Πριν καμιά δεκαριά μέρες, ολοκληρώσαμε το τρίτο κατά σειρά αφιέρωμα στην Εκπομπή που ψάχνει τίτλο, με θέμα απροσδόκητες μεταμορφώσεις τραγουδιών. Με πιο απλά λόγια, κάναμε ένα αφιέρωμα σε remixes και διασκευές κατά κύριο λόγο γνωστών μουσικών συνθέσεων, προτείνοντας έτσι μια διαφορετική οπτική σε μελωδίες που ξέρουμε καλά.
Πιο συγκεκριμένα, τη Δευτέρα (16-05) το βράδυ παίξαμε μερικά ωραιότατα remixes, τα οποία είναι τα εξής:
Coldplay – God Put A Smile Upon My Face (Chris Martin’s brother remix)
Depeche Mode – Only When I Lose My Self (Dan The Automator remix)
Nina Simone – Black Is The Color Of My True Love’s Hair (Jaffa remix)
Moby – Pale Horses (Empyrean dub)
Astrud Gilberto – Black Magic (Todd Terje remix)
Bob Marley – Soul Rebel (Pistel remix)
MGMT – Electric Feel (Aeroplane remix)
The Rolling Stones – I’m Free (Moby remix)
Air – Kelly Watch The Stars (Moog Cookbook remix)
DJ Shadow feat. Mos Def – Six Days (remix)
Peter Bjorn & John - Young Folks (Beyond The Wizards Sleeve re-animation)
Μέσα από αυτά τα remixes, με μια νοοτροπία μοντέρνα –μη πω μεταμοντέρνα- μπλέχτηκαν το παρόν με το παρελθόν της μουσικής. Για παράδειγμα μια επιτυχία της Nina Simone από τη δεκαετία του 50, δίπλα σε ένα προπέρσινο hit, δηλαδή το Electric Feel των MGMT και ένα undreground hip hop διαμάντι, όπως το remix του DJ Shadow για το δικό του κομμάτι Six Days μπλεγμένο με ένα λησμονημένο latin disco τραγούδι της Astrid Gilberto ρεμιξαρισμένο από τον ευρηματικό Todd Terje.
Το βράδυ της Τετάρτης (18-05) πάλι, φωτίσαμε κάποιες πρωτότυπες διασκευές:
Tok Tok Tok – A Walk On The Wild Side (Lou Reed)
Easy Stars All Stars – With A Little Help From My Friends (The Beatles)
Handsome Hank And His Lonesome Boys - Black Hole Sun (Soundgarden)
Nicole Atkins – Vitamin C (Can)
Fukd’ Uptight – Whole Lotta Love (Led Zeppelin)
Supergrass – Beat It (Michael Jackson)
John Legend And The Roots – Wake Up (Arcade Fire)
Warpaint – Ashes To Ashes (David Bowie)
Mike Patton – Deep Down (Ennio Moriccone)
Senor Coconut – Sweet Dreams (Eyrythmics)
Jazzkantine – I Was Made For Loving You (Kiss)
Muse – Feeling Good (Nina Simone)
Pearl Jam – Rockin’ In The Free World (Neil Young)
Διασκευές πρωτότυπες με όλη τη σημασία της λέξης: μια reggae εκδοχή του With A Little Help From My Friends από τους διάσημους διασκευαστές Easy Star All Stars, το Black Hole Sun, ένα από τα καλύτερα ροκ τραγούδια των 90s, σε bluegrass μορφή, το Beat It παιγμένο ζωντανά ως garage rock από τους Supergrass και η επιτυχία των Kiss I was made for loving you σε μια smooth jazzy διασκευή.
Φυσικά, νέα αφιερώματα ακολουθούν...
Μείνετε συντονισμένοι.
η εικόνα του τίτλου ανήκει στον εικαστικό James Marsh
Οι My Cat’s A Stargazer μας έρχονται από το Νέο Μεξικό των ΗΠΑ και αποτελούν ένα δικτυακό project, δηλαδή τα μέλη της μπάντας μένουν μακριά μεταξύ τους και όλη η συνεργασία τους είναι διαδικτυακή. Μόνο και μόνο το ότι μια αξιόλογη καλλιτεχνική δουλειά δημιουργείται, διαμορφώνεται και ολοκληρώνεται στο διαδίκτυο αποτελεί από μόνο του ένα στοιχείο που τραβάει το ενδιαφέρον μας. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της συνεργασίας, το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Monod Kinetics.
Βέβαια, αυτό που τουλάχιστον στην αρχή έλκει την προσοχή σου σ’ αυτή την μπάντα είναι το όνομα της. My Cat’s A Stargazer: σε ένα τέτοιο όνομα συγκροτήματος, τόσο εκκεντρικό, όσο και ποιητικό, δεν μπορεί παρά να αντιστοιχεί μια ιδιαίτερη μουσική˙ ταξιδιάρικη, φευγάτη, μελωδική. Και πράγματι το τρίο από το Νέο Μεξικό στο πρώτο του αυτό άλμπουμ παρουσιάζει μουσική με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Ένα αρμονικό, αλλά και μεθυστικό μπλέξιμο από ambient, post rock και shoegaze σε χαλαρωτικό ακουστικό στυλ. Ακούσματα και επιρροές των μελών του γκρουπ, αν και ευδιάκριτα, παρόλα αυτά είναι ενταγμένα σε ένα αρκετά προσωπικό ύφος. Ambient ηχοτοπία που φέρνουν στο νου της δουλειές του Harold Budd με τον Brian Eno, ακόμα και τους Stars Of The Lid. Από κοντά και το post rock των Mogwai με τις φασαριόζικες παραμορφώσεις και την εσωστρεφή διάθεση. Τα φωνητικά στις συνθέσεις των My Cat’s A Stargazer είναι σπάνια, αλλά όταν κάνουν την εμφάνιση τους δεν μπορεί παρά να αναλογιστείς μπάντες όπως οι My Bloody Valentine και, περισσότερο, οι Slowdive.
Ωστόσο, το φρέσκο και ξεχωριστό στο Monod Kinetics δεν αποτελούν ούτε οι επιρροές του, ούτε τόσο ο τρόπος που συνδυάζονται, όσο η ατμόσφαιρά του. Ένα μουσικό σκηνικό που ξεκουράζει και γυρνά το βλέμμα του ακροατή προς τον ουρανό. Η μουσική των My Cat’s is A Stargazer είναι ευφορική και γεμάτη ελπίδα.
Όλη αυτή την ωραία καλλιτεχνική συγκυρία έρχεται να συμπληρώσει και το πώς ακούγεται το γκρουπ. Δηλαδή, ακόμα και στην παραγωγή του άλμπουμ, οι My Cat’s A Stargazer είναι ιδιαίτερα συνειδητοποιημένοι. Lo-fi νοοτροπία και ένας κάπως ακατέργαστος πρωτόλειος ήχος, κάτι που δείχνει πως τους τρεις μουσικούς δεν ενδιαφέρει να δημιουργήσουν απαραίτητα κάτι φιλόδοξο, απλά να εκφραστούν με ειλικρίνεια.
Έτσι, ακούγοντας το Monod Kinetics ξανά και ξανά, συμπεραίνω ότι κάποιες φορές η ειλικρινής καλλιτεχνική έκφραση αρκεί…
Οι My Cat’s A Stargazer είναι οι:
Chrystal Arviso - τραγούδι
Jessica Doyle – τραγούδι, στίχοι
Quinn Montoya – τραγούδι, όλα τα όργανα.
Επίσης, το γκρουπ έχει "κυκλοφορήσει" ακόμα ένα άλμπουμ που το χαρακτηρίζουν demo και έχει τίτλο Solstice Celebration. Φυσικά οι δουλειές της μπάντας προσφέρονται για δωρεάν downloading στο διαδίκτυο:
Η βδομάδα κυλάει, ο καιρός μας δείχνει τα καλοκαρινά του χαμόγελα, έτσι και η ραδιοφωνική Εκπομπή που ψάχνει τίτλο, ξεκίνησε ένα ακόμα αφιέρωμα. Θέμα του αφιέρωματος, το δημιουργικό ξανακοίταγμα σε γνωστές μελωδίες, σε διάσημα τραγούδια, σε αγαπημένους καλλιτέχνες και μπάντες.
Με πιο απλά λόγια, οι δυο καθιερωμένες εβδομαδιαίες ραδιοφωνικές μας μεταδόσεις αφιερώνονται σε remixes και διασκευές.
Ήδη τη Δευτέρα που μας πέρασε (16-05), ολοκληρώσαμε το πρώτο μέρος του αφιερώματος με μια σειρά απο remixes τραγουδιών καλλιτεχνών όπως οι Coldplay, Depeche Mode, αλλά και Rolling Stones, Bob Marley κλπ. Άκόμα, μέσα από ένα ατμοσφαιρικό remix, φτάσαμε ως και τη μεγάλη Nina Simone...
Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος θα πραγματοποιηθεί αύριο Τετάρτη (18-05) στις 9 το βράδυ, με ανατρεπτικές διασκευές γνωστών, κατά βάση, κομματιών.
Όλα αυτά στην Εκπομπή που ψάχνει τίτλο, στον ραδιοφωνικό σταθμό του Βόλου Nova Fm 106, ο οποίος βέβαια "εκπέμπει" και διαδικτυακά:
Το ενδιαφέρον μου πάντα τραβούσαν μουσικές προτάσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μεταιχμιακές. Δηλαδή πάντα με ενδιέφεραν καλλιτέχνες που συνδύαζαν φαινομενικά διαφορετικά, ακόμα και αντιφατικά μουσικά είδη και στυλ, καταφέρνοντας να παρουσιάσουν κάτι φρέσκο και ολοκληρωμένο. Ακόμα πιο αξιοθαύμαστοι είναι μουσικοί και μπάντες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα τετριμμένα, ακόμα και αν το τίμημα αυτής της κίνησης είναι να χάσουν μια μερίδα των ακροατών τους. Σίγουρα μία τέτοια περίπτωση καλλιτέχνη είναι ο Kevin Moore.
O Kevin Moore έγινε γνωστός ως κιμπορντίστας των Dream Theater, του γκρουπ που καθιέρωσε και εδραίωσε τον progressive metal ήχο. Μάλιστα ο Moore υπήρξε ένα από τα βασικά μέλη των Dream Theater, καθώς έγραφε μουσική και στίχους. Αλλά την εποχή που οι Theater βρίσκονταν τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά σε μια από τις καλύτερες στιγμές τους, ο Moore έκανε μία κίνηση καθόλου αναμενόμενη. Άφησε την μπάντα που τον ανέδειξε και ξεκίνησε μία μοναχική δημιουργική πορεία. Είμαστε στο 1994.
Για τα επόμενα χρόνια ο εσωστρεφής μουσικός σιωπά, προφανώς συγκεντρώνεται στην παραγωγή νέας μουσικής, και το 1998 κυκλοφορεί το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ. Εμφανίζεται με το όνομα Chroma Key και το νέο του άλμπουμ τιτλοφορείται Dead Air For Radios.
Υπεύθυνος για τη μουσική και τους στίχους του Dead Air For Radios είναι ο Kevin Moore, ο οποίος βέβαια παίζει όλα τα πλήκτρα, αλλά και ασχολείται με τα ηλεκτρονικά. Ωστόσο, σε αυτή του την προσπάθεια ο Moore δεν είναι μόνος. Στα τύμπανα και στο μπάσο καλεί δύο πολύ καλούς μουσικούς, μέλη των Fates Warning, των οποίων το εσωστρεφές προοδευτικό metal, συγγενεύει, τουλάχιστον από πλευράς ψυχολογίας, με τη μουσική των Chroma Key: Mark Zonder στα ντραμς και Joey Vera στο μπάσο. Τέλος τα λίγα κιθαριστικά μέρη έχει αναλάβει ο Jason Anderson.
Προς μία πιθανή απογοήτευση της μεγαλύτερης μερίδας παλιότερων ακροατών του, ο Kevin Moore με τους Chroma Key, απομακρύνεται από τον μεταλλικό ήχο των Dream Theater και στρέφεται προς μία εντελώς νέα κατεύθυνση. Εσωστρεφές και χαμηλών τόνων ambient με έντονη δόση μελαγχολίας, αλλά και με μπόλικη μαστοριά στις μελωδίες, της ενορχηστρώσεις και την παραγωγή. Στο Dead Air For Radios, ο Moore δεν αποζητά να αποδείξει τις αδιαμφισβήτητες τεχνικές του ικανότητες, αλλά φανερώνει το ταλέντο του να γράφει τραγούδια με εύληπτες μελωδίες, καταπληκτικά ρεφραίν και έξυπνους στίχους.
Βέβαια, τα πολύ ωραία τραγούδια που συγκροτούν το πρώτο άλμπουμ των Chroma Key, δεν υστερούν σε πειραματισμό. Πλήθος από εφέ, samples από τις πιο αναπάντεχες πηγές, όπως μια γυναικεία μηχανική φωνή ενός ραδιοφώνου χαμηλής συχνότητας και τα παραληρήματα μιας γυναίκας που νομίζει ότι βλέπει τη Θεοτόκο, από την μία πλευρά, αλλά και ανοίγματα σε είδη όπως το electropop, το progressive rock και η τζαζ από την άλλη, προσδίδουν έναν έντονα πειραματικό και ανανεωτικό χαρακτήρα σε αυτή τη δουλειά. Τις πιθανές επιρροές των Chroma Key θα τις βρούμε σε καλλιτέχνες όπως ο Brian Eno, οι Depeche Mode, αλλά και οι Pink Floyd.
Φυσικά, δεν πρέπει να λησμονήσουμε τους session μουσικούς: την προσέγγιση του Mark Zonder στα ντραμς αποτελεί, όπως διάβασα σε μία άλλη δικτυακή κριτική του άλμπουμ, «έναν ύμνο στον μινιμαλισμό» (an ode to minimalism), ενώ ο Joey Vera με το παίξιμό του στο μπασο, δίνει σε κάποια τραγούδια την απαραίτητα ενέργεια και δυναμισμό.
Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν και οι στίχοι του Kevin Moore. Εντελώς προσωπικοί, αντάξιοι ενός πραγματικού τραγουδοποιού, συνδυάζουν τη μελαγχολία και τη νοσταλγία με ένα πνεύμα ειρωνείας. Η ειρωνεία των στίχων του Moore κατά κάποιο τρόπο ταυτόχρονα απαλύνει, αλλά και ενισχύει τον πεσιμισμό του, είτε όταν καταπιάνεται με τις διαπροσωπικές ερωτικές σχέσεις («… but if it's all the same to you/ give me back my blue/ other colors fade anyway» - Colorblind), είτε με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα («and it makes no sense to me/ unless i see it on t.v.» - America The Video).
Τον εξομολογητικό τόνο των τραγουδιών ενισχύει και το τραγούδισμα του Kevin Moore. Παρόλο που δε διαθέτει καμιά φοβερή φωνητική ικανότητα, τραγουδάει με εκφραστικότητα, στοιχείο που δένει πλήρως με τα υπόλοιπα στοιχεία.
Αλλά ο καλλιτεχνικός σκοπός του Kevin Moore και των Chroma Key πάει ακόμα πιο μακριά. Όλα τα παραπάνω στοιχεία, μουσική και στίχοι, συναίσθημα και αναφορές, χτίζουν μια ιδιαίτερη και συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, ακόμα περισσότερο έναν ολόκληρο κόσμο. Στο γκρίζο σύμπαν των Chroma Key κυριαρχούν χαμηλές ραδιοφωνικές συχνότητες γεμάτες παράσιτα, παλιομοδίτικα κομπιούτερ, σκονισμένες μηχανές, αλλά και μια πολύ ανθρώπινη μοναξιά.
Ήδη οι πιο ανοιχτόμυαλοι οπαδοί του progressive rock ήχου, αλλά και γενικά οι πιο υποψιασμένοι και απαιτητικοί φίλοι της μουσικής απολαμβάνουν το Dear Air For Radios εδώ και χρόνια. Γιατί όχι κι εσείς;
Στο νου του καθενός από σας, φαντάζομαι, ότι γεγονότα του 2010, πόσο περισσότερο σκέψεις και συναισθήματα είναι συνδεδεμένα με μουσική, με συγκεκριμένα τραγούδια, στίχους, μελωδίες.
Εδώ που τα λέμε, η φετινή χρονιά που αυτές τις μέρες πλησιάζει στο τέλος της προσέφερε πολλές καλές μουσικές για να συνοδέψουμε τις σκηνές της καθημερινότητάς μας. Και όχι μόνο. Σε μια χρονιά δύσκολη και περίεργη, η μουσική σε κάποιους από μας προσέφερε τόσο την απόδραση από τα προβλήματα, όσο και το μέσο για τη συνειδητοποίησή τους.
Γενικά μέσα στο 2010 είδαμε αρκετές καλές κυκλοφορίες. Μέσα μουσικής ενημέρωσης προερχόμενα από τον mainstream χώρο, αλλά κυρίως από τον πιο εναλλακτικό, δηλαδή sites, blogs και πιο υποψιασμένες ραδιοφωνικές εκπομπές μας βομβάρδιζαν με νέα άλμπουμ, νέα ονόματα, καλλιτέχνες και μπάντες.
Παράλληλα, σύμφωνα με το αξίωμα «όσο ψάχνει κανείς, βρίσκει», η αναζήτηση στο διαδίκτυο κυρίως, έφερε στο φως ονόματα άγνωστα, αλλά τόσο αξιόλογα, όσο και εκείνα που προβάλλονται περισσότερο. Έτσι, μετά από το σχετικό ξεσκαρτάρισμα, η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο παρουσιάζει τις προτάσεις της για την χρονιά που μας αποχαιρετά.
Θα ξεκινήσω με το άλμπουμ που ακούω αυτές τις μέρες, την πολυαναμενόμενη νέα δουλειά του ράπερ Kanye West. Ο West, μετά από ένα πιο πειραματικό και διαφορετικό από τα μονοπάτια που μας είχε συνηθίσει άλμπουμ (808s & Heartbreak), μετά από προσωπικές δύσκολες εμπειρίες, και φυσικά μετά από την εκκεντρική αντικατάσταση της κάτω οδοντοστοιχίας του με μια σειρά διαμαντιών, επέστρεψε με το My Twisted Dark Fantasy. Με τα τελευταία καμώματά του που έδωσαν τροφή σε κουτσομπολίστικες εκπομπές παγκόσμιας εμβέλειας, φοβόμουν ότι η νέα του δουλειά θα με απογοήτευε. Αλλά έπεσα έξω στις προβλέψεις μου, καθώς οι δύο πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ ίσως αρκούν για να φτάσουμε στο πρώτο και πιο σημαντικό συμπέρασμα: ο Kanye West καθορίζει την πληθωρική και πρωτοπόρα pop μουσική σήμερα.
Μιας και πιάσαμε το hip hop, ας κάνουμε μία αναφορά και στα hip hop άλμπουμ που ακούσαμε περισσότερο το 2010. Κάπου στα τέλη της Άνοιξης, αρχές καλοκαιριού πρωτακούσαμε την συνεργασία του Damian Marley και του Nas με τον τίτλο Distant Relatives. Δυο δυνατά ονόματα στη μαύρη μουσική σήμερα, ο πρώτος εκπρόσωπος της ρέγκε και ο δεύτερος του hip hop, βρήκαν τις εκλεκτικές μουσικές τους συγγένειες και κυκλοφόρησαν μία δουλειά που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στα δύο είδη. Στα plus και η φοβερή παραγωγή και ενορχήστρωση.
Αξιόλογη και η συνεργασία του underground hip hoper Talib Kweli με τον παραγωγό και dj Hi Tek κάτω από το όνομα Reflection Eternal, στο άλμπουμ Revolutions Per Minute. Χωρίς πολύ σκέψη, το πιο πολιτικό άλμπουμ που άκουσα φέτος. Έχουμε να κάνουμε με σκεπτόμενη και οργισμένη μουσική από δύο κοινωνικά ευαίσθητους καλλιτέχνες. Τι πιο επίκαιρο από αυτό;
Κάπου εδώ ταιριάζει να σημειώσω και το άλμπουμ Wake Up, προϊόν συνεργασίας του τραγουδιστή John Legend και του συγκροτήματος των Roots. Στο Wake Up ο neo-soul τραγουδιστής με την μελωδικότατη φωνή σε συνεργασία με ένα από τα σημαντικότερα hip hop συγκροτήματα της τελευταίας εικοσαετίας, διασκευάζει παλιά soul τραγούδια, πολύ γνωστών τραγουδιστών αλλά και πιο άγνωστων. Μία από κάθε άποψη άψογη δουλειά, με τραγούδια παλιά μεν, αλλά πιο επίκαιρα από ποτέ.
Τέλος, όσο αναφορά τη hip hop μουσική, στα υπόψιν έχουμε και το νέο άλμπουμ των Flobots, το οποίο υπομονετικά περιμένει την ακρόασή του, πράγμα το οποίο έχω αδικαιολόγητα καθυστερήσει.
Στη συνέχεια, αλλάζοντας είδος και στυλ, θα κάνω αναφορά σε τρία γκρουπ του alternative-indie ροκ, που σίγουρα είναι στη μεγαλύτερη μερίδα των ακροατών και φίλων της μουσικής άγνωστα, αλλά οι δουλειές τους αξίζουν μνείας. Σας έλεγα πριν, ότι ψάχνοντας τον χαοτικό κόσμο του διαδικτύου κάνεις μπορεί να βρει διαμαντάκια.
Πρώτοι οι ρώσοι Nice Cliques, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα φρέσκο indie ροκ ήχο, εμπλουτισμένο με στοιχεία και επιρροές από τη μεγάλη σχολή του progressive rock των τελών της δεκαετίας του 60 και των αρχών εκείνης του 70. Ένα μουσικό χαρμάνι που χαρακτηρίζεται αφενός από ευάκουστες ποπ μελωδίες, αφετέρου από μια πιο σύνθετη και εγκεφαλική δομή των τραγουδιών, με έναν αέρα ψυχεδέλειας να φυσά πρίμα. Πρώτο τους full-length το Populra Art που κυκλοφόρησε φέτος, το οποίο μπορείτε να “κατεβάσετε” δωρεάν στο διαδίκτυο.
Σειρά έχουν οι νεοϋορκέζοι City Breathing. Η τελευταία τους δουλειά, το ep Have A Melancholy Christmas κυκλοφόρησε στο τέλος του Δεκέμβρη του 2009, οπότε αποφάσισα να το συμπεριλάβω σε αυτό το κείμενο. Το τρίο των City Breathing πάλι, παρουσιάζει ένα διαφορετικό αλλά εξίσου ενδιαφέρον μουσικό μείγμα: η ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα των Flaming Lips, οι ευαίσθητες φωνητικές μελωδίες των Band Of Horses και κυρίως το post rock των Explosions In The Sky αποτελούν τα βασικά συστατικά στοιχεία της μουσικής των City Breathing. Συναισθηματικό, αλλά και συμφωνικό ποπ για εκλεκτικούς.
Μετά από την Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, επόμενη στάση μας η Νορβηγία και το συγκρότημα Youth Pictures Of Florence Henderson, των οποίων το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ κυκλοφόρησε φέτος. Ήδη οι ιστοσελίδες και τα blog που ασχολούνται με το post rock έχουν αντιληφθεί τη δυναμική της συγκεκριμένης μπάντας και την έχουν προβάλει αρκετά.
Αλλά, το θέμα είναι ότι οι Youth Pictures Of Florence Henderson δεν παίζουν ξεκάθαρα post rock. Η μουσική τους πρόταση βρίσκεται πιο κοντά σε ένα mellow και πολύ μελωδικό emo (μην φαντάζεστε τα αστεία συγκροτήματα που είχαν γίνει παγκοσμίως μόδα πριν κανένα δυο χρόνια, αλλά την underground σκηνή του emo, που έδωσε πολύ καλά δείγματα γραφής μέσα στη δεκαετία του 90 κυρίως). Ωστόσο, τα post rock στοιχεία είναι παρόντα στους Νορβηγούς, εμπλουτίζοντας και εμβαθύνοντας τον ήχο τους.
Αλλά και άλλες μπάντες του alternative και indie ροκ και ποπ χώρου κυκλοφόρησαν πολύ καλές δουλειές μέσα στο 2010. Ας κάνουμε μια παλή αναφορά: οι Radio Dept. με το Clinging To A Scheme, οι Band Of Horses με τον Infinite Arms, οι Minus The Bear με το Omni, o εκκεντρικός Ariel Pink και η μπάντα του Ariel Pink’s Haunted Graffitti με το Before Today.
Μια πιο εκτενής αναφορά αξίζουν οι φοβεροί Midlake με το Courage Of Others, ένα άλμπουμ χωμένο με τα μπούνια στο progressive folk των 60s-70s. Το Courage Of Others σίγουρα θα το βρείτε στις λίστες με τα καλύτερα του 2010 από τα πιο έγκριτα περιοδικά και sites. Επίσης σε folk ψυχεδελικούς ήχους κινούνται και οι Citay από το Σαν Φραντσίσκο, με το αισιόδοξο και ταξιδιάρικο Dream Get Together. Ενώ οι ισπανοί Spark Pet, οι οποίοι τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα, κυκλοφόρησαν φέτος το ομώνυμο ep, παίζοντας shoegaze έτσι όπως μας αρέσει. Υπόψη ότι οι δουλειές των Spark Pet διατίθενται δωρεάν στο διαδίκτυο.
Από την άλλη οι Σκωτζέσοι North Atlantic Oscillation με το άλμπουμ τους Grappling Hooks επαναπροσδιορίζουν τον art rock ήχο εν έτει 2010. Ακόμα δύο αξιοσημείωτες art-prog rock κυκλοφορίες της χρονιάς αποτελούν το Missa Atropos των Νορβηγών Gazpacho και το Lunatic Soul IIτου τραγουδιστή και μπασίστα των Riverside Mariusz Duda, o οποίος κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Lunatic Soul. Και αυτά τα δύο άλμπουμ δεν τα έχω ακούσει ακόμα, μιας και πρόκειται για δουλειές με ιδιαίτερο καλλιτεχνικό βάρος που αποζητάνε την αμέριστη προσοχή του ακροατή. Μπορεί να μην έχω ακόμη απολαύσει αυτούς του δύο δίσκους, αλλά μόνο και μόνο λόγω προσδοκιών, σας τους προτείνω.
Τελευταίο για τις Alternative rock κυκλοφορίες του 2010 αφήσαμε τον Mike Patton. Γνωστός και αγαπημένος ο κ. Patton, καταφέρνει μετά από τόσα πειράματα και περιπλανήσεις σε ήδη και στυλ να μας εκπλήσσει. Φέτος κυκλοφόρησε το άλμπουμ Mondo Kane, όπου διασκευάζει κλασικά ιταλικά τραγούδια της δεκαετίας του 50 και του 60. Ο Patton εδώ ακροβατεί, από την μία πλευρά λες ότι ακούς έναν κλασικό crooner του παλιού καλού καιρού, από την άλλη με κάποιες καίριες επεμβάσεις στην παραγωγή και την ενορχήστρωση, φρεσκάρει και ανανεώνει ένα ρετρό μουσικό στυλ. Στα πλεονεκτήματα τους Mondo Kane η παρουσία πολυμελούς ορχήστρας με μπροστάρη των τρομπετίστα του Manu Chao, Roy Paci.
Για να περάσουμε όμως σε μία άλλη μουσική κατεύθυνση στην οποία η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο έχει δείξει την κλίση της. Post rock, ένα είδος στο οποίο εντάσσεται ένα πλήθος από γκρουπ. Εδώ που τα λέμε, ο φίλος του post rock ήχου στιγμές θα πρέπει να δείχνει τεράστια υπομονή, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι των συγκροτημάτων απλά αναμασάνε τις ιδέες και τις κατακτήσεις των μεγάλων εκπροσώπων του είδους. Παρόλα αυτά, μιας και η συγκεκριμένη κατεύθυνση της ροκ μουσικής, αφήνει περιθώριο για φαντασία και πειραματισμό, το συναπάντημα με όμορφες μουσικές δεν είναι και τόσο σπάνιο.
Φέτος δύο σημαντικά post rock συγκροτήματα κυκλοφόρησαν άλμπουμ: God is An Astronaut – Age Of The Fifth Sun, Red Sparowes - The Fear Is Excruciating, But Therein Lies the Answer. Κάθε δικό μου σχόλιο για τις δύο αγαπημένες αυτές μπάντες είναι περιττό, καθώς κι εγώ ανήκω στους πολυάριθμους φίλους τους. Ωστόσο οι φετινές δουλειές, τόσο των God Is An Astronaut, όσο και των Red Sparowes δεν μου άρεσαν τόσο. Το Age Of The Fifth Sun εμπεριέχει συνθέσεις καλοδουλεμένες και προσεγμένες, αλλά αφήνουν το αίσθημα πως η μπάντα από την Ιρλανδία ως ένα μεγάλο βαθμό επαναλαμβάνεται. Από την άλλη, οι Red Sparowes στο τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα, στράφηκαν σε πιο ολιγόλεπτες και συγκροτημένες φόρμες, αλλά, όπως και να ‘χει, προτιμούμε τα δεκαπεντάλεπτα και εικοσάλεπτα έπη τους.
Έτσι, από τους βετεράνους του χώρου, τον τίτλο του post rock άλμπουμ της χρονιάς κλέβει ένας εσωστρεφής Γάλλος με το μυστηριώδες ψευδώνυμο Neige. O Neige είναι ο ιθύνων νους των Alcest. Η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά για τους Alcest με τίτλο Écailles de Lune κυκλοφόρησε μέσα στο 2010. Ιδιαίτερα ποιητικός ο τίτλος του άλμπουμ, το ίδιο ισχύει για τις καλλιτεχνικές προθέσεις και εν γένει για την ατμόσφαιρα των Alcest. Στο Écailles De Lune, όπως και τις προηγούμενες δουλειές του, το γκρουπ από τη Γαλλία δημιουργεί έναν ήχο που θα χαρακτηρίζαμε υβριδικό. Με το ένα πόδι πατάνε στο black metal έτσι πως το μάθαμε από μπάντες όπως οι In The Woods, ενώ με το άλλο στο βρετανικό shoegaze των αρχών των 90s, το οποίο καθιέρωσαν οι My Bloody Valentine και οι Slowdive. Ένας συγκερασμός εκ πρώτης άποψης ακατόρθωτος. Και όμως οι Alcest σταθεροί στο όραμά τους παρουσιάζουν δίσκους με πλούσιο συναισθηματικό απόθεμα, στοχεύοντας σε ακροατές τόσο προσεκτικούς, όσο και ανοιχτόμυαλους.
Άλλες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς στο ευρύτερο χώρο του post rock είναι εν τάχει οι εξής: The Infinite Regress από τους Stubborn Tiny Lights vs Clustering Darkness Forever OK (περίεργο όνομα, αλλά δυνατή μπάντα), In The Days Of Jupiter των Lights Out Asia και ο πρωτοεμφανιζόμενος ισπανός κιθαρίστας με το ψευδώνυμο Fingerstip και τα πρώτα του demos με τίτλο Space. Αλλά και οι τεξανοί This Will Destroy you μας έδωσαν μία πρόγευση για το νέο τους άλμπουμ μέσα από το ep Moving On The Edge Of Things.
Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να λησμονήσουμε και τους Album Leaf, ένα συγκρότημα με συνεπή πορεία και με δισκογραφικές δουλειές- είτε μιλάμε για ολοκληρωμένα άλμπουμ, είτε για eps – οι οποίες διακρίνονται από μία ιδιαίτερη ποιότητα. Η τελευταία τους δουλειά με τίτλο A Chorus Of Storytellersέρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Ο επικεφαλής τους Jimmy Lavalle, για πρώτη φορά συνοδευόμενος από μια πλήρης ροκ μπάντα, βρίσκεται με πολύ μεγάλη φόρμα. Άιντε να τους δούμε και ζωντανά στη χώρα μας κάποια στιγμή.
Last but not least, ας ρίξουμε μια ματιά και στην electronica. Το άλμπουμ που άκουσα φέτος περισσότερο και το απόλαυσα δεόντως ήταν το Black Sands του Bonobo. Ο Bonobo ή κατά κόσμο Simon Green, ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο τα βήματα του Jimmy Lavalle και των Album Leaf που αναφέραμε παραπάνω, στρέφεται σε έναν πιο πληθωρικό ήχο, σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει. Έτσι στο Black Sands το ηλεκτρονικό στοιχείο βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με στοιχεία afro, funk και τζαζ, ενώ τα beats και τα ηλεκτρονικά εφέ κάνουν παρέα στα πνευστά, τα κρουστά, τις κιθάρες και τη ζεστή soulful φωνή της Andreya Triana.
Κοντά στη νοοτροπία του Bonobo, αλλά με πολύ πιο ενισχυμένο το hip hop στοιχείο βρίσκεται ένας κορυφαίος καλλιτέχνης, ο οποίος, αν και δεν κυκλοφόρησε κάποιο δίσκο κατά το 2010, αξίζει αναφοράς. O Jun Seba, γιαπωνέζος μουσικός και dj, με το ψευδώνυμο Nujabes, που αποτελεί αναγραμματισμό του κανονικού του ονοματεπώνυμου, κυκλοφόρησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας που τελειώνει δύο καταπληκτικά άλμπουμ, που συνδυάζουν το hip hop, με το downtempo και τη τζαζ μουσική.
Με το Metaphorical Music (2003) και το Modal Soul (2005) o Nujabes πολύ απλά απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει αρτίστικο hip hop με εσωστρεφής ατμόσφαιρα, χαλαρή διάθεση και στοχασμό. Βέβαια θα μου πείτε δεν είναι ο πρώτος βάζει το hip hop σε ένα τέτοιο δρόμο, αλλά δεν έχετε παρά να ακούσετε τη μουσική του για να συνειδητοποιήσετε το εντελώς προσωπικό στυλ του. O Nujabes τον Φλεβάρη του 2010 έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, θύμα ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος.
Ενδιαφέρουσες δουλειές, ειδικά από την πιο πειραματική σκηνή του ηλεκτρονικού ήχου είχαμε και από τον Four Tet (There Is Love In You), αλλά και από τον Caribou (Swim). To κομμάτι Odessa του δεύτερου ίσως και να αποτελεί το πιο όμορφο τραγούδι για το 2010.
Αλλά, μέσα από το μεγάλο χωνευτήρι της electronica, για την Εκπομπή που ψάχνει τίτλο αναμφίβολα ξεχώρισε ένα ντουέτο από την Ελλάδα με το όνομα Keep Shelly In Athens. Οι Keep Shelly In Athens αποτελούνται από τον παραγωγό RΠЯ και την τραγουδίστρια Sarah P και το όνομα που έχουν επιλέξει αποτελεί ένα ευφυές λογοπαίγνιο της περιοχής που ζουν και αγαπάνε, της Κυψέλης. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησαν σε βινύλιο το ep In Love With Dusk. Έξι τραγούδια που από κριτικούς και ακροατές εντάσσονται στο κίνημα του chillwave, αλλά κατά την γνώμη μου αποτελούν αντιπροσωπευτικότατα δείγματα της ποιοτικής chill out μουσικής.
Ωστόσο, τα θετικά στοιχεία των Keep Shelly In Athens δεν εξαντλούνται στη μουσική τους και μόνο, αλλά και στην νοοτροπία που έχουν δείξει ως τώρα. Περιβεβλημένοι με ένα μυστήριο, καθώς όχι μόνο κρύβουν τα αληθινά του ονόματα πίσω από ψευδώνυμα, αλλά και δεν εμφανίζονται σε φωτογραφίες, στρέφουν το ενδιαφέρον του ακροατή στην τέχνη τους και μόνο. Παράλληλα στην μοναδική συνέντευξη που έχουν δώσει, εκφράζουν απόψεις προσγειωμένες και μετριοπαθείς. Αυτά είναι εξίσου σημαντικά με το καθαρά μουσικό κομμάτι, καθώς στη χώρα μας δυστυχώς η πόζα και το κενό στυλ συχνά κυριαρχούν στον καλλιτεχνικό χώρο.
Αλλά, καιρός να τελειώσει αυτή η μουσική μας περιπλάνηση στην χρονιά που σιγά σιγά μαζεύει τις αποσκευές της. Θα κλείσω με μία αναφορά σε καλλιτέχνες που πραγματικά αγαπώ, όπως άλλωστε και πολλοί εκεί έξω, ίσως με αυτό τον τρόπο δημιουργώ καλούς οιωνούς για ένα πλούσιο μουσικά 2011.
Οι Massive Attack επανήλθαν με το άλμπουμHeligoland, τραγούδια από το οποίο έτυχαν κάποιων καταπληκτικών remixes, αλλά και o DJ Shadow έκανε το comeback με το ep Def Surrounds Us - I've Been Trying. Το πρώτο κομμάτι είναι ένα πείραμα του DJ Shadow με το dubstep, ενώ το I’ve Been Trying αποτελεί ακόμα ένα εκπληκτικό κομμάτι του αγαπημένου καλλιτέχνη, στα βήματα του Six Days.
Ελπίζω να μην σας κούρασα, αλλά να έκανα μουσικές προτάσεις άξιες λόγου. Φυσικά ακόμα περισσότερα άλμπουμ και καλλιτέχνες από το 2010 περιμένουν να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας και να τους ανακαλύψουμε.
Οι εικόνες που συνοδεύουν τον τίτλο αποτελούν κολάζ του Οδυσσέα Ελύτη. Τώρα, οι λόγοι που επιλέγω για αυτά τα τελευταία άρθρα, κολάζ του Ελύτη, είναι πρώτα απ' όλα αισθητικοί, αλλά και θαυμασμού για τον ποιητή.
πρώτη δημοσίευση: Δεκέμβρης 2010
Κάποιες φορές η σκέψη του καθενός καθοδηγούμενη από βιώματα, γούστα και εμπειρίες καταφέρνει κάποιους συνδυασμούς που αρχικά φαντάζουν δύσκολοι και αντιφατικοί. Έτσι κι εγώ σκεφτόμουν την παρούσα δύσκολη εποχή για τη χώρα μας και όχι μόνο. Η καθημερινή πολιτική ενημέρωση με κουράζει, αλλά όταν ο κόσμος έχει φτάσει σε ένα τέτοιο γκρεμό δυσκολίας και αμηχανίας δεν μπορείς παρά να παρακολουθείς. Άρα φαντάζομαι ότι δεν θα σταθώ πιο ενημερωμένος από τον μέσο άνθρωπο αν σημειώσω ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και με έναν αλληλένδετο τρόπο πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική, ακόμα και αξιακή. Που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς, αν αρχίσει να σκέφτεται γύρω απ’ όλα αυτά.
Πάντως, μην ανησυχείτε, διαβάζετε ένα άρθρο μουσικού ενδιαφέροντος και όχι πολιτικού περιεχομένου. Απλά, η σκέψη μου για την κρίση διασταυρώθηκε με τη μουσική πραγματικότητα σήμερα. Σίγουρα, πολιτική και τέχνη συμπορεύτηκαν πολλές φορές, είτε με αποτελέσματα από καλλιτεχνικής άποψης πολύτιμα είτε, κάποιες φορές, καταλήγοντας σε φτηνή προπαγάνδα. Στο πεδίο της μουσικής, στις επιμειξίες καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτικής σκέψης μπορεί κανείς να βρει πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές: από τον Bob Dylan ως τους Radiohead, από τους Clash ως του Asian Dub Foundation.
Αλλά και στην κατεύθυνση του post rock συναντάμε μπάντες που εκφράζουν την πολιτική τους άποψη και ασκούν κριτική.
"Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven"
Το post rock είναι ένα είδος κατά κύριο λόγο ορχηστρικό και στις καλύτερες στιγμές του πειραματικό. Παρόλα αυτά, η πολιτική και κοινωνική διάσταση δίνει το παρόν. Μπάντες που διαμόρφωσαν τον ήχο, περισσότερο οι Godspeed You! Black Emperor, αλλά και οι Mogwai, μέσα από τους τίτλους κομματιών και άλμπουμ, μέσα από τα ενορχηστρωτικά τερτίπια, τις ατμόσφαιρες και ακόμα πιο ξεκάθαρα μέσα από τα samples που εμπεριέχονται στις συνθέσεις τους, φανερώνουν το πολιτικό τους στίγμα. Από την ίδια ανησυχία και τάση για κριτική διακρίνονται και νεότερες μπάντες που ανήκουν στον post rock χώρο.
Οι Ιρλανδοί God Is An Astronaut, αν και εντυπωσιασμένοι από το αχανές διάστημα, εικόνες από το οποίο θεματοποιούν στις συνθέσεις του, στα video που συνοδεύουν τις live εμφανίσεις τους δείχνουν την ευαισθητοποίηση τους για θέματα όπως οι κοινωνικές ανισότητες και η καταστροφή του πλανήτη. Κάποια άλλα γκρουπ έχουν πιο σαφή πολιτικοποιημένη κατεύθυνση: From Monument To Masses, Maybeshewill, And So I Watched You From Afar, Red Sparowes.
Οι From Monument To Masses δηλώνουν την πολιτική τους ιδεολογία ήδη από το όνομα που έχουν επιλέξει. Ίσως το πιο ξεκάθαρα πολιτικοποιημένο post rock συγκρότημα σήμερα, οι περισσότερες από τις συνθέσεις τους αποτελούν κελεύσματα προς ξεσηκωμό για ένα καλύτερο αύριο. Δυναμικές κορυφώσεις και επιθετικές κιθάρες μπλέκονται με samples από λόγους και διαλέξεις πολιτικών ακτιβιστών, επαναστατών και διανοουμένων. Δυστυχώς το καλοκαίρι του 2010 οι From Monument To Masses διαλύθηκαν.
Σε παρόμοιους μουσικούς δρόμους κινούνται και οι βρετανοί Maybeshewill, τους οποίους όμως προτιμώ. Πρώτα απ’ όλα παρουσιάζουν μια πρωτότυπη μουσική πρόταση, στα πλαίσια της οποίας συναντιούνται οι Mogwai με τους Tool , όπως και οι King Crimson με τους At The Drive In. Αλλά, κάποιες φορές μέσα από το χιούμορ που φανερώνουν, κάποιες άλλες μέσα από τα samples που επιλέγουν, δείχνουν μια πιο βαθιά και σκεπτόμενη ματιά. Βέβαια, μην νομίζετε ότι υστερούν σε δυναμισμό, ακόμα και οργή. Παράλληλα, η πολιτική θέση των Maybeshewill διακρίνεται και από την DIY νοοτροπία που εν γένει τους διακρίνει: από την ηχογράφηση και κυκλοφορία των άλμπουμ μέχρι τα live τους. Όπως αναφέρουν και οι ίδιοι, θέλουν να αποδείξουν ότι μπορεί κανείς να δημιουργήσει μουσική με ελάχιστα χρήματα.
Κοντά στους Maybeshewill ηχητικά και στιλιστικά οι And So I Watched You From Afar με τίτλους κομματιών όπως These Riots Are Just The Beginning.
Οι Red Sparowes πάλι αποτελούν μια διαφορετική περίπτωση. Ενώ οι περισσότερες post rock μπάντες συνδέονται λόγω της ορχηστρικής διάστασης της μουσικής του με τον κινηματογράφο, οι Red Sparowes έχουν αναφορές στην λογοτεχνία. Έχουν εμπνευστεί το όνομά τους από τα Πρελούντια του T. S. Eliot και τη συμβολική διάσταση που έχει στο συγκεκριμένο έργο το σπουργίτι. Το γκρουπ που μας έρχεται από το Los Angeles δείχνε να γοητεύεται από την ιστορία και ειδικά από τις περισσότερο τραγικές πλευρές της. Κάπως έτσι είναι και η μουσική τους: μεγαλοπρεπής και επιθετική, μελαγχολική και γεμάτη συναισθηματισμό. Στο πρώτο τους άλμπουμ At The Soundness Dawn αποτυπώνουν μουσικά την καταστροφή που φέρει ο άνθρωπος στη φύση. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ-σταθμός στο post rock ιδίωμα. Ενώ η δεύτερή τους δουλειά Every Red Heart Shines Toward The Red Sun, αποτελεί μια μουσική αφήγηση ενός εκκεντρικού, αλλά και τραγικού γεγονότος που συνέβη στη μαοϊκή Κίνα και έμεινε στην ιστορία με τον τίτλο “Kill a sparrow campaign". Η πιο πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά κυκλοφόρησε πέρσι.
αφίσα συναυλίας των Red Sparowes
Φυσικά, τα παραπάνω συγκροτήματα του post rock που μεταφέρουν και ένα μήνυμα πολιτικό και κοινωνικό, είναι όσα πέφτουν στη δική μου αντίληψη, όσα γνωρίζω και ακούω τη μουσική τους. Κάθε πρόταση για κάτι νέο, για έναν νέο καλλιτέχνη, μια νέα μπάντα είναι ευσπρόδεκτη. Ειδικά όταν μιλάμε για καλλιτέχνες και μουσικούς που στοχεύουν στην ίδια μας τη σκέψη και συνείδηση, σε μία εποχή και δύσκολη και κρίσιμη.
η εικόνα του τίτλου αποτελεί ένα έργο του γνωστού καλλιτέχνη graffitti Banksy.
Μία από τις κυρίαρχες νεότερες τάσεις στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή είναι και το cosmic disco. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που αναζητούν νέα και πρωτότυπα ακούσματα, ειδικά στην electronica, στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς τον "κοσμικό ήχο". Ωστόσο, όπως φανερώνει και το όνομα της, η cosmic disco δεν είναι ένας καινούργιο στυλ, αλλά περισσότερο μια δημιουργική αναβίωση από μουσικές που για χρόνια ήταν λίγο πολύ λησμονημένες.
Τις ρίζες της cosmic disco προφανώς τις εντοπίζουμε περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 και τις αρχές εκείνης του 80. Βέβαια, μην φαντάζεστε λαμέ κουστούμια και εντυπωσιοθηρικές χορευτικές πόζες, όσο πειραματική διάθεση και έναν ήχο που θα χαρακτήριζα περιπετειώδη. Οι περισσότεροι μουσικοί και παραγωγοί έχουν ως εφαλτήριο και σημείο αναφοράς τους disco πρωτοπόρους , όπως τον Giorgio Moroder, τον Black Devil, αλλά και τον DJ Daniele Baldelli, ο οποίος θεωρείται και ο βασικός διαμορφωτής του "cosmic disco" ήχου. Οι περισσότερες συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ένα μπλέξιμο στοιχείων και επιρροών, οι οποίες μπορεί να ξεκινούν από το deep house και να φτάνουν στο krautrock. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η ενορχήστρωση δεν είναι πάντα αμιγώς ηλεκτρονική, καθώς συχνά πυκνά χρησιμοποιούνται και μουσικά όργανα, όπως πιάνο, κιθάρα, μπάσο, κρουστά, πνευστά και ότι άλλο βάζει ο νους σας.
Τέλος να προσθέσω πως η θεματολογία που κυριαρχεί έχει σχέση πολλές φορές με το διάστημα, τα διαπλανητικά ταξίδια και άλλα παρόμοια εμπνευσμένα από την πιο ψυχεδελική, αλλά και αρκετά vintage επιστημονική φαντασία.
Κοντά στην λεγόμενη cosmic disco βρίσκονται και η space disco και το -συνήθως σε πιο χαμηλούς τόνους και σε κάπως διαφορετικά μουσικά "συμφραζόμενα"- balearic (η τάση των κριτικών να βρίσκουν ταμπέλες για τις διάφορες μουσικές τάσεις, φτάνει τα όρια της παράνοιας). Κάποια ενδεικτικά, και μόνο, ονόματα: Lindstrom, Prins Thomas, Aeroplane, Todd Terje, αλλά και οι λίγο πιο άγνωστοι Windsurf, Coyote, Low Motion Disco... και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Άρα, όπως καταλαβαίνετε, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή ενός ταξιδιού αναμφίβολα διαστημικού.
εικόνα:Ivan Kudriashev, Κατασκευή ευθύγραμμης κίνησης (1925) πρώτη δημοσίευση: Οκτώβριος 2010
