10 άλμπουμ για το 2018

Προχθές το απόγευμα είχα την ευκαιρία να απολαύσω μία απλή, μα αξιομνημόνευτη εμπειρία: βρέθηκα για καφέ με μια παρέα ανθρώπων οι οποίοι δραστηριοποιούνται με τη μουσική από ποικίλα μετερίζια - ραδιόφωνο, έντυπο, διαδίκτυο. Αυτούς τους ανθρώπους τους λογαριάζω, όχι απλά συνεργάτες, αλλά και φίλους. Σκεπτόμενος αυτή την συνάντηση, κατέληξα στο πρώτο για αυτό το εδώ το κείμενο αλλά απαράλλαχτο στο πέρασμα του χρόνου συμπέρασμα: η ενασχόληση με τη μουσική δημιουργεί ένα αλισβερίσι με ουσιαστικούς ανθρώπους, που από μόνο του αποτελεί μια μεγάλη πνευματική, συναισθηματική και ηθική ανταμοιβή.

Συμπέρασμα νο2, το οποίο σχετίζεται πιο άμεσα με τις μουσικές κυκλοφορίες του 2018: πλέον η νέα μουσική που διατίθεται είναι ανεξάντλητη, λόγω και του κεντρικού ρόλου που έχει λάβει το διαδίκτυο στην όλη διαδικασία. Ωστόσο, ο συνειδητοποιημένος ακροατής θα περιπλανηθεί στον κόσμο της σύγχρονης μουσικής, ήρεμα και επιλεκτικά, χωρίς το άγχος των πολλών και βιαστικών ταξιδιών, αλλά προτιμώντας εκείνα που θα τον συναρπάσουν και τελικά θα τον ανταμείψουν. 

Έτσι κι εγώ, ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο, για το 2018 επέλεξα δέκα άλμπουμ τα οποία αποτέλεσαν το προσωπικό μου καταφύγιο από μία αγχωτική καθημερινότητα αλλά και ένα χώρο στοχασμού και συναισθημάτων. Κατά τη διάρκεια πολλών ακροάσεων μέσα στη χρονιά, αυτά τα άλμπουμ σταδιακά δέθηκαν με την ψυχολογία και την νοοτροπία μου, έγιναν τελικά ένα όχημα προς την κατανόηση αφενός αυτής της δύσκολης εποχής, αφετέρου του ίδιου μου του εαυτού, τη βαθύτερής μου ιδιοσυγκρασίας. 

01. Bato Bato - Bato Bato
02. RÅÅ ‎– Skånes Järnvägar
03. Dungen, Woods - Myths 003
04. Cayetano - Melanie
05. A.A.L. - 2012-2017
06. Les Cyclades - Les Cyclades
07. Mr. Fingers - Cerebral Hemispheres
08. Mildlife - Phase
09. Robohands - Green
10. Shakarchi & Stranéus – Steal Chickens From Men And the Future From God

Στη φετινή λίστα ξεπέρασα πια την ανασφάλειά που χαρακτήριζε αυτές των προηγούμενων 2-3 ετών, να συμπεριλαμβάνω δηλαδή άλμπουμ τα οποία, ναι μεν μου άρεσαν, αλλά θεωρούσα πως αντικειμενικά (;)  προσέφεραν κάτι σημαντικό στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Αντιθέτως, στις δύο πρώτες θέσεις τις φετινής δεκάδας βρίσκονται LPs σύντομης διάρκειας, μινιμαλιστικού στιλ και ανεπιτήδευτης καλλιτεχνικής έκφρασης. 

Για τους Bato Bato του περκασιονίστα, παραγωγού και εικαστικού Julian Smith έχω γράψει πιο αναλυτικά, οπότε εδώ θα περιοριστώ να αναφέρω πως αυτή η δουλειά είναι εμφανώς αποτέλεσμα του ελεύθερου αυτοσχεδιαστικού παιχνιδιού των τριών συμμετεχόντων σε ένα αφαιρετικό jazzy downtempo ύφος, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό αλλά με ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα.

Οι  RÅÅ τώρα, αποτελούν ένα προσωπικό project του κιθαρίστα των Cardigans Magnus Sveningsson, σε ενδοσκοπικά μονοπάτια ambient και kraut. Αυτό το αποκλειστικά ορχηστρικό άλμπουμ συντρόφευσε άπειρες ώρες δουλειάς και μελέτης. Ξεκινά ήσυχα, φέρνοντας στο νου τις συνεργασίες του Brian Eno με τους Cluster, ενώ σταδιακά κορυφώνεται με την εισαγωγή ενός ολοένα πιο δυναμικού funky motorik ρυθμού.

Στη φετινή λίστα, οι Σουηδοί έχουν την τιμητική τους, οπότε την επόμενη θέση καταλαμβάνει  η συνεργασία των Dungen με τους Αμερικάνους Woods, για την οποία επίσης μπορείτε να βρείτε μία πιο διεξοδική κριτική. Εδώ απλά να σημειωθεί ότι η σύμπραξη των δύο σχημάτων φέρνει στο σήμερα την προ 40-50 ετών μαγεία του γνήσιου μελωδικού ροκ αυτοσχεδιασμού.

Στην τέταρτη θέση έχουμε τον δικό μας Cayetano ή Γιώργο Μπρατάνη, ο οποίος με την έβδομη full-length κυκλοφορία του, Melanie δίνει την καλύτερη του ως τώρα δουλειά. Σε αυτό το concept άλμπουμ, ο Cayetano περνάει τα πλούσια σε εγκεφαλικότητα και συναίσθημα διδάγματα του prog/ jazz rock των 60s-70s μέσα από το πρίσμα της δικής του αναγνωρίσιμης downtempo electronica. Στο παρακάτω mini documentary μας εξηγεί ο ίδιος καλύτερα:

Ακριβώς στη μέση της δεκάδας φιγουράρει το project του αγαπημένου Nicolas Jaar, Against All Logic, με τη συλλογή που φέρει τον λιτό τίτλο 2012-2017. Εδώ ο Jaar αφήνει, σε ένα πρώτο επίπεδο, τις αυτοαναφορικές καταστάσεις του Space Is Only Noise και του Sirens, για να παρουσιάσει κορυφαία tracks ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, γεμάτα με ζεστά grooves, ουσιώδη πειραματισμό και ψαγμένα samples. Μα, η γνωστή του μελαγχολία υφέρπει, καταλήγοντας σε μια βιωματική αίσθηση χαρμολύπης.

Στo νο6 της λίστας μας βρίσκεται ομώνυμο ντεμπούτο των Les Cyclades, για το οποίο επίσης έχω αφιερώσει ένα ξεχωριστό αρθράκι. Οι Les Cylcades, όπως οι ίδιοι τουλάχιστον δηλώνουν, μας έρχονται από τα γειτονικά καλά Νερά! Δημιουργούν μία πρωτόλεια και σουρεαλιστική electronica, που οφείλει πολλά τόσο στον ήχο του Chicago όσο και σε εκείνο του Detroit, αφήνοντας όμως το σκηνικό να κυλήσει πιο ήπια, χωρίς εντάσεις και με εύστοχο πειραματικό τόνο.

Τη σκυτάλη παίρνει ο μέγας Larry Heard, που μετά από πολλά χρόνια επανήλθε με το κλασικό ψευδώνυμο Mr. Fingers, κυκλοφορώντας  το  διπλό άλμπουμ Cerebral Hemispheres. Όπως φανερώνει ο τίτλος του, κάθε ένα από τα δύο μέρη του άλμπουμ  απευθύνεται σε διαφορετικό κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Στο πρώτο μισό, ακούμε νυχτερινή και εξομολογητική deep house, με στοιχεία jazz, disco και afro, ενώ στο δεύτερο μισό γίνεται στροφή σε φουλ τριπαρισμένη και πολυεπίπεδη acid house. Δίσκοι σαν αυτόν υπενθυμίζουν πως η house μουσική ανταγωνίζεται στα ίσια την καλλιτεχνική ουσία της τζαζ και του ροκ.

Στην όγδοη θέση θα συναντήσουμε τo ντεμπούτο Phase των Αυστραλών Mildlife. Η κριτική του Πέτρου Παπαδογιάννη, για λογαριασμό του Progrocks.gr είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική, οπότε εγώ απλά να συμπληρώσω ότι, χάρη στο πρωτότυπο πάντρεμα ανάμεσα σε disco, jazz και krautrock, οι Mildlife κατόρθωσαν να φέρουν κοντά τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα των προγκρεσιβάδων και των ντισκόβιων χιπστεράδων! Βέβαια το πιο εντυπωσιακό τους κομμάτι δεν βρίσκεται στο άλμπουμ Phase, αλλά κυκλοφόρησε ξέχωρα ως single με τίτλο Phase ii:

Στην προτελευταία θέση βρίσκεται το ντεμπούτο Green του Robohands ή Andy Baxter . Ακολουθώντας τα χνάρια του περσινού εξαιρετικού LP Antiphon του Alfa Mist, ο Robohands επιδίδεται σε χαμηλόφωνο τζαζίστικο hip hop, που συχνά ξεγλιστρά και στη liquid funk˙  τα ζεστά beats και τα απλά μελωδικά θέματα είναι αμφότερα βουτηγμένα σε μία αιθέρια ambient ατμόσφαιρα. Επίσης, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό drummer:

Για το 10 το καλό της λίστας, επέλεξα μια δισκογραφική δουλειά την οποία άκουσα σχετικά πρόσφατα, αλλά με ενθουσίασε. Στο άλμπουμ τους με τον τρελό τίτλο Steal Chickens From Men And the Future From God, οι Σουηδοί house παραγωγοί Shakarchi και Stranéus παρουσιάζουν μια σειρά από tracks που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, καθώς αξιοποιούν, με έναν φαινομενικά πριμιτιβιστικό αλλά στην ουσία ευφυή τρόπο, samples από ένα ευρύ φάσμα της μαύρης μουσικής. Αποτέλεσμα είναι μία ορεξάτη και αισιόδοξη ματιά στην τέχνη και στη ζωή την ίδια.

Τελικά, μάλλον το μεγαλύτερο πρόβλημα κάθε λίστας με τα προτιμώμενα άλμπουμ της χρονιάς είναι ότι ίσως, μετά από κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα, προκύψουν σκέψεις αναθεώρησης και αλλαγών. Στην απέραντη γη της μουσικής του 2018 κρύβονται ακόμα πολλά άλμπουμ που περιμένουν υπομονετικά την ανακάλυψή τους. Αυτός ο κόσμος της μουσικής, αποτελεί αντίβαρο στον απαισιόδοξο και βίαιο κοινωνικοπολιτικό κατρακύλισμα που βιώνουμε σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Για του λόγου το αληθές, ακούστε και δείτε:

πηγή αρχικής εικόνας

Καλή Χρονιά!