Η παρουσίαση του Odyssia Festival που ακολουθεί δεν διεκδικεί δάφνες αντικειμενικού δημοσιογραφικού πνεύματος, για δύο λόγους. Πρώτα και σημαντικότερα, αν και παρευρέθηκα τις 4 από τις 5 μέρες της κορύφωσης της γιορτής (1-4 Σεπτεμβρίου), δεν παρακολούθησα όλους τους DJs, ακόμα περισσότερα δεν πήγα σε κανένα boat party, επιλογή που εκ των υστέρων μετάνιωσα. Έπειτα, ο ενθουσιασμός μου για αυτό το φεστιβάλ, ήδη από την πρώτη διαδικτυακή δημοσιοποίηση του μέσα στην Άνοιξη, ήταν τόσο μεγάλος, που ακόμα δυσκολεύομαι να κρίνω 100% αντικειμενικά… Πάντως, δεν σκοπεύω να σας κουράσω με φλυαρίες, αλλά υπόσχομαι να παραμείνω ουσιώδης και συνοπτικός.
Ξεκινάμε, λοιπόν, από τα θετικά και αρνητικά της διοργάνωσης. Πρώτο και βασικό plus το ονειρεμένο line-up, το οποίο μετρούσε μερικούς από τους διαχρονικά κορυφαίους DJs, καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια επιδεικνύουν ασίγαστη αφοσίωση στην dance μουσική και στους ακροατές της και όχι στο εύκολο χρήμα, που φέρνει και αναπόφευκτη πτώση της καλλιτεχνικής ποιότητας. Αλλά και ο χώρος διεξαγωγής, το beach bar Cariocas, που επισκέφτηκα για πρώτη φορά, κινείται στο ίδιο επίπεδο. Ένας χώρος καλαίσθητος και λιτός που μεταδίδει ειλικρίνεια, ένα καταφύγιο των αληθινών φίλων της μουσικής. Να σημειωθεί, τέλος, και η πολύ καλή οργάνωση, από τις ώρες εμφάνισης των καλλιτεχνών ως τη διαρρύθμιση και βέβαια το θεμελιώδες στοιχείο του ήχου.
Ωστόσο, πλάι σε στοιχεία με θετικό πρόσημο, υπήρχαν και κάποια με αρνητικό. Αν και τόσο ο ενθουσιασμός μου, όσο και ο σεβασμός μου για τους ανθρώπους που διοργάνωσαν το Odyssia είναι αισθήματα δεδομένα, η αυστηρή εποικοδομητική κριτική είναι απαραίτητη. Το βασικό μειονέκτημα ήταν οι τιμή του αλκοόλ, η οποία εμπόδιζε έναν επισκέπτη με μέτριο ως συμπαθητικό budget να περάσει ένα μεγάλο μέρος της μέρας του εντός του Cariocas και να απολαύσει το πρόγραμμα. Θεωρώ ότι, ειδικά για όσους επέλεξαν το εβδομαδιαίο εισιτήριο, κάποιες εκπτώσεις και προσφορές ήταν απαραίτητες. Παράλληλα, οι υπάλληλοι της εταιρίας security ήταν αδικαιολόγητα αυστηροί. Για παράδειγμα, είναι απαράδεκτο να ψάχνονται οι τσάντες των επισκεπτών ενώ βρίσκονται στον χώρο του φεστιβάλ και προφανώς έχουν ήδη ελεγχθεί στην είσοδο…
Αλλά, ας τα αφήσουμε αυτά και ας περάσουμε στο πιο ενδιαφέρον μέρος της γιορτής, στις εντυπώσεις που έπλασαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, όσους κατάφερα να παρακολουθήσω δηλαδή:
Οι Invisible City έτυχε να είναι οι πρώτοι που ακούσαμε, πρωτομπαίνοντας στο Cariocas (Πέμπτη 1 Σεπτ.). Αν και στη θεωρία το ντουέτο έπαιρνε άριστα, έχοντας μελετήσει τον συνδυασμό ανάμεσα σε disco, afro, house και τα σχετικά, στην πράξη θα έλεγα πως ίσα-ίσα έπιαναν τη βάση, καθώς από το set τους έλειπε ο ρυθμός, το flow και η προσωπικότητα.
Ο Lovefingers που ακολούθησε, παρουσίασε ένα απρόσμενα χορευτικό set, σε ωραίο deep, abstract και tribal house, με το απαραίτητο disco καρύκευμα. Δυστυχώς, μάλλον λόγω κακού προγραμματισμού, έπαιξε μονάχα μία ώρα.
Κάπως έτσι έφτασε και η σειρά του αδιαμφισβήτητου star της όλης διοργάνωσης. O DJ Harvey, φάνηκε πίσω από τα decks άνετος και χαμογελαστός όπως πάντα, μπροστά σε ένα ενθουσιασμένο κοινό. Στη διάρκεια της εμφάνισής του, παρέμεινε πιστός στο προσωπικό στιλ του, μπλέκοντας εκλεκτικά και ψυχεδελικά cosmic disco, synthpop και deep house. Η απόλαυση της παρακολούθησης ενός από τους αγαπημένους μου DJs ήταν έντονη, αλλά θεωρώ ότι ο Harvey δεν έδωσε και τον καλύτερό του εαυτό. Ίσως δεν τον βοήθησε και το κοινό, ένα μέρος του οποίου αποτελούταν από επιδειξιομανείς hipsters με πολύ κακή αισθητική.
Την επόμενη μέρα (Παρασκευή 2 Σεπτ.) φτάσαμε στο Cariocas, ενώ ο Boo Williams προσέφερε απλόχερα την τέχνη του στον λαό. Κάποια διαδικτυακά mix του που είχα ακούσει τον αδικούν: live είναι χορευτικός, ξεσηκωτικός, σε άριστη επικοινωνία με το κοινό. Οι επιλογές του περνούσαν ένα σαφές αισθητικό, κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα συναδέλφωσης, ανθρωπιάς και απόρριψης κάθε μισαλλοδοξίας. Ήμασταν τυχεροί που μπροστά μας ξεδιπλώθηκε το μεγαλείο του πραγματικού Chicago house.
Από την άλλη, ο Kyle Hall που ακολούθησε ήταν αγχωμένος και άπειρος, με αταίριαστες αυξομειώσεις στην ένταση, τη δυναμική και το στιλ της μουσικής του.
Η τρίτη μέρα (Σάββατο 3 Σεπτ.) ήταν κατά κύριο λόγο αφιερωμένη στο μέγα Francois K. Το τετράωρο set του αποτέλεσε ένα μάθημα DJing, τουλάχιστον εγώ πήρα αρκετές ιδέες και tips. Η ατμόσφαιρα της μουσικής του ήταν εντυπωσιακή, θα την παρομοίαζα με μία πτήση από τα χαμηλά επίπεδα του ουρανού στο αχανές διάστημα και πάλι πίσω. Ειδικά το φινάλε ήταν από τα καλύτερα που έχω ακούσει, ένα jungle και drum n bass ξέσπασμα. Ωστόσο, κάποια electro/EDM tracks που επέλεξε τα βρήκα κάπως άστοχα και αταίριαστα.
Την ίδια μέρα προλάβαμε και τον Mike Huckaby από το Detroit. O ήχος του ήταν ωραίος, ζεστός και στρωτός, σε κλασικό και ελαφρώς τριπαρισμένο deep house. Παρόλα αυτά, το βινυλιακό του set κατέληγε μονότονο.
Την τελευταία μέρα της παραμονής μας (Κυριακή 4 Σεπτ.), είδαμε τους Βody & Soul, δηλαδή τους Francois K, Joe Claussel και Danny Krivit. Ο Claussel ήταν ακόμα ένας από τους Djs που αδημονούσα να παρακολουθήσω live. Αλλά, ο συνδυασμός των τριών αποδείχτηκε αχτύπητος. Μπορεί να έπαιζαν σε τόσο υψηλή ένταση που ο ήχος παραμορφωνόταν, αλλά πέρα από αυτό το μειονέκτημα, μόνο καλά λόγια έχω να γράψω. Ο κόσμος, ο οποίος ήταν σχεδόν τριπλάσιος σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες, χόρευε παραδομένος στη σοφή συνεργασία των τριών Djs: ο Kevorkian έκανε ενέσεις πειραματισμού και ατμόσφαιρας, ο Krivit επέστρεφε το σετ στις παραδοσιακές και γκρουβάτες disco ρίζες του, ενώ ο Claussel ανέβαζε ρυθμό και ένταση στο ζενίθ. Ακούσαμε και χορέψαμε μία εκδοχή λαοφιλούς και εξωστρεφούς house μουσικής, η οποία ποτέ δεν σκόνταψε στην κακογουστιά.
Κλείνοντας, να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που διοργάνωσαν αυτό το μεγάλο party. Θα μπορούσα βέβαια να μεταφέρω και από κοντά τις ευχαριστίες μου, αλλά λίγο η πολυκοσμία, λίγο η δική μου εσωστρέφεια δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μολαταύτα, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά ανθρώπους με τους οποίους ως τότε είχα επικοινωνήσει μόνο διαδικτυακά, άνθρωποι που αποδείχτηκαν το ίδιο συμπαθητικοί από κοντά. Επίσης, έκανα και νέες ενδιαφέρουσες γνωριμίες, που σίγουρα θα έχουν μέλλον. Πάνω απ’ όλα, χόρεψα, γέλασα και αλάφρωσα από τις ευθύνες και τρεχάματα μιας ολόκληρης χρονιάς.
Άντε και του χρόνου εις ανώτερα!
photo by L.
