άλμπουμ, μου έστειλε ένα επεξηγηματικό κείμενο, στοιχεία από το οποίο θα αξιοποιήσω στη συνέχεια.
To Unity Through Diversity, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί την καλύτερη του δουλειά, μετά το Last Warrior EP του 2014. Σε αυτό το άλμπουμ ο Βασίλης κινείται σε κοντινά μονοπάτια με εκείνο το EP, καθώς η έντονη αίσθηση του χορευτικού ρυθμού συνδυάζεται με την πνευματικότητα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο συνδυασμός, δίνεται πρωτοκαθεδρία τόσο στα αφαιρετικά, επαναληπτικά synth μοτίβα του techno ιδιώματος, όσο και στα tribal κρουστά. Ο ίδιος μου έγραψε ότι είναι επηρεασμένος από τα mantra, δηλαδή τα επαναλαμβανόμενα μουσικά θέματα ινδικής παράδοσης, που οδηγούν στη φώτιση. Γενικότερα σε αυτή του τη δουλειά, δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ψυχολογική και πνευματική σημασία του ρυθμού, τον οποίο μοιράζονται όλοι πολιτισμοί του κόσμου από την πρωτόγονη ακόμα εποχή.
Η δομή της κάθε σύνθεσης είναι χτισμένη με προσοχή, καθώς οδηγεί σε μια κορύφωση από την οποία λείπει ο εύκολος εντυπωσιασμός. Αντιθέτως τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από μια ήρεμη και σίγουρη αισιοδοξία. Όπως μου γράφει ο Βασίλης, με αυτό το άλμπουμ επιθυμεί να κάνει ένα statement: σε μια εποχή που κατακλύζεται από βία και μίσος, βγάζει στην επιφάνεια την επιθυμία των ανθρώπων για ισότητα και ενότητα. Unity through diversity.
Όπως γίνεται κατανοητό, ένα άλμπουμ σαν το συγκεκριμένο ιδανικά ακούγεται ολόκληρο, αλλά - όπως και να το κάνουμε- έχω ξεχωρίσει κάποιες συνθέσεις, ειδικότερα δύο.
Η πρώτη τιτλοφορείται Te Kari Kotiro. Είχα την εύλογη απορία σε ποια γλώσσα είναι ο τίτλος και ποιο το νόημα του. Ο Βασίλης με πληροφόρησε ότι πρόκειται για τη γλώσσα τον Maori, του ιθαγενούς δηλαδή λαού της Νέας Ζηλανδίας και μεταφράζεται ως "Το Κορίτσι του Κήπου". Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι αφιερωμένο στην μεγάλη του κόρη και ουσιαστικά εκφράζει την έγνοια του ώστε εκείνη να διατηρήσει τη φαντασία και την αθωότητα της ανόθευτες. Εγώ, ακούγοντας το Te Kari Kotiro, ένιωσα σαν βρισκόμουν σε ένα ψηλό σημείο και να αγνάντευα τα διάφορα επίπεδα του τοπίου ως το τέρμα του ορίζοντα. Έτσι και στο κομμάτι γίνεται ένα παιχνίδι με τα επίπεδα έντασης του ήχου, τα οποία εναρμονίζονται για να κορυφωθούν σε ένα κρεσέντο ήρεμης δύναμης.
Το δεύτερο track που ξεχώρισα ήταν το Never Ending Pleasure, με το οποίο κλείνει το άλμπουμ. Εδώ η ένταση του ρυθμού υποχωρεί, τα κρουστά απλώνονται χαλαρωτικά, ενώ οι απλές, μινιμαλιστικές μελωδίες στο πιάνο οδηγούν σε ακόμα μια εσωστρεφή κορύφωση. Ο Βασίλης μου έγραψε ότι εδώ εμπνεύστηκε από τον Πέρση θεολόγο και ποιητή Τζελαλεντίν Ρουμί, από τον οποίο ξεκίνησε η παράδοση των περιστρεφόμενων δερβίσηδων. Το Never Ending Pleasure αποτελεί τον ιδανικό επίλογο του άλμπουμ, καθώς σε αυτό επανέρχονται οι προβληματισμοί και οι ιδέες του Unity Through Diversity: η πανάρχαια προέλευση του μουσικού χορευτικού ρυθμού, ως το μέσο για την ψυχική ισορροπία και το αίτημα για την αλήθεια και ευτυχία σε έναν ταραγμένο κόσμο.
Εγώ, με την ακρόαση του Never Ending Pleasure, συνέδεσα τις παραπάνω αναφορές με ακόμα μία, πιο προσωπική. Για αρκετά χρόνια θεωρούσα ότι η ικανοποίηση κάθε επιθυμίας μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην μαλθακότητα και στον πνευματικό περιορισμό. Αντιθέτως, πλέον έχω βεβαιωθεί ότι, όταν ο άνθρωπος είναι ισορροπημένος, η επιθυμία του έχει μέτρο και αρμονία, οπότε και η ικανοποίησή της μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία, τη δική του και των άλλων. Η καταληκτήρια σύνθεση του Unity Through Diversity δίνει μουσική, καλλιτεχνική μορφή σε αυτό ακριβώς το πιστεύω.
Μπορείτε να κάνετε free download του άλμπουμ εδώ.
Για περισσότερα: http://vasili.website/
