Τα 20 αγαπημένα άλμπουμ του 2019

Michael Kiwanuka - Kiwanuka

Φέτος, λόγω φόρτου εργασίας και ολοένα πιο πυκνών υποχρεώσεων, δεν κατόρθωσα να ετοιμάσω ένα συνοδευτικό άρθρο για τη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ του 2019. Υπόψη ότι τα χαρακτηρίζω "αγαπημένα", ώστε να τονίσω τον αναπόφευκτα υποκειμενικό χαρακτήρα της επιλογής, παρόλο που θεωρώ πως αντικειμενικά τα άλμπουμ που θα βρείτε στην παρακάτω λίστα είναι αξιόλογα, το καθένα βέβαια στο ύφος και στο είδος του. 

Blind Delon - Discipline

Επίσης, η σειρά των άλμπουμ είναι ιεραρχική, όσο φυσικά αυτό είναι δυνατόν...

Τα 10 από τα 20 βρίσκονται και στις ετήσιες λίστες των συντακτών του Progrocks.gr, ενώ ολόκληρη η εικοσάδα στο 5ο τεύχος του εντύπου Lung Fanzine.

Πατάτε το link, ακούτε διαδικτυακώς το αντίστοιχο άλμπουμ:

Aura Safari - Aura Safari

   01. Michael Kiwanuka –  Kiwanuka

  02. Blind Delon – Discipline

  03. Aura Safari – Aura Safari

  04. Collard – Unholy

  05. Floating Points – Crush

  06. Laughing Eye – Laughing Eye

  07. Black Midi – Schlagenheim

  08. Moodymann – Sinner

  09. Benjamin Fröhlich – Amiata

 10. Dave – Psychodrama

 11. Kolida Babo - Kolida Babo

 12. Sound of Peace - Sounds of Peace

Collard - Unholy

13. Folamour - Ordinary Drugs

14. Sunwatchers - Illegal Moves
15. Cuerpos - íntimo

16. Andreas Söderström & Rickard Jäverling - Adelsö

17. Ricardo Tobar - Continuidad

18. Barker - Utility

19. Feel Fly - Syrius

20. BF/C - The Unexpected Consequences of Feathers

Floating Points - Crush

 Επιλογικά, η σύντομη   παρουσίαση του ομώνυμου   τρίτου άλμπουμ του Michael   Kiwanuka, το οποίο λάτρεψα,   οπότε μπήκε κατευθείαν στο νο1 της λίστας μου:

  Το τρίτο ομώνυμο άλμπουμ του Michael Kiwanuka αποτελεί   το  magnum opus της μέχρι σήμερα δισκογραφίας του. Το   πλέον ώριμο καλλιτεχνικό του ύφος, αν και χρωστάει πολλά   στη soul, τη funk και τη jazz των 60s-70s, παραμένει εντελώς   σημερινό. Το κάθε τραγούδι ξεδιπλώνεται μέσα από το άλλο σε μία concept δομή που είναι αλληλένδετη με μια σύνθετη και βαθιά διαλεκτική ανάμεσα στον ερωτικό, τον υπαρξιακό και  τον πολιτικοκοινωνικό στοχασμό.  Η κατεύθυνση προς τη φιλία, τον έρωτα και την αλληλεγγύη είναι αδιαπραγμάτευτη. Τελικά, αυτό το άλμπουμ συγκαταλέγεται στις κορυφαίες στιγμές της μαύρης μουσικής τουλάχιστον των τελευταίων είκοσι ετών, όχι μονάχα εξαιτίας των μουσικών του χαρακτηριστικών, αλλά επίσης χάρη στο πνεύμα και στο μήνυμά του: Ο Kiwanuka αναρωτιέται τι συμβαίνει στον κόσμο, για να βρει την απάντηση σε μια υπέρτατη αγάπη.

Magical Mystery Tour 09 | November 2019 | Paranoise Radio

Deep house, deeper techno...

acid space soundz...

& some disco stardust

Tracklist

01. Bjorn Torkse - Clean Air

02. Patrick Cowley - Sea Hunt

03. Tita's Edits 002 x Sensual Seduction (Peletronic's 420 Edit)

04. Feel Fly - Endless Truth

05. Tendts - Cosmic Swimmer (Eric Duncan Remix)

06. Dombrance - Taubira

07. No Moon - Unusual Light Curve

08. Ricardo Tobar - Recife

09. Younger Than Me & Local Suicide - Late Sunday Night

10. Gianni Morandi - Bella Signora (DJLMP Acid Edit)

pic: Regina Mako, Space Girl

Magical Mystery Tour 08 | bailes esotéricos | Paranoise Radio

In my constant effort to keep in touch, selectively of course, with the most fresh music styles, I have constructed this radio DJ set: an hourly tribute to alternative and underground reggaeton. The selection of the tracks was a big adventure full of surprises, many of whose wasn't so pleasant, because reggaeton constantly and dangerously flirts with bad taste and kitsch. Some people have fun with this trait, they even find it artistic, but I personally don't. So I chose tracks that are melodic and atmospheric, while keeping the roughness associated with a music genre which is created by ordinary people mainly in Latin American countries , where life is wild, violent and full of economic and social inequalities.

Almost all tracks (except one, the Dementira's remix which costs 1 dollar) could be downloaded for free. So, you can click on the link of every track and download it!



Στην πάγια προσπάθειά μου να συγχρονίζομαι, εκλεκτικά φυσικά, με τις μουσικές εξελίξεις, προχώρησα στην πραγματοποίηση αυτής της εκπομπής: ένα ωριαίο αφιέρωμα σε εναλλακτικό και underground reggaeton. Η περιπέτεια της επιλογής των κομματιών ήταν μεγάλη και γεμάτη εκπλήξεις, αρκετές από αυτές όχι και τόσο ευχάριστες, αφού το συγκεκριμένο μουσικό είδος φλερτάρει συνεχώς και επικίνδυνα με το κακό γούστο και το κιτς. Κάποιοι διασκεδάζουν με αυτό το στοιχείο, το βρίσκουν ακόμα και καλλιτεχνικό, εγώ προσωπικά όχι. Οπότε επέλεξα tracks που είναι μελωδικά και ατμοσφαιρικά, αλλά δεν υπολείπονται της τραχύτητας που ταιριάζει σε μια μουσική που δημιουργείται από απλούς ανθρώπους των χωρών της Λατινικής Αμερικής κυρίως, όπου η ζωή είναι άγρια, βίαιη και φουλ από οικονομικές-κοινωνικές ανισότητες.

Σχεδόν όλα τα κομμάτια (εκτός από ένα, το remix του Dementira που κοστίζει σχεδόν 1 ευρώ) είναι σε free download. Οπότε, κλικάρετε το link του κάθε κομματιού και το κατεβάζετε!

01. Cuerpos - Espejos
02. omnia_son - Atlantropa
03. Igrimas - Todo Lo Que Veo (Es Tú)
04. Igrimas - Flawed
05. Zurvolt - Lamento (feat. Shiroi Kitsune)
06. Aquiles Orquidea - Suave
07. Astrosuka & Ornamenti D' Oro - Ahaetulla Nasuta
08. J. Pantano - Al-Gharete (Digital Diogenes Original Mix)
09. Territorio Comanche - Cumbia Resistencia (feat. Puloy) (El Buga ft. Zambo 1492 Remix)
10. Knzo - Future Samba
11. Bony Fly - Hinde Version
12. Sistema Son Suave - Cangote
13. Franz Mesko - Nuestra Casa (Dementira Remix)
14. Bloque Del Sur - Explanada
15. La MiniTK El Miedo - La Chambeta Del Fin
16. Don Julio Sosa - Dembow Ultramix Del Futuro 2019
17. Branko - Agua Non Sal (feat. Catalina García) (PEDRO Remix)
18. Chumbo - Despertemos (feat. Berta Cáseres Flores)

Art by Belkis Ayón

"Τα δικά μας παιδιά"

Σκέψεις γύρω από το τρέχον ελληνικό εναλλακτικό hip hop

Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά στις μεταμεσονύκτιες περιπλανήσεις μου στον κόσμο της μουσικής στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού, άκουγα αρκετά ελληνικό hip hop, και μάλιστα το εναλλακτικό - underground hip hop στη χώρα μας. Αυτές οι ακροάσεις, αλλά και άλλες, παλιότερες των τελευταίων γενικά ετών, μου προκάλεσαν σκέψεις για όλη αυτή τη σκηνή. Αυτές οι σκέψεις έγιναν πιο συγκεκριμένες ένα βράδυ της προηγούμενης εβδομάδας, κατά την ανταλλαγή σχολίων στο Facebook, μετά από μια κάπως σχετική ανάρτηση του συντοπίτη, φίλου και βέβαια πολύ καλού DJ και music blogger Electric Looser. Έτσι, σκέφτηκα να τις μεταφέρω κι εδώ ακόμα πιο συγκροτημένα.

Βέβαια, πρώτα ας θέσω κάποια συγκεκριμένα όρια, μέσα στα οποία θα μιλήσω: πρώτον, ως μπροστάρηδες του εναλλακτικού ελληνικού hip hop σήμερα λογαριάζω MCs όπως ο ΛΕΞ, ο Τζαμάλ, ο Anser, o Ταφ Λάθος, ο Λόγος Απειλή. Οι περισσότεροι από αυτούς δραστηριοποιούνται δισκογραφικά και συναυλιακά εδώ και δεκαπέντε χρόνια, αλλά θεωρώ πως σε αυτή τη φάση, συνδυάζουν τη νεότητα με την καλλιτεχνική συγκρότηση, οπότε αποτελούν μια μουσική γενιά ακόμα νέα μα και αρκετά έμπειρη. Βέβαια, υπάρχουν και νεότεροι rappers, όπως ο συμπαθής Bloody Hawk, αλλά ακόμα βρίσκεται σε φάση διαμόρφωσης. Δεύτερον, αν και έχω ακούσει αρκετά τραγούδια των παραπάνω, δεν έχω κατορθώσει να ακούσω ολόκληρο άλμπουμ, τουλάχιστον πάνω από μια φορά. Οπότε η κριτική μου είναι ίσως κάπως λειψή, αλλά θα εξηγηθώ παρακάτω.

Η νέα γενιά, λοιπόν, του εναλλακτικού ελληνικού hip hop προσφέρει πολλά θετικά στην τρέχουσα εγχώρια μουσική σκηνή. Βασικά, κομίζει ένα δεμένο σύνολο νοοτροπίας, αισθητικής και άποψης που συγκροτεί τον αντίθετο πόλο σε όλη αυτή την γνωστή στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρονιά (μην πω εκατονταετίες) κουλτούρα που συνδυάζει τη συντήρηση, την ξενομανία και τον υλικό ευδαιμονισμό. Πιο συγκεκριμένα, καλλιτέχνες όπως ο ΛΕΞ - σε ένα πιο οργισμένο και βαρύ ύφος- και ο Ταφ Λάθος - σε ένα πιο λυρικό και εσωστρεφές- αντιστέκονται τόσο στις υπερσυντηρητικές, φασίζουσες ακόμα και φασιστικές πολιτικές και κοινωνικές τάσεις, όσο και στη νέα σκηνή του ελληνικού trap, με “καλλιτέχνες” που μου φαίνονται από γελοίοι, ως γλοιώδεις και απαράδεκτοι. Οι Έλληνες εναλλακτικοί hip hoppers έχουν συνειδητοποιήσει ότι η επιδειξιομανία, ο σεξισμός και ο πιθηκισμός των Αμερικάνικων trends αποτελεί το πολιτισμικό δεκανίκι ενός παγκοσμιοποιημένου πλέον πολιτικοκοινωνικού συντηρητισμού, βλ. alt-right στις ΗΠΑ, Ορμπάν στην Ουγγαρία κλπ. Οι εκπρόσωποι της νέας γενιάς του εναλλακτικού ελληνικού hip hop αφομοιώνουν τις πιο νέες τάσεις της παγκόσμιας σκηνής για να εκφράσουν με ρεαλισμό και ποίηση την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε την -ενοχλητικότατη για κάποιους- επιρροή του εγχώριου εναλλακτικού hip hop, ας αναλογιστούμε πως η μόνη (ευτυχώς) δολοφονία μουσικού που έγινε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι αυτή του Παύλου Φύσσα (Killah P) το 2013 από ανδρείκελο της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη πλευρά όμως, όπως έγραψα και παραπάνω, δεν μου είναι εύκολο να ακούσω ένα ολόκληρο άλμπουμ των παραπάνω καλλιτεχνών. Το χαρακτηριστικό που με εμποδίζει είναι πως νιώθω ότι κατά κύριο λόγο απευθύνονται σε ηλικίες από 15 εώς 30 ετών. Η πολιτική και κοινωνική τους κριτική συχνά είναι βαθιά και κοφτερή, οι προσωπικές τους εξομολογήσεις έχουν ουσιαστική ευαισθησία, αλλά όλος αυτός ο υπερβολικός πεσιμισμός και η οργή, σε συνδυασμό με μια αλητεία “του δρόμου”, της παρέας και των “δικών μας παιδιών” (όπως χαρακτηριστικά λέει σε μια συνέντευξη του ο ΛΕΞ) είναι στοιχεία που δεν αντιστοιχούν στη δική μου φάση ζωής και νομίζω στη ζωή αρκετών μουσικόφιλων και φίλων του hip hop, αν θέλετε, που έχουν ξεπεράσει (εδώ και χρόνια...) τα 30. Γιατί, όπως πολύ σωστά δηλώνει ο Anser, "το rap είναι μια βιωματική μουσική". Φυσικά, όλη η προσπάθεια που κάνουν αυτοί οι hip hoppers βρίσκει γόνιμο έδαφος στις νεότερες ηλικίες, όλη αυτή αισθητική και άποψη που φέρνουν πάει τους πιτσιρικάδες βήματα μπροστά, μακριά από τον ορυμαγδό κακού γούστου, ηθικού και κοινωνικού αδιεξόδου. Θα ακούσουν και 2Pac, ίσως έπειτα Gangstarr και να φτάσουν ως James Brown, Miles Davis… ο δρόμος της μουσικής δεν έχει τέλος

Εδώ που τα λέμε, όμως, αυτή την αίσθηση μου άφηνε πάντα το ελληνικό hip hop, από την πρώτη του φάση, με τους παλιούς, καλούς TXC, τους Active Member, τους FF.C κλπ. Ενδιαφέροντες και φυσικά σημαντικοί, αλλά όχι τόσο ολοκληρωμένοι όσο οι Αμερικάνοι, οι Βρετανοί ή οι Γάλλοι συνάδελφοί τους. Επομένως, το ελληνικό hip hop έχει ακόμα περιθώρια εξέλιξης, κάτι ιδιαίτερα αναζωογονητικό και ελπιδοφόρο.

Βέβαια, ήδη με κάποιες κυκλοφορίες ενθουσιάζομαι χωρίς ενδοιασμό, οι οποίες όμως για κάποιο λόγο δεν έχουν τη μεγαλύτερη εμπορική απήχηση. Αλλά σ' αυτές βρίσκω την επιθυμητή απαγκίστρωση από όλους του παράγοντες που με κάνουν να αισθάνομαι ένας έμπειρος και - υπέρ το δέον;- ώριμος ακροατής:

Εικόνα

Προς τους πτωχούς ακροατάς...

Πριν ξεκινήσω να παραθέτω τις σκέψεις μου, ας τις περιχαρακώσω σε ένα πλαίσιο αυστηρής – ελπίζω- αυτοκριτικής: πιθανώς λόγω ηλικίας και μιας σχετικής εμπειρίας στην ακρόαση μουσικής, μπορεί τα γούστα μου πλέον να κινούνται προς τη συντήρηση και τη φοβικότητα, ακόμα. Προσπαθώ να μην εξοκείλω σε μια τέτοια γεροντίστικη και σε μεγάλο βαθμό ελιτίστικη νοοτροπία, αλλά με εμάς τους πτωχούς ακροατάς, πότε δεν ξέρεις…

Από τότε που ήμουν έφηβος ως και σήμερα, ακούω μουσική με ενθουσιασμό, αλλά σπάνια με πρόγραμμα, π.χ. να αφιερωθώ στους θεωρητικά σημαντικότερους καλλιτέχνες του τάδε είδους. Ωστόσο, αυτή η χαοτική, θα έλεγα, ακρόαση με οδηγεί στο συμπέρασμα πως, και κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, κυκλοφορεί πραγματικά αξιόλογη μουσική. Σκεφτείτε τις αλληλεπιδράσεις που φέρει η παγκοσμιοποίηση του πολιτισμού ή την απελευθέρωση που έχει φέρει το διαδίκτυο, παράγοντες θετικοί για κάθε τέχνη, άρα και για τη μουσική.  Έτσι, στη διάρκεια των τελευταίων 3-4 ετών έχουμε, λόγου χάρη, την άνθιση της UK jazz, συμπεραίνοντας πως και πάλι η Γηραιά Αλβιόνα δίνει το σύνθημα της ανανέωσης.

Αλλά, παράλληλα με την καλή μουσική, δυστυχώς κυκλοφορούν και στοίβες μουσικής που είναι από μέτρια ως πολύ πολύ κακή. Βέβαια, θα μου πείτε πως το μουσικό γούστο είναι υποκειμενικό, οπότε τι σημαίνει «κακή μουσική»; Θα εξηγηθώ.

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως σε δύο είδη που έχουν έρθει με φόρα από το underground, αλλά φυσικά έχουν εμπορικοποιηθεί στο έπακρο: το hip hop και η ηλεκτρονική. Ενώ η ανεξάρτητη ή ακόμα και underground σκηνή αυτών των δύο ειδών παραμένει φρέσκια και δημιουργικότατη, παρόλα αυτά προωθούνται ακόμα και αθλιότητες, όχι μόνο σε εμπορικό επίπεδο, αλλά και ως ιδιοφυή καλλιτεχνικά έργα. Βέβαια έτσι κινείται ευκολότερα το χρήμα των δισκογραφικών.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το trap. Καθώς βολτάρω στον Βόλο, μια επαρχιακή πόλη 150.000 κατοίκων, βλέπω στις γειτονιές εφήβους με τα κινητά ανά χείρας να ακούνε trap. Οπότε, στον αγώνα μου να ακολουθήσω τους νέους (!) και γενικότερα να αντιληφθώ τις πιο σύγχρονες τάσεις, προσπάθησα να κατανοήσω και την trap σκηνή. Αν και θεωρώ πως έπιασα αρκετά τους αισθητικούς της κώδικες και ανακάλυψα κάποια καλά τραγούδια, κατέληξα στο ότι η σκηνή αυτή είναι, ως ένα μεγάλο βαθμό, μια κατασκευή των δισκογραφικών. Μπορεί να έχει γερές underground βάσεις (βλ. τον μεγάλο DJ Screw), αλλά τα παροδικά hits που αλλάζουν κάθε μήνα έχουν απομακρυνθεί πολύ απ’ αυτές. 

Έπειτα, το πολύπλευρο revival από είδη τα οποία εκτείνονται από τα 30s ως τα 90s πνίγει την τρέχουσα μουσική έκφραση. Ας το πούμε απλά: το γνήσιο προπολεμικό swing, το γνήσιο 60s-70s ψυχεδελικό και προοδευτικό ροκ, το γνήσιο electropop της δεκαετίας του '80 - για να φέρω κάποια παραδείγματα- θα είναι πάντα ανώτερα από τις τρέχουσες μεταμοντέρνες αντιγραφές τους. 

Τέλος, κάποια μουσικά ιδιώματα που στο παρελθόν είχαν δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής έχουν βυθιστεί στο τέλμα. Στο νου μου φυσικά έχω το post-rock. Το μόνο πραγματικά νεωτερικό (ευρύτερα) post-rock άλμπουμ που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια είναι το ντεμπούτο των Public Service Broadcasting.

Το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς καλλιτεχνικό, αλλά και ευρύτερα κοινωνικοπολιτικό. Σε έναν κόσμο που μαστίζεται από τις οικονομικές ανισότητες, τη βία, τις προκαταλήψεις, τη θρησκοληψία και τη στροφή στην ακροδεξιά και τον ακραίο εθνικισμό, ένα μεγάλο μέρος της μουσικής σκηνής που λογαριάζεται ως εναλλακτική φροντίζει να κοιμίζει το κοινό σε μια ψευδαίσθηση indie αισθητικής, χλιδάτης pop art, μοδάτου underground και επιφανειακής πολιτικοκοινωνικής κριτικής. Επομένως, η δήθεν εναλλακτική σκηνή αποτελεί το δεκανίκι της πολιτισμικής ηγεμονίας (για να θυμηθούμε και λίγο Gramsci) της εμπορικής ποπ σκηνής, η οποία με τη σειρά της είναι εποικοδόμημα  ή –αν θέλετε- έκφραση μιας κυριαρχίας που ξεκινά από το οικονομικό πεδίο για να απλωθεί στο πολιτικό και στο πολιτιστικό. 

Το ίδιο συνέβαινε άραγε και στα ‘70s; Το αποκλείω, μιας και η μουσική βιομηχανία τότε άρχισε να αποκτά τα σύγχρονα χαρακτηριστικά της. Μήπως στα 80s ή στα 90s; Για να απαντηθούν τέτοιες ερωτήσεις, χρειάζεται να σκάψουμε βαθιά στην κουλτούρα και στις νοοτροπίες αυτών των δεκαετιών.

Πάντως, ό,τι και να λέει η πλειονότητα των μουσικοκριτικών, η αλήθεια βρίσκεται στο underground: εκεί πλάθονται όλες οι νέες μουσικές τάσεις. Αλλά, ποιος μπορεί να το παρακολουθεί με συνέπεια, καθώς οι κυκλοφορίες πλέον είναι αμέτρητες και τα κυρίαρχα κανάλια προώθησης κλεισμένα από το mainstream; Άρα τι μένει για μας τους πτωχούς ακροατάς; Ανοιχτά μα επιλεκτικά αυτιά και μυαλά.

πηγή εικόνας

Alien Summer

Collective space sunset aesthetics

If you would like to find out about a track or the full tracklist, just send a msg or leave a comment. 

Οι Marvin & Guy στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης

Είναι αναμφισβήτητο πως η Ιταλία έχει μια σημαίνουσα παράδοση στη μουσική, από την προκλασική και κλασική ως τη τζαζ, τη ροκ και την ηλεκτρονική. Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της ευρύτερα ποπ μουσικής ιταλικής προέλευσης, με μία ιδιαίτερη εστίαση στις εξελίξεις που οδήγησαν το prog-jazz rock των 70s στο disco και στο electro, με κατάληξη το φαινόμενο που ονομάζεται italo-disco. 

Το περίπου δίωρο DJ set που παρουσίασαν οι Marvin & Guy στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πριν λίγες μέρες, δηλαδή το βράδυ της Κυριακής 9 Μάιου, αν και άνηκε ξεκάθαρα στην dance electronica, ωστόσο είχε υπαινιγμούς σε αυτή την μοναδική πορεία που αναφέραμε παραπάνω. Οι Alessandro Parlatore και Marcello Giordani από την Πάρμα παρουσίασαν ένα συναρπαστικό set που κινητοποίησε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. 

Επομένως, αυτό το κείμενο δεν αποτελεί μία σφαιρική και αντικειμενική παρουσίαση του party που διοργάνωσαν οι ομάδες Street Outdoors και CHICness την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Έτσι, παρόλο που, αφενός το warm-up των DJs του Street Outdoors ήταν ιδανικό για ένα απόγευμα με θέα τον Θερμαϊκό, αφετέρου ο Ολλανδός Masalo προσέφερε ένα εκλεκτικό και ξεσηκωτικό afro house-disco πρόγραμμα και τέλος, μιας και ειλικρινά δεν έχω ιδέα για τον τελευταίο εμφανιζόμενο της βραδιάς Milo Spykers, καθώς δεν τον παρακολούθησα καν, θα ασχοληθώ αποκλειστικά με τους Marvin & Guy. 

Μετά από μια μικρή καθυστέρηση λόγω βροχής και την εμφάνιση του Masalo, στα decks ανέβηκαν οι Ιταλοί φίλοι μας, με ένα εναρκτήριο track που έβαλε απευθείας στο νόημα τους μυημένους: ένα – τουλάχιστον άγνωστο σε μένα- remix του Pagaia του Toni Esposito. Μόλις συνειδητοποίησα την οικεία φωνητική μελωδία, ενθουσιάστηκα καθώς τους τελευταίους μήνες έχω κάνει μια βουτιά στα άλμπουμ του Esposito από το Rosso Napoletano (1975) ως το Tamburo (1982). Το ξεκίνημα, λοιπόν, έγινε σε αγνό ιταλιάνικο στιλ! 

Στη συνέχεια του back to back set τους οι δύο Παρμεζάνοι έμπλεξαν αριστοτεχνικά τα ψυχεδελικά techno ακόμα και trance sequences με ζεστά και γήινα synths και beats που παρέπεμπαν στην disco και στη house. Φυσικά, οι δύο συνεργάτες έκλειναν συχνά το μάτι στον εξίσου underground και πιασάρικο κόσμο του italo-disco, ενώ ακόμα περισσότερα στοιχεία δανείζονταν από τον afro-coscmic ήχο ενός Daniele Baldelli ή ενός DJ Mozart. Ωστόσο, τις επιλογές τους δεν ήταν παρούσα μόνο η δεκαετία του ’80, αλλά και αυτή του ’90 (κυρίως των αρχών της), σε βαθμό που συχνά στο νου μου ερχόταν το αξέχαστο hit Xta Si, Xta No του Chimo Bayo… 

Έτσι, οι Marvin & Guy έχτισαν ένα εκλεκτικό dance set που συνδύαζε τη μουντάδα, τη μοναχικότητα και την φρενίτιδα ακόμα μιας καθαρά τεχνολογικής αστικής μουσικής με μία μεσογειακή αύρα. Μια τέτοια αισθητική βρήκα στα αστικά κέντρα της Ιταλίας, τόσο στο Μιλάνο όσο και στη Νάπολη, δύο πόλεις τόσο διαφορετικές αλλά με κοινό χαρακτηριστικό τη συμπόρευση της αστικής ανάπτυξης με μια αίσθηση μεσογειακής δροσιάς, λαϊκότητας και πάθους. Άλλωστε την ίδια συμπόρευση, ως ένα βαθμό, συναντάται και στη Θεσσαλονίκη.

Ο Marcello και ο Alessandro έκλεισαν το πρόγραμμά τους με ένα εκπληκτικό rare groove τραγούδι σε italo-electro στιλ, το οποίο δυστυχώς δεν γνωρίζω… Δεν σας κρύβω πως χρησιμοποίησα το Shazam για να το ανακαλύψω, το πρόγραμμα εντόπισε κάποιο τραγούδι, αλλά όχι το σωστό. Καθώς άφηνα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης -με τα πόδια μου πονεμένα από τον χορό- συνειδητοποίησα ακόμα μια φορά πως το αινιγματικό και το άγνωστο είναι απαραίτητο συστατικό τόσο ενός πραγματικά καλού DJ set, όσο και της μοντέρνας τέχνης ευρύτερα.

Εικόνα

Magical Mystery Tour 07 | Paranoise Radio

This is a very special, rare and even eccentric but - I hope- socially, culturally and humanly deep radio show. Experimental jazz rock meets world music, especially from the Mediterranean, the Balkans and the East and 70s underground connects with nowadays refreshing shift towards psych rock and jazz.  Enjoy: 

playlist
01. Woods - Spring Is in the Air
02. Mulatu Astatke - Dewel
03. Arbete Och Fritid - Två Grekiska Låtar
04. Valia Calda - Trip For Nothing
05. Spaccanapoli - Pummarola Black
06. Eziak - Tymfi
07. Dungen - Saint George
08. Goran Kafjes Subtropic Arkestra - Adimiz Miskindir Bizim
09. Arat Kilo - Ambush In Cairo (AkizzBeatzz Edit)
10. Maffy Falay, Sevda - Tamzara
11. Ahora Mazda - Spacy Tracy
12. Tony Esposito - Mercato Di Stracci
13. Dimitris Poulikakos - Aneu Ousias, Aneu Simasias
14. Sibirien - Momangen
15. Maurice Brown - Moroccan Dancehall
16. The Comet Is Coming - Blood Of The Past feat. Kate Tempest
17. Sunwatchers - Ptah, The El Daoud

art: Maria Berrio

Anatolian Weapons (Άγγελος Μπαλτάς) & Σείριος Σαββαΐδης - Οφιοδαίμων

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα και βάλε χρόνων, συχνά  ως ακροατής κινούμαι επάνω στους δρόμους που ενώνουν την ηλεκτρονική μουσική με το ψυχεδελικό και προοδευτικό ροκ. Καθώς όμως αυτοί οι δρόμοι ενώνουν δύο είδη που φαινομενικά σχετίζονται ελάχιστα, παραμένουν κάπως αχαρτογράφητοι. Αλλά ευτυχώς πλέον υπάρχουν μουσικοί που, όχι μόνο τους ακολουθούν, αλλά τους χαράσσουν κιόλας, δηλαδή στέκονται αληθινά πρωτοπόροι σε έναν ιδιάζοντα ψυχεδελικό ηλεκτρονικό ήχο.

Σε αυτούς τους καλλιτέχνες συγκαταλέγεται και ο «δικός μας» Άγγελος Μπαλτάς, ο οποίος ήδη από το 2008, κυκλοφορεί μουσική με τα ψευδώνυμα Fantastikoi Hxoi, Dream Weapons και Anatolian Weapons. Το πάντρεμα μουσικών υφών που κατορθώνει ο Άγγελος δεν είναι κι εύκολο: μια ιδιαίτερη και πειραματική downtempo-midtempo electronica βυθίζεται στο παρελθόν, μέσω τόσο της ψυχεδέλειας, όσο και της ελληνικής μουσικής. Το κομμάτι που τον έφερε στο προσκήνιο – ως Fantastikoi Hxoi- ήταν το εντελώς διαστημικό remix στο κλασικό Αν Σ’ Αρνηθώ Αγάπη μου, αν και προσωπικά παραδέχτηκα τον Άγγελο, όταν ρεμίξαρε εκπληκτικά το Ήλιε Μου των Poll. 

Τα τελευταία 3-4 χρόνια, ο Άγγελος Μπαλτάς εμφανίζεται ως Anatolian Weapons, παρουσιάζοντας -  όπως άλλωστε φανερώνει και το ψευδώνυμο που έχει επιλέξει – dance electronica με πιο σαφείς επιρροές από την παράδοση της Ανατολής και της Μεσογείου. Μέχρι πριν λίγες μέρες, το αγαπημένο μου track από αυτό του το project ήταν το A Strange Light From The East (2015), αλλά πλέον δηλώνω ενθουσιασμένος με τη νέα του κυκλοφορία.

Το νέο single του Anatolian Weapons δείχνει πως η σχέση του με την ευρύτερη ανατολική μεσογειακή παράδοση δεν είναι επιδερμική , σε ένα μοδάτο worldbeat-ethnohouse ύφος, αλλά συνειδητοποιημένη. Ο Άγγελος επιλέγει να παρουσιάσει μια νέα εκδοχή του τραγουδιού Οφιοδαίμων του Σείριου Σαββαΐδη. Με τον Σείριο τώρα, μπαίνουμε σε διαφορετικές αλλά το ίδιο συναρπαστικές αναζητήσεις.

Ο Σείριος Σαββαΐδης, αν και δραστηριοποιείται ως τραγουδοποιός από το 2008, έχοντας κυκλοφορήσει πέντε ολοκληρωμένα άλμπουμ, συν κάποιες live ηχογραφήσεις και μία συλλογή, παραμένει σχεδόν άγνωστος στο πιο ευρύ κοινό. Ωστόσο, αρκετοί ακροατές – μέσα σε αυτούς κι εγώ- θεωρούμε πως η μουσική του πρόταση είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στην ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Κατά τη γνώμη μου, ο Σαββαΐδης αποτελεί τον πιο άξιο επίγονο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με κυρίαρχο το 60s psych folk rock στοιχείο, έχοντας παράλληλα εκλεκτικές επιρροές τόσο από μπάντες όπως οι Dead Can Dance, όσο και από την παράδοση, χωρίς όμως να προδίδει το πλήρως προσωπικό του ύφος.

Ο Άγγελος Μπαλτάς-Anatolian Weapons, λοιπόν, συνεργάστηκε με τον Σείριο Σαββαΐδη ώστε να δουλέψουν ξανά – ή και επαναηχογραφήσουν; Δεν είμαι βέβαιος- το τραγούδι Οφιοδαίμων από το άλμπουμ του δεύτερου, Το Αξιακό Σύστημα των Άστρων (2013). Μάλιστα αυτό το single αποτελεί πρόγευση του full-length Εις Μητέρα Θεών/ To The Mother of Gods που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τη δισκογραφική Beats In Space του φοβερού Νεοϋορκέζου Tim Sweeney. 

Με την πρώτη κιόλας ακρόαση, ενθουσιάστηκα με τον Οφιοδαίμονα. Φυσικά, ήδη ήξερα το τραγούδι από το άλμπουμ του Σαββαΐδη και μου άρεσε πολύ, αλλά σε αυτή την εκδοχή πραγματώνεται ιδανικά αυτό το πάντρεμα που τόσο αναζητώ: τα επαναλαμβανόμενα ηλεκτρονικά beats και τα space ambient soundscapes συνοδεύουν τις βαριές και βαθιές drone μελωδίες που σκαλίζει ο αρχαιοελληνικός άσκαυλος, πιο γνωστός ως γκάιντα. Το αποτέλεσμα, ένα ψυχεδελικό και παγανιστικό ηχητικό ποίημα, με το τραγούδισμα του Σαββαΐδη να ιχνηλατεί όσα δίνουν και όσα αφαιρούν ζωή.

Ακούγοντας το προϊόν της συνεργασίας του Άγγελου και του Σείριου, ήρθαν στο μυαλό μου κυκλοφορίες των Αμερικάνων Pacific Horizons, του Έλληνα (που ζει στη Νέα Ζηλανδία) Βασίλη Βρακά, των Σουηδών Fontän και των Ρουμάνων Khidja. Όπως και αυτοί οι καλλιτέχνες, έτσι και ο Άγγελος, με την απαραίτητη αρωγή του Σείριου, μπολιάζει την προχωρημένη και κάπως σκοτεινή του electronica με στοιχεία από την ανεξάντλητη πηγή του παρελθόντος, από το krautrock ως τις παραδόσεις των λαών του κόσμου. 

Σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο, αυτοί οι μουσικοί αποτελούν εκφραστές μιας αισθητικής, με κεντρικό προβληματισμό τη σχέση ενός τεχνοκρατικού  παρόντος με το παρελθόν, που εμφανίζεται μαγικό, δεμένο με τη φύση και γεμάτο από σεβασμό για την ύπαρξη. Τελικά, μέσω της μουσικής τους, ασκούν κριτική στη στροφή του δέους  του μεταμοντέρνου ανθρώπου από το φυσικό σύμπαν προς μια τεχνολογική εξέλιξη, όχι μόνο παγκοσμιοποιημένη και ακατάπαυστη, μα και σχεδόν ακατανόητη για τον ίδιο. Και, όπως αναφέρει ο Fredric Jameson*, αυτή η κυριαρχία της τεχνοκρατίας αναπαριστά τον ίδιο τον ύστερο καπιταλισμό.  Τελικά οι εν λόγω μουσικοί αξιοποιούν άφοβα την τεχνολογία, ώστε να κριτικάρουν τις κοινωνικές και οικονομικές της αντιφάσεις. Αυτή ακριβώς η αισθητική κατεύθυνση, στον Οφιοδαίμονα βρίσκεται σε πλήρη και ώριμη άνθιση. 

Αν, λοιπόν, ψάχνετε τους ανθρώπους που πάνε την ελληνική μουσική μπροστά στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, δεν θα τους βρείτε ούτε στις «έντεχνες» εξομολογήσεις, ούτε στις swing διασκευές**, αλλά εδώ:




* F. Jameson (1991), Postmodernism or The Cultural Logic Of Late Capitalism, Duke University Press, p. 37-38

** Επίσης ακόμα έχουμε αξιόλογο το ελληνόφωνο hip hop και ροκ, αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα…

Magical Mystery Tour 06 | Paranoise Radio

A cosmic & balearic dance trip

2/3 of the tracks can be downloaded for free in Soundcloud; we really estimate this artists' generosity:

01. Nina Simone - Ain't Got No / I Got Life
02. Oktoberklubben - Varekil
03. Tendts - Cosmic Swimmer (Soulwax Remix) 
04. Craig Bratley - Analogue Dreams
05. Eurythmics - The Walk (Club Bizarre Edit)
06. Vasco Rossi - Portatemi Dio (Craxi Discos Uplifting Bongos Edit)
07. Siouxsie And The Banshees - Conga Congo (FS Re-Mash)
08. Baxter Dury - Miami (Die Jungle Edit)
09. Adriano Celentano - L'unica Chance (BPlan Edit)
10. Michael McDonald - Sweet Freedom (Dagfest Bassline Edit)
11. Le Blanc Casanova y Juan Soto - Play Me Follow
12. Mildlife - The Gloves Don't Bite (Mount Liberation Unlimited's Re-edit for The Dancefloor)
13. Shakarchi & Stranéus - Wheel Of Fortune
14. Talk Talk - Such A Shame (Dj El Sonido 2k14 Remix)
15. Talamanca System - Tres Secadas
16. Age Is A Box - One by One (Curses Remix Dub)
17. Mano Negra - Mad House (Zombies in Miami Cosmic Edit)
18. The Chemical Brothers - Got To Keep On
19. Nikmat HaTraktor - Adon Haslihot (Gal Kadan's Sinful Edit) 
20. P.S.Boys & S.Taylor W. & J.Paape - I'm in Love With a German Film Star (Club Bizarre 2008 FREE Edit)
21. Jena Plissken VS Dave Mathmos - Plissken 1997 Escape from New York
22. Leeu - Best Friends (Original Mix)
23. Yves Simon - Amazoniaque ( La Decadanse Edit)
24. Roxy Music - To Turn You On

pic

Magical Mystery Tour 05 invites Sakis P. | Paranoise Radio

In a b2b set with one of the most experienced but always fresh DJs of my hometown; dark disco, indie dance and deep house with a tribal flavour. Enjoy!

Art: Carlo Zinelli, Untitled (Four Red Figures on a Yellow Background), 1961. Gouache on paper

Paul Voudouris - Speak To Me (1987): ένα από τα καλύτερα ελληνικά ambient άλμπουμ

Αν και ακούω εδώ και πολλά χρόνια μουσική, νιώθοντας πως αυτή η πράξη γίνεται ολοένα πιο συνειδητή και ουσιαστική, ακόμα μένω έκπληκτος όταν ανακαλύπτω φοβερά άλμπουμ, τα οποία παραμένουν σχεδόν άγνωστα, ακόμα και στους πιο υποψιασμένους ακροατές. Άλλωστε, κι αυτό εδώ το blog σταδιακά διαμορφώθηκε σε ένα μέσο παρουσίασης αυτών των άλμπουμ, ουσιαστικά σε ένα αρχείο από μνήμες, οι οποίες τόσο εύκολα φθείρονται στον μεταμοντέρνο κόσμο μας. 

Αν αυτή η εισαγωγή σας φαίνεται υπερβολικά φιλοσοφική και  εξομολογητική, να με συγχωρέσετε, καθώς η ανάρτηση αυτή αφορά ένα άλμπουμ στο οποίο οι χαρακτηρισμοί «φιλοσοφικό» και «εξομολογητικό» ταιριάζουν γάντι. Πρόκειται για Speak To Me που κυκλοφόρησε το 1987 ο Paul Voudouris, με το ψευδώνυμο Radio Voodoo, αποκλειστικά στο format της κασέτας˙  ένα μουσικό έργο που, αν και πρωτοποριακό, παραμένει άγνωστο, χωρίς καν μια καταχώριση στο Discogs…

Ο δημιουργός του είναι ο Ελληνοαμερικάνος μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής Paul Voudouris, γνωστότερος κατά τη δεκαετία του ’80 από τις new age συνεργασίες του με τον Chris Spheeris. Βέβαια, ο Voudouris κυκλοφορεί μουσική, ήδη από τα τέλη των 70s ως και σήμερα, κυρίως στον χώρο του ambient και του AOR/ sophisticated pop. 

Ωστόσο, στο Speak To Me, o Voudouris ξεφεύγει από τους ασφαλείς δρόμους του new age και του «ποπ για ενήλικες» και στρέφεται σε μία μουσική μορφή ταυτόχρονα λιτή και πειραματική: ήσυχο ambient συνοδεύει τηλεφωνικές συνομιλίες και εξομολογήσεις που έχει ηχογραφήσει ο καλλιτέχνης με φίλους και συγγενείς του. Μέσω αυτού του συνδυασμού, η σύνθεση μουσικής διευρύνεται σε μια καλλιτεχνική δραστηριότητα βασισμένη στην ουσιώδη ευγένεια του συνθέτη να αφουγκράζεται τον λόγο των άλλων. Αυτός ο λόγος, σε συνδυασμό με τη διακριτική μουσική επένδυση και την lo-fi παραγωγή, αποκτά λυρισμό, χωρίς να προδίδεται η εξομολογικότητά του. Σαν να ακούς τα μυστικά καθημερινών ανθρώπων με γνήσιο ενδιαφέρον κι όχι από νοσηρή περιέργεια.

Κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν να πουν πολλά: για την αξία της αγάπης (The Delivery of Love), για τον αγώνα προς την αυτογνωσία (Face Yourself), για το νόημα της τέχνης και το αίνιγμα της δημιουργικότητας (Radio Transmitter) και άλλα εξίσου σημαντικά. Ο ίδιος ο Voudouris κρατά κυρίως τον ρόλο του ακροατή-καταγραφέα, αλλά οι  επιλογές του λειτουργούν σχολιαστικά. Έτσι, η κουβέντα που αφορά τον ρόλο του χρήματος στη ζωή μας είναι ειρωνικά απογυμνωμένη από μουσική συνοδεία, ενώ το μοναδικό ορχηστρικό του άλμπουμ, After I’m taken in, διακρίνεται από μια δωρική μελωδικότητα που θυμίζει – τι άλλο; - Βαγγέλη Παπαθανασίου. Και μιας και έγινε μια έμμεση αναφορά στους ελληνικούς συσχετισμούς του άλμπουμ, να σημειώσω ότι κάποια από τα τηλεφωνικά αποσπάσματα είναι στην ελληνική γλώσσα, στοιχείο που σε έναν Έλληνα ακροατή προκαλεί μια ζεστή, βιωματική νοσταλγία. 

Πέρσι επανανακυκλοφόρησε από την δισκογραφική Emotional Rescue το άλμπουμ Passage, προϊόν συνεργασίας του 1982 ανάμεσα στον Βουδούρη με τον Σφυρή. Κατά τη γνώμη μου, το Speak To Me είναι σαφώς καλύτερο, ένα από τα πιο αλλόκοτα, πρωτοπόρα και συγκινητικά άλμπουμ που έχω ακούσει από Έλληνα καλλιτέχνη. Ένα βαθιά συναισθηματικό και υπαρξιακό μουσικό έργο, που φανερώνει πόσο κοντά βρίσκεται η σιωπή στη φωνή και οι προσωπικές ιστορίες στο μεγάλο ανθρώπινο θέμα. 

Ας διαβάσουμε τι έχει γράψει και ο ίδιος ο συνθέτης για το Speak To me: 

Upon one of my visits to Milwaukee to visit the Spheeris family, I was struck with the initial inspiration for what would become my favorite and most unique work.

“Speak To Me” (1987) began by my recording every single telephone call I made or received onto my pro-walkman.  I’d set up a tap and trained myself to turn on the recorder before picking up the receiver.  The results were listened to, dated, and labeled under groupings such as “death”, “love”, “relationships”, etc.  Then, I manually taped (this is pre-digital editors) selected passages to a 4-track cassette machine.  Adding voice after voice, I created aural collages where people who didn’t know each other appeared to be conversing.  Ambient music behind the theater of voices completed the sonic portraits.  Using a photograph of me, Chris created an innovative cover and I manufactured 1,000 cassettes.  Played in its entirety, once, on KPFK, a progressive L.A. radio station, the tape never made a profit but remains dear to my heart.  “Speak To Me” made me examine myself and question the sanity of continuing to live in an environment such as L.A.

πηγή

Magical Mystery Tour 04 | dance mix | Paranoise Radio

A dark disco, deep house and esoteric techno sensation

tracklist

01. Popol Vuh - Aquirre I (Monsieur Balu's Moondance Remix)

02. Saroti fear. RQUE - Dive Into the Mystic

03. Bonobo - Ibrik

04. Sascha Funke & Niklas Wandt - Umarmung Aus Holz

05. itaLosAngeles - let It G(L)0 Craxi Disco X itaLos Angeles

06. Pink Skull - S4ph1rs (Fridge Society Remix)

07. Falco - Einzelhaft (Peter Kruder Remix)

08. Paul Hertzorg - Second Day

09. Zombies in Miami - Temple of Love

10. Kim Wilde - Cambodia (Halmut Kiss Travel Edit)

11. HAFT - Denic (Anatolian Sessions Remix)

12. Tunnelvisions - Kudja's Sacrifice

13. Octo Octa - I Need You

14. Mythologen - Bright Summer Day

15. DJ Koze - Pick Up (Dark Disco Remix by D-Trick)

16. Heart People - Voices (Andrew Weatherall Remix)

17. A.A.L. - Rave On U

18. Underworld & Iggy Pop - Bells & Circles

19. Can - She Brings The Rain

Magical Mystery Tour - episode 03 | 2018 in music | Paranoise Radio

Magical Mystery Tour #S01E03 - 25/01/19

Music reminiscent of 2018: new songs and tracks, also remixes and edits of older ones and farewells to old friends; a musical impression of all experiences, people, thoughts and feelings that shaped this year in life. 

If you like, read also my article of the best releases of 2018.

tracklist

01. Dungen - Jag Ville Va Kvar
02. Henric Claes - I Wake up with the Sun in My Eyes
03. Råå - Viken
04. Thom Yorke - Suspirium
05. Charles Aznavour - La Boheme
06. Bato Bato - Escalar La Pared De La Cueva
07. Rachid Taha - Now or Never (feat. Jeanne Added)
08. Cayetano - Looking For Love feat. Jeff Gonzales (aka BNC)
09. Nicola Conte - Mystic Revelation Of The the Gods
10. Les Cyclades - En Attendant Le Ferry
11. Robohands - Green
12. Gnork - Ezoteric Massage
13. Club De Belugas - Hip Hip Chin Chin (Petro Turner's Hotel edit)
14. Bato Bato - Frustrado Poor El Sol
15. Mildlife - Phase II
16. Råå -  Bjuv - En Tillväxtkommun
17. Black Sabbath - Planet Caravan (Tuba Twooz Heavy Metal Love Remix)
18. Mr. Fingers - Stratusfly
19. Marvin & Guy - Asbek
20. Tunnelvisions - Rafaka's Song
21. A.A.L. - Some Kind Of Game
22. Shakarchi & Stranéus - Waayaha Cusub
23. Vasco Rossi - Splendida Giornata (Spring Break Extended by Eric Duncan)

Pic: a psychedelic and surrealistic perspective of Volos seaside.