Τέσσερεις επιλεγμένες κυκλοφορίες ambient μουσικής. Πιάνουμε το νήμα από τη θεμελιώδη δεκαετία του 70 κι έπειτα, κάνοντας ένα κάμποσο μεγάλο χρονικό άλμα, φτάνουμε στις αρχές των 90s· η παρουσίαση ολοκληρώνεται με δύο άλμπουμ από την πρώτη δεκαετία του 21ου αι. Ωστόσο, για ν’ ανατραπεί κάπως η συνηθισμένη χρονολογική σειρά, η παρουσίαση θα χωριστεί σε δύο μέρη, δηλαδή σε δύο αναρτήσεις. Στην καθεμία, έχουμε ένα παλιό και κλασικό ambient άλμπουμ παρέα με ένα όχι και τόσο γνωστο, αλλά και πιο πρόσφατο.
Κοινό στοιχείο και των τεσσάρων κυκλοφοριών αποτελεί η έλλειψη ή έστω η ελάχιστη παρουσία ρυθμού ή beat, καθώς και η ατμόσφαιρα που γαληνεύει, ακόμα και αιχμαλωτίζει τον ακροατή. Μέσω αυτών των άλμπουμ, δίνεται η καλύτερη ευκαιρία να σκεφτούμε (και να νιώσουμε) πως μια μουσική που κατά βάση στηρίζεται στην τεχνολογία, όπως είναι η ηλεκτρονική, παίρνει κατευθύνσεις που απομακρύνουν από την τόσο αγχωτική τροπή που έχει λάβει η βιομηχανοποιημένη ζωή μας.
Βέβαια, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου τα λέει καλύτερα: «Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω είναι να λειτουργώ όσο πιο πιστά μπορώ συνομιλώντας με τη φύση και όχι με την κοινωνία.» (πηγή)
Vangelis - L'Apocalypse Des Animaux (1973, Polydor)
Πριν λίγο καιρό άκουσα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο άλμπουμ του Βαγγέλη Παπαθανασίου και το βρήκα εξαιρετικό. Αποτελεί το soundtrack για τα ομώνυμο τηλεοπτικό ντοκυμαντέρ του Frédéric Rossif. Φυσικά, έχουμε να κάνουμε με μουσική που «στέκεται» από μόνη της…Ας αναλογιστούμε πως το άλμπουμ κυκλοφόρησε αρχές της δεκαετίας του 70, μια περίοδο ιδιαίτερα πρόσφορη σε μουσικές περιπλανήσεις: η ψυχεδέλεια είχε δώσει για τα καλά τη θέση της στο progressive rock, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Dark Side Of The Moon (1973), παράλληλα μερικοί από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του krautrock στη Γερμανία κυκλοφορούσαν άλμπουμ που έθεσαν τις βάσεις της ηλεκτρονικής μουσικής. Μάλιστα, τα soundtrack των Popol Vuh για τις ταινίες του Werner Herzog αποτελούν το πιο συγγενές –πιστεύω- δείγμα αυτής της δουλειάς του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Τώρα, κατά τα ίδια χρόνια, ο Έλληνας συνθέτης, μετά από την επιτυχία των Aphrodite’s Child και το περίφημο 666, που κυκλοφόρησε το ’72, αφήνει την μπάντα και ξεκινάει σόλο καριέρα. Το ’73, μαζί με το L'Apocalypse Des Animaux κυκλοφορεί και το άλμπουμ Earth, στο οποίο συναντάμε μια ατμόσφαιρα τόσο αρχέγονη, όσο και λυρική με αναφορές στην ελληνική παραδοσιακή μουσική, ακόμα και στην αρχαιότητα.
Αυτό, λοιπόν, το αρχέγονο και υπερβατικό στοιχείο του 666 και του Earth, χαρακτηρίζει ως ένα βαθμό τη μουσική πρόταση του L'Apocalypse Des Animaux. Χαρακτηριστικό κομμάτι είναι το εναρκτήριο, που νομίζω πως οι περισσότεροι έχουμε ακούσει στους τίτλους της εκπομπής Παρασκήνιο της κρατικής τηλεόρασης.
Αλλά, με το ξεκίνημα της δεύτερης σύνθεσης, με τίτλο La Petite Fille De La Mer, εισάγεται το στοιχείο της έντονης μελωδικότητας, μαζί με έντονο αίσθημα ρεμβασμού, χαρακτηριστικά που συναντάμε και στη συνέχεια. Ολόκληρο το άλμπουμ κυλάει ράθυμα και νοσταλγικά, οι συνθέσεις πότε μοιάζουν επηρεασμένες από την κλασική μουσική (La Petite Fille De La Mer), πότε από τη jazz (Le Singe Bleu), ακόμα και από το flamenco (La Mort Du Loup). Ενώ, στα δύο τελευταία κομμάτια του άλμπουμ, ο Παπαθανασίου στρέφεται σε ένα στυλ πιο αφαιρετικό και drone, αναφερόμενος σε στοχασμούς καθαρά υπαρξιακούς. Ο τίτλος του προτελευταίου δεκάλεπτου κομματιού είναι χαρακτηριστικός: Création Du Monde.
Marco Torrance – Reconstructed Moments (2006, Cardamar Music)
Ο Marco Torrance αποτελεί μια περίεργη περίπτωση καλλιτέχνη της ηλεκτρονικής σκηνής. Έχει γίνει κάπως περισσότερο γνωστός για του καλοκαιρινού ύφους trance παραγωγές του, τις οποίες και συνεχίζει να κυκλοφορεί σε κάμποσα EP. Ωστόσο, στα δύο full-length άλμπουμ του, ο Marco ακολουθεί έναν κάπως διαφορετικό δρόμο, αυτόν της χαλαρωτικής ambient μουσικής. Το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2006 και τιτλοφορείται Reconstructed Moments. Σε αυτό, ο Γερμανός συνθέτης και παραγωγός, όπως διαβάζουμε στο κείμενο που το συνοδεύει, εμπνέεται από γεγονότα, σκέψεις και συναισθήματα των τελευταίων δέκα χρόνων της ζωής του, αναδομώντας τα σε μουσική. Κι έχουμε να κάνουμε με βαθιά ambient, που δανείζεται πολλά από τα chill out κομμάτια των συλλογών του Café Del Mar. Έτσι, τα υπνωτιστικά trip hop beats μπλέκονται με μελωδικές ηλεκτρικές κι ακουστικές κιθάρες (παιγμένες από τον Volker Kaufmann), καθώς και μινιμαλιστικά πιανιστικά θέματα. Επίσης αξίζει να αναφερθεί και η φωνή της Michelle Richer στο τελευταίο και μοναδικό φωνητικό κομμάτι του άλμπουμ, το Behind Closed Eyes.
Η εποχή που ταιριάζει στο Reconstructed Moments είναι αναμφίβολα το καλοκαίρι, αλλά ένα καλοκαίρι με έρημες παραλίες και ηλιοβασιλέματα. Το άλμπουμ ξεκινά με ήχους από ένα κύμα που σκάει στην ακρογιαλιά, ενώ κάποια στιγμή ακούμε μια θερινή καταιγίδα που ξεσπά. Πολλά layers από πλήκτρα, εφέ και drones πλάθουν επικά ηχοτοπία, μελωδίες και ρυθμοί κυλάνε στιβαρά και με μια επισημότητα· εδώ κάπου συναντάμε και επιρροές από τους πατέρες της ambient, όπως ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Βέβαια, η trance έφεση του Marco Torrance επηρεάζει την προσέγγιση των συνθέσεών του, καθώς sequencers επανέρχονται, εντείνοντας τον επικό τόνο. Επίσης, συχνή είναι και η χρήση του echo και του reverb, στοιχεία ίσως δανεισμένα από τους πρώιμους Orb.
Το Reconstructed Moments, όπως άλλωστε και τα τέσσερα άλμπουμ που παρουσιάζουμε σε αυτές τις αναρτήσεις, προσφέρεται για μοναχικές ακροάσεις. Ένα άλμπουμ μελωδικής ambient trance που ξεχωρίζει για το βάθος συναισθήματος και τον underground χαρακτήρα του.
εικόνα: Philippe Ramette, Balcony II
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου