Το φθινόπωρο που μας πέρασε, η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο πραγματοποίησε ένα αφιέρωμα στα ιδιαίτερα soundtrack που συνοδεύουν τις ταινίες του Quentin Tarantino. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που στην εκπομπή, η μουσική συναντά τον κινηματογράφο.
Αυτό είναι το κείμενο που συνόδευε το αφιέρωμα...
Ας ξαναθυμηθούμε το αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε πριν περίπου μία βδομάδα από την Εκπομπή που ψάχνει τίτλο σε ξεχωριστές μουσικές από soundtrack ταινιών του Quentin Tarantino. Ας αδράξουμε όμως και της ευκαιρίας, να κάνουμε μια αναφορά στους λόγους για τους οποίους μας αρέσουν τόσο οι ταινίες του κορυφαίου Αμερικάνου σκηνοθέτη. Τι να πρωτογράψει κανείς για τον Tarantino; Δεν πρόκειται να σας κουράσω με αναλύσεις και σινεφιλικά σχόλια, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο ειδικοί από μένα για να κάνουν κάτι τέτοιο, από απλοί κινηματογραφόφιλοι ως κριτικοί κινηματογράφου.
Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σημειώσω κάποια στοιχεία του που μου αρέσουν αφάνταστα και μένουν αναλλοίωτα σε όλες τις ταινίες του: οι φοβερές μαεστρίες στην αφήγηση, με τα συνεχή flashback, οι παρεκβάσεις και την εν γένει σπονδυλωτή δομή˙ οι εκρήξεις βίας, οι οποίες μπορεί να διακρίνονται από μία επιτηδευμένη γραφικότητα, αλλά είναι απίστευτα στιλιζαρισμένες. Ενθουσιάζομαι ακόμη με τις αριστοτεχνικές του αναφορές που ξεκινάνε από συγκεκριμένες σκηνές άλλων ταινιών και φτάνουν ως τις ταινίες-αφιερώματα σε ολόκληρα κινηματογραφικά είδη που συχνά θεωρούνται ευτελή και παραγκωνίζονται. Παράδειγμα στο Jackie Brown, ο Tarantino με μία διάθεση νοσταλγίας, αλλά και παρωδίας, αποτίνει ένα φόρο τιμής στο αμερικάνικο blaxploitation cinema που άνθησε κατά τη δεκαετία του 70.
Όλα τα παραπάνω σίγουρα προκαλούν σκέψεις και μπορούν να σταθούν ως αφορμές για ατέλειωτες κουβέντες πάνω στον κινηματογράφο του Tarantino και όχι μόνο… Αλλά, πάντα το βίωμα έχει μεγαλύτερη αξία. Και μιλάω για ένα βίωμα που είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα είχαν όλοι όσοι από σας ηλικιακά βρίσκονται κοντά στα 30 (λίγο πάνω, λίγο κάτω δεν παίζει τόσο ρόλο) και τους αρέσει το σινεμά. Κάπου εκεί στην εφηβεία πρωτοείδα το Pulp Fiction: ο ενθουσιασμός για μία καταπληκτική γκανγκστερική ταινία με ανεξίτηλους χαρακτήρες ήταν μπλεγμένος με απορίες και αμηχανία. Πως γίνεται τόσο macho γκάνγκστερ και πληρωμένοι δολοφόνοι, αλλά και γυναίκες με τόσο σκοτεινή γοητεία, να σατιρίζονται τόσο ανελέητα; Για να μην πλατειάζω, η ταινία Pulp Fiction, στάθηκε για μένα μία από τις αφορμές να ψάξω την παραλογοτεχνική τάση που φέρει το ίδιο όνομα…
Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σημειώσω κάποια στοιχεία του που μου αρέσουν αφάνταστα και μένουν αναλλοίωτα σε όλες τις ταινίες του: οι φοβερές μαεστρίες στην αφήγηση, με τα συνεχή flashback, οι παρεκβάσεις και την εν γένει σπονδυλωτή δομή˙ οι εκρήξεις βίας, οι οποίες μπορεί να διακρίνονται από μία επιτηδευμένη γραφικότητα, αλλά είναι απίστευτα στιλιζαρισμένες. Ενθουσιάζομαι ακόμη με τις αριστοτεχνικές του αναφορές που ξεκινάνε από συγκεκριμένες σκηνές άλλων ταινιών και φτάνουν ως τις ταινίες-αφιερώματα σε ολόκληρα κινηματογραφικά είδη που συχνά θεωρούνται ευτελή και παραγκωνίζονται. Παράδειγμα στο Jackie Brown, ο Tarantino με μία διάθεση νοσταλγίας, αλλά και παρωδίας, αποτίνει ένα φόρο τιμής στο αμερικάνικο blaxploitation cinema που άνθησε κατά τη δεκαετία του 70.
Όλα τα παραπάνω σίγουρα προκαλούν σκέψεις και μπορούν να σταθούν ως αφορμές για ατέλειωτες κουβέντες πάνω στον κινηματογράφο του Tarantino και όχι μόνο… Αλλά, πάντα το βίωμα έχει μεγαλύτερη αξία. Και μιλάω για ένα βίωμα που είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα είχαν όλοι όσοι από σας ηλικιακά βρίσκονται κοντά στα 30 (λίγο πάνω, λίγο κάτω δεν παίζει τόσο ρόλο) και τους αρέσει το σινεμά. Κάπου εκεί στην εφηβεία πρωτοείδα το Pulp Fiction: ο ενθουσιασμός για μία καταπληκτική γκανγκστερική ταινία με ανεξίτηλους χαρακτήρες ήταν μπλεγμένος με απορίες και αμηχανία. Πως γίνεται τόσο macho γκάνγκστερ και πληρωμένοι δολοφόνοι, αλλά και γυναίκες με τόσο σκοτεινή γοητεία, να σατιρίζονται τόσο ανελέητα; Για να μην πλατειάζω, η ταινία Pulp Fiction, στάθηκε για μένα μία από τις αφορμές να ψάξω την παραλογοτεχνική τάση που φέρει το ίδιο όνομα…
Αλλά, εδώ στο Nova Fm, την προηγούμενη βδομάδα πραγματοποιήσαμε ένα αφιέρωμα σε τραγούδια από τα soundtrack του Quentin Tarantino. Το «παιδί θαύμα» του Αμερικάνικου σινεμά πρωτοτυπεί και εκεί, καθώς δεν προτιμά νέες συνθέσεις για να επενδύσει τις ταινίες του, αλλά επιλέγει ήδη υπάρχοντες, κάποιες από τις οποίες αποτελούν μέρη soundtrack παλιότερων ταινιών. Έτσι κλασικό ροκ, παλιά funk και soul, garage, surf, αλλά και μουσικά θέματα αντλημένα από τον μεγάλο Ennio Morricone και άλλους συνθέτες κυρίως παλιών spaghetti western, συγκροτούν τις εκλεκτές επιλογές της πλειονότητες των ταινιών του Tarantino. Σίγουρα δεν θα διαφωνήσετε στο ότι τα τραγούδια και οι συνθέσεις που επιλέγονται δένουν τέλεια με τις σκηνές που συνοδεύουν. Να θυμηθούμε την σκηνή του χορού ανάμεσα στον John Travolta και την Uma Thurman στο Pulp Fiction, πάνω στο κλασικότατο You Never Can Tell του Chuck Berry, ή την είσοδο της Lucy Liu ως O-Ren Shii στο Kill Bill με τη μουσική συνοδεία του Battle Without Honour or Humanity;
Μοντέρνα ρετρό ματιά με άριστη αισθητική, αγάπη για το σινεμά και ειδικά για τις πιο παραμελημένες πλευρές του και χιουμοριστική διάθεση: τρία χαρακτηριστικά του κινηματογραφικού στυλ του Tarantino που διακρίνονται εύκολα και στις ακροάσεις των soundtrack των ταινιών του.
To playlist του αφιερώματος:
Δευτέρα 11-10:
Gianni Ferrio – One Silver Dollar
Bobby Womack – Across The 110th Street
Luis E. Bacalov – Summertime Killer
Rawny Crawford – Street Life
Smith – Baby It’s You
Bill Withers – Who is He (And What Is He To You)
Steeler’s Wheel – Stuck In The Middle With You
George Baker – Little Green Bag
April March – Chick Habit
The 5 6 7 8s – Woo Hoo
Bernard Hermann – Twisted Nerve
Ennio Morricone – Un Amico
Urge Overkill – Girl You’ll Be A Woman Soon
David Bowie – Cat People (Putting Out The Fire)
The Blasters – Dark Knight
Bedlam – Magic Carpet Ride
Dire Straits – Six Blade Knife
Nick Perito – The Green Leaves Of Summer
Τετάρτη 13-10
Dick Dale – Miserlou
Chuck Berry – You Never Can Tell
Stevie Ray Vaughn & Double Trouble - Willie The Wimp
R Rex – Jeepster
The Centurians – Bullwinkle Part II
The Coasters – Down In Mexico
The Shivaree – Goodnight Moon
The Vampire Sound Incorporation (Manfred Hübler and Siegfried Schwab) – The Lions And The Cucumber
Kool And The Gang – Jungle Boogie
Blue Swede – Hooked On A Feeling
Isaac Hayes – Run Fay Run
Alan Reeves, Phil Steele And Philip Brigham - the Chase
Samuel L. Jackson – Ezekiel 25-17
Tomoyasu Hotei – Battle Without Honour Or Humanity
The RZA – Ode To O-ren Ishii
Ricky Nelson – Lonesome Town
Malcolm McLaren – About Her
Robert Rodriquez – Graeme Revell – Grindhouse (Main Titles)
Zamfir – The Lonely Shepherd
πρώτη δημοσίευση: Οκτώβριος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου