Η μουσική στον αέρα του 2015

  Ουσιαστικά μερικές ώρες πριν κλείσει η χρόνια και εν μέσω μίας –ευτυχώς- πάντα ωραίας εορταστικής περιόδου, στρώνομαι να γράψω ένα κείμενο για τη μουσική του 2015, μίας χρονιάς ενδιαφέρουσας, δύσκολης και αγωνιστικής. Βέβαια, οι σκέψεις που θα αποτυπωθούν, αναπόφευκτα εκφράζουν τη δική μου άποψη για τη μουσική στο συγκεκριμένο έτος. Μέσα σε αυτή την πραγματική πλημμυρίδα φρέσκων ήχων που καθημερινά δεχόμαστε και έχοντας τη συνεχή έγνοια να ανακαλύψουμε και να εκτιμήσουμε το νέο υλικό, θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολο να εκφραστεί μία αντικειμενική γνώμη πάνω σε έναν καλλιτέχνη, ένα άλμπουμ, ένα μουσικό στιλ. Ωστόσο, μιας και μας αρέσει να βλέπουμε τα πράγματα κάπως πιο στοχαστικά, το αρθράκι αυτό έχει και μια φιλοδοξία αντικειμενικότητας. 

Πάντως , ένα πασιφανές γεγονός είναι η συμφωνία των μεγάλων μουσικών περιοδικών και ιστοσελίδων ως προς τα καλύτερα άλμπουμ του 2015, φαινόμενο το οποίο γενικότερα συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Αυτό το σκηνικό αρχικά φαίνεται παράλογο, καθώς είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι στους πιο προβεβλημένους μουσικοκριτικούς της υφηλίου άρεσε το ίδιο το άλμπουμ του Kedrick Lamar ή του Jamie xx. Έτσι, είναι προφανές ότι οι γνώμες των πιο επιδραστικών μουσικών μέσων δεν είναι τόσο ανεξάρτητες, είτε από αδιαφορία, είτε από συμφέρον. Επομένως, απέναντι σε αυτή την κάποιες φορές ισοπεδωτική προσπάθεια αντικειμενικότητας, χρειάζεται οι φίλοι της μουσικής να διατηρήσουν την υποκειμενικότητά τους, την προσωπική τους οπτική. Με καλλιέργεια και θάρρος να αρθρώνουν τη δική τους άποψη για την τρέχουσα μουσική πραγματικότητα.

Με αυτή ακριβώς τη νοοτροπία επιλέχτηκαν τα δέκα αγαπημένα μου άλμπουμ για το 2015. Μία λίστα με κυκλοφορίες τις οποίες, όχι μόνο άκουσα πολλές φορές, αλλά και θεωρώ πως αποτελούν μοχλούς ή απλά μάρτυρες των πιο νέων τάσεων στην παγκόσμια μουσική σκηνή:

Floating Points - Elaenia
Jamie xx - In Colours
Fantasma - Free Love
Eziak - No Place Land
Bambi Davidson - Brunswick
Gaussian Curve - Clouds
2814 - 2814
Public Service Broadcasting - The Race For Space
Dungen - Allas Sak
Nest Egg – Respectable

Φυσικά, η ηλεκτρονική μουσική έχει την τιμητική της, με τα full-lengths του Floating Points και του Jamie xx. Το μεν Elaenia, με τα spiritual jazz και kosmiche στοιχεία που κουβαλά, κρίνεται ως πιο απαιτητικό, ενώ το  In Colours στηρίζεται σε μία καλοκουρδισμένη ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το πιθανό μέλλον του bass και dance ήχου. Και τα δύο άλμπουμ όμως αποτελούν έξοχα παραδείγματα εναλλακτικής electronica, η οποία φιλοδοξεί και ως ένα βαθμό καταφέρνει να εκφράσει μία μερίδα κυρίως νέων ηλικιακά ακροατών που έχουν κουραστεί από την πεπατημένη τόσο των εμπορικών επιτυχιών, όσο και του, λεγόμενου, underground.

 

Στο μέτωπο της ροκ μουσικής, αναμφίβολα η αναφορά στην χρυσή περίοδο των 60s και 70s έχει την τιμητική της. Το προσωπικό μου γούστο πάει με τα μπούνια προς το νέο-ψυχεδελικό ροκ, π.χ. οι Σουηδοί Dungen και οι Αμερικάνοι Nest Egg. Αλλά και οι δύο αυτές μπάντες δεν επαναπαύονται στην πιστή αναβίωση του κλασικού psych rock, αλλά το συσχετίζουν οι μεν με το indie, οι δε με το  post rock. Από την άλλη, μπάντες σαν τους Γερμανούς Bambi Davidson ή τους Έλληνες Eziak δημιουργούν ένα εξαιρετικό προσωπικό μίγμα ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Οι πρώτοι, στο Brunswick παρουσιάζουν ένα αμάλγαμα ανάμεσα σε krautrock και nu balearic, ενώ οι δεύτεροι στο No Place Land κινούνται αριστοτεχνικά ανάμεσα σε prog-post rock, jazz, folk και ελληνική παραδοσιακή μουσική. Από κοντά και το δεύτερο άλμπουμ των Public Service Broadcasting, The Race For Space, το οποίο ανανεώνει το space rock. 

Φυσικά, θα ήταν αδύνατο να στρέψουμε τα νώτα στην ambient μουσική, την οποία θα χαρακτήριζα ως «κλασικά προοδευτική». Τόσο το ντουέτο των 2814, όσο και το τρίο των Gaussian Curve αποδεικνύουν ότι αν η ambient είναι ταυτόχρονα λυρική και εγκεφαλική, μπορεί να βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Ειδικά για το Clouds των Gaussian Curve κάτι τέτοιο είναι λογικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι αποτελεί προϊόν συνεργασίας ανάμεσα στον σημαντικότατο «παλαίουρα» Gigi Masin και τους αξιόλογους «νέοπες» Young Marco και Johny Nash.

Για ακόμα μία φορά, ο πιο έντονος προβληματισμός σχετίζεται με τις νέες τάσεις της μαύρης μουσικής, καθώς βλέπω έγκριτα μουσικά μέσα να προβάλλουν το νέο κύμα στο hip hop με τα υποτίθεται σέξι αργά beats και το υποτίθεται «μαστούρικο» flow των MCs. Ακόμα και ο Kedrick Lamar ως ένα βαθμό υποκύπτει σε αυτή τη μόδα, ωστόσο αναμφίβολα το To Pimp A Butterfly προτείνει μία ωραία κατεύθυνση για το σύγχρονο hip hop. Αλλά, στη δεκάδα των κυκλοφοριών του 2015 προτίμησα να συμπεριλάβω το φοβερό Free Love των Νοτιοαφρικανών Fantasma, στο οποίο συνδυάζονται πολύ μαστόρικα το afrobeat, το hip hop και το house/ electro.

Το φαινόμενο όμως που παρατήρησα μόλις πριν λίγο καιρό και με άφησε έκπληκτο είναι το νέο κύμα ελληνικών hip hop σχημάτων, τα οποία έρχονται με μια νέα πρόταση, μακριά από την πόζα και την κακώς εννοούμενη εμπορικότητα, προωθώντας καλοφτιαγμένες παραγωγές και ώριμη και συνειδητοποιημένη στιχουργία, είτε στο πολιτικό, είτε στο προσωπικό επίπεδο. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στο περσινό άλμπουμ Μηχανές των Στίχοιμα και στον Ταφ Λάθος, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε το άλμπουμ Ελπίδα, αλλά και το εξαιρετικό τραγούδι Διήγηματα Χαμένης Νιότης. Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι προσδοκίες για μία αναγέννηση του εγχώριου hip hop δεν θα πέσουν στο κενό.

Κλείνοντας, αυτό το σχετικά σύντομο κείμενο για τις μουσικές εξελίξεις του 2015, να εκφράσω την επιθυμία μου για μουσική δημιουργία και ακρόαση που να στηρίζονται στο εκλεκτικό γούστο, στον ανοιχτό νου χωρίς παρωπίδες, στην έμπνευση και βέβαια στην ειλικρίνεια.

Εικόνα