Σήμερα συνεχίζει να δημιουργείται ενδιαφέρουσα μουσική, άρα και να κυκλοφορούν ενδιαφέροντες δίσκοι. Διαφωνώ με όσους κριτικάρουν πολύ αρνητικά την τρέχουσα μουσική σκηνή και επιμένουν στο παρελθόν. Φυσικά και στα παλιότερα χρόνια έχουν βγει δίσκοι-διαμάντια, αλλά ολοένα και εντονότερα στο προσκήνιο βγαίνει η μεγάλη δυναμική της τεχνολογίας, η οποία δεν πάει μονάχα την άμεσα συσχετιζόμενη μουσική με αυτήν, δηλαδή την ηλεκτρονική, μπροστά, αλλά και –πάνω κάτω– κάθε μουσικό είδος. Σκεφτείτε στοιχεία όπως ο ρόλος του διαδικτύου στην επικοινωνία των μουσικών και στην προώθηση του έργου τους, αλλά και τις δυνατότητες για κάθε επίπεδο μουσικής δημιουργίας που μπορεί να δώσει ένα απλό pc.
Με αυτά λοιπόν τα τεχνολογικά μέσα, αλλά, ακόμα περισσότερο χάρη στην ευρηματικότητα, τη φαντασία αλλά και τη σκληρή δουλειά τους, κάποιοι από τους σημερινούς μουσικούς φτάνουν και σε ένα άλλο επίπεδο: προσφέρουν μουσικές πρωτότυπες ως και ρηξικέλευθες, ουσιαστικά πειραματικές, βασισμένες στην πηγαία έμπνευση και τον αυτοσχεδιασμό. Έτσι, πράγματι φέρνουν στο νου, αλλά και συνεχίζουν τα σπουδαία μουσικά πειράματα των παρελθόντων ετών, όπως τη free jazz, την ψυχεδέλεια και το prog rock, τα πρώτα βήματα της ηλεκτρονικής. Συμπερασματικά, δυνατές τρέχουσες κυκλοφορίες έχουμε, ενώ κάποιες λίγες από αυτές ξεφεύγουν από τα όρια που θέτει η μαζική κουλτούρα της μουσικής βιομηχανίας, αλλά και από αναβιώσεις και κλισέ, ώστε να θέσουν τους όρους της εξέλιξης και της πρωτοπορίας.
Μία από αυτές τις πρωτοπόρες κυκλοφορίες πραγματοποιήθηκε το 2011 και υπεύθυνοι είναι ο πιανίστας Bugge Wesseltoft και ο παραγωγός Henrik Schwarz. Ο Νορβηγός τζαζ μουσικός και ο Γερμανός αντιπρόσωπος της ηλεκτρονικής σκηνής ένωσαν τις δυνάμεις τους, κυκλοφορώντας το άλμπουμ Duo. Ο μεν Wesseltoft κάθεται πίσω από το πιάνο, σπάνια κι από άλλα πλήκτρα, ο δε Schwarz αναλαμβάνει τα ηλεκτρονικά και σ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ κι οι δυο τους βρίσκονται σε ένα κρεσέντο αυτοσχεδιασμού. Ο Wesseltoft σολάρει στο πιάνο σύμφωνα με τα διαχρονικά διδάγματα της jazz, αλλά -για μένα τουλάχιστο- η μεγάλη έκπληξη βρίσκεται στη δουλειά του Schwarz. Δεν επαναπαύεται στο να στήσει μερικές λούπες και κάποια εύκολα samples, ώστε ο συνεργάτης του να απλώσει τα σόλο του. Αντίθετα, συνεχώς κόβει και ράβει μικρά samples, μινιμαλιστικά θέματα, εφέ και sequencers, πλάθοντας ένα λεπτοδουλεμένο ηχοτοπίο που θυμίζει τις αναζητήσεις των kraut ηρώων Harmonia.
Τώρα, αν αναζητούσαμε μια παλιότερη μουσική που να θυμίζει τη συνολική συνεργασία των Wesseltoft – Schwarz, θα τη βρίσκαμε στο In A Silent Way του Miles Davis. Ο διάλογος των δύο μουσικών κατορθώνει ένα συγγενές αλλά πιο σημερινό, χαμηλόφωνο, προσεκτικά μελετημένο και ώριμα πειραματικό μουσικό στιλ̇ μουσική ηλεκτρονική μα ζεστή και ανθρώπινη, που χαρακτηρίζεται από ευγένεια, φωτεινή διάθεση και αισιοδοξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου