Στις αρχές των 00s, δύο εξελίξεις ανανέωσαν την dance electronica με ένα τρόπο θα λέγαμε εκρηκτικό, επαναφέροντας βασικά στοιχεία που ουσιαστικά από τα μέσα των 90s είχαν εκλείψει. Με την άνθιση του nu disco, η χορευτική μουσική συνδέθηκε με τις ρίζες της, τη disco και το proto-house, γενικότερα το ενδιαφέρον παραγωγών, DJs και ακροατών στράφηκε σε ιδιώματα που, με την επικράτηση μιας ολοένα και πιο ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, είχαν παραμεληθεί, όπως το funk, το soul, το ψυχεδελικό ροκ. Έτσι, μέσα από τέτοια edits και τα remixes, αναπτύχθηκε ένα πιο εκλεκτικό γούστο. Γενικότερα, ολόκληρη η κίνηση του nu disco θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια απόπειρα επιστροφής σε μια εποχή που η χορευτική μουσική ήταν λιγότερο εμπορική και πιο ειλικρινής.
Αυτή την επιθυμία για ειλικρίνεια στα dancefloors ήρθε να καλύψει και η ανάπτυξη του dubstep και γενικότερα του λεγόμενου bass ήχου. Βέβαια, όπως και με το nu disco, έτσι και ο bass ήχος είχε ήδη έντονη παρουσία στο underground από τα 90s, αλλά στη πρώτη δεκαετία του 21ου αι. έγινε αισθητός σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Με τον αργό πληθωρικό ρυθμό, τα παραμορφωμένα μπάσα και την “βρώμικη” παραγωγή του dubstep, η dance electronica από μουσική επένδυση σε μαγαζιά ρούχων και εστιατόρια, επέστρεψε στις street βάσεις της, σε ένα έντονα αστικό περιβάλλον και σε χορευτές που απαιτούν πιο σκληρό ήχο. Βέβαια, ας μην λησμονούμε και την πιο ατμοσφαιρική πλευρά αυτού του στιλ, με ίσως πιο χαρακτηριστικές τις παραγωγές του Burial.
Αλλά, η εισαγωγή κυρίως του nu disco, αλλά και του dubstep στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από τις αναμενόμενες παρεξηγήσεις. Προφανώς, δεν εννοώ την εμποροποίηση των δύο ειδών, κάτι που πλέον έχει συμβεί σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς παρατηρούμε στοιχεία από nu disco και dubstep σε πολλά χαζοχαρούμενα ραδιοφωνικά hits με την ελάχιστη ημερομηνία λήξης, αλλά σε κάτι άλλο…
Είναι αναμφίβολο πως το nu disco συνδέεται με μια αισθητική που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και hipster. Στα πάρτυ, στα φεστιβάλ και γενικότερα στους χώρους που παίζεται, μαζεύονται κατά βάση πιο νέοι άνθρωποι με μια πιο προχωρημένη, ως και εκκεντρική αντίληψη για το ντύσιμο και το στιλ. Παράλληλα, οι οπαδοί του nu disco έχουν οπωσδήποτε μια πιο εκλεκτική, άρα και intellectuel άποψη. Αλλά, στη χώρα μας όλα αυτά τα στοιχεία τα συναντάς διογκωμένα σε αφόρητο βαθμό, ώστε τελικά να επανέρχεται , όχι το αυθόρμητο και το ειλικρινές του χορού, αλλά ο μιμητισμός και η επίδειξη, που είχε συνοδέψει την εισαγωγή του house στα τέλη των 80s, σκηνικά για οποία μιλήσαμε στο πρώτο μέρος αυτού εδώ του άρθρου…
Η αλήθεια είναι πως για το dubstep, τα πράγματα δεν είναι τόσο δυσοίωνα. Το ότι μαθητές και φοιτητές στρέφονται σε αυτόν τον ήχο κι ειδικότερα στα πιο κραυγαλέα και εμπορικά κομμάτια , του Skrillex για παράδειγμα, ώστε να γίνουν μέτοχοι μιας πιο δυναμικής και έντονης χορευτικής εμπειρίας σε ένα πάρτυ ή ένα μαγαζί, είναι κάτι που δε χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα. Στην τελική, αυτός είναι και ο πιο αληθινός και πυρηνικός θα λέγαμε σκοπός της χορευτικής μουσικής: ο χορός, η διονυσιακή αίσθηση, η αποβολή κάθε προκατάληψης που έχουμε για τον εαυτό μας και τον άλλο, η χαρά του να συναντάς τον άλλο, χωρίς στεγανά και να αποκτάς την αίσθηση της ομάδας.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία έλκουν τους περισσότερους ανθρώπους στην ηλεκτρονική χορευτική μουσική και σε αυτά βέβαια οφείλεται η τεράστια δημοτικότητά της. Τέλος από αυτά, προκύπτει και η κοινωνική και πολιτική της διάσταση. Αυτό το αίσθημα ομαδοποίησης και –γιατί όχι;- αλληλεγγύης που κυριαρχεί σε ένα γνήσιο event χορευτικής ηλεκτρονικής μουσικής, δίνει το έναυσμα για το ξεπέρασμα κάθε προκατάληψης: μπορεί να χορεύεις, να διασκεδάζεις και να συνυπάρχεις με έναν άνθρωπο που έχει διαφορετικό φύλο, διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή, απλά, διαφορετική αντίληψη ζωής.
Ως ακροατής και φίλος της μουσικής, προέρχομαι από το σύμπαν του ροκ. Μέχρι τα ύστερα φοιτητικά μου έτη, οι επιλογές μου στη διασκέδαση ήταν σε μπαράκια που έπαιζαν ροκ μουσική και είχαν την ανάλογη άποψη, που, όπως και να το κάνουμε, είναι λιγότερο βασανισμένη από την εμπορική χειραγώγηση. Οπότε, η εμπειρία μου σε νύχτες ξέφρενου house ή techno χορού είναι ελάχιστη. Αντίθετα, το ενδιαφέρον μου για τον χορευτικό ηλεκτρονικό ήχο είναι προπαντός μουσικό: η ιδιάζουσα kraut electronica των kraftwerk, το περφεξιονιστικό electropop των New Order, η ψυχεδελική οπτική των Chemical Brothers, το τριπαρισμένο disco του Lindstrom, τα τόσο ετερόκλητα και “feel good” sets του DJ Harvey, με έχουν μετατρέψει σε έναν ενθουσιώδη οπαδό της dance electronica.
Αλλά, ειδικά ζώντας σε μια επαρχιακή πόλη, δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να βρω την άποψη που θα μου ταίριαζε, μια άποψη λιγότερο βασανισμένη από την εμπορική χειραγώγηση και, με αυτήν την έννοια, περισσότερο ροκ. Μια τέτοια διαφορετική προσέγγιση έχω κατά κύριο λόγο πετύχει σε σκηνικά, φεστιβάλ και πάρτυ που διοργανώνουν είτε φοιτητές, είτε πιο συνειδητοποιημένες και εναλλακτικές κοινωνικά και πολιτικά ομάδες και φορείς. Οι πρώτοι, λόγω ηλικίας, αλλά και κατάστασης ζωής είναι οι πιο κατάλληλοι δέκτες τόσο για φρέσκια μουσική, όσο και για φρέσκια αισθητική και νοοτροπία. Οι δεύτεροι, λόγω ακριβώς της πολιτικής τους συνειδητοποίησης, οργανώνουν events ξεφεύγοντας από τις συνηθισμένες παγίδες, όπως η εισβολή χορηγών και διαφημίσεων, η «πόρτα», οι ακριβοπληρωμένοι DJs, δηλαδή όλων των εικόνων, με τις οποίες έχουμε συνδέσει την dance electronica εν Ελλάδι. Σε τέτοια πλαίσια, νομίζω πως η χορευτική μουσική μπορεί να αναπνεύσει, να αναπτυχθεί, να… είναι ο εαυτός της.
Κλείνοντας, να σημειώσω πως δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ ως υπερβολικά και κενά πολιτικολόγος. Ξέρω ότι τα πάρτυ δεν είναι πολιτικές διαδηλώσεις, ούτε τα dancefloors συγκεντρώσεις κομμάτων. Προφανώς η ηλεκτρονική χορευτική μουσική κατά κύριο λόγο αποβλέπει στον χορό και τη διασκέδαση, όχι στη σκέψη και στον προβληματισμό. Όλοι μας βγαίνουμε με φίλους, ακούμε μουσική, χορεύουμε, πίνουμε κανένα ποτό παραπάνω , φλερτάρουμε και περνάμε καλά. Αλλά, όλο αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να στηθεί καλύτερα, περισσότερο ποιοτικά. Και νομίζω πως η οικονομική κρίση, με την οποία, εκ πρώτης όψεως, δεν ταιριάζουν χοροί και γλέντια, μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για μια πιο γήινη, ανθρώπινη και γνήσια dance κουλτούρα.
εικόνα: λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του ελληνικού italo disco single "Computer Guy" του DJ Palmer (Discogs)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου