Blind Foley - Leith Mindstate EP (2010, Renegade Screw)

  Καιρός πια να παρουσιάσουμε το συγκεκριμένο EP, το οποίο τελικά έχει αναδειχθεί σε ένα από τα αγαπημένα μου ακροάματα κατά τα τελευταία χρόνια. Από το 2010 που κυκλοφόρησε προς free downloading στο διαδίκτυο, το έχω ακούσει πολλές φορές στο σπίτι μου,  έχω κάμποσες φορές παίξει κομμάτια του στην εκπομπή στο ραδιόφωνο, αλλά και στα DJ sets των Brkn Glssz.

Το Leith Mindstate EP δεν έχει να μας πει κάτι το πολύ ρηξικέλευθο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ηλεκτρονική μουσική υψηλών ποιοτικών στάνταρντ. Ένα από τα βασικά στοιχεία που με γοητεύουν γενικά στη μουσική, στη δουλειά του Blind Foley βρίσκεται και με το παραπάνω: το πάντρεμα ήχων διαφορετικών με εκλεκτική διάθεση και μπόλικη μαστοριά. 

Στο Leith Mindstate, οι διαφορετικοί ήχοι μπλέκονται και εναλλάσσονται σαν σε μια ιστορία, μια αφήγηση η οποία όμως δεν αποτελείται από χαρακτήρες και γεγονότα, αλλά από μουσικά στιλ και, βέβαια, συναισθήματα. Δημιουργός της μουσικής ιστορίας και αφηγητής της, ο τυφλός –όπως τουλάχιστον δείχνει το παρατσούκλι που έχει επιλέξει– καλλιτέχνης μας. 

Αρχικά, το σκηνικό είναι στημένο ατμοσφαιρικό και ελαφρώς μελαγχολικό, ένα βροχερό απόγευμα στην πόλη Leith της Σκωτίας. Έτσι και το εναρκτήριο κομμάτι, Rain On Leith, ισορροπεί ανάμεσα σε ambient και nu jazz. Σταδιακά, στα επόμενα τρία κομμάτια (Cordoba, Swell Box, Penguin Parade) η ψυχολογία φτιάχνει, η διάθεση φωτίζεται και η μουσική γίνεται ολοένα πιο χορευτική και δυναμική, χωρίς όμως να χάνεται το στοιχείο της ατμόσφαιρας, το οποίο τονίζεται από τα ρετρό jazz στοιχεία. Ειδικά ακούγοντας το Penguin Parade, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε μια σειρά πιγκουίνων να… παρελαύνει μπροστά μας. 

Στα τελευταία δυο κομμάτια, το σκηνικό και πάλι αλλάζει. Το Mmm Banana Flats I Love You ξεκινά με έναν ελαφρώς dubstep ρυθμό, για να ενταχθούν στη συνέχεια και techno στοιχεία. Βέβαια, επιρροές από το techno, συγκεκριμένα την πιο μινιμαλιστική πλευρά του, ο  Blind Foley είχε φροντίσει να εισάγει και στα πρώτα κομμάτια του EP, αλλά το τελευταίο, Kung Fu Kick, αποτελεί ένα άψογο δείγμα minimal techno, φουλ από μελωδικότητα και ατμόσφαιρα. 

Παράλληλα ο συναισθηματικός τόνος συνεχίζει χαλαρός, αισιόδοξος και, όπως φανερώνουν και οι τίτλοι των κομματιών, σαρκαστικός. Αυτή η διάθεση του Blind Foley να κάνει χιούμορ, ακόμα περισσότερο να αυτοσαρκαστεί, διακρίνεται και από το μίνι "βιογραφικό" του στο Soundcloud.         
                               
Να σημειώσω ότι το Leith Mindstate EP, βρίσκεται σε δύο διαφορετικές εκδόσεις με ελαφρώς διαφοροποιημένο tracklist. Δηλαδή, τη θέση των Swell Box και Penguin Parade παίρνει το Phobos Landing, επίσης κάπου ανάμεσα σε dubstep και techno, ίσως για να δοθεί στο όλο EP ένας πιο abstract-electro τόνος. Η εναλλακτική εκδοχή προς free downloading εδώ.

Sounds From Bestival's Ambient Forest

Μπορεί μια promo συλλογή για ένα μουσικό φεστιβάλ να σταθεί στο ύψος μια πιο "κανονικής" κυκλοφορίας; Η εν λόγω συλλογή πάντως έχει να πει πολλά, ειδικά σε όσους έχουν τ’ αυτιά και την κατάλληλη ψυχική διάθεση ν’ ακούσουν. Τα κομμάτια που συγκροτούν το Sounds From The Bestival Ambient Forest, όπως φανερώνει και ο τίτλος τους, αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα των μουσικών και παραγωγών που έπαιξαν στο ambient μέρος του βρετανικού φεστιβάλ Bestival, που πραγματοποιήθηκε τις αρχές του Σεπτέμβρη. Πιο γενικά σχόλια για το φεστιβάλ δεν θα κάνω, πέρα από το ότι για τα ελληνικά δεδομένα αποτελεί ένα μακρινό μακάριο όνειρο…

Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με μια συλλογή που προσφέρεται από το site του συγκεκριμένου φεστιβάλ δωρεάν, ώστε οι ακροατές να πάρουν μια καλή ιδέα της μουσικής που θα ακούσουν στο λεγόμενο Ambient Forest, ένα πραγματικό δάσος δηλαδή, πλάι σε μια γραφική λίμνη, όπου οι μάγοι της ambient electronica θα έκαναν τα φοβερά τους κόλπα. Αλλά, μερικά από αυτά τα μαγικά μπορούμε να τα ακούσουμε στο δικό μας χώρο, από τα οικεία σπιτικά μας ηχεία. Και, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, υπέροχες στιγμές ορχηστρικής μουσικής που μας προσφέρουν masterminds του downtempo, όπως ο Alex Paterson (τόσο με το project των Screen, όσο και με αυτό των HBF), ο Chris Coco, o Steve Miller (με το ψευδώνυμο Afterlife φυσικά) και ο Phil Mison, αλλά και πιο νέοι και άγνωστοι καλλιτέχνες του χώρου.

Όλοι αυτοί χτίζουν ένα ατμοσφαιρικό ταξίδι γαλήνης και αράγματος, μέσα από ηχοτοπία πότε πιο αιθέρια και φωτεινά, πότε πιο σκοτεινά και μυστήρια. Η εναλλαγή μουσικών εικόνων και συναισθημάτων επιτυγχάνεται μέσα από ποικίλα στιλ της ηλεκτρονικής μουσικής• έτσι, ανάμεσα σε άλλα, έχουμε: σχεδόν beatless ambient από τον κύριο Chris Coco, διαστημικότατο dub όπως μας έχει συνηθίσει ο Alex Paterson των Orb, ambient techno από τους Tythe και Gaudi και, στο τέλος της συλλογής ένα nu balearic έπος από τους Project Club.

Κοντολογίς, αυτή η συλλογή πραγματικά προωθεί τους καλλιτέχνες που εμπεριέχει, καθώς όσο περισσότερο ακούς, τόσο περισσότερο νιώθεις την επιθυμία ν’ ακούσεις ό,τι έχουν κυκλοφορήσει!

Οι φίλοι της ποιοτικής ambient και downtempo μουσικής αναμφίβολα θα αγαπήσουν αυτή την κυκλοφορία και θα γίνει ο σταθερός τους φίλος για τους επόμενους μήνες, ίσως κι ακόμα περισσότερο.  Παράλληλα, η συγκεκριμένη συλλογή μπορεί να σταθεί και ως μία πύλη για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τέτοιες μουσικές ή για όσους έχουν δώσει βάρος μόνο στην πιο dance πλευρά της electronica.

Αν τελικά, θέλει κανείς να εντοπίσει τον λόγο που αυτοί οι "δασικοί" ηλεκτρονικοί ήχοι έχουν μια ιδιαίτερη άποψη και ποιότητα, θα τον βρει στο ότι τα περισσότερα από τα κομμάτια ξεπερνάνε την ψυχρότητα της ψηφιακής μουσικής. Τα σύνθια που οι μουσικοί μας έχουν επιλέξει έχουν μια ανθρώπινη ζεστασιά, ενώ συχνά πυκνά στις συνθέσεις τους ρίχνουν τζούρες από ακουστικές κιθάρες, παλιομοδίτικες dub τεχνικές και πλήκτρα δανεισμένα απ’ το ψυχεδελικό ροκ.  Τολμώντας λοιπόν ένα τριπαρισμένο συναισθητικό συνειρμό, θα λέγαμε ότι ακούγοντας το Sounds From The Bestival Ambient Forest, στο νου έρχονται αποχρώσεις θολές, γήινες, φθινοπωρινές.

Dubsteps to harmony

... έτσι σκέφτηκα να τιτλοφορήσω την τελευταία Εκπομπή που ψάχνει τίτλο (19/09/2012), όπου ταξιδέψαμε στους γαλαξίες της dubstep μουσικής. Και τι dubstep: μελωδική, ατμοσφαιρική με ambient και trip hop στοιχεία. Βέβαια, στη διάρκεια της εκπομπής λίγο λοξοκοιτάξαμε και σε άλλα στιλ, όπως το chillwave και τα breaks. Αλλά, για να μη σας κουράζω και πολύ... 

Dubsteps to harmony

Κάποια από τα κομμάτια που ακούσαμε κυκλοφορούν ελέυθερα στο διαδίκτυο. Κατεβάστε τα, αξίζουν: 

Lov - August Sunset

Blind Foley - Leith Mindstate EP (όπου εμπεριέχεται και το κομμάτι Cordoba)

Portishead - Roads (Hosta late at night bootleg) 

Οι εικόνες που συνοδεύουν τόσο αυτή την ανάρτηση, όσο και το Mixcloud αποτελούν έργα του Brock Efferts. Εκπληκτικός καλλιτέχνης.

Οι ήπειροι της μουσικής

 Όταν γράφω, αλλά και όταν διαβάζω κείμενα σχετικά με τη μουσική, προτιμώ ένα ύφος ορθολογικό και αποστασιοποιημένο, όπου γίνεται απόπειρα να ανιχνευθούν οι επιρροές και ο δείνα καλλιτέχνης ή συγκρότημα να τοποθετηθεί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα τη μουσική και –γιατί όχι; – την πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική κλπ. Σε τέτοιου ύφους κείμενα, τα πιο προσωπικά συναισθήματα που προκαλεί η ακρόαση, όχι ακριβώς αποσιωπούνται, αλλά, στις καλύτερες των περιπτώσεων, υπονοούνται. Στην ουσία, η απλή απόλαυση που προκαλεί η μουσική σαν να αναδύεται μέσα από μεθοδικότερες σκέψεις και κρίσεις. Αλλά, η μουσική, όπως και καθετί που κάνει τη ζωή μας καλύτερη, εμπεριέχει μια γοητεία που κάποιες φορές μπορεί πιο επιτυχημένα να αναδειχθεί μέσα από τους λογοτεχνικούς τρόπους. Για παράδειγμα, τη μεταφορά.

Φανταστείτε λοιπόν ότι η τέχνη της μουσικής είναι ένας κόσμος, μια νέα γη, κατά το μεγαλύτερό της κομμάτι ανεξερεύνητη. Ο κάθε ακροατής, ο καθένας από μας, μοιάζει με ένα εξερευνητή που αναζητά συνεχώς νέες ηπείρους που δεν έχει δει ποτέ. Απλώνονται μπροστά του μέσα στο έντονο φως του πρωινού, εξάπτουν την περιέργεια και το αίσθημα περιπέτειας. Ο εξερευνητής μας ξέρει ότι αυτό το ταξίδι στις άγνωστες ηπείρους της μουσικής θα του φτιάξει τη μέρα, αν όχι τη ζωή του όλη.

Βέβαια, κάθε ακροατής έχει, ως ένα μεγάλο βαθμό, ο ίδιος συγκροτήσει τον μουσικό κόσμο που καλείται να εξερευνήσει. Μουσικές που άκουσε έφηβος, έπειτα σνόμπαρε και τελικά επέστρεψε σε αυτές, μουσικές που κάποια στιγμή είχε δει με την άκρη του ματιού του και με κάποιο τρόπο μίλησαν μέσα του. Τραγούδια και δίσκοι που με την πρώτη του προκάλεσαν μια αποκάλυψη γεμάτη πάθος, κι άλλα που άργησαν να ωριμάσουν στ’ αυτιά και στον νου του. Ένας χαρτογράφος μιας γης, της οποίας ο ορίζοντας είναι αχνά γνώριμος. Αλλά το ίδιο δε συμβαίνει με κάθε εικόνα και γνώση που αποκτούμε; Μια αδρή εντύπωσή της, την έχουμε από πριν. 

 Έτσι λοιπόν, η δική μου γη απαρτίζεται από τις πιο ενδιαφέρουσες μισοσκότεινες ηπείρους. Κάθομαι στην άμμο και τα πόδια μου βρέχει η απέραντη θάλασσα της μεσογειακής παράδοσης. Τραγούδια αφιερωμένα στο φως και το νερό, σκοποί που αιωρούνται πάνω από λευκά σπίτια, ναυτικά ταξίδια, ξενύχτια και αινιγματικά κορίτσια. Μουσικές ηλεκτρικές, ηλεκτρονικές, παραδοσιακές λες και ξεπλένονται στον ήλιο και στο κύμα για να αφηγηθούν το μεγάλο ναι στη ζωή.

Νοτιότερα, ο ήλιος κρύβεται στα δάση. Την καρδιά αυτής της ηπείρου δεν την αγγίζει το φως. Εδώ το στέμμα φορούν το μαύρο δέρμα και οι πολύπλοκοι ρυθμοί. Η ίδια βαθιά και πηγαία θέληση που κάνει τον άνθρωπο να χορέψει, είναι αυτή που τον ωθεί να είναι ελεύθερος, να ζει χωρίς προκαταλήψεις. Κάτω από τα δέντρα, πλάι στη γη οι άνθρωποι χορεύουν επειδή ο θεός πέθανε κι εκείνοι έμειναν μόνοι κι απελευθερωμένοι, με όπλο τις αξίες τους σε έναν κόσμο-μηχανή που τρίζει. Ίσως αυτό να είναι το σημαντικό μήνυμα του συνδυασμού της αφρικάνικης και ηλεκτρονικής μουσικής, η κραυγή του ανθρώπου, ο οποίος αφού σκότωσε τον μεταφυσικό θεό, αγωνίζεται να απαλλαχτεί από τους νέους θεούς της τεχνολογίας.

Τώρα, η ηλεκτρονική μουσική, στον χάρτη μου βρίσκεται προς τα δυτικά. Σε πόλεις με ψηλούς καθεδρικούς ναούς, κουστουμαρισμένοι τζέντλεμαν, που κάποτε είχαν μακριά μαλλιά και απλανές βλέμμα (και δεν το λησμονούν αυτό) απαλλάσσουν την επανάληψη της τεχνολογίας από τη στειρότητα, αντικαθιστώντας τη με τη γονιμότητα της παράδοσης του μεγάλου ευρωπαϊκού λυρισμού.  Σ’ αυτή την ήπειρο οι μηχανές δεν παράγουν πανομοιότυπα ρομπότ στεγνά από συναίσθημα, μα μικρά πουλιά  με φτερά μεταλλικά, αλλά μεγάλης πτητικής ικανότητας. Την ώρα του δειλινού έχω δει αυτά τα πουλιά να πετάνε στον ουρανό, αλλά θέλω να τα γνωρίσω τόσο, ώστε να έρθουν και να αράξουν στον ώμο μου. 

Προς τον βορρά απλώνονται αχανή τείχη από γκρίζα πέτρα. Πίσω τους έχουν ριζώσει τα παλάτια τους φυλές με πολεμικά τύμπανα και όμορφα τραγούδια. Εκεί όλα τραγουδάνε, ακόμα και τα σκαθάρια και οι πέτρες που κυλούν. Εκεί απόβλητοι και περιθωριακοί κάνουν παρέα με αστροναύτες, καουμπόηδες και ιππότες. Κι αν ρυθμοί και ουρλιαχτά μας διδάξαν οργή και επανάσταση, οι μελωδίες και τα νανουρίσματα μας άνοιξαν της πύλες για μια νέα ποίηση, για μια δίχως όρια ευαισθησία.

Αλλά το πιο μυστήριο συναίσθημα στο μουσικό μου χάρτη έρχεται από την Ανατολή. Με μαγνητίζει το παθητικό της βλέμμα, το χαμόγελο στα χείλη της, η υπόσχεση πως θα με πάρει απ’ το χέρι και θα με οδηγήσει σε ένα κόσμο αστρικής ευδαιμονίας. Αν μέσα από την έντονη, βαθιά, δηλαδή αφρικάνικη, αίσθηση του ρυθμού αδειάζω από τις προκαταλήψεις, τα ψεύτικα ιδανικά και το μυαλό μου το ίδιο, σε μια διονυσιακή θέληση για ελευθερία, με τα μελωδικά όνειρα που έχουν τις ρίζες του στην Ανατολή μπροστά μου ανοίγονται νέοι ορίζοντες, πραγματικά άγνωστοι για μένα. Και προς το παρόν, το μόνο που έχω καταφέρει να ζήσω είναι μικρές βόλτες, μονοήμερες εκδρομές με σιωπηρούς μα σίγουρους φίλους.

 

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο είναι εξαιρετικά δείγματα γραφής δύο μεγάλων Ελλήνων φωτογράφων, του Δημήτρη Χαρισιάδη και του Τάκη Τλούπα αντίστοιχα. Νομίζω πως αναδεικνύουν την ατμόσφαιρα του κειμένου.