Εκπομπή που ψάχνει τίτλο...

 

Νομίζω πως ήρθε καιρός να γίνει και στο blog μας μια αναφορά για τη ραδιοφωνική εκπομπή της οποίας αποτελεί συμπλήρωμα… Άλλωστε μόνο και μόνο τ’ όνομά του να αναλογιστεί κανείς, Music On Air, συμπεραίνει ότι κάτι ραδιοφωνικό παίζει. 

Η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο ξεκίνησε να αναμεταδίδεται σχεδόν πριν από δύο χρόνια στον ραδιοφωνικό σταθμό Nova Fm 106, που εδρεύει στον Βόλο. Αρχικά το πρόγραμμα της εκπομπής ήταν κάθε Δευτέρα και Τετάρτη εννιά με δέκα το βράδυ, αλλά εδώ και κανένα μήνα έχουμε μεταφερθεί μερικώς: Τετάρτη οχτώ με δέκα το βράδυ.

Ο τίτλος της εκπομπής έχει σχέση με την νοοτροπία της. Δηλαδή, όπως αναζητάμε τίτλο, έτσι αναζητάμε και βέβαια προβάλλουμε μουσικές που μας αρέσουν και βρίσκουμε ποιοτικές, απελευθερωμένοι από τα στεγανά του μουσικού είδους ή στιλ. Έτσι, στην Εκπομπή που ψάχνει τίτλο έχει κατά καιρούς ακουστεί, από deep house μέχρι και black metal….

Βέβαια, το παραπάνω ήταν ένα απλό παράδειγμα, τις περισσότερες φορές η εκπομπή δεν φτάνει σε τέτοια επίπεδα σχιζοφρένειας. Ωστόσο αγκαλιάζουμε πολλά είδη, καθώς είμαι πλέον πεπεισμένος: ο πραγματικός φίλος της μουσικής μπορεί να ανακαλύψει καλλιτέχνες ή έστω και κομμάτια που του αρέσουν σε κάθε είδος μουσικής. Τίποτα δεν είναι απορριπτέο, οι ορίζοντες είναι ανεξάντλητοι.

Ωστόσο, όπως και να το κάνουμε, κάποιες αδυναμίες τις έχουμε. Αν προσέξετε λίγο, τα tags του blog θα καταλάβετε. Μου αρέσει ο ψυχεδελικός, πειραματικός ήχος, χωρίς όμως να στερείται μελωδίας. Επίσης μου ταιριάζει μουσική που μοιράζεται ανάμεσα σε έναν πλούσιο συναισθηματισμό από την μία και μια εγκεφαλική προσέγγιση από την άλλη. Τέλος βρίσκω ενδιαφέρουσα μουσική που ταξιδεύει, τη χαρακτηρίζεις κινηματογραφική ή και αφηγηματική. Άρα δεν είναι περίεργο που στην Εκπομπή που ψάχνει τίτλο συχνά πυκνά θ’ ακούσετε ψυχεδελικό και prog ροκ από τα τέλη της δεκαετίας του 60, αλλά και σύγχρονο post rock˙ trip hop και downtempo αλά Massive Attack και Thievery Corporation, μα και νέα αξιόλογα indie συγκροτήματα. Βέβαια δεν λείπει και το funk, το soul, το afrobeat, το hip hop. Άλλες φορές πάλι, το ρίχνουμε στον μινιμαλισμό και στο ambient, ενώ κάποιες φορές το δίνουμε και καταλαβαίνει με deep house και nu disco.

Κάπως έτσι θα θέλαμε και τους ακροατές μας: ανοιχτόμυαλους, με μια περιέργεια για τη μουσική, με επιθυμία να ανακαλύψουν καλλιτέχνες, μπάντες και δίσκους. Μα πάνω απ’ όλα με ένα εκλεκτικό γούστο και άποψη γύρω από τη μουσική και –γιατί όχι;– την τέχνη γενικότερα. Ακόμα, στην Εκπομπή που ψάχνει τίτλο έχουμε και μουσικά νέα, συναυλίες, φεστιβάλ κι άλλα δρώμενα. Επίσης η ενημέρωση για σκηνικά από τον χώρο του πολιτισμού, όπως εικαστικές εκθέσεις, κινηματογραφικές προβολές κλπ. δεν λείπει.

Και, για να κλείσω την περιγραφή, να προσθέσω πως συχνά πυκνά πραγματοποιούμε και αφιερώματα. Ήδη έχουν γίνει τέσσερα: το πρώτο στο πάντρεμα ανάμεσα στο rock και την reggae, τo δεύτερο σε τραγούδια από τις ταινίες του Quentin Tarantino, το τρίτο σε ευρηματικές διασκευές και remixes και τέλος ένα δίωρο αφιέρωμα στο afrobeat. Ακόμα, από την Εκπομπή που ψάχνει τίτλο έχουν περάσει και καλεσμένοι, άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική στην πόλη μας, τον Βόλο, και διακρίνονται από πάθος και ειλικρίνεια. Άρα τους εκτιμάμε.

Αυτά τα ολίγα από μένα. Τι άλλο να πούμε, πέρα από καλή ακρόαση και δυνατές μουσικές εξερευνήσεις.

my first mix is balearic indeed!

 
experiments in balearic beat

Aurore Rien: ένα μυστικό της post rock σκηνής

Ας γνωρίσουμε ένα από τα ποιοτικότερα, αλλά και πιο άγνωστα συγκροτήματα της post rock σκηνής, τους Aurore Rien.

Λογικά το γκρουπ θα πρέπει να σχηματίστηκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 90 (δεν έχω καταφέρει να βρω πιο συγκεκριμένες πληροφορίες) στο Milwaukee του Wisconsin των Ηνωμένων Πολιτειών από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Chris Schafer και τα αδέρφια Grady και Connor Owens, στο μπάσο και στα  τύμπανα αντίστοιχα. Η πρώτη και μοναδική full-length κυκλοφορία τους ήταν το Sedative For The Celestial Blue και πραγματοποιήθηκε το 1999 έξω από τα πλαίσια κάποιας εταιρείας. Το 2001 οι Aurore Rien κυκλοφόρησαν έναEP με τίτλο Telesthesia στην ανεξάρτητη Sun Sea Sky Productions, μια εταιρεία που όπως θα δείτε ακόμα εκπροσωπεί ενδιαφέρουσες περιπτώσεις καλλιτεχνών. Μάλλον κάπου ανάμεσα στην κυκλοφορία του άλμπουμ και του EP, η σύνθεση της μπάντας συμπληρώθηκε από τον Mike Ystad.

Μετά όμως από αυτές τις δύο κυκλοφορίες, οι Aurore Rien διαλύθηκαν: οι Chris Schafer και Mike Ystad σχημάτισαν τους Lights Out Asia, χτίζοντας ένα μουσικό ύφος που φέρνει κοντά, και μάλιστα με επιτυχία, το post rock με την downtempo electronica, ενώ για τα αδέρφια Owens οι πληροφορίες που κατάφερα να βρω στο διαδίκτυο είναι ελάχιστες… Να τώρα, γράφοντας το άρθρο, ανακάλυψα το myspace προφιλ του νέου γκρουπ του Grady Owens, Sunlover.

Βέβαια, μπορεί οι τόσες λεπτομέρειες να κουράζουν, παρόλα αυτά μας φανερώνουν κάτι ουσιώδες:  οι Aurore Rien έχουν τις ρίζες τους στην 90s indie σκηνή των ΗΠΑ, και ειδικότερα στην πιο underground πλευρά της. Ακόμα και τώρα βέβαια τα μέλη τους μπορούν να θεωρηθούν κομμάτια της ευρύτατης ίδιας σκηνής, η οποία με τη σειρά της έχει εξελιχθεί. Χαρακτηριστικά, ο Grady Owens διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους μπροστάρηδες της νέας γενιάς του indie στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, Yeasayer.

Sedative For Celestial Blue

Ωραία όλα αυτά τα ιστορικά, αλλά όπως ήδη έγραψα, αρκετά κουραστικά. Οπότε, ας περάσουμε στο “ζουμί”, δηλαδή στον ήχο των Aurore Rien. Έχουμε να κάνουμε με μελωδικό post rock, ταξιδιάρικο, χαμηλόφωνο και κινηματογραφικό. Δηλαδή μουσική που δημιουργεί στο νου του ακροατή εικόνες, αλλά και ξυπνά συναισθήματα νοσταλγίας και μελαγχολίας. Οι Aurore Rien έδρασαν και δημιούργησαν πριν το post rock ύφος τυποποιηθεί, έτσι η μουσική τους ακόμα κρατάει τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό της. Όσο ακούς τα κομμάτια τους, τόσο καταλαβαίνεις ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είχαν έναν καλλιτεχνικό σκοπό, τον οποίο υπηρετούσαν χωρίς δίνουν καμιά σημασία στην εμπορική απήχηση: “l'art pour l'art”, που λένε…

Βέβαια, όχι ότι οι Aurore Rien κατάφεραν καμιά φοβερή εμπορική απήχηση, παραμένοντας έτσι ένα καλά κρυμμένο μυστικό για τους πιο ανήσυχους ακροατές του post rock και όχι μόνο. Ας μην ξεχνάμε το εξής: το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1999, δηλαδή ένα χρόνο πριν την πρώτη κυκλοφορία των Explosions In The Sky (How Strange, Innocence, 2000) και μόλις δυο χρόνια ύστερα από την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Sigur Ros (Von, 1997). Αυτά τα δύο γκρουπ δεν τα ανέφερα τυχαία, καθώς πέρα απ το ότι αναμφισβήτητα αποτελούν τους στυλοβάτες της “δεύτερης” ας πούμε γενιάς του post rock, μοιάζει να έχουν επηρεάσει τον ήχο των Aurore Rien. Ακούστε το Sedative For The Celestial Blue και γρήγορα ο νους σας θα πάει σε αυτά τα δύο γκρουπ, ειδικά στους Explosions In The Sky,  καθώς το τρίο από το Milwaukee μοιάζει σχεδόν παγιδευμένο στην επιρροή τους. Κι όμως, οι Aurore Rien δεν βρίσκονται στη σκιά των Explosions, ενώ νομίζω ότι έχουν αντλήσει λίγα στοιχεία από τους  Sigur Ros. Απλά ξεκίνησαν την ίδια χρονική περίοδο και είχαν παρόμοιες ιδέες και με τις δύο σημαντικές μπάντες, χωρίς όμως να έχουν την ίδια αναγνώριση. Αν και, ως ένα βαθμό, αυτό είναι άδικο…

Telesthesia ep

Αλλά τελικά, ποιες μπορούμε να λογαριάσουμε ως επιρροές των Aurore Rien; Φυσικά, στο post rock των Mogwai και των Godspeed! You Black Emperor. Ειδικά οι πρώτοι, έχουν συνεισφέρει πολλά στο ηχητικό αποτύπωμα των Aurore Rien. Παράλληλα, στα αιθέρια φωνητικά η επιρροή συγκροτημάτων όπως οι Cocteau Twins είναι αισθητή.

Έτσι, οι Aurore Rien δημιουργούν έπη αιθέριου shoegaze και μειλίχιου post rock. Ο ήχος τους εμπλουτίζεται με samples που, για παράδειγμα στο κομμάτι Breakaway Sydney, δίνουν ένα τόνο πολιτικής καταγγελίας, ενώ στο Sunsets, I Have Seen Too Many Without You, ο ήχος του κύματος και των παιδιών που παίζουν στην ακρογιαλιά, δίνουν έναν αξέχαστο λυρικό τόνο. Από την άλλη, στο κομμάτι Heavenly Hue Holidays, που βρίσκεται στο άλμπουμ του 99, η μπάντα καταφεύγει στην ποιητική απαγγελία. Παράλληλα, το τραγούδισμα κινείται πάντα σε πολύ ψιλές νότες και κάποιες φορές, είναι ίσως και επιτηδευμένα φάλτσο, ενώ η παραγωγή μένει πιστή σε μια lo-fi προσέγγιση.

Βέβαια, οι δύο κυκλοφορίες της μπάντας έχουν και κάποιες διαφορές: πιο ήρεμο και ambient το Sedative For The Celestial Blue, την ίδια στιγμή είναι πιο απλό, αλλά και κάποιες φορές κάπως αδέξιο όσο αναφορά τη δομή των συνθέσεων. Αντίθετα, το Telesthesia είναι πιο ώριμο, πιο ηλεκτρικό και η μπάντα σαφώς ακούγεται πιο δεμένη και φιλόδοξη. Στο EP τα ντραμς έχουν πιο ενεργό ρόλο, ενώ οι μελωδίες, αν και παραμένουν πιστές στον μινιμαλισμό, έχουν μια κάπως μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι στο Telesthesia οι Aurore Rien βυθίζουν πιο πετυχημένα τον ακροατή στον νοσταλγικό και ταξιδιάρικο μουσικό τους σύμπαν.

Τώρα, αν κάποιος σταχυολογήσει κάποια από τα βασικά στοιχεία του ήχου της μπάντας, θα ανακαλύψει ακόμα μια βασική τους επιρροή. Δηλαδή έχουμε: midtempo ρυθμούς με μη αναμενόμενες για το υπνωτικό post rock της εποχής αλλαγές και γυρίσματα, ένα επιτηδευμένο φαλτσέτο στα φωνητικά και minimal κιθαριστικούς αρπισμούς που οδηγούν σε ηλεκτρισμένα ξεσπάσματα. Όλα αυτά κατευθύνουν σε μια ακόμα πλευρά του αμερικάνικου indie της δεκαετίας του 90:  στα πρωτοπόρα emo συγκροτήματα της περιόδου, όπως οι Sunny Day Real Estate και ακόμα περισσότερο οι Mineral. Άλλωστε ο Chris Schafer, πριν σχηματίσει τους Aurore Rien, ανήκε σε ένα από αυτά, στους Managra.

Αλλά φοβάμαι μήπως με όλα τα παραπάνω σας κούρασα, οπότε αρκετά με τις ταμπέλες. Τελικά, ακούγοντας τις δουλειές των Aurore Rien, φεύγεις για ένα μακρινό ταξίδι, το οποίο με σταθμούς προσωπικές αναμνήσεις και τον ρεμβασμό σε φτάνει ως το όνειρο: “…with a penchant for stillness in beauty Aurore Rien’s music finds an arguably comfortable fit between sleep, dreamland, and a life less lived.” (πηγή)

πρώτη δημοσίευση: Αύγουστος 2011