Η τελική γλυκιά γεύση

 Τον τελευταίο καιρό, σε sites και blogs διαβάζω την αρνητική κριτική ανθρώπων, που φαίνεται πως αγαπάνε τη μουσική, σχετικά με την ολοένα και μεγαλύτερη επικράτηση της ψηφιακής μορφής της. Παρόλο που πλέον οι περισσότεροι ακροατές έχουν περάσει στην εποχή του mp3, του flac κι άλλων παρόμοιων αρχείων, φωνές που λένε "αρκετά", "βάστα" υπάρχουν και καλά κάνουν και υπάρχουν. Κάποιοι καταφεύγουν στη νοσταλγία της εποχής, "που τα μαγαζιά είχαν ακόμα τα πικ απ στις μπάρες τους" (πηγή), ενώ κάποιοι άλλοι, πιο πεσιμιστές, εξισώνουν την υπερβολική διάθεση της ψηφιακής μουσικής με "μουσική λοβοτομή" (πηγή). 

Εγώ πάλι, δε θα παρουσιάσω την άποψή μου για αυτό το ζήτημα, αλλά θα διηγηθώ μια ιστορία που εξελίχτηκε πρόσφατα στην πόλη του Βόλου. 

Την προηγούμενη Πέμπτη 26 Οκτώβρη, παρέα με τον συνεργάτη George Loukas (μην εκπλήσσεστε, είναι το ψευδώνυμο του), ως back to back DJ ντουέτο με το όνομα Brkn Glssz, κάναμε την πρεμιέρα μας στο Favela Bar, στο οποίο θα παίζουμε κάθε δεκαπέντε μέρες. Προς το κλείσιμο λοιπόν της βραδιάς, ενώ στο μαγαζί είχαν μείνει κάτι λίγοι πελάτες, μου ‘ρθε και έπαιξα το παρακάτω remix στο Roads των Portishead:



   
Μόλις οι τελευταίοι ξενύχτηδες πήραν χαμπάρι τη βασική μελωδία, οι αντιδράσεις ήταν απολαυστικές: "Portishead!", ακούστηκε μια φωνή από ένα τραπέζι στην άκρη του μαγαζιού, ενώ μια κοπέλα που καθόταν στην μπάρα, ρώτησε τον μπάρμαν για τα στοιχεία του remix. 

Βέβαια αυτή η ιστορία με τη σειρά της έχει και μια μικρή προϊστορία: το remix στους Portishead το πρωτάκουσα στην πολύ δυνατή εκπομπή του ZacGk στο OFFRadio. Το σημείωσα, το "κατέβασα" και φυσικά το μετέδωσα και στη δική μου ραδιοφωνική εκπομπή στο Nova Fm 106. Ο Παύλος, έτερος ραδιοφωνατζής στον Nova, το άκουσε και το έπαιξε κι εκείνος στη δική του εκπομπή, Trippin’ Hopefully. Και μετά, κερασάκι στην τούρτα, ήρθε και το μεταμεσονύκτιο σκηνικό στην εντόπια φαβέλα.

Μετά απ’ όλα αυτά, κάθομαι και σκέφτομαι ότι η καλή μουσική έχει ένα μαγικό τρόπο να βγαίνει στην επιφάνεια. Πως τώρα ένα remix ενός Βρετανού παραγωγού, ταξίδεψε μέσα από καλώδια και σύρματα, από desktops και laptops, για να φτάσει σ’ ένα κύκλο μουσικόφιλων στο Βόλο… 

Kαλή, λοιπόν, η κριτική, γοητευτική η νοσταλγία για το χειροπιαστό του βινυλίου, χρήσιμη ακόμα και η πικρία για την προχειρότητα που έχουμε ως ακροατές με τόση προσφορά μουσικής. Όλα καλά, ωστόσο, όπως και να το κάνουμε, δευτερεύοντα.  Νομίζω πως η απόλαυση, η ανακάλυψη, ο θησαυρός, η τελική γλυκιά γεύση, είναι η καλή μουσική, το εκλεκτικό γούστο.


πηγή εικόνας