Αναμφισβήτητα, η χώρα μας αποτελεί έναν από τους προμαχώνες του post-rock. Οι φανατικοί φίλοι του από τον χώρο της ροκ μουσικής και όχι μόνο είναι πολυάριθμοι, ενώ τα πιο σημαντικά ονόματα του είδους έχουν επισκεφτεί πάνω από μία φορά της εγχώριες μουσικές σκηνές. Παράλληλα, τα ελληνικά post-rocκ συγκροτήματα φτάνουν σε έναν σεβαστό αριθμό, κάποια από τα οποία μας έχουν κατά καιρό απασχολήσει με σοβαρές και ποιοτικές δουλειές. Ανάμεσα σε αυτά, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι adolf plays the jazz, μια κολεκτίβα μουσικών και καλλιτεχνών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται από το 2002. Από το 2005 και την κυκλοφορία του πρώτου τους EP Cognac or Brandy ως σήμερα, η αθηναϊκή μπάντα έχει παρουσιάσει πέντε ολοκληρωμένα άλμπουμ και κάμποσα EPs. Σε αυτές τις δουλειές διακρίνεται η προσπάθεια των adolf plays the jazz να δημιουργήσουν προχωρημένο και ενδιαφέρον post-rock, το οποίο αντλεί στοιχεία από το progressive rock, το ambient, το folk και την ευρύτερη πειραματική μουσική. Μάλιστα, από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, το όραμα τους εξελίσσεται και συγκροτείται ολοένα πιο ολοκληρωμένα. Είναι, λοιπόν, επόμενο το τελευταίο τους άλμπουμ, με τίτλο Tinder, να αποτελεί το πιο ώριμό τους ως σήμερα.
Ένα soundtrack για την κρίση
Ο τίτλος του πέμπτου και πιο πρόσφατου άλμπουμ των adolf plays the jazz είναι ενδεικτικός ενός θεμελιώδους χαρακτηριστικού αυτής της δουλειάς: οι Έλληνες post-rockers φιλοδοξούν ν’ ανάψουν το φιτίλι (tinder), να δώσουν δηλαδή το έναυσμα για σοβαρή σκέψη και έντονο συναίσθημα. Επομένως, η προειδοποίηση που διαβάζουμε στην περιγραφή της μπάντας, ότι «οι adolf plays the jazz δεν σχετίζονται με την πολιτική», μόνο ως παραπλανητική μπορεί να εκληφθεί, ειδικά αν λογαριάσουμε ως πολιτική, όχι μόνο όσα διαδραματίζονται μέσα σε ένα κοινοβούλιο, αλλά τις μεταξύ μας σχέσεις, οικονομικές, επαγγελματικές, ακόμα και προσωπικές.
Μπορούμε να πούμε ότι το αργόσυρτο και υπόγειο post-rock του Tinder αποτελεί μία ηχητική καταγραφή της ψυχολογίας μίας κρίσης, η οποία ξεκίνησε ως οικονομική και κατέληξε κοινωνική, αξιακή και ηθική. Οι adolf plays the jazz εκφράζουν όχι μόνο τον φόβο και την αμφιβολία αυτής της δύσκολης περιόδου, αλλά και τις στιγμές ελπίδας και θάρρους. Το μουσικό τους ύφος, έχοντας διαμορφωθεί εδώ και 15 περίπου χρόνια, είναι αρκετά προσωπικό. Χωρίς αμφιβολία η μουσική τους εντάσσεται στο post-rock, με βασικές επιρροές από τους Godspeed You Black Emperor! και τους Mogwai, από δύο δηλαδή μεγαθήρια του ιδιώματος, που συχνότατα δίνουν στην τέχνη τους μία πολιτική διάσταση.
Έτσι, στο Tinder κυριαρχούν οι λαβυρινθικές μελωδίες, οι αργόσυρτοι ρυθμοί και τα δραματικά κιθαριστικά κρεσέντο. Επίσης, τα πυκνά εφέ, κυρίως το reverb, μπλέκονται με samples από ταινίες του Roman Polanski και του Terry Gilliam. Ωστόσο, το post-rock των adolf plays the jazz εμπλουτίζεται και από στοιχεία dark ambient, space/progressive rock, ακόμα και jazz, όπως άλλωστε φανερώνει και σουρεαλιστικό τους όνομα. Κατ’ αναλογία, η ενορχήστρωση εμπλουτίζεται από σαξόφωνο, όπως στη σύνθεση Natural Born Maniac, ακόμα και βιολί, όπως στο κομμάτι Panic, έτσι οι ανάσες πολύχρωμων μελωδιών ελαφραίνουν μια ατμόσφαιρα κατά βάση βαριά και μουντή.
Αλλά, σε αυτή την απόπειρα απόδοσης μιας τέτοιας ατμόσφαιρας εντοπίζονται τα μειονεκτήματα του Tinder. Οι adolf plays the jazz προσπαθώντας να αιχμαλωτίσουν στον ακροατή σε έναν συναισθηματικό κόσμο μοναξιάς και οργής, δύσκολης ελπίδας και ανάτασης, κάποιες φορές χάνουν την ουσία. Στο δωδεκάλεπτο Tendency To Fall αυτή η αντίφαση είναι εμφανής: η αρχικά πρωτότυπη “jazzy post-rock” προσέγγιση σταδιακά αναλώνεται σε κουραστικά μοτίβα. Ακόμα περισσότερο, τα 26 λεπτά του καταληκτικού Collapse, βρίθουν περιττών στοιχείων και επαναλήψεων, αποκαλύπτοντας μια μπάντα δυσκίνητη και τελικά αμήχανη.
Συνεπώς, το ζητούμενο για τους adolf plays the jazz είναι η μεγαλύτερη προσοχή στη δομή και στην ανάπτυξη των συνθέσεων, καθώς κατά τ’ άλλα έχουν όλα τα φόντα ώστε να καταθέσουν μία σοβαρή post-rock πρόταση, ακόμα περισσότερο μία ανοιχτόμυαλη τέχνη με πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συνιστώσες: φαντασία, πολυσυλλεκτικότητα επιρροών και ωραίες αναφορές στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Στο κομμάτι Words μπορούμε να πούμε πως καταφέρνουν μια τέτοια σύνθεση στοιχείων, όπου η ταυτόχρονα οργισμένη και αφαιρετική ροκ μουσική αποτελεί το soundtrack ενός ποιήματος που θα χαρακτηρίζαμε ως και συγκλονιστικό.
Βαθμός: 7.5 / 10
Ο πίνακας στην αρχή της ανάρτησης αποτελεί έργο της νέας εικαστικού Λίας Κουτελιέρη, την οποία ανακάλυψα εδώ. Η κριτική στο Tinder πρωτοδημοσιεύτηκε στο Progrocks.gr συνοδεία μίας ακόμα γνώμης από τον Κώστα Μπάρμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου