Εμείς, οι μυημένοι στις ερμητικές τέχνες του... μαύρου κύκλου, όπως χαρακτήρισε μεταφορικά το δίσκο βινυλίου ο Κώστας Αργύρης στην ραδιοφωνική εκπομπή που μοιράζεται με τον Γιώργο Ζούκα, εμείς οι αμετανόητοι οπαδοί του full-length άλμπουμ, εμείς οι -αν το θέλετε- ρομαντικοί επιμένουμε στην υπέρβαση κάθε αρνητικότητας και στην κατάφαση σε καθετί θετικό και ζωογόνο. Κοντολογίς, επιμένουμε στη νοητική και ψυχολογική θεραπεία που ξέρει άριστα να προσφέρει η μουσική.
Η διαδικτυακή μάζωξη των αμετανόητων και μυημένων, η οποία ξεκίνησε στην προηγούμενη ανάρτηση, συνεχίζεται και ολοκληρώνεται εδώ.
Ένα θερμό ευχαριστώ σε όλους τους συμμετέχοντες! Καλή συνέχεια καλοκαιριού!
ION - No Signal
Δημοσθένης Λιούμης (Home Radio / Transmission blog)
ο ΙΟΝ (aka Γιάννης Παπαϊωάννου) κυκλοφορεί σε ηλεκτρονική αποκλειστικά μορφή το νέου του μουσικό πόνημα με τίτλο No Signal.
Η techno μουσική όπως την αγαπώ, ρυθμική, αφαιρετική, μελωδική, γεμάτη εικόνες και συναισθήματα σε κάθε beat και κάθε synth pad, που έχει την ικανότητα να σε συνδέει με τον κόσμο του δημιουργού μέσω του interface της κοινής συνείδησης. Εννιά track που ηχογραφήθηκαν κατά την διάρκεια της καραντίνας, που όλοι βιώσαμε, φιλτραρισμένα με την συναισθηματική φόρτιση των πρωτόγνωρων συνθηκών εγκλεισμού που κληθήκαμε ν'αντιμετωπίσουμε . Ο ΙΟΝ μας χάρισε ένα διαμάντι ηλεκτρονικής μουσικής που θα μας κρατήσει συντροφιά το παράξενο καλοκαίρι που έρχεται και θα μας υπενθυμίζει την εσωτερικότητα των δύο μηνών που θα χαραχτούν για πάντα στην μνήμη μας ως μια προειδοποίηση για το μέλλον που μας περιμένει αν δεν βάλουμε επιτέλους μυαλό και δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η καταστροφή μόνο καταστροφή μπορεί να φέρει.
Το No Signal είναι ο ήχος της πόλης τις ημέρες που η κοινωνία μας απέτυχε, τις ημέρες που ο άνθρωπος ήρθε αντιμέτωπος με κάτι τόσο μικρό αλλά παράλληλα τόσο εχθρικό στην ύπαρξή του. Μέσα από την δυαδική ακολουθία μετάδοσης δεδομένων που μεταφράζονται μέσω των ηχείων μας σε μουσική ο Γιάννης Παπαϊωάννου κατάφερε να χρωματίσει με νότες την πιο δύσκολη στιγμή της γενιάς μας.... Καλή ακρόαση.
Brigid Dawson & The Mothers Network - Ballet Of Apes
Παναγιώτης Σταθόπουλος (Lung)
Μιάμιση χούφτα τραγούδια έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως όταν βγαίνει κανείς από τη ρουτίνα του μπορεί να κατευθυνθεί σε αναπάντεχα όμορφες διαδρομές. «Κανείς» εδώ είναι η Brigid Dawson, η οποία παρέκαμψε για λίγο τα σημεία συνάντησης με τα υπόλοιπα μέλη του βασικού της σχήματος, τους Oh Sees, και κινητοποίησε εκτός αυτών το δικό της υβριδικό πλάνο. Ένα πλάνο που ξεδιπλώνει το ένα σαγηνευτικό στιγμιότυπο μετά το άλλο, μέσα από μελίρρυτα τζαζεμένες και σόουλ φωνητικές ερμηνείες που η βαρύτητα δεν τις κουνά, κολλητικές ρυθμικές αναπτύξεις με τα μπασοτύμπανα να υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα για εκτόνωση, μια ψυχεδελική βεντάλια μελωδιών και γενικότερων ηχοχρωμάτων που ανοίγει και σκορπάει ευφορία, μια αλληλουχία ήπια πλουμιστών ενορχηστρώσεων που αγκαλιάζουν με το βάθος τους κάθε αίσθηση. Συχνά νιώθεις ότι θέλουν να μπουν στο κάδρο οι Robert Wyatt, Nina Simone και Phil Spector…
Στήριξη στην υλοποίηση αυτού του ευωδιαστά πολυσυλλεκτικού οράματος, η Dawson θα βρει στο πρόσωπο των Mikey Young (Total Control/ Eddy Current Suppression Ring), Mike Donovan (πρώην Sic Alps), Shayde Sartin (πρώην Fresh & Onlys), Mike Shoun (Oh Sees/Peacers) και σύσσωμων των –σε μόνιμο οίστρο τελευταία– Sunwatchers.
Μας αξίζουν συγκινήσεις και εντός του Ballet of Apes έχει μπόλικες.
Modern Studies - The Weight Of The Sun
Βαλάντης Τερζόπουλος (AKA Electric Looser)
(Spychedelic Sally)
Χρόνια έχω να γράψω για έναν folk- pop καινούργιο δίσκο. Το ξανά κάνω εδώ, στο aeromusik, για τον φίλο το Νικόλα.
Το The Weight Of The Sun ξεχωρίζει στο ράφι με τους καινούργιους δίσκους και εκείνο που κάνει είναι να με προκαλεί να ξαναβάλω τον δίσκο πάνω στο πικάπ για να με σπρώξει σε χωροχρόνους που καμία σχέση δεν έχουν με την ασφυκτικά ανέμπνευστη πλέμπα που επιπλέει ως φελλός, για να τονίζει συνεχώς την κακογουστιά της.
Το άρωμα των Modern Studies μπορεί να σου θυμίσει πολλά απ το παρελθόν. Υπάρχει μια περίεργη οικειότητα και μια ευπρόσδεκτη παράξενη παράσταση στη μουσική και την ήσυχη αλχημεία τους.
Ενώνουν το folk και την pop με μια ήπια πειραματική προσέγγιση . Ενσωματώνοντας πλούσιες φωνητικές αρμονίες, ρυθμούς και λεπτούς ηλεκτρονικούς ήχους. Ο ερωτισμός, οι φευγαλέες συναισθηματικές εξάρσεις και η γλυκιά μελαγχολία των τυπικών σκωτσέζικων απογευμάτων καθορίζουν το γενικό πλαίσιο του δίσκου. Μην παραξενευτείς αν η γοητεία του σε τραβήξει απ' το μανίκι…
Bohren & Der Club Of Gore- Patchouli Blue
Μαρία Τζέην Θ.
Αν σου αρέσει η μοναχικότητα -εσύ και το δωμάτιό σου δηλαδή- ή ακόμα και πιο χάρντκορ συντροφιές όπως μια κούπα σκέτου καφέ, ένα πινέλο ζοφερά χρώματα, ένα στυλό ή πληκτρολόγιο γεμάτο ιδέες προς καταγραφή και άλλα παρόμοια, αυτός ο δίσκος ήρθε για σένα. Δε θα προσπαθήσω να μιλήσω αναλυτικά για το γερμανικό γκρουπ ή τα μέλη του ή ακόμα και την ποιότητα της μακρόχρονης πορείας του γιατί δε βρίσκω το νόημα (και ούτε και τη γνώση σαν ταπεινή ακροάτρια με άλλα πεδία “γνώσεων”). Στο τώρα, λοιπόν, αρχές του 2020, το Patchouli Blue προσφέρει, άλλοτε πιο συγκρατημένα, άλλοτε πιο χαωδώς ένα εξαιρετικό μείγμα doom-jazz (αν θα έπρεπε να ορίσουμε είδος δηλαδή) με γνωστά συστατικά, όπως το σαξοφωνο, τα synths και το κοντραμπάσο, προσφέροντας τελικά την πλήρη ύφεση σε κάθε βαριά και χρόνια ασθένειά σου. Όλα τα επιμέρους κομμάτια συμβάλλουν στο προαναφερθέν αποτέλεσμα, με προσωπική αδυναμία στο ομώνυμο κομμάτι. Κλείνοντας, λοιπόν, το Patchouli Blue είναι ένα άλμπουμ που το χαρακτηρίζει απόλυτα ο τίτλος του: εικόνες από μπλε του κυανίου και οσφρητικά κύματα από πατσουλί. Γιατί η όσφρηση είναι η δυνατότερη αίσθηση. Coyote - Buzzard Country
Νίκος Φιλιππαίος
To πιο πρόσφατο άλμπουμ των Coyote, Buzzard Country, βασίστηκε στις μνήμες του του ενός εκ των δύο μελών του γκρουπ, Timm Sure (ο έτερος είναι ο Richard Hampson) από την παρατήρηση των γερακιών να πετάνε στον- ακόμα ανεκμετάλλευτο τουριστικά- ουρανό της ‘Ίμπιζα. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με chill out μουσική η οποία δεν προορίζεται για beach bar και σούπερ μάρκετ, αλλά σφραγίζεται από ένα αλησμόνητο ονειρικό και παραισθησιακό κλίμα καλοκαιριού.
Το στήσιμο των συνθέσεων αφαιρετικό, μα υφασμένο με προσοχή: αιθέρια ambient house μοτίβα, θραύσματα από flamenco κιθάρες (παιγμένες από τον Σικελιανό Saro Tribastone), dub μπασογραμμές πηγμένες στο reverb και διασκορπισμένα samples από γυναικείες φωνές μπλέκονται με ένα μεσογειακό beat φουλ από latin και ανατολίτικες μνήμες (Shimmer Dub, Ranura De Marihuana, Dos Canas) ή παραμένουν σε μορφή beatless ambient (Softop Saab, Sun Culture).
Περίπου 35 λεπτά λιτού κι απέριττου chill out/downtempo, από δύο βετεράνους παραγωγούς, οι οποίοι στα σκοτεινά δάση ή στα ακόμα σκοτεινότερα κλαμπ του Νότιγχαμ νοσταλγούν το πέταγμα του γερακιού πάνω από τις φωτεινές μεσογειακές ακτές. Τελικά, ο ήχος των Coyote αποτελεί μια αναπαράσταση πραγμάτων αρχέγονων και φυσικών: ο ρυθμός του κύματος, το τραγούδι των τζιτζικιών, το μελτέμι που φυσά στις αμμώδεις ακτές και στις ξερολιθιές.
