Τα τελευταία τέσσερα πλέον χρόνια, είμαι σταθερό μέλος της συντακτικής ομάδας του Progrocks.gr, της μοναδικής ελληνικής ιστοσελίδας που έχει ως επίκεντρο το progressive rock. Βέβαια, αν και μου αρέσει πολύ το συγκεκριμένο ροκ παρακλάδι, ποτέ δεν μπόρεσα να του αφιερωθώ ολοκληρωτικά, όπως - για να είμαι ειλικρινής - και σε κανένα άλλο μουσικό είδος. Ωστόσο, οι ορίζοντες του Progrocks.gr είναι πολύ διευρυμένοι, έτσι μου δίνεται η δυνατότητα να γράψω κείμενα για κυκλοφορίες που πραγματικά βρίσκω ενδιαφέρουσες, έξω από τα δεδομένα όρια του progressive rock και την ίδια στιγμή μακριά από παροδικές hype τάσεις.
Αυτό κυρίως συμβαίνει, όταν καλούμαι να συμμετέχω με ένα μικρό κείμενο σε ένα μεγαλύτερο άρθρο ή αφιέρωμα, το οποίο έχουν επιμεληθεί πολλοί συντάκτες. Με αυτόν τον τρόπο ταυτόχρονα εξασκούμαι στην πιο περιορισμένη σε λέξεις κειμενική δομή, μια πρόκληση για έναν φιλόλογο που αγαπά τη δουλειά του...
Έτσι, παρακάτω μεταφέρω μερικά μικρά κείμενα που έχω γράψει για λογαριασμό του Progrocks.gr, ως μέρος ευρύτερων άρθρων, με το πιο πρόσφατο δημοσιευμένο μόλις πριν λίγες μέρες. Ευκαιρία να θυμηθούμε τρία άλμπουμ, ένα τραγούδι και μία συναυλία.
Alfa Mist – Antiphon
(Pink Bird Recording Co.)
Με το project Antiphon, o Βρετανός μουσικός και παραγωγός Alfa Mist προσθέτει τη δική του “φωνή”, δηλαδή άποψη, σε αυτό το πρόσφατο φρεσκάρισμα της jazz μουσικής, που πραγματοποιείται από καλλιτέχνες όπως ο Kamasi Washington και οι Yussef Kamaal. Στο άλμπουμ συνδυάζεται το mellow jazzy hip-hop σχολής Nujabes με τον ελεύθερο bebop αυτοσχεδιασμό. Με την εναρκτήρια δεκάλεπτη σύνθεση Keep On αποκαλύπτεται ένα πλήρες καλλιτεχνικό σύμπαν αστικής μελαγχολίας, ζεστών μελωδιών και ήπιου πειραματισμού. Η απλή δομή του hip-hop βρίσκεται στο παρασκήνιο, ενώ πρώτο ρόλο έχουν το τεχνικό και ευφάνταστο παίξιμο των πνευστών, της κιθάρας, των πλήκτρων και των κρουστών. Φυσικά, κυρίαρχο είναι ένα κλίμα εσωστρέφειας, η οποία όμως δεν αποκλείει τις κλιμακώσεις, όπως στο κομμάτι Errors.Κι αν ακόμα αναρωτιέστε για ποιο λόγο προτείνεται ένα jazzy downtempo άλμπουμ σε μία ιστοσελίδα αφιερωμένη στο progressive rock, δεν έχετε παρά να ακούσετε το απρόσμενο κλασικότροπο φινάλε του τραγουδιού Breathe, με τα υπέροχα φωνητικά της Kaya Thomas-Dyke.
(Out of prog 2017 #1)
Pumarosa, Cecile
(Pumarosa EP, Fiction Records, 2016)
Είναι post punk; Είναι shoegaze; Ή μήπως θα ήταν καλύτερο απλά να το χαρακτηρίσουμε ως χορευτικό indie rock; Το τραγούδι Cecile των Λονδρέζων Pumarosa αψηφά τις συνηθισμένες στιλιστικές μας οριοθετήσεις, συνδυάζοντας τις σκοτεινότερες στιγμές των Cure, τον ξεσηκωτικό ρυθμό των LCD Soundsystem και ένα στοιχείο αγριεμένης free jazz. Τα φωνητικά της Isabel Munoz-Newsome, αν και επηρεασμένα ισάξια από την Siouxsie Sioux και την Kate Bush, έχουν έντονη προσωπική σφραγίδα, μεταφέροντας ένταση, πάθος αλλά και ένα τελετουργικό κλίμα.Αδράξτε της ευκαιρίας να ανακαλύψετε τους Pumarosa, μία από τις πιο ελπιδοφόρες και φρέσκιες μπάντες της indie / alternative rock σκηνής.
(20 τραγούδια του 2016 που πρέπει να ακούσεις)
David Bowie, Heroes
(RCA Records, 1977)
Στο Heroes του 1977, o David Bowie παρουσίασε ένα «μικτό, αλλά νόμιμο» και τελικά ιδιοφυές είδος ροκ μουσικής. Έχοντας πλάι του κάποιους από τους σημαντικότερους μουσικούς μεταπολεμικά, κυρίως του Brian Eno και Robert Fripp και βέβαια τον Tony Visconti στην παραγωγή, έφερε κοντά το ιδρωμένο rock n’ roll, όπως το είχαν εξελίξει καλλιτέχνες από τους Rolling Stones ως τους Velvet Underground με την πολύπλευρη πειραματική μουσική: ambient, avant-garde και κυρίως krautrock. Μάλιστα, στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, κυριαρχούν εσωστρεφείς και αινιγματικές συνθέσεις, επηρεασμένες αισθητά από τους Γερμανούς πρωτοπόρους. Άλλωστε, ήδη αρκετά πρώιμα οι Neu!, σε τραγούδια όπως το Hallogallo (1971), άνοιξαν τον δρόμο για ένα πειραματικό rock μινιμαλιστικής αντίληψης. Ωστόσο, ο Bowie προικίζει αυτή την αντίληψη με ροκ αλητεία, ποπ μελωδία και τη δική του ιδιαίτερη καλλιτεχνική αισθητική, για να μας δώσει τραγούδια που ακόμα προβληματίζουν και εμπνέουν σε κοινωνικό, προσωπικό και υπαρξιακό επίπεδο. Με το Heroes o David Bowie γι’ ακόμη μια φορά αναδείχθηκε σε έναν αδιαφιλονίκητο μουσικό ήρωα των μοντέρνων καιρών.(11 επιχειρήματα υπέρ της αθανασίας)
Bambi Davidson, Brunswick
(Claremont 56, 2015)
Πυρήνας των Bambi Davidson είναι οι παλιοί και έμπειροι μουσικοί Hans-Christian Fuss και Robin Van Velzen. Το 2015, δεκαπέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, επέστρεψαν με το Brunswick στη δισκογραφική Claremont 56. Σε αυτό το άλμπουμ η καθαρή έμπνευση και η καλλιτεχνική επεξεργασία συμβαδίζουν αρμονικά. Οι επιρροές πλούσιες και προσεκτικά επιλεγμένες συγχωνεύονται στο ιδιαίτερο ύφος της μπάντας: η γοητεία της επανάληψης του krautrock όπως το δίδαξαν οι Neu!, η εσωστρέφεια και ο πειραματισμός των ύστερων Talk Talk και ο εξομολογητικός τόνος του Springsteen στο Nebraska συνυφαίνονται από τους Bambi Davidson, ώστε να εκφράσουν νοσταλγία, ειρωνεία, αλλά και μία δύσκολη αισιοδοξία. (11 albums του 2015 που πρέπει να ακούσεις)
Ως bonus, η κάπως πιο φλύαρη ανταπόκριση από ένα φουλ αξιομνημόνευτο live!
Και αντί επιλόγου, ας ακούσουμε το εξής.
